شعر و شیدایی

                        

مرا بخوان به نام خود،به نام خود خطاب کن
خراب کن، مرا بساز،و بعد از آن خراب کن

بیا و توی خواب من تمام شب قدم بزن
من استکان خالی ام ،مرا پر از شراب کن

از اوج بوسه های تو به عمق خلسه میروم
تو چشمه ای!توجهی،به حال این سراب کن

مرا ببر به آسمان، دلم گرفته از قفس
ترحمی به حال من، به حال این عقاب کن

درون قاب عکس من،کسی نشسته منتظر
بیا نگاه تازه ای، به عکس توی قاب کن

تو را بغل گرفته ام،درون ذهن خسته ام
ببوس دیده ی مرا !! مرا دوباره خواب کن

کدام راه میرسد به خانه ای که مال ماست؟
مسیر عقل و دل جداست، درست انتخاب کن

آئین عشق بازی دنیا عوض شده است
یوسف عوض شده است، زلیخا عوض شده است

سر همچنان به سجده فرو برده ام ولی
در عشق سالهاست که فتوا عوض شده است

خو کن به قایقت که به ساحل نمی رسیم
خو کن که جای ساحل و دریا عوض شده است

آن با وفا کبوتر جلدی که پر کشید
اکنون به خانه آمده اما عوض شده است

حق داشتی مرا نشناسی، به هر طریق
من همچنان همانم و دنیا عوض شده است

#فاضل_نظری

بیت بیت غزل از درد شکایت دارد
شعرهایم همه از هجر روایت دارد

غزل امروز فقط وصف نگاه تو شده
زچه رو چشم تو انقدر حکایت دارد

بعد یک عمر تو را وصف نمودن به خیال
دیده از چشم تو انگار خجالت دارد

قلب بیمار من امروز تو را میخواهد
شاید امروز نیازی به عیادت دارد

سال ها در گذر و عمر به پایان نزدیک
صبرم انگار به ایوب شباهت دارد

از من نخواه
فعل خواستن را برایت صرف کنم.
من فقط
همین را بلدم ؛

"می خواهمت"





"علی م.ب"

یک لحظه زندگی تو از دست می رود
وقتی کسی که هستی ِ تو هست، می رود

شاید که اندکی بنشـیند کنار تو
اما کسی که بار سفر بست، می رود

کی می شود برابر تصمیمش ایستاد؟
تیری که بی ملاحظه از شست می رود

آن کس که دل بریده، تو پا هم ببرّی اش
چون طفلی از کنارتو با دست می رود!

"رفتن" همیشه راهِ رسیدن نبوده است
گاهی مسیر جاده به بن بست می رود..

تا چشم از من برنداری،مکث خواهم کرد
در عین عشق و بیقراری مکث خواهم کرد

.. یعنی که من در زل زدن مادام،تا وقتی
تا لحظه ای که دوست داری مکث خواهم کرد

حتما مگر باید بگویم "دوستت دارم"؟
حالا که بر این انتظاری!مکث خواهم کرد

من یک زنم،باید بفهمی هرچه هم باشد
در حرفهایم جای "آری" مکث خواهم کرد

باید که لب خوانی چشمم را بلد باشی!
تا از سکوتم سردرآری،مکث خواهم کرد

مفهوم تلخ "دیر کردن" را بفهمی تا..
در آمدن یک چند باری مکث خواهم کرد
.......

از رد دستت روی قلبم دم نخواهم زد!
یعنی به رسم شرمساری! مکث خواهم کرد

مردانه رو کن لذت انگشتهایت را..
من تا خودت دم برنیاری،مکث خواهم کرد

بی تو مهتاب شبی کوچه مرا آه کشید...
روی دیوارهء دل عکس تورا ماه کشید....
شانه برشانه ی تو برد مرا سمت غزل....
کوچه تا آخر شب در غزلم آه کشید.....
کوچه که سنگ صبور دل ناسور من است.....
ماه من ،ناز تورا در دل این چاه کشید......
قصه ی مهر و وفا گفتم و گفتی که نگو.....
دست تقدیر مرا تا توبه ی اکراه کشید......
دور از زخم زبان باد ،گل با نمکم......
رفت و کبریت در انبار پر از کاه کشید.....
خاطرم بارور از عشق سترون شده است......
بی سبب نیست تورا اینهمه دلخواه کشید....

ﺻﺪ ﻣﺴﺎﻓـﺮ ﺁﻣﺪ ﺍﻣﺎ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻋﺎﺷـﻖ ﻧﺒـﻮﺩ
ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺣﺘﻲ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺻـﺎﺩﻕ ﻧﺒﻮﺩ
ﻫﻴﭻ ﻛـﺲ ﺁﻳﻨﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺩﺭ ﺩﺳـﺘﺶ ﻧﺪﺍﺷﺖ
ﺗﻮﺷﻪ ﺍﻱ ﺟﺰ ﻛﻮﻟﻪ ﺑﺎﺭ ﺧﻮﺍﺏ ،ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﻧﺪﺍﺷﺖ
ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺑے ﭼﺘﺮ ﺩﺭ ﺑــﺎﺭﺍﻥ ﺷــﻴﺪﺍﻳﻲ ﻧﺮﻓﺖ
ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺗﺎ ﮔـــﻢ ﺷﺪﻥ ﺗـــﺎ ﻣﺮﺯ ﭘﻴﺪﺍﻳﻲ ﻧﺮﻓﺖ
ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺑﺎ ﻫﻤﺮﻫـﺶ ﺍﺯ ﻓﺼﻞ ﺩﻝ ﻛﻨﺪﻥ ﻧﮕﻔﺖ
ﺍﺯ ﻣﺴﺎﻓﺮ ، ﺍﺯ ﺳﻔـﺮ ، ﺍﺯ ﺷﻮﻕ ،ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﻧﮕﻔﺖ
ﻫﺮﻛﺴﻲ ﺩﺭﺑُﻐﺾِ ﻣﻪ،ﺭﺍﻫﻲ ﺑﻪ ﺟﺎیی ﺟﺴﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ

سیرتت را پاک کن تا صورتت عالی شود
حالتت را بگذار زین پس احسن الحالی شود

پر بده از خویش خود را تا که شاید ذره ای
جا برای عاشقی در سینه ات خالی شود

فرش قرمز پهن کن بهر خدا در سینه ات
ده اجازه با خدا این عشق جنجالی شود

بعد از این راضی مشو یک بار دیگر بی دلیل
عاشقی های خدا هم کارت پستالی شود

دست در جیبت بکن شیرین صد فرهاد شو
سعی کن دست یتیمی صاحب مالی شود

آرزو دارم به هنگامی که غم در میزند
از هجوم خنده ها بر گونه ات چالی شود.

بوسید سرم را که بگوید نگران بود
دنبال کسی بود که خود غافل از آن بود

دل بود و گرفتار وفایی که به سر نیست
من بودم و یاری که دلش با دگران بود

هرشب جگرم سوخت از این عشق خیالی
این سیل جگرسوز که از دیده روان بود

من ساکن کوی توام و از تو چه دورم !
میسوزم از این عشق که در برزخ جان بود

هرچند بگویم که تو را دوست ندارم
چیزی که عیان است چه حاجت به بیان بود.

آن قَدَر حرف دراین سینه تلنبارشده

که دلم مثنوی« مخزن الاسرار »شده

ترسم این است که انگشت نمایت بکنم

بس که درهرغزلم ، اسم تو تکرارشده

با تو لبخندم به رنگ یاس هاست
عشق تو زیباترین احساس هاست

یاد تو چون عطر تند رازقیست
با تو ماندن معنی دلدادگیست

یاد تو در گوشه ی قلبم نشست
شیشه ی اندوه دلتنگی شکست

دست هایت را ز دستانم مگیر
این منم در محبس عشقت اسیر

یاد تو ارامش و تسکین من
چشم هایت حسرت شیرین من

بی تو باید از جهان دلسرد بود
یا که همچون شاعری غمگین سرود

شانه هایت کوهی از تاب و توان
نازنین با قلب تب دارم بمان

تو نیستی
و واژه ها
در آغوش دلتنگی ام شعر می شوند
شعرهایی برای نسرودن
برای گریستن...

#مهتاب_سالاری

من
عاشق ترین پسر آدم
در حسرت بهشت گمشده ات
بر دروازه ی دوزخ نشسته ام
و فال حافظ می گیرم
- هزار بار-
و هر هزار بار
حافظ
به خاطر دل من
دروغ می گوید...

توی ‌فنجان‌ غزل‌ هی ‌بیت ‌میریزم
بمان
تا بفهمی ‌درسکوت‌ از حرف ‌لبریزم
بمان

لااقل ‌یکبار پیش ‌من بشو سر به ‌هوا
اشکهایم ‌را ببین ... ازبغض سر ریزم
بمان

پادشاه سرزمین شعرهایم بوده ای
گرچه پیش چشم تو انگار ناچیزم
بمان

کوله بارت را زمین بگذار..قدری
صبر کن
قدر یک فنجان کوچک شعر میریزم
بمان


فاطمه_سادات_مظلومی

بمان ولی به خاطر غرور خسته ام برو
برو ولی به خاطر دل شکسته ام بمان

به ماندن تو عاشقم ، به رفتن تو مبتلا
شکسته ام ولی برو ، بریده ام ولی بیا

چه گیج حرف می زنم ، چه ساده درد می کشم
اسیر قهر و آشتی ، میانِ آب و آتشم

ببین چه سرد و بیصدا ببین چه صاف و ساده ام
گلی که دوست داشتم ، به دست باد داده ام

چه عاشقانه زیستم ، چه بی صدا گریستم
چه ساده با تو هستم و چه ساده بی تو نیستم

تو را نفس کشیدم و به گریه با تو ساختم
چه دیر عاشقت شدم ، چه دیرتر شناختم !

هرچند پیش روی تو غرق خجالتند
چشمان این غریبه فقط با تو راحتند

بانو...به بی قراری شاعر ببخش اگر
این شعرها به حضرت چشمت جسارتند

آغوشت آشیانه ی گرم کبوتران
لبخندهات...حس نجیب زیارتند

دور از نگاه سرد جهان...دست های من
با بافه های موی تو سرگرم خلوتند

دنیا سکوت های مرا ساده فکر کرد
از حرف دل پُرند...اگر بی شکایتند

بی خواب کوچه گردی و بدخوابی ام نباش
دلشوره های هرشبم از روی عادتند

من مست مي عشقم ، بس توبه كه بشكستم
راهم مزن اي عابد . . . . ميخانه چه ميداني
عاشق شو و مستي كن ، ترك همه هستي کن
اي بت نپرستيده . . . . . بتخانه چه ميداني
تو سنگ سيه بوسي ، من چشم سياهي را
مقصود يكي باشد . . . بيگانه چه ميداني
دستار گروگان ده . . در پاي بتي جان ده
اما تو ز جان غافل . . . جانانه چه ميداني
ضايع چه كني شب را ، لب ذاكر و دل غافل
تو ره به خدا بردن . . . مستانه چه ميداني

پای بر سر مینهی یک شب اگر

میهمان این دل عاشق شوی

کوچه را یکسر پر از گل میکنم

شرط میبندم تو هم عاشق شوی

تو نبودی و به پاهای خدا افتادم
دست بی رحم ترین ثانیه ها افتادم

تو نبودی و تبِ فاصله ها پیرم کرد
عاشقِ شعر شدم، شعر زمینگیرم کرد

مثنوي كردمت و شكر به جا آوردم
توي هر بيت فقط اسم تورا آوردم


آرزو كردمت و بغض نوشتم حالا
پاي تو آب شده خشت به خشتم، حالا

قدِ یک خاطره گهگاه کنارم بِنِشین
نه عزیزم! خبری نیست، از آن دور ببین

گریه ی مرد غریب َست، ولی حادثه نیست
غرق رویای خودش بود، غریبانه گریست..