شعر و شیدایی

                        

من غزل می خواهم از چشمت بگويم ليک ، تو


پلک بر هم مي زنی تک بيت صادر می کنى

ﺧﯿﺮﻩ ﺍﻡ ﺩﺭ ﭼﺸﻢِ ﺧﯿﺴﺖ ﺣﺴﺮﺗﻢ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﮐﻦ
ﻗﺒﻠﻪ ﺍﻡ ﺑﺎﺵ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ، ﻧﯿﺘﻢ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﮐﻦ

ﺍﯼ ﮐﻪ ﺭﻭﯾﺎﯾﺖ ﺩﻟﯿﻞِ ﮔُﻨﮓِ ﻋﺼﯿﺎﻧﻢ ﺷﺪﻩ ﺳﺖ
ﺷﻌﺮﻫﺎﯾﻢ ،ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯾﻢ ، ﺧﻠﻮﺗﻢ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﮐﻦ

ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﯼ ﺍﺳﻄﻮﺭﻩ ﻫﺎ ﺑﺎﺭﯾﺪﻩ ﺍﻡ
ﺭﺩِّ ﺍﺷﮏِ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﺮ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﮐﻦ

ﻏﺮﻕِ ﺁﻏﻮﺷﺖ ﺷﺪﻡ، ﺍﺣﺴﺎس من ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﺗﻮﺳﺖ
ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻤﺖ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻟﺘﻢ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﮐﻦ

ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺑﻮﺩﻧﻢ ﺑﺎﺗﻮ ﻋﻼﻣﺖ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ !
ﺗﻮﯼ ﺗﻘﻮﯾﻤﻢ ﺑﻤﺎﻥ ﻭُ ﻋﺎﺩﺗﻢ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﮐﻦ

ﮔﺮﭼﻪ ﻧﻘﺶِ ﻣﻨﻔﯽ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﺍﯾﻔﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ
ﺩﺭ ﻏﺰﻝ ﻫﺎ ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺜﺒﺘﻢ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﮐﻦ

ﺍﺯ ﻗﺮﺍﺭﻡ ﺑﺎ ﺗﻮ ﯾﮏ ﻋﻤﺮ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ من ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺍﻡ!
ﻻ ﺍﻗﻞ ﺩﻟﺸﻮﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﮐﻦ...

ﮔﺎﻩ ﻭ ﺑﯿﮕﺎﻩ ﺩﻟﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩ
ﺧﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﻣﯿﻤﯿﺮﺩ
ﮔﺮﯾﻪ ﺍﻡ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩ
ﮔﺎﻩ ﻭ ﺑﯿﮕﺎﻩ ﻧﻪ ﺁﻧﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﺴﺘﻢ
ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺁﺭﺍﻡ ،
ﺭﻭﯼ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﺧﻮﺩ ﻣﯿﺒﺎﺭﻡ
ﮔﺎﻩ ﻭ ﺑﯿﮕﺎﻩ ﺩﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﺪ
ﺳﺮﯼ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﺮﺩﺍﺭﻡ
ﮔﺎﻩ ﺑﯿﮕﺎﻩ ﺩﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﺪ
ﺑﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺩﻭﺵ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﻡ

شانه بالا کردنت را دوست دارم عشق من
نازِ آن خندیدنت را دوست دارم عشق من
❤️
چایِ خوش رنگی تو از لبهای سرخت ریختی
آن بفرما گفتنت را دوست دارم عشق من
❤️
قهوه دارد چشم هایت، کافه بر پا کرده ای؟
چشم های روشنت را دوست دارم عشق من
❤️
بوسه بر نامحرمان ممنوع می باشد ولی
آن بلورِ گردنت را دوست دارم عشق من
❤️
خیره می مانند مردم ، بس که زیبایی به چشم
نازک اندامِ تَنَت را دوست دارم عشق من
❤️
می شود دریا نرفت و ، غرق شد در عطرِ تو
حسّ ِ خوب ِ بودنت را دوست دارم عشق من

حل شدن در دل معشوقه ک ایرادی نیست

چای هم آب کند در دل خود قندش را

ﻫﯿﭻ ﺑﯿﺸﻪ ﺍﯼ ﺑﯽ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﯿﺴﺖ

ﺍﺯ ﻫﻢ ﺁﻏﻮﺷﯽ ﺑﺎ ﺑﺎﺩﻫﺎ

ﻭ ﻫﯿﭻ ﺟﻨﮕﻠﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺸﺪﻩ

ﻣﮕﺮ ﺑﺎ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ

ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻨﻢ ...

ﮐﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻡ

ﺩﺭ ﻫﻮﺍﯼ ﺗﻮ

ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﭙﯿﭽﺪ ...

ﺩﺭ ﻧﻔﺲ ﻫﺎﯾﻢ .

شاملو

با غزل نگاه تو، باغ ترانه میشوم
مست بهارِ تازه چون، یاس شبانه میشوم

می شکُفم چو غنچه ای زان همه جاودانگی
در ورق خیال خود، شاهِ زمانه میشوم

از دو جهان رها شوم همچو پرنده از قفس
تا که به شهر چشم تو، صاحبِ خانه میشوم

نبض هزار پنجره، در رگِ آرزوی من
می تپد و بسوی تو، باز روانه میشوم

با سخن نگاه تو، خوش غزلی بپرورم
مژده که بعد از این غزل، ربّ یگانه میشوم.

تا ابد در شعرهایم بوی باران میدهی
وصف آن دلدادگی در جمع یاران میدهی

پشت هم میبافم این را بر تنت کن نازنین
قاصد عشق منی با سوز حرمان میدهی

قبل رفتن پر کن این پیمانه را بار دگر
خود خوری های مرا روزی تو پایان میدهی

غالبا باید که چشمت را ببندی روی من
این تفاعل را شبی در من تو سامان میدهی

واژه ها رنگ غروب سرد پاییز من و
گوشه چشمی به ما کن جان من جان میدهی

قلب من میگیرد از لج بازی بیهوده ات
میشود یک بوسه ی شیرین به من، هان میدهی ؟

کام آخر را بده سنگین میگیرم ترا
این که گفتم را مگیر از من که درمان میدهی

من مرده آغوشم ، آغوش نمی خواهی؟
دلبسته این نوشم ، این نوش نمی خواهی؟

از عشق تو می لرزم در صخره بی تابی
تن پوش تو می خواهم ، تن پوش نمی خواهی؟

لب مست و خیالی شد تا روی لبت دیدم
مدهوش لب مستم ، مدهوش نمی خواهی؟

در جوش و خروشم من ، سیلی خور سیل عشق
سیلی خور خاموشم ، خاموش نمی خواهی؟

از موج فراق تو قلبم به تپش افتاد
هی هی زنم و فریاد ، چاووش نمی خواهی؟

با چای محبت ها فنجان دلم پر کن
من منتظر چای ام ، بهنوش نمی خواهی؟

فکر من و یاد تو ، پیوند خدایی داشت
دلتنگم و مهجورم ، همدوش نی خواهی؟

ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺗﻨﮓ ﺍﺳﺖ
ﺑﻐﻀﯽ ﺁﺷﻨﺎ ﺩﺍﺭﺩ ﺧﻔﻪ ﺍﻡ ﻣﯿﮑﻨﺪ
ﻓﮑﺮ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺍﻡ ﻣﯿﮑﻨﺪ
ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﻧﺸﺪ ﺩﺭ ﺩﻟﺖ ﺟﺎ ﺑﺸﻢ
ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﮐﻮﭼﮑﻢ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺩﻟﺖ ﺟﺎ
ﺑﺸﻢ ﺩﯾﺪ ﻩ ﻧﻤﯿﺸﻢ
ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻮﺩﯼ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮﺩﻡ
ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻮﺩﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺁﺭﺍﻣﺶ
ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ
ﻭﻟﯽ ﭼﻪ ﻓﺎﯾﺪﻩ؟
ﭼﻪ ﻓﺎﯾﺪﻩ ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﻡ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪﺍﺭﯼ
ﻭﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ
ﮐﺠﺎﯾﯽ ﻋﺸﻖ ﺯﻧﺪﮔﯿﻢ؟
ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺗﻨﮓ ﺍﺳﺖ؟

ای نگاهت خنده مهتاب ها

بر پرند ِ رنگ رنگ ِ خواب ها

ای صفای جاودان ِهرچه هست:

باغ ها ، گل ها ، سحر ها ، آب ها

ای نگاهت جاودان افروخته

شمع ها ، خورشیدها ، مهتاب ها

ای طلوع بی زوال آرزو

در صفای روشنی محراب ها

ناز نوشینی تو و دیدار توست

خنده مهتاب در مرداب ها

در خرام نازنینت جلوه کرد

رقص ماهی ها و پیچ و تاب ها.



شفیعی کدکنی

آن دم که می آیی برم با بوسه غوغا می کنم
با های های عاشقی هنگامه بر پا می کنم

هم عاشقم هم شاعرم دلبُردگی را ماهرم
یا در غزل یا در بغل یک جا تو را جا می کنم!

نام من عشق است و غوغا کرده ام
پیش از این صد فتنه بر پا کرده ام

نیمه شب ها مثلِ ماهِ نقره ای
جلوه در اینجا و آنجا کرده ام

هم درونِ کعبه جا انداختم
هم سر از میخانه پیدا کرده ام

مثل ایمان و غم و ترس و امید
خویش را در سینه ها جا کرده ام

من به اسمِ عشق بازی بارها
اشک در هر دیده دریا کرده ام

شعله افروز و حسود و حیله گر
با چنین وصفی خطا نا کرده ام

در خورِ نامم تقلا کرده ام !!
نام من عشق است و غوغا کرده ام

جاده ی قلب مرا رهگذری نیست که نیست
جز غبار غم و اندوه در آن همسفری نیست که نیست
آن چنان خیمه زده بر دل من سایه ی درد
که در او از مه شادی اثری نیست که نیست
شاید این قسمت من بود که بی کس باشم
که به جز سایه مرا با خبری نیست که نیست
این دل خسته زمانی پر پروازی داشت
حال از جور زمان بال و پری نیست که نیست
بس که تنهایم و یار دگر نیست مرا
بعد مرگ دل من چشم تری نیست که نیست
شب تاریک ، شده حاکم چشم و دل من
با من شب زده حتی سحری نیست که نیست

جنگ از طرف دوست دل آزار نباشد

ياري كه تحمل نكند ، يار نباشد

شرط عاشق نيست با يك دل دو دلبر داشتن

يا زجانان يا زجان بايد كه دل برداشتن

ﺁﺩﻡ ﮐﻪ "ﻏـــــﻤﮕﯿﻦ" ﻣﯽ ﺷــــﻮﺩ
ﺧــــﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺟــــﺪﺍ ﻣﯽ ﮐــــﻨﺪ ﺍﺯ ﺟــــﻤﻊ
ﮐﻪ ﻣــــﺒﺎﺩﺍ ﺁﺳﯿــــــﺒﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺷـــــﯽ ﻫﺎﯼ ﺩﯾـــﮕﺮﺍﻥ ﺑﺰﻧﺪ
ﻣﻮﺭﺩ" ﻓﺮﺍﻣــــﻮﺷﯽ" ﻗﺮﺍﺭ ﻣـــﯽ ﮔـــﯿﺮﺩ
ﺗﻨﻬﺎﺗــــﺮ ﻭ ﺗــــﻨﻬﺎﺗﺮ ﻣﯽ ﺷـــﻮﺩ
ﺁﻧﭽــــﻨﺎﻥ ﺩﺭ" ﺗﻨــــــﻬﺎﯾﯽ" ﺧﻮﺩ ﻏــــﺮﻕ ﻣﯽ ﺷــــﻮﺩ
ﮐﻪ ﺩﯾﮕـــــﺮ ﺑﺎ ﻫﯿــــﭻ ﺗﻠﻨــــﮕﺮﯼ ﺑﺮ ﻧﻤــــﯽ ﺧــــﯿﺰﺩ
ﻭ ﺍﯾـــﻦ ﺁﻏــــﺎﺯ ﺗﻠﺦ ﯾﮏ" ﭘﺎﯾــــﺎﻥ" ﺍﺳـــت...

ابري شده چشمم که دلي سير ببارد
تا بعد تو ديگر به کسي دل نسپارد

دنبال يکي باش که مثل منِ بي تاب
تا آمدنت ثانيه ها را بشمارد

قويي شود و پر بکشد از شب دريا
بر ساحل آرام دلت سر بگذارد

تا ورد زبانش بشود نام و نشانت
هر روز ، تو را گوشه ي قلبش بنگارد

او که نه فقط شور بهار تو که حتي
پاييز و زمستان تو را دوست بدارد

من از تو به اين شرط گذشتم که بگردي
دنبال کسي که به خودت دل بسپارد

غرض این است
که غیری نکند
در دل جای

آنکه ما را
به دلِ تنگ
نگه می دارد

نیامدنش را باور نمی کنم

غیر ممکن است

او نیامده باشد

حتما، حالا

زیر باران مانده است

و نا امید و خسته

در خیابان ها قدم می زند

من به باز بودن درها...

مشکوکم..