بقیه داستانو بنویس ...

سلام دوستان همینطور که از اسم تاپیک مشخصه هدف این تاپیک تقویت داستان نویسی و صد البته ارتقای قدرت تخیل افراده . تو این تاپیک یه داستان شروع میشه و  شما میتونید ادامه ی اون داستانو با تخیل خودتون رقم بزنید و اتفاقات و احساسات و ماجراهای جدید رو به داستان اضافه کنید .

قوانین تاپیک: ادامه داستان باید حداقل یه خط و حداکثر پنج خط باشه . هر کسی که میخواد ادامه داستانو بنویسه اول یه پست میذاره و اعلام آمادگی میکنه و بعد تو پست بعدی ادامه داستانو مینویسه تا در حین تایپ کردن ادامه داستان یه نفر دیگه ادامشو زودتر نذاره و همه چی قاطی نشه . داستانو جوری بنویسید که وابسته به جنسیت خاصی نباشه تا هم خانمها و هم آقایون بتونن خودشونو بذارن جای شخصیت اصلی داستان و اتفاقات رو دنبال کنن .

منتظر حضور گرمتون توی این تاپیک هستیم

خانه را یافت، خیابان گلستان، پلاک 22، بعد از چند دقیقه این پا و آن پا کردن مصمم شد و زنگ واحد 3 را زد.-سلام ببخشید خونه دانشجویی همین واحده؟ زنگ رو درست زدم؟ -نخیر خانوم واحد 5 ... دستش را به سمت زنگ واحد 5 دراز کرد اما سریعا پشیمان شد. همانطور بی حرکت در ورودی خانه ایستاده بود که سوپر کوچکی چند قدم آن طرفتر توجهش را جلب کرد. با خودش فکر کرد شاید بتواند اطلاعاتی در مورد ساکنان خانه دانشجویی از صاحب مغازه بگیرد اما واقعا چه می توانست بپرسد. کمی اطراف خانه قدم زد و سپس به سمت خیابان اصلی به راه افتاد. دیگر اینجا کاری نداشت. با کمی پرس و جو با تاکسی به سمت محل کار پدر روانه شد. حدود ساعت هفت به همراه حسام به سمت روستا به راه افتادند. هوا کاملا تاریک شده بود که به خانه رسیدند. سکوتی که در خانه حکمفرما بود نشانه خوبی به نظر نمی رسید. مادر روی مبل کز کرده بود صورت متورمش نشان میداد ساعتها گریه کرده. با دیدن چهره غمگین مینو بند دل حسام پاره شد:-چی شده مینو؟ مینو که انگار تازه متوجه ورود حسام و غزل شده باشد خودش را جمع و جور کرد و لبخند بی رمقی زد و گفت:-سلام خوبین؟ برم شام و آماده کنم.... غزل:-مامان گریه کردی؟
محسن از اتاق بیرون آمد زیر چشمش مثل بادمجان سیاه شده بود و انقدر ورم داشت که چشمش کاملا بسته شده بود...

غزل حسابی با محسن کلنجار رفت تا او را به حرف بیاورد اما چشمهای پر از وحشتش میگفت که چیزی یا کسی او را وادار به سکوت کرده است. حسام هم شب نتوانست چیزی از حرفهای او بفهمد و با اصرار زیاد پدر محسن پس از مدتها دچار حمله تنفسی شد و باعث شد حسام به کل قید حرف کشیدن از او را بزند. اما دلش آرام نمی گرفت یعنی چه کسی این بلا را سر پسرش آورده، دلیل این وحشیگری چی بوده؟ همه افکارش تنها به یکجا ختم میشد. کسی آنها را نمی شناخت. محسن هم به ندرت از خانه بیرون می رفت و خراشهای روی بدن و صورت و کبودی زیر چشمش هم به نظر نمی رسید توسط کسی هم سن و سال خودش ایجاد شده باشد. شاید کسی با پدرام خصومت داشته... اما روز بعد که حسام مجالی یافت تا این گمان را با پدرام مطرح کند، برادرش کاملا منکر هرگونه مشکل با اهالی روستا شد و خیلی خونسرد با ماجرایی که برای برادرزاده اش اتفاق افتاده بود برخورد کرد و گفت: حسام یه دعوا بین بچه ها بوده بی خود بزرگش نکن...و همین حرفها باعث میشد حسام بیشتر شک کند. پدرام غزل را هم خیلی دوست داشت اما محسن برایش چیز دیگری بود. آن موجود بی دفاع و مهربان که با بیماری ای دست به گریبان بود که سالها پدرام را بادیه نشین کرده بود عزیز دل عمو بود... 

حسام به زحمت توانست مینوی بی قرار را آرام کند و قول داد هر کس اینکار را کرده کارش را بی پاسخ نخواهد گذاشت.
.
غزل دیگر حسابی از فکر سعید و آن خانه کذایی بیرون آمده بود و وقتی از عاطفه شنیده بود که سعید احتمالا فکر سو استفاده از تو را داشته و چون تو پا ندادی اینطوری دست به سرت کرده، قلبش هم به این عشق اول بدگمان شده بود.
.
چند روز گذشت و جای زخمها و کبودی روی صورت محسن خیلی بهتر شد. اما بیماری تنفسیش دوباره عود کرده بود و بسیار منزوی و گوشه گیر شده بود. حتی با غزل هم دیگر زیاد حرف نمی زد. غزل پر از عصبانیت، کینه و انتقام جویی بود.

یک روز که غزل روی پشت بام برای خودش جا پهن کرده بود و داشت کتاب میخواند، متوجه نگاه خیره مرد جوانی شد که روی پشت بام دو سه خانه آنسو تر ایستاده بود. غزل چشمهایش را تنگ کرد، مرد قد متوسطی داشت و حدودا بیست و هفت-هشت ساله بود. موهای مجعد مشکیش را باد تکان میداد و وقتی دید غزل او را دیده است مسیر نگاهش را عوض کرد و خود را بی تفاوت نشان داد. غزل از جایش بلند شد و با سرعت وسایلش را جمع کرد و از پله های پشت بام پایین رفت.

-عمو پدرام، یه مرده روی پشت بوم چند تا خونه اونور تر وایساده  و این خونه رو زیر نظر گرفته  تا دیدمش خودش رو زد کوچه علی چپ، ...

-کدوم خونه عمو جون؟

خونه سوم فکر کنم سمت چپ خونه شما

-اون خونه که خالیه عمو جون...مخروبه هست...هیچکسم جرات نداره بره توی اون خونه،حتی پشت بومش...خیالت راحت اشتباه کردی...یه خونه اینورتر و اونورترشم هیچ مردی این موقع روز خونه نیست که بره پشت بوم...

غزل با عصبانیت دوان دوان از پله ها بالا رفت، تا چشم کار می کرد روی هیچ پشت بامی کسی نبود.... چرا کسی جرات ندارد به آن خانه برود؟ با این فکر دوباره از پله ها پایین رفت

دوسه روزی از این موضوع گذشت اما غزل هنوز نتونسته بود مردِ روی پشت بودم رو فراموش کنه چون از چیزی که دیده بود مطمئن بود و هر وقت که مجبور بود از خونه خارج بشه شدیدا اطرافش رو زیره نظر داشت .
در این میون خدیجه دختر حجت خانم بود که سعی داشت با غزل ارتباط برقرار کنه خدیجه دختری ۱۸ ساله با ظاهری معمولی بود و هربار که به بهونه ای به در خونه ی پدرام می رفت تا باب دوستی با غزل رو باز کنه اما حجت خانم با عصبانیت اون رو صدا میکرد و به خونه ی خودشون برمیگردوند . غزل هم که متوجه این خواسته خدیجه شده بود و خودش هم که از این تنهایی و  موارد مشکوک از جمله موضوع محسن و جوونه روی پشت بوم خسته شده بود تصمیم گرفت که دور از چشم حجت خانم با خدیجه دوست بشه تا هم از تنهایی دربیاد و هم شاید بتونه از طریق خدیجه به اسرار اون مخروبه پی ببره. تا اینکه یک روز که درِ خونه ی پدرام زده شد و غزل که مطمئن شد خدیجه پشت دره رفت و در رو باز کرد و به سرعت خدیجه رو به داخل حیاط خونه کشید ،خدیجه که از تعجب چشماش باز مونده بود گفت : چیشده؟؟؟
غزل: مگه هربار که اینجا میای حجت خانم تو رو صدا نمیکنه و نمیزاره منو ببینی؟؟خب منم زود آوردمت تو تا مادرت نبینتت و بتونیم بالاخره با هم دوست بشیم ...
دوستی بین خدیجه و غزل شکل گرفت و این حجت بود که برای هربار دیدن غزل و درددل کردنش مجبور بود به مادرش دروغ بگه و به خونه پدرام بره و خانواده غزل هم که ازین موضوع خوشحال بودند که دخترشون داره از تنهایی درمیاد به اونا کمک میکردن که حجت خانم متوجه چیزی نشه ...
خدیجه دختری ساده و پاک و دوست داشتنی بود و به یکی از پسرهای روستا علاقه داشت
چند روزی بود که غزل سعی داشت درباره اون خونه ی مخروبه چیزی از خدیجه بپرسه و اما نمیدونست چجوری شروع کنه و چی بگه تا اینکه خدیجه که خیلی ساده بود به غزل گفت میخوای اسرارهای این ده مخصوصا اون خونه مخروبه رو بدونی؟
غزل خودش رو به اون راه زد و گفت_کدوم خونه ؟
_یعنی واقعا نمیدونی کدوم خونه رو میگم؟حق داری ندونی چون تو که به خاطر آدم های توی این ده مجبوری بیشتر روزهارو توی خونه بمونی . پس بزار بهت بگم :: میگن اون خونه خیلی خطرناکه ... چون هر چند وقت یبار هرکسی که میگه من احساس کردم کسی از روی پشت بوم اون خونه منو نگاه میکنه بعد از چند وقت یک اتفاق خیلی بدی براش میفته .. دختره حاجی ممدآقا گفته بود یه جوون از اون پشت بوم منو می پایید ولی حرفش رو باور نکردن و چند وقت بعد زهرا رو توی طویله پیداش میکنن که جزغاله شده بوده ... یا زن عباس آقا که همون حرف رو زده بود چندوقت بعد شوهرش میکشتش و خودش از ده فرار میکنه یا ..

غزل که دیگه با حرفهای خدیجه داشت از حال می رفت گفت: خدیجه باورم نمیشه اینا چیه میگی یعنی حقیقته ؟خدیجه قلبم داره میاد تو دهنم آخه دوهفته پیش منم دیدم که یه جوونی داره از روی اون خونه منو نگاه میکنه... چند روز قبلم داداشم با سر و صورت کبود تو خونه اومده بود .. یعنی چه اتفاقی داره برای ما میفته خدیجه ؟ چه بلایی سره من و خانواده م توی این روستا میاد ؟؟؟؟
باید چیکار کنم؟