شعر و شیدایی

                        

دیده بارانے و دل کرده هوایت چہ ڪنم؟
تو نبودے و ز غم پر شده جایت چه ڪنم؟

نرود پاےِ دلم غیر رهے جز ره تو
غیر از این جان ڪہ فدا گشتہ برایت چہ ڪنم؟

این روا نیست ڪہ اینگونہ دل آزار شدے
صنما... با دلِ افتاده بہ پایت چہ ڪنم؟

مےڪنے بر همہ جانم تو خدایے اما
دلہ سنگے ڪہ خدا ڪرده عطایت چہ ڪنم؟

بےتو این سینہ ڪویریست بہ پهناےِ سراب
بےخدا....با تو و این جور و جفایت چہ ڪنم؟

قاب عڪس تو ڪند ولولہ در سینہ بپا
مانده ام با هوسِ زنگِ صدایت چہ ڪنم !؟

از کنارم رد شدی ، عطرت مرا بی تاب کرد
یاد گیسو های لرزانت مرا بی خواب کرد

آن شب از پیشم گذشتی با دوصد نازو ادا
از حسادت تا سحر ، شب شکوه بر مهتاب کرد

از لبت قند و عسل می ریزد ای شیرین سخن
در دلم قند لبانت را نگاهت آب کرد

بوسه هایت سکر یک میخانه را آرد به جان
باغ انگور فلک را بوسه ات دوشاب کرد

سایه ی چشمان تو ، آن گونه های قرمزت
در دلم لبهای سرخت یادی از عناب کرد

آن نگاه شره ات دل را به یغما می برد
خلقت افسونگری چون تو ، چنین ایجاب کرد

گشته ام مجنونت ای لیلی ی من ، آرام من
عشق والایت مرا ، هم شاه و هم ارباب کرد

چنان غریبه نشستی, که مانده ام چه بگویم
دوباره دست من است و گره که خورده به مویم

به گوش من نرسیده در این فضای حیا, جز
صدای آب دهانم که میرود به گلویم

نمیرسد به گمانم ،اگرچه در فورانم
به گوش اهل زمانه , گدازه های زبانم!

نه همدمی که بگویم ،نگفته های دلم را
نه عابری که بپرسد چرا چنین نگرانم ؟!

مرا ندیده گرفتی, تورا ندیده بگیرم ؟!
تورفته ای و من اینجا کنار عکس تو گیرم

برای بودن باهم, نمانده چاره جز اینکه
دعا کنی که بیایم ; دعا کنم که بمیرم !

تمام زندگیم را , گرفته رنگ روبانت
دوباره پیر تر از تو , کنار عکس جوانت

حدیث حسرت عمرم, نگفته ترجمه شد با
صدای هق هق شیشه, زمان لمس لبانت

چه اشتیاق عجیبی به حل مسئله دارم
حساب اینکه چه میزان من از تو فاصله دارم!

دوباره نیمه شب است و صدای ناله ی شعرم
به قول اهل محله , چقدر حوصله دارم !

مجتبی_سپید

می روم چون سایه ای تنها نمی دانم کجا
خویش را گم کرده ام اما نمی دانم کجا

سایه ی آشفتگی ها از سر دل کم مباد
ساحلی ایمن تر از دریا نمی دانم کجا

سر به صحرا می نهد دریا نمی دانم چرا
دل به دریا می زند صحرا نمی دانم کجا

با من امشب خلسه ی یاد کدامین آشناست؟
روزگاری دیده ام او را نمی دانم کجا

دیدمش در کوچه ساران غبار آلود وهم
او نمی دانم که بود آنجا نمی دانم کجا

مرغ آمین شعله سر داد این زمان افکنده اند
آتشی در خرمن نیما نمی دانم کجا

آن قدر رفتم که حتی سایه ام از پا فتاد
مانده بر جا ردّ پایم تا نمی دانم کجا

محمدرضا روزبه

می توانی بروی قصه و رویا بشوی

راهی دورترین نقطه ی دنیا بشوی

ساده نگذشتم از این عشق ، خودت می دانی

من زمینگیر شدم تا تو ، مبادا بشوی

آی ! مثل خوره این فکر عذابم می داد ؛

چوب ما را بخوری ، ورد زبان ها بشوی

من و تو مثل دو تا رود موازی بودیم

من که مرداب شدم ، کاش تو دریا بشوی

دانه ی برفی و آنقدر ظریفی که فقط

باید از این طرف شیشه تماشا بشوی

گره ی عشق تو را هیچ کسی باز نکرد

تو خودت خواسته بودی که معما بشوی

در جهانی که پر از وامق و مجنون شده است

می توانی عذرا باشی، لیلا بشوی

می توانی فقط از زاویه ی یک لبخند

در دل سنگ ترین آدم ها جا بشوی

بعد از این، مرگ نفس های مرا می شمرد

فقط از این نگرانم که تو تنها بشوی

حضرت عشق بفرما که دلم خانه توست
سر عقل آمده هر بنده که دیوانه توست

دل من اگر که از عشق نصیبی دارد
حضرت عشق به من لطف عجیبی دارد

بگذارید، بگذارید که بیمار بماند این دل
با تب عشق دلم حال غریبی دارد

لحظه میمیرد و من آخر سر میپوسم
عشق ای ناجی من دست تو را میبوسم

بی وجود تو سعادت نشود حاصل من
تا نفس هست تو ای عشق بمان در دل من ،،

تا صبحدم به یاد تو شب را قدم زدم
آتش گرفتــم از تو و در صبحدم زدم

با آسمان مفاخره کردیم تاسحر
او از ستاره دم زدومن ازتو دم زدم

او با شهاب بر شب تب کرده خط کشید
من برق چشم ملتهب ات را رقم زدم

تا کور سوی اخترکان بشکند همه
از نام تو به بام افق ها،علم زدم

با وامی از نگاه تو خورشیدهای شب
نظم قدیم شام و سحر را به هم زدم

هرنامه را به نام وبه عنوان هرکه بود
تنهـا به شوق از تو نوشتن قلم زدم

تا عشق چون نسیم به خاکسترم وزد
شک از تو وام کردم و درباورم زدم

از شادی ام مپرس كه من نیز در ازل
همراه خواجه قرعه ی قسمت به غم زدم

#حسين_منزوى

آن دم که می آیی بَرَم با بوسه غوغا می کنم!

با های های عاشقی هنگامه بر پا می کنم!

هم عاشقم هم شاعرم دلبُردگی را ماهرم

یا در غزل یا در بغل یک جا تو را جا می کنم!

امشب دلم را در غزل جا میگذارم
                            امشب تو را با عشق تنها میگذارم
مانند مجنون در خیابان خیالم
                             یک شاخه گل در راه لیلا میگذارم
فواره ام ، دانم سرانجامم سقوط است
                            اما مسیرم را به بالا میگذارم
دل را برای عشق ، امشب وقف کردم
                            کردار دنیا را به فردا میگذارم
از بچگی احساس میکردم که روزی
                            مانند مجنون سر به صحرا میگذارم
امشب خودم را در غزل محبوس کردم
                            امشب تو را با عشق تنها میگذارم

@bahaar_e

گناه چشم تو ... یا ... نه گناه عکاس است
که اینچنین به نگاهت دچار و حساس است

و مدتیست که هنگام دیدن چشمت
«اعوذ بالله» او «قل اعوذ باالناس» است

برای رستن او از جهنم و آتش
پل صراط نگاهت ملاک و مقیاس است

تمام اهل زمین را جهنمی کردی
که آیه آیۀ چشمت «یوسوس الناس» است

تمام شهر از ایمان به کفر برگشتند
گناه چشم تو حالا به پای عکاس است؟!

#منصوره_فیروزی

سکــــــــوت
زیباترین حرفی است که برای دیدن و ندیدن . . .

خواستن و نخواستن . . .

بودن و نبودن میشه گفت

گفتنی ترین واژه برای نا گفتنی ترین لحظه ها ...

و آسون ترین کلمه برای سخت ترین جمله هاست

سکــــــــــوت ساده ترین پاسخ برای دلتنگی های همیشگی است.

امروز می تواند
روز قشنگی باشد،
اگر ما....

هنر این را داشته باشیم
که قشنگ زندگی کنیم،
زیبا ببینیم،
زیبا نفس بکشیم،
زیبا صبر کنیم،
و جز زیبایي نبینیم،
چون،؟؟؟
اعتقاد به زیبایی خدا
و آنچه که خالقش است
زندگی را زیبا ميكند

امروزتان سرشارازعشق
و آرامش و خوشبختي ...

ﻧﻪ ﻣﺴﺘﯽ ﻧﺸﺎﻥ ﮐﻔﺮ ﺍﺳﺖ!
ﻧﻪ ﺟﺎﻧﻤﺎﺯ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﯾﻨﺪﺍﺭﯼ!!
ﻧﻪ ﭘﺎﮐﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﮐﯽ ﺍﺯ ﻣﺴﺘﯽ!
ﻧﻪ ﻣﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺩﻭﺭﻭﯾﯽ!!
ﻧﻪ ﻣﻮﯾﯽ ﻧﻤﺎﯾﺎﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﺮﺯﮔﯽ!
ﻧﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﻗﺪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﭘﺎﮐﯽ!!
ﻫﺮ ﮐﺲ ﻫﺮ ﺁﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺒﻮﯾﺪ ﻧﻪ ﺁﻧﮑﻪ ﻇﺎﻫﺮﺵ ﮔﻮﯾﺪ!
ﻧﻪ ﻣﺪﺍﻓﻊ ﺑﺪﯼ ﺑﺎﺵ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭ ﻓﮑﺮ ﺗﺪﻓﯿﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ!!
ﻗﻀﺎﻭﺕ ﮐﺎﺭ ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ......

ﺁﺯﺍﺭﻡ ﻣﯿﺪهﯽ ﺑﻪ ﻋﻤﺪ,ﯾﺎﻏﯿﺮﻋﻤﺪﺧﺪﺍﻣﯿﺪﺍﻧﺪ,ﺍﻣﺎﻣﻦ ﺁﻧﻘﺪﺭﺧﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﺁﻧﻘﺪﺭﺷﮑﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻧﻤﯽﮔﻮﯾﻢ,ﺣﺘﯽ ﺩﯾﮕﺮﺭﻧﺠﯿﺪﻥ ﻫﻢ ﺍﺯﯾﺎﺩﻡ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ.ﺍﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺰﻡ,ﺳﮑﻮﺕ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻭﺗﻮﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﯿﺪﻫﯽ،ﻧﻔﺮﯾﻨﺖ ﻫﻢ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ،ﺧﯿﺎﻟﺖ ﺭﺍحﺘ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻫﺎﻧﻔﺮﯾﻦ ﻫﻢ ﺑکنﻨﺪ،ﮔﯿﺮﺍﻧﯿﺴﺖ.ﻧﻔﺮﯾﻦ,ﺗﻪ ﺩﻝ ﻣﯽﺧـﻮﺍﻫﺪﺩﻝﺷﮑﺴﺘﻪ ﻫـﻢ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮﺳﺮﻭﺗﻪ ﻧﺪﺍﺭﺩ

به خدا اگر عاشق شوی دل ندهی کار

خراب است...

این که اسمش عشق نیست پس سراب

است...

چاره ی کار زندگی نیست پس طناب

است...

این زندگی،زندگی نیست سراب است...💔

سهراب سپهری...
چه هوایی ،
چه طلوعی ،
جانم ....
باید امروز حواسم باشد
که اگر قاصدکی را دیدم ،
آرزوهایم را
بدهم تا برساند به خدا ،
به خدایی که خودم میدانم ،
نه خدایی که برایم از خشم ،
نه خدایی که برایم از قهر،
نه خدایی که برایم ز غضب ساخته اند .....
به خدایی که خودم میدانم ،
به خدایی که دلش پروانه است ،
و به مرغان مهاجر هر سال راه را میگوید،
و به باران گفته است باغها تشنه شدند ،
و حواسش حتی
به دل نازک شب بو هم هست،
که مبادا که ترک بردارد ،

به خدایی که خودم میدانم
چه خدایی
جانم

وای، باران؛

باران؛

شیشه پنجره را باران شست .

از دل من اما،

چه کسی نقش تو را خواهد شست ؟

حمید مصدق

من را نگاه کن که دلم شعله ور شود
بگذار در من این هیجان بیشتر شود

قلبم هنوز زیر غزل لرزه های توست
بگذار تا بلرزد و زیر و زبر شود

من سعدی ام اگر تو گلستان من شوی
من مولوی سماع تو برپا اگر شود

من حافظم اگر تو نگاهم کنی اگر
شیراز چشم های تو پر شور و شر شود

"ترسم که اشک در غم ما پرده در شود
وین راز سر به مهر به عالم سمر شود"

آنقدر واضح است غم بی تو بودنم
اصلا بعید نیست که دنیا خبر شود

دیگر سپرده ام به تو خود را که زندگی
هرگونه که تو خواستی آنگونه سر شود
::
نجمه زارع

از لبان قرمز تو گاز می چسبد فقط
بعد از آن با بوسه ای پرواز می چسبد فقط

عشق را در چشم های گرگی من دیده ای
گرچه این احساس با ابراز می چسبد فقط

زندگی کردن کنار تو پر از زیبایی است
در هوای دیدنت آواز می چسبد فقط

لذت آغوش را امروز تقسیم اش کنیم
دکمه های بسته ات را باز... می چسبد فقط

از تو گفتن ها مگر با یک غزل بس می شود
لحظه های پرتنش... ایجاز می چسبد فقط.

تو فکر یک سقفم، یک سقف بی‌روزن
یک سقف پابرجا، محکم‌تر از آهن

سقفی که تن‌پوشِ هراس ما باشه
تو سردی شب‌ها، لباس ما باشه

سقفی اندازه‌ی قلب من و تو
واسه لمس تپش دلواپسی

برای شرم لطیف آینه‌ها
واسه پیچیدن بوی اطلسی

زیر این سقف اگه باشه ،
می‎پیچه عطر تن تو

لُختی پنجره‌هاش‌و ،
می‌پوشونه پیرهن تو