خاراندن بدن نوعی تسکین موقتی است اما موجب یک واکنش زنجیره‌ای می‌شود، وضعیت را پیچیده‌تر می‌کند و تمایل به خارش بیشتر می‌شود.
سیگنال‌هایی که توسط مغز دریافت می‌شود باعث افزایش در تولید سروتونین می‌شود که یک انتقال دهنده عصبی مسئول کنترل درد است؛ تولید بیش از حد سروتونین برخی از سلول‌های عصبی را تحریک می‌کند و موجب انتقال حس خارش می‌شود؛ به عبارت دیگر تسکین اولیه بر اثر خاراندن، باعث تشدید خارش می‌شود.
خارش مزمنمحققان دانشگاه واشنگتن، سنت لوئیس برای عمیق شدن در این موضوع، آزمایشی بر روی موش‌هایی که برای تولید سروتونین اصلاح ژنتیکی شده بودند و موش‌های معمولی انجام دادند. دکتر «ایرن دروگو» گفت: بعد از تزریق ماده‌ای که باعث ایجاد خارش می‌شد، نشان داد موش‌ها کمتر بدن خود را خاراندند اما موش‌های تراریخته (موش‌هایی که از نظر ژنتیکی دستکاری شدند) شروع به خارش بدن خود کردند.
متخصصان بر این باورند که مشاهدات آنها باعث شد یک مسیر جستجو در برابر خارش مزمن پدیدار شده که عواقب بسیار وحشتناکی دارد.
جلوگیری از تولید سروتونین امکانپذیر نیست زیرا عملکرد بسیار مهمی در بسیاری از جهات دارد؛ در مقابل گیرنده نورون‌های عصبی مخصوص خارش می‌تواند هدف قرار گیرد و موجب تسکین شود.
