شعر و شیدایی

                        

تو آن لیلای مجنونگر,من آن فرهاد سختکوشم
توآن ساقی و می ریزی,من آن مستم که مینوشم

توآن دلبر که بانازی,من آن دلها که میبازم
توآن شیرین پرنازی,من آن فرهاد جانبازم

توآن ابری که می باری,من آن رعدم که پاسوزم
توآن قطره به دریاها,من آن خشکی که میسوزم

توآن ساحل که آرامی,من آن دریای مواجم
توآن دارای بی بخشش,من آن شاهم که بی تاجم

توآن مرحم که درمانی,من آن دیدم که بی مارم
توآن صیدی که میدانی,من آن صیاد بی دامم

آنقدر شعر نوشتم ونخواندی که قلم


گفت اینقدر عبث قامت ما را متراش...


#مهدی_خداپرست

تا به کی
یکسره؛ یکریز ؛
نباشی شب و روز
ماه !!!مخفی شدنش نیز؛تعادل دارد ...


#حميدرضا_برقع

فرقی نداشت دیشب و امشب برای من

جز آنکه بر نبود تو یک شب اضافه شد

گفــتنِ “دوستــــت دارم ” نظر لــــطــــــفـــم نبود !

نظرِ دِلـــــــم بود

قول میدهم لام تا کام حرفى نزنم

فقط بگذار از”دال تا میم” بگویم ، بگذار بگویم که “دوستت دارم”

دیگر لام تا کام حرفى نمیزنم …

گفتی به تو گر بگذرم از شوق بمیری

قربان قدت، بگذر و بگذار بمیرم

#شهریار

دوست دارم ، تو برایم عشق را معنا کنی
خواب دنیا را کنارم غرق در رویا کنی

دوست دارم ، دورِ تو پروانه باشم روز و شب
شمعِِ من باشی و در من شعله ها بر پا کنی

دوست دارم ، از خودم تنهای تنها بگذرم
تا تو جایم را بگیری ، در دلم غوغا کنی

دوست دارم ، واژه واژه شاعرِ چشمت شوم
تا نظر پشت نظر ،شعرِ مرا زیبا کنی

دوست دارم ، دل به دریای نگاهت بسپرم
قطره قطره اشک ریزم ، تا مرا دریا کنی....!!!

خدایا خوش به حالت
درآن بالاها نشسته ای نه عزیزی از دست داده ای ....
نه منتظر امدن کسی هستی‌...
ونه غم از دست دادن کسی دلت را پرآشوب میکند.....
چه زیبا گفت شریعتی
خدایا تو را چه کسی در آغوش میگیرد که اینگونه آرامی.........!!!!!!!!❤️❤️❤️❤️❤️

سلام ای عشق دیروزی،منم آن رفته از یادی
که روزی چشمهایم را،به دنیایی نمیدادی

سلام ای رفته از دستی،که میدانم نمی آیی
و میدانم برای من،امیدی رفته بر بادی

به خاطر داریَم آیا؟!به خاطر دارمت آری!
سلام ای باور پاکی،که از چشمم نیفتادی

اسیر عشق من بودی،زمانی...لحظه ای...روزی
رهایت کردم و گفتم:پرستویم تو آزادی!

نوشتی:بی تو میمیرم،خرابت میشوم عمری
کنون فردای دیروز است،ببین حالا چه آبادی!!

سکوتم را نکن باور،خودت هم خوب میدانی
که در اشعار من چیزی،شبیهِ داد و فریادی

حقیقت زهر تلخی بود،که آگاهانه نوشیدم
از این هم تلخ تر باشی،همان شیرینِ فرهادی

جان می‌دهم از حسرت دیدار تو چون صبح
باشد که چو خورشید درخشان به درآیی

#حافظ

گفتم به بلبلی
که علاج فراق چیست


از شاخ گل
به خاک فتاد و تپید ومرد...

با یاد شما قلم به دفتر زده ام
عاشق شده ام لبی به ساغر زده ام
غ
گفتند بهشت جاودان نزدیک است
پس بوسه ی عشق پای مادر زده ام

اسرار مگوی عاشقی ها را من
تنها به کسی که بود یاور زده ام

گفتم که چراغ خانه ام باش، گلم
لبخند وفا به عشق همسر زده ام

چون ایه ی کوثر است دختر بخدا
یک شاخه ی گل به موی دختر زده ام

در مکتب شعر و عشق و امید و وفا
دیوانه شدم و حرف آخر زده ام

تا چشم بخیل بینوا کور شود
پس سوره ی وان یکاد،سر در زده ام

هر نکته که گفتمت بدان یک رمز است
جانم ، همه با یقین و باور زده ام 

سعي نکن تو زندگیت
بهترین قطار رو سوار بشی
سعی کن بهترین ایستگاه پیاده شی
در دنیا فقط یک نفر وجود دارد
که باید از او بهتر باشید
وآن کسی نیست جز
گذشته خودتان!!

ساقیا پُر کن به یاد چشم او جامی دگر
تا بسوی عالم مستی زنم گامی دگر

چشم مستت را بنازم ، تازه از راه آمدم
بعد ازین جامی که دادی ، باز هم جامی دگر

تا مگر مستانه بر گیرم قلم ، وز راه دور
باز بفرستم بسوی دوست پیغامی دگر

رو که زین پس از کبوتر عاشقی آموختم
گر نشد بام تو ، جویم دانه از بامی دگر

ای " امید " از مستی و از عشق برخوردار شو
خوشتر از ایام مستی نیست ایامی دگر

خنده ی خورشید را هر صبح دانی چیست رمز ؟
گوید از عمرت گذشت ای بی خبر شامی دگر

پیکر مخروبه ام ویران تر از ویرانه هاست
روح پرتشویش من دیوانه ی دیوانه هاست

نیستم هم عصرتان از قرن ها قبل آمدم
کوهکن هستم که میگفتید در افسانه هاست

بس که غم های مسافر،در دلم سکنی گزید
دل مخوانیدش،که او چونان مسافرخانه هاست

در نگاه آن کسی که عشق در او مرده است
عشق بازی،گردش بیهوده ی پروانه هاست

شکر ایزد من شرابم روز و شب آماده است
مستم از خون جگرهائی که در پیمانه هاست

عاقبت عشقم میان مردمان بر باد رفت
آنچه می بینم فقط دستی به زیر چانه هاست

شاید دلش گرفت و غمش را غزل شدی
شاید به مثنوی غزلش را بدل شدی

شاید صدای ساز شدی با ترانه ای
در آرزوی معجزه ی عاشقانه ای

شاید سرش به نئشگی ات گرم شد شبی
وافور زینتی به هم آغوشی لبی

شاید عرق شدی و به مستی خراب شد
سر درد سخت خاطره گردی در تبی

شاید هوس شدی به تنش تا بباردت
با اشک در هجوم عطش کم بیاردت

با هرزه های شهر خیال تو را کند
بذر جنون شوی و به قلبش بکاردت

تا بشکند بتی که خودش از تو ساخته است
عمری که بی نصیب به پای تو باخته است

شاید تو را به قرص و به سیگار سر کند
چشمان جان به لب به خیالات تر کند

سیگار و قرص و خاطره و انتظار مرگ
گل های اشک می شکفد در بهار مرگ

شاید تو هم به گریه ی او مبتلا شوی
با کیمیای خودکشی آخر طلا شوی

تاوان دلشکستن خود را به جان دهی
بیهوده جان نکنده که بیهوده جان دهی

باید که بی حساب شود گریه های او
با هرکه مالکت شده باشد به جای او

نفرین عشق هر دویتان را گرفته است
باید تقاص پس بدهی پا به پای او

جرمت شکستن دل عاشق ترین کست
جرمش سکوت عشق، بمیرم برای او

شاید ، هزار شاید دیگر سیاه و سرد
از اتّفاق رفتنت افتاد و فتنه کرد

شاید ، ولی تو راه خودت را برو گلم
از اشتباه کرده ی یک عمر ، برنگرد

یک نفر هست که مثل ِ من و شعرم تنهاست

یک نفر هست که در قافیه هایم پیداست

یک نفر هست که رویای ِ من است و قلمم

یک نفر هست که همچون قلم ِ من شیداست

یک نفر هست که شَه بیت ِ غزلهای من است

یک نفر هست طلوع سحری ، از فرداست

یک نفر هست ، ز آرامش ِ من طوفانیست

یک نفر هست ، سرود ِ خوش ِ موج ِ دریاست

یک نفر هست،مرا سوی خودش میخواند

یک نفر هست، به تنهایی ِ من ، بی همتاست

یک نفر هست، تمنای دل ِ شیرین است

یک نفر هست که مجنون شده ی بی لیلاست

یک نفر هست که زندانی ِ افکار ِ من است

یک نفر هست که افتاده به دام عَذراست

یک نفر هست دلش همچو دل ِ من خون است

یک نفر هست که فریاد سکوتش ، غوغاست