شعر و شیدایی

                        

آغوش من
فرودگاه ِفرودهای اضطراریِ توست !
هر جا آسمانت ابری شد
یا که بالت زخمی ،،،
بازوهای من
به روی تو باز است هنوز
فرود بیا پرنده ام
فرود بیا...

بگذار هر چه بدی هست در این خاک بماند؛
من و تو رهگذر کوچه ی عشقیم؛
و همین بس که تو را دوست بدارم؛
نکند خسته شوی یا که ببازی!
من کنار تو نشستم
که تو بر عشق بنازی
کمکت خواهم کرد؛
که به شکرانه ی این عشق؛
تو یک کلبه بسازی
که در آن بوی خدا هست
و این حس
سر آغاز قشنگی ست
که آغاز شود بودن و بی عشق نماندن...
به من آهسته بگو:
هستی و هستم...


💕

به حرف تو رسيده ام

به حروفِ نام تو 

باقي حرف هارا براي چه اختراع کرده اند

ترکيب شان

جز دروغي براي ادامه زندگي نيست!



شمس لنگرودی

عشق یعنی خاطرات بی غبار
دفتری از شعر و از عطر بهار


عشق یعنی یک تمنا یک نیاز
زمزمه از عاشقی با سوز و ساز


عشق یعنی چشم خیس مست او
زیر باران دست تو در دست او

باران گرفته ، باز دلم گشته بیقرار
دردت اشاره کرده به چشمم « کمی ببار»

می خواستم غزل بسرایم در این هوا
با واژه های خیس ، غم و دردِ انتظار

اینبار خواستی به خیالم سفر کنی
حتما برای قافیه ها چتر هم بیار

فرقی نمی کند که در آنسوی جنگلی
یا روی ماسه یا وسطِ دشت و لاله زار

اینجا ، درونِ کلبه ی تنهایی منی
ای تک سوارِ فاتحِ قلبم ، بزرگوار

بغضم ، ردیفِ آخر این گفتگو ، شکست
مهمانِ چشمهای تو هستم ، تو هم ببار

گریه کردم اشک بر داغ دلم مرهم نشد

ناله کردم ذره ای از دردهایم کم نشد

در گلستان بوی گل بسیار بوییدم ولی

از هزاران گل گلی همچون شما پیدا نش

شعرهایت بوی یکرنگی ندارد
چه زودهوای شدی بادیدار

عشق آدم را داغ می‌کند و دوست داشتن، آدم را پخته



هر داغی یک روز سرد می‌شود،

اما

هیچ پخته‌ای دیگر خام نمی‌شود

"آمدی جانم به قربانت" چه پنهان آمدی
بیخبر مانند یک ناخوانده مهمان آمدی

آمدی آهسته صاحبخانه ی قلبم شدی
تا بنا از نو کنی این قلبِ ویران ، آمدی

با خودش می بُرد آن سیلاب تنهایی مرا
مثل یک ناجی میان موج و توفان آمدی

فرصتم کم میشد و هر لحظه دردم بیشتر
خوب دانستی که محتاجم به درمان ، آمدی

فکر میکردم زمانش دیر شد دیگر ولی
بهترین وقت است ، خوشحالم که الآن آمدی ..

تلخی روزگار اینه که

خیلی چیزا رو میشه خواست...

ولی نمیشه داشت

بهای بوسه نازت، نجومی است

دلم زنگی، لبت زیبای رومی است

بدون عطر تو، باران اگر هست

فقط تشویش اذهان عمومی است

دردمندان را دوایی جز نگاه یار نیست
چاره شوریدگی جز بوسه دلدار نیست

ای سراپا زندگی ، بر من ببخشا بوسه ای
چون تو آرام دلی ، در شهر ما بسیار نیست

آنقـدر نیستـی

کــه گاهــی حـــس مـی کنـم

عشــق را نسیـه به مـن داده ای

بی تـابــم !

نقـــد می خــواهـمــت . . .

حلقه ی اشک را
می اندازم دورِ چشم ؛
راه می افتم ...
دوباره امشب
با " نیامدنت " قرار گذاشته ام...!

عشق
تنها ارثیه ایست
که از من به تو می رسد ؛
مرا ببخش اگر
با دست های خالی
دوستت داشتم ..!

بی شک جهان را به عشق کسی آفریده اند

چون من که آفریده ام از عشق
جهانی برای تو !

"مهم نیست اگر انسان برای کسی که دوستش دارد
غرورش را از دست بدهد
اما فاجعه است اگر برای حفظ غرور
کسی را که دوست دارد از دست بدهد ..."

او صبر خواهد از من ، بختى كه من ندارم

من وصل خواهم از وى، قصدى كه او ندارد

صدایت را که شنیدم دلم لرزید
دلتنگت شده بودم
میدانی عاشق تو بودن چقدر سخت است
دوری
نیستی
انگار رویایی…

حتی پس از مرگ هم

تو را دوست دارم

پای عشق تو در هر دو جهان

در میان است !

                        

در میان مردمی که میدوند
برای زنده بودن ،
آرام قدم بردار
برای زندگی کردن..
...وقتی پایین ترینم ،
خدا امید من است
وقتی تاریکترینم ،
خدا روشنایی من است
وقتی ضعیفترینم ،
خدا نیروی من است
و وقتی غمگین ترینم ،
خدا آرام جان من است