البته که این فارسی است اما اگر به همین منوال که الان من و شما با هم گفت‌وگو می‌کنیم به حرف زدنمان ادامه دهیم، واقعا می‌شود همین‌طور ادامه داد؟ قول؟

 بانو منیجه: قول عسیسم. عجقم قول. ‌هانی بداخلاقی نکن دیگه. فارسیم که خوبه. شونزده می‌شدم همیشه. میگی نه از بابام بپرس.

 باباش: معلمش همساده دیفال به دیفال ما بود. همیشه تیلیفون می‌زد می‌گفت درس این بچه بیسته بیسته. اگه بیست نمیاره واسه اینه که یکی قلف زده به بختش.

 دبیر فارسی: واه واه واه... من کی گفتم قلف؟ بریدم اصلا. چی می‌شد من هم پول داشتم دلال می‌شدم؟ خسته شدم از این شغل. صبح تا شب نهاد و گزاره کار کن تازه فرداش بابای دانش‌آموز بیاد بگه چرا خودت بلد نیستی چیزی که درس میدی؟

 بابای ٢: در دوران پسیو تکنولوژی خیلی آنلایک داره این‌طور بی‌سواد باشی و بهره از ناولج جهانی نبری. در این سیتی‌سنتر جهانی ما باید در مورد ناولج فارسی اکتیوتر باشیم. اوکی؟ یس پلیز.

 سند یک: ترجمه متن بالا توسط دانشجوی زبان فارسی: ببخشید من همه‌اش را بلدم کلمه به کلمه ترجمه کنم فقط این‌طور با کدام ط نوشته میشه؟ و جهان با کدام هـ؟

 نامزد مترجم بالا: بیا اوجولات بخور فشارت افتاد از بس ناز ترجمه کردی دیلماج من. به قول شاعر، زبان سبز سر سرخ می‌دهد بر باد.

 محمدعلی سپانلو: خدایا چرا با من این کار را می‌کنی؟ چرا من باید در این دوره زندگی می‌کردم؟ اینها ضرب‌المثل‌ها را هم نمی‌دانند . هی هی هی. ‌ای وای‌ای وای‌ای وای

 پزشک: استاد این‌قدر حرص نخورید. اگر حرص و جوش بزنید هژمونی سلول‌های شما بر اثر استرس و پرس ملتهب شده و آنتی هرمنوتیک سلولی فعالیتش را بیشتر می‌کند که منجر به بولد شدن موضوع می‌شود. حیف نیست؟

 هنرمند: وقتی سابجکت یکی از اساتید باشد دیگر جای ویتینگ نیست. باید زودتر با دانلود آنتی‌استرس‌ها به استادان هلپ داد.

 حکیم فردوسی: بسی رنج کشیدم در این سی‌سال... بابا دست از سر این میراث کهن ما بردارید.

 توییت شعبون استخونی: دمت غیژ و سرت سلامت مشتی. واسه شاهون نوشتی اون وقت منتش را سر ما می‌تکونی. بگم اتول مشدی ممدلی بیاد دربست بزنه ببرتت اداره استخبارات؟

 سیدعلی صالحی: حال همه ما - ازجمله زبان و ادبیات فارسی – خوب است... اما تو باور نکن.

گزارش میدانی یکی از شهروندان از آفت زبان فارسی: ما که هرچی زیر و رو کردیم بیشتر فهمیدیم این [...] فلان [...] شده از عهده [...] برنمیاد. از بس [...].

 درخواست دوستداران زبان فارسی: ما با تمام وجود درخواست می‌کنیم اکثر مجریان صداوسیما از خواندن اشعار شاعران بزرگ کشور منع و معاف شوند. این عزیزان شعر که می‌خوانند این‌قدر غلط است و بد می‌خوانند که اورژانس بیمارستان‌ها مشتری‌شان زیاد می‌شود. گلاب به رویتان شعرخوانی برخی دوستان باعث می‌شود آدم شکوفه بزند. حالا چه اصراری است؟

 پایان‌نامه یک دانشجو: فارسی را نمی‌توانیم پاس بداریم چون پاس الان معلوم نیست تو کدام شهر و کدام لیگ بازی می‌کند!

مردم کم کم متوجه شدند در تمام مدتی که پیرمرد غذایش را می‌خورد، پیرزن او را نگاه می‌کند و لب به غذایش نمی‌زند.

به سوی خیمه روان شدم، دیدم زنی جوان و با حجابی در خیمه نشسته. به او سلام کردم او جواب سلامم را داد و تعارف کرد و گفت بفرمایید. بالای خیمه نشستم و آن زن هم در گوشه دیگر خیمه نشست. من خیلی تشنه بودم، به او گفتم: یک مقدار آب به من بده: دیدم رنگش تغییر کرد، رنگش زرد شد. گفت: ای مرد، من از شوهرم اجازه ندارم که به شما آب دهم (یکی از حقوقی که مرد بر زن دارد این است که بدون اجازه اش در مال شوهر تصرف نکند) اما مقداری شیر دارم. این شیر برای نهار خودم است و این شیر را به شما می دهم. شما بخورید، من نهار نمی خورم. شیر را آورد و من خوردم. یکی – دو ساعت نشستم دیدم یک سیاهی از دور پیدا شد.

زن، آب را برداشت و رفت خارج از خیمه. پیرمردی سیاه سوار بر شتر آمد. پاها و دست و صورتش را شست و او را برداشت و آورد در بالای خیمه نشانید. پیرمرد،بداخلاقی  می کرد و نق می زد، ولی زن می خندید و تبسم می کرد و با او حرف می زد. این مرد از بس به این زن بداخلاقی کرد من دیگر نتوانستم در خیمه بمانم و آفتاب داغ را ترجیح دادم. بلند شدم و خداحافظی کردم. مرد خیلی اعتنا نکرد، با روی ترشی جواب خداحافظی را داد، اما زن به مشایعت من آمد. وقتی آمد مرا مشایعت کند، مرا شناخت که اصمعی وزیر مامون هستم.

من به او گفتم: خانم، حیف تو نیست که جمال و زیبایی و جوانی خود را به پای این پیرمرد سیاه بد اخلاق فنا کردی؟ آخر به چه چیز او دل خوش کردی، به جمال و جوانیش؟! ثروتش؟! تا این جملات را از من شنید، دیدم رنگش تغییر کرد. این زنی که این همه با اخلاق بود با عصبانیت به من گفت: حیف تو نیست می خواهی بین من و شوهرم اختلاف بیندازی. چون زن دید من خیلی جا خوردم و ناراحت شدم، خواست مرا دلداری دهد و گفت: اصمعی دنیا می گذرد، خواه وسط بیابان باشم، خواه در قصر، خواه در رفاه و آسایش، خواه در رنج و سختی. اصمعی، امروز گذشت. من که دربیابان بودم گذشت و اگر وسط قصر هم می بودم باز می گذشت. اصمعی، یک چیز نمی گذرد و آن آخرت است.

اين جمله، هم مثل است هم نفرين و قصه اي دارد

ميگويند: پيرزني بود سه پسر داشت و دو تا عروس، اما پسر كوچكش هنوز زن نگرفته بود. اين دو تا عروس هر روز به نوبت مادر شوهرشان را كول ميگرفتند و كارهاي خانه را به اين شكل انجام ميدادند چون كه ميترسيدند اگر مادر شوهرشان را زمين بگذارند و مواظب حال او نباشند پيرزن نفرين ميكند و شوهرهاشان عاق والدين ميشوند.

برادرها هرچه به برادر كوچكشان ميگفتند تو هم زن بگير اقلاً كمي به زنهاي ما كمك كند و كار آنها سبكتر شود قبول نميكرد و زير بار نميرفت براي اينكه ميديد انصاف نيست كه زن او هم مثل زنهاي دو برادرش به زحمت بيفتد يا نافرماني بكند و باعث بشود كه او عاق والدين بشود.

از قضا يك روز از كوچهاي ميگذشت ديد دختر كثيفي با حال پريشان و موهاي ژوليده در خرابه نشسته، پيش خودش فكر كرد، خوب است من اين دختر را به زني بگيرم از چند جهت ثواب است يكي اينكه اين دختر را از پريشاني نجات ميدهم چون كه هرچه باشد به پشت گرفتن مادرم از اين پريشاني براش سختتر نيست.

ديگر اينكه دو تا زن برادرهام راحت ميشوند و كارشان سبكتر ميشود و نوبت كول كردن مادرم يك روز عقب ميافتد و هر سه روز يك روز نوبتشان ميشود. خلاصه سراغ دختر را گرفت و آمد خانه، گفت: «برويد و فلان دختر را براي من عقد كنيد». برادرهاش شاد و خوشحال رفتند و دختر را عقد كردند و آوردند خانه. زن برادرها هم از شوهرشان خوشحالتر كه كمكي رسيده.

با آمدن نوعروس نوبت كول كردن مادر شوهر سه روز يك روز شد. اين نوعروس ديد كار مشكلي است كه هم يك پيرزن را به دوش بگيرد و هم كارهاي خانه را انجام دهد.

به فكر چاره افتاد. يك روز كه پسرها براي كار به صحرا رفته بودند و پيرزن هم از خواب بيدار نشده بود جاريهاش را صدا زد و گفت: «اگر چيزي به من بدهيد اين پيرزن را از سر خودمان وا ميكنم»

جاريها با التماس گفتند: «خواهر هرچي بخواهي به تو ميدهيم، اگر كاري ميتواني بكني معطل نشو» نوعروس گفت: «من از شما چيزي نميخواهم فقط گردنبند و دستبند و گوشواره و انگشتر مادر شوهرمان را ميخواهم» گفتند: «ما حاضريم آنها مال تو باشد».