شعر و شیدایی

                        

از کنارم رد شدی ، عطرت مرا بی تاب کرد
یاد گیسو های لرزانت مرا بی خواب کرد

آن شب از پیشم گذشتی با دوصد نازو ادا
از حسادت تا سحر ، شب شکوه بر مهتاب کرد

از لبت قند و عسل می ریزد ای شیرین سخن
در دلم قند لبانت را نگاهت آب کرد

بوسه هایت سکر یک میخانه را آرد به جان
باغ انگور فلک را بوسه ات دوشاب کرد

سایه ی چشمان تو ، آن گونه های قرمزت
در دلم لبهای سرخت یادی از عناب کرد

آن نگاه شره ات دل را به یغما می برد
خلقت افسونگری چون تو ، چنین ایجاب کرد

گشته ام مجنونت ای لیلی ی من ، آرام من
عشق والایت مرا ، هم شاه و هم ارباب کرد

به كسي كينه نگيريد
دل بي كينه قشنگ است
به همه مهر بورزيد
به خدا مهر قشنگ است
دست هر رهگذري را بفشاريد به گرمي
بوسه هم حس قشنگي است
بوسه بر دست پدر
بوسه بر گونه مادر
لحظه حادثه بوسه قشنگ است
بفشاريد به آغوش عزيزان
پدر و مادر و فرزند
به خدا گرمي آغوش قشنگ است
نزنيد سنگ به گنجشك
پر گنجشك قشنگ است
پر پروانه ببوسيد
پر پروانه قشنگ است
نسترن را بشناسيد
ياس را لمس كنيد
به خدا لاله قشنگ است
همه جا مست بخنديد
همه جا عشق بورزيد
سينه با عشق قشنگ است
بشناسيد خدا را
هر کجا یاد خدا هست
سقف آن خانه قشنگ است...

چه غریبانه نشستم سر راهت که بـیایی
چه غریبانه غریبانه نوشتم کـه کـجـایی

چهء صمیمانه نوشتم که تویی ذوق زبـانم
و تو انگار نه انگار که هم صحبت مایـی

چه یتیمانه نشستم و نوشتم که مرو یار
و تو رفتی و من و برزخ این فصل جدایی

پشت پای تو همه باور و ایمان دلم ریخت
و قسم میخورم این صحبت خودرا به خدایی

به خدایی که میان من و تو فاصله انداخت
چه خدایی که فقط باب دلش هست جدایی

شـاعران غربت غم بار مرا شعر کنید
بنویسیداز این زندگی تـلخ از این تنهایي

" دل" چه دنیای قشنگی دارد...


"بزرگ" میشود...

"عاشق" میشود...

"تنگ" میشود...

میشکند...

میگرید...

میریزد...

دلبری میکند...

میتپد و میمیرد...

چون "می ایستد" تمام میشود...

زنده دل‌ها می‌شوند از عشق، مست...
مرده دل كی عشق را آرد به دست...

عشق را با نیستی سودا بود...
تا تو هستی، عشق كی پیدا بود...

عشق می‌جوید حریفی سینه چاك...
كو ندارد از فنای خویش باك...

عشق در بند آورد عقل تو را...
تا نماند در دلت چون و چرا...

مولوی

با این همه جدایی
دنیا ادامه دارد

تلخ است و
سخت و
مبهم
اما
ادامه دارد

مجنون
اگرچه
چندیست
دست از جنون کشیده ست

لطفاً
به او بگویید:
"لیلا ادامه دارد....

"تو" که از کوچه ی غمگین دلم میگذری!
"تو" که از راز دلم با خبری!
"تو" چرا رسم وفایت گم شد؟!
برق چشمان سیاهت گم شد؟!
با " توأم " ای مهِ مهتابِ شبان...
با " تو " ای زلف پریشان جهان...
بی "تو" صد خاطره ام گریان است...
بی "تو" اشکم شاعر باران است...
بی "تو" دیگر نفسم بند آمد!
بی "تو" جوی "دل" من خشکیده ست
با "تو" از قصه عشقم گفتم و "تو" در اوج سکوت؛
با نگاهی پر تردید و خمود ؛
گفتی از: " عشق حذر کن " نفسم بند آمد !!

من گرفتار تو بودم تو گرفتار خودت
من شدم یار تو اما توشدی یار خودت

من شدم شمع شب افروز تو در تنهایی
تو شدی ماه درخشان شب تار خودت

گفته بودم که کشم بار غمت را بر دوش
ای دریغا که شدی یار دل آزار خودت

شب و روزم شده لبریز خیال تو ولی
بی خیال منی و غرق در افکار خودت

ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﺑﻤﻦ ﺁﻣﻮﺧﺖ ﻣﻌﻠﻢ” ﺁ ” ﺭﺍ
ﺧﻮﻥ ﺩﻝ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﺴﯽ ﺗﺎ ﮐﻪ ﻧﻮﺷﺘﻢ ” ﺑﺎ ” ﺭﺍ

ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺁﻭﺭﺩ
ﺗﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺶ ﮐﻨﻢ ﺑﺎﺑﺎ ﺭﺍ

ﺯﻧﮓ ﻧﻘﺎﺷﯽ، ﻣﻦ ﺭﻧﮓ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ
ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺁﺑﯽ ﺑﮑﺸﻢ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍ

ﺁﻧﻘﺪﺭ ﮔﻔﺖ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﻡ ﺩﺳﺖ
ﺗﺎ مراعات کنم ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺩﺭ ﺍﻣﻼ ﺭﺍ

ﺑﺎﺯﮔﻮ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺩﻫﻘﺎﻥ ﻓﺪﺍﮐﺎﺭ ﮐﻪ ﺑﻮﺩ
ﺗﺎ ﮐﻪ ﺳﺮﻣﺸﻖ ﺩﻫﺪ ﺟﻤﻠﻪ ﯼ ﺧﻮﺑﯽ ﻫﺎ ﺭﺍ

ﺗﺎ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯿﻢ ﮐﺴﺮ ﮐﻨﻢ ﺳﺎﯾﻪ ﯼ ﺟﻬﻞ
ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺁﻣﻮﺧﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻨﻬﺎ ﺭﺍ

ﮔﻔﺖ ﺭﻭﺑﺎﻩ ﭘﻨﯿﺮ ﺍﺯ ﺩﻫﻦ ﺯﺍﻍ ﺭﺑﻮﺩ
ﺗﺎ ﮐﻪ ﯾﺎﺩﻡ ﻧﺮﻭﺩ ﺣﻘﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ

گفت ” ﺁ ” ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﻧﯿﺰ ﮐﻼﻫﯽ ﺩﺍﺭﺩ
ﻋﺸﻖ ﺑﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﮐﻼﻩ ﻣﺎ ﺭﺍ

ﻣﺎ ﮐﻪ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ که: ﺑﺎﺑﺎ ﻧﺎﻥ ﺩﺍﺩ
ﭘﺲ ﻧﺪﯾﺪﯾﻢ ﭼﺮﺍ ﺧﻮﻥ ﺩﻝ ﺑﺎﺑﺎ ﺭﺍ؟

ﺩﺭﺱ ﺩﻫﻘﺎﻥ ﻓﺪﺍﮐﺎﺭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺷﺪ ﻭ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺮد ﮐﻪ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﮐﻨﺪ ﺩﺍﺭﺍ ﺭﺍ

ﺷﻮﻫﺮ ﺳﺎﺭﺍ ﺷﯿﺎﺩ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺍﺯ ﺁﺏ
ﮐﺮﺩ ﭼﻮﻥ ﺷﺎﻡ ﺳﯿﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺳﺎﺭﺍ ﺭﺍ

ﺑﻮﯼ ﻣﺮﮒ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮐﺒﺮﯼ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺩﺵ ﻧﺮﺳﯿﺪ
ﺳﺮﻃﺎﻥ ﺭﻓﺖ ﮐﻪ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﮐﻨﺪ ﮐﺒﺮﯼ ﺭﺍ

ﮐﺎﺵ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﻌﻠﻢ ﻋﻮﺽ ﺭﻭﺑﻪ ﻭ ﺯﺍﻍ
ﯾﺎﺩ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺯﯾﺮﮐﯽ ﻓﺮﺩﺍ ﺭﺍ

کاش ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺳﺮ ﺑﺎﺯﯼ ﻗﺎﯾﻢ باﺷﮏ
ایست میداد بد و زشت همه دنیا را

ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﺮﭼﻪ ﺍﻟﻔﺒﺎﯼ ﻣﺤﺒﺖ ﺁﻣﻮﺧﺖ
ﻣﺎ ﻏﻠﻂ ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ” ﺍﻟﻒ ” ﺗﺎ ” ﯾﺎ ” ﺭﺍ

دلم پرواز می خواهد،

دلم با تو پریدن در هوای باز می خواهد

دلم آواز می خواهد،

دلم از تو سرودن با صدای ساز می خواهد

دلم بی رنگ و بی روح است

دلم نقاشی یک قلب پر احساس می خواهد!

دلم با تو فقط پرواز می خواهد ...

جان
به
فدای
عاشقان
خوش
هَوسی
است
عاشقی

عشق پَرست اِی پسر بادِ هواست مابَقی.

مولانا

پیشکش میکنم:

"عشق "
"رفاقت"
"مهربانی"
را به همه کسانی که ،
از دل شکستن بیزارند
و در تمنای آنند
که دلی را بدست آورند ...
آنانکه می خواهند
در زندگی شخصی
پل باشند نه دیوار ...
آنانکه همیشه یکرنگند
نه هزار رنگ ...
آنانکه در سختیها
یار و نگرانت هستند
نه بی خیالت ...
آنانکه با خود رحمت
می آورند ، نه زحمت ...
پس روز و روزگارتان
سرشار و آکنده از
"عشق"
"رفاقت"
"مهربانی"
باد...

تاریکی که
ترس ندارد

از مردمانی
بترس
که
در روز روشن

احساست را
به تاراج
میبرند

آبی تر از دریا تویی،تنها در این دریا منم
چون حس بارانی لطیف،بر ساحل تنها منم

چون رودزیباو زلال،برجان ودل جاری شوی
پایان این غمها تویی،مبهوت این غمها منم

بر شانه های خستگی،دست نوازش میکشی
رویای شیرینم تویی،بیتاب این رویا منم

پرواز بر چشمان تو،حس عجیبی می دهد
چون ماه،بر شبها تویی،بیدار این شبها منم

خوواهم تمام بودنت،برلحظه هایم جان شود
معنای این دنیا تویی،تنها در این دنیا منم

میدانم آخر این دلم،از عشق تو گم میشود
بر جان من لیلا تویی،مجنون این لیلا منم

شنبه ها
دنیایم را پر از نفس هایت کن
بگذار هفته ام
سرشار
از گلواژه های تو باشد

فکر کن قهوه بنوشی ته فالت باشد
بعد از این دیدن او فرض محالت باشد
از خدا ساده بپرسی که تو اصلا هستی !؟ گریه ات باعث تکرار سوالت باشد
چمدان پر بکنی خاطره ها را ببری
عکسهایش همه عمر وبالت باشد
روز و شب قصه ببافی که تو را می خواهد
باز پیچیده ترین شکل خیالت باشد
توی تنهایی خود فکر مسکن باشی
قرص اعصاب فقط چاره ی حالت باشد "ای که از کوچه معشوقه ما می گذری"
قسمت ما نشد این عشق... حلالت باشد...

ﭼﻘﺪﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺩﻟﯿﻞ ... ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ !
ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﯽ ﺳﻮﺍﻝ
ﮐﻪ ﻫﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﺭﺩ ..
ﮐﻪ ﻫﯽ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻣﯽ ﺑﺎﺭﺩ
ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﺍﻣﺸﺐ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎﻳﻢ ﺧﻴﺲ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ
ﻣﺜﻞ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﮐﻪ ﺍﻣﺸﺐ ﻣﻲ ﺑﺎﺭﺩ ..
ﻭ ﺍﻳﻨﮏ ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﺑﺮ ﻟﺒﻪ ﻱ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻱ ﺍﺣﺴﺎﺳﻢ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﺪ
ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ
ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﻟﺘﻨﮕﻲ ﮔﺬﺭ ﮐﻨﻢ
ﺟﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ - ﮔﻨﺠﺸﻚ - ﺯﻳﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻲ
ﺑﻪ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺗﻮ ﻋﺎﺩﺕ ﺩﺍﺭﻡ

ﺩﺭ ﻗﺎﺏ ﺩﻟﻢ ﻋﮑﺲ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﺪﺳﺖ ﻫﻨﻮﺯﻡ
ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ ﻭ ﺁﻫﻲ ﮐﺸﻢ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺑﺴﻮﺯﻡ

ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻧﺒﻮﺩ ﺩﺍﻧﻪ ﺭﻭﺩ ﺩﺍﻡ ﺑﻤﺎﻧﺪ
ﺩﺭ ﮐﻨﺞ ﻗﻔﺲ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺕ ﭼﺸﻢ ﺑﺪﻭﺯﻡ

ﺭﻓﺘﻲ ﻭ ﻧﮕﻔﺘﻲ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻦ
ﺩﺭ ﺣﺴﺮﺕ ﺧﺎﻟﻲ ﺯﺗﻮ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯﻡ

ﺷﻮﺭﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺖ ﻭ ﺩﻟﻢ ﺗﺎﺭ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺗﻮ
ﺳﻮﺯﻡ ﺯﺩﻝ ﻭ ﺑﻲ ﮐﺲ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻔﺮﻭﺯﻡ

ﺑﻲ ﺗﻮ ﮔﺬﺭ ﺍﺯ ﻭﻗﺖ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﮔﺸﺖ ﺩﻝ ﺁﺯﺍﺭ
ﺩﯾﺮﻭﺯ ﭼﻮ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭ ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ ﭼﻮ ﺭﻭﺯﻡ

ﮔﺎﻫﻲ ﮔﻠﻪ ﻣﻨﺪﻡ ﺯﺗﻮ ﭼﻮﻥ ﻋﻬﺪ ﮔﺴﺴﺘﻲ
ﮔﻪ ﻧﺎﻟﻢ ﺍﺯ ﯾﻦ ﺩﻝ ﮐﻪ ﺍﺳﯿﺮﺳﺖ ﻫﻨﻮﺯﻡ

ﺩﺍﻭﺭ ﺍﺩﯾﺐ 

اَهلِ نَماز میشَوَم، جُمله نیاز میشَوَم
سوی حِجاز میشَوَم "باز مُقابِلَم تویی"

باده ی ناب میشَوَم، شِعر و کِتاب میشَوَم
یِکسَره خواب میشَوَم، "باز مُقابِلَم تویی"

هَمرَهِ موج میشَوَم، راهیِ اوج میشَوَم
فوج به فوج میشَوَم، "باز مُقابِلَم تویی"

سایه ی ماه میشَوَم، دَر تَهِ چاه میشَوَم
راهیِ راه میشَوَم، "باز مُقابِلَم تویی"

توی رَواق میشَوَم، کُنجِ اُتاق میشَوَم
بَسته به طاق میشَوَم، "باز مُقابِلَم تویی"

اینهَمه مَرد میشَوَم، مَخزَنِ دَرد میشَوَم
ساکِت و سَرد میشَوَم، "باز مُقابِلَم تویی"

اَز هَمه دور میشَوَم، نقطه ی کور میشَوَم
زِنده به گور میشَوَم،"باز مُقابِلَم تویی"

هَمدَمِ خار میشَوَم، بی کَس و یار میشَوَم
بَر سَرِ دار میشَوَم، "باز مُقابِلَم تویی !

حضرت مولانا

دل من

کلبه ی بارانی ست

و

تو آن باران بی اجازه ای

که ناگهان در "احساس" من


""چکه میکنی""