شعر و شیدایی

                        

لعنت به تو که اين چنين، مست و خرابم مى کنى
من عاشقم روياى من، پر آب و تابم مى کنى

با گرمى انفاس خود، آن صوت خوب و بى نظير
مست و خمارم مى کنى، اينگونه خوابم مى کنى

هر لحظه در قلب منى، معشوق زيباى منى
با قهرهاى هر شبت، اندر سرابم مى کنى

اين کار با عاشق مکن، اين اخم هاى پر شرر
داغى به جانم مى زند، جام شرابم مى کنى

اى کاش قلبت خالى از مهر و وفا هرگز نبود
با بى وفايى هاى خود، اين طور آبم مى کنى

عاشق شده ام، حضرت معشوقه کجایی؟
من "مولوی ام" ، "شمس" اگر جلوه نمایی

"سعدی" نشوم تا در بستان دو چشم و
آغوش گلستان شده ات را نگشایی!

"وحشی" شده ام تا ز تو جامی بستانم
جامی بستانم نه به شاهی، به گدایی..

در مجلس خوبان، تو چه کردی که شنیدم
شرمنده ی لطفت شده صد "حاتم طایی"

ای شرب دهان تو می دولت عشاق
ای قند لبت نسخه ی "عطار و دوایی"

ای مردمک چشم تو منظومه ی شمسی
ای چشم تو آتشکده ی عهد هخایی

دیوانه شدم در طلبت بس که به دیوان
هی فال زدم،فال زدم.. تا تو بیایی

"حافظ" خبری از تو ندارد که بگوید
میترسم از این بی خبری، ماه رهایی

هر چه گفتم از دلم ديدم کسی لب وا نکرد
لحظه ای را با دلم با همزبانی تا نکرد

هر چه گفتم شد غزل،بابِ دلِ همدرد ها
اين چه شعر است و تغزل کاين شبم فردا نکرد

شاعرِ بيچاره را جدّی نميگيرد کسی
گوئيا دلخوش تر از،شاعر کسی پيدا نکرد

خاطراتِ عيش و نوش و عشقبازی مالِ شعر
حاليا جز غم به قلب شاعران مأوا نکرد

طاقتم طاق است و تنهايی گريبانم دريد
گوری اما در خودش اين خسته دل را جا نکرد

کاش از اول کور و کر بودم نميدانستم عشق
کاش،اما اين محبت را به من دنيا نکرد

"

گاه باید از جماعت دور بود
گاه باید اندکی مغرور بود

گاه باید نامه ها را پاره کرد
گاه باید خویش را آواره کرد

گاه باید با خدا دعوا گرفت
گاه باید شانه را بالا گرفت

گاه باید با صدا بیگانه بود
گاه باید دشمن پروانه بود

گاه باید شمع ها را فوت کرد
گاه باید جمع را مبهوت کرد

گاه باید هر قراری را شکست
گاه باید یک قرار تازه بست

گاه باید رنگ دریا را ندید
گاه باید قلب ساحل را درید

گاه باید توی مه مفقود شد
گاه باید چون رهی مسدود شد

گاه باید پر زد از کنج خیال
گاه باید رفت در جلد محال

گاه باید بی دلیل ارفاق کرد
گاه باید خورد و استفراق کرد

گاه باید حرف ها را سر کشید
گاه باید از دل خوابی پرید

گاه باید بی امان خندید و رفت
گاه باید بوسه ها را چید و رفت

گاه باید مهربانی پیشه کرد
گاه باید در بدی ها ریشه کرد

گاه باید بود با دنیا رفیق
گاه باید دل برید از نارفیق

گاه باید دید اما کور بود
گاه باید وصله ی ناجور بود

رفت و بعد از رفتنش آن شب چه بارانی گرفت
بوته ی یاس کنار نرده ها جانی گرفت

خواستم باران که بند آمد بدنبالش روم
باد و باران بس نبود انگار، طوفانی گرفت

لحظه ای با شمعدانی ها مدارا کرد و رفت
از من بی دین و ایمان، دین و ایمانی گرفت

رفتنش درد بزرگی بود و پشتم را شکست
از دو چشم عاشقم اشک فراوانی گرفت

خسته و تنها رهایم کرد با رنج و عذاب
جان من را جان جانانم به آسانی گرفت

عاقبت هرگز نفهمیدم گناه من چه بود
از من نفرین شده امّا چه تاوانی گرفت..❤️

دوست دارم کاسه باشم پای سقاخانه ها
یا بریزید از لبم قدری ثواب دانه‌ها

در حرم از چادر مادر کمی پر وا کنم
مثل کودک با کبوتربازی افسانه‌ها

دوست دارم عقل و دینم را بریزم پای عشق
عاشقی هم عالمی دارد بر دیوانه‌ها

خوش به حال شمعدانی که نمیسوزد ولی
صحبتش گل میکند در حلقه پروانه‌ها

آب و جارو میزنم دل را ولیکن واضح است
پادشاه دل کجا و گوشه ویرانه‌ها


#داود_کوچکی

من ناخدای کشتی شعر شکسته ام...از انتظار موج گریزان خسته ام..یعنی بیا ببرم به ساحل دلت..دیری است که بر سر دوراهی عشقت پهلو گرفته ام..برعکس ان نسیم که طوفان طعنه میزند..

دو ســه خط شــعر نوشتم کـه تـو آغاز شوی
بیش از ایــن غنچه نمانی، گـــل من باز شوی

مـن زمین گیر تو هستم، همـه را پس زده ام
بی پــر و بـال شـــدم تــا پــر پرواز شوی

حــرف هـا در دل من هست و زبانم خــاموش
این سکوت است که باعث شده یک راز شوی

عـلت هـــر تپش قلب منـــی امـــــا حــــیف
قسمت ایـــن است کــه از دور ورانـداز شوی

وصف زیبایـــی تــــو لایق صدهـا بیت است
مصلحت بـود در این شــعر کــه ایـجاز شوی

شــده ام دست به دامـــان غـــزل تــا شاید..
شـاید این بـار بخوانی...گـل مــن باز شوی...

ﺑﺎﺧﺘﻢ ﻣﺎﺩﺭ ....
ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﯼ ﺑﺎ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﮐﻮﭼﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎﺧﺘﻢ
ﻣﺎﺩﺭ
ﺯﻧﺪﮔﯿﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﺧﺘﻢ
ﭼﺎﺩﺭ ﺳﻔﯿﺪ ﻧﻤﺎﺯﺕ ﺭﺍ ﺳﺮ ﮐﻦ ﻭ ﺳﺮ ﺳﺠﺎﺩﻩ ﺑﺸﯿﻦ
ﺗﻮ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺩﻋﺎ ﮐﻦ ﺧﺪﺍﯾﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺻﺪﺍ ﮐﻦ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﺑﭽﻪ
ﻣﯽ ﺷﻮﻡ ﻭ
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﺧﺘﻦ ﺩﺭ ﭘﻨﺎﻩ ﭼﺎﺩﺭﺕ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﻢ...

باز ای دل ، دل دیوانه هوا زد به سرت ؟
کرده ای باز فراموش همه شب چشم ترت ؟

باز داری طلب عشق که دیوانه شوی ؟
دلبری گیری و هر لحظه در آرد پدرت ؟

تو چرا زود ز یادت همهٔ غمها رفت ؟
چه کسی سر به تو زد یا که گرفته خبرت ؟

تو کجا عشق کجا ای دل تنها شده ام ؟
باز خواهی که شود خم ز عذابش کمرت ؟

عشق سهم تو نباشد ز چه بیهوده روی ؟
چه شده باز به سر آمده فکر خطرت ؟

دل من ای دل دیوانه تو آرام بخواب
دلبری نیست که یک لحظه بجوید اثرت

در دلت یک غم زیباست ، دلم می گوید
خسته از شاید و اما ست، دلم می گوید

دل تو مثل غزل مثل خدا مثل سکوت
مثل یک کوچه تنهاست، دلم می گوید

دل سودایی من ،ساده و سرشار و بزرگ
یک نفر مثل تو میخواست ،دلم می گوید

من عقیده به غزل های تو دارم شاعر
غم اشعار تو زیباست ،دلم می گوید

درنگاه تو پر از بخشش مروارید است
چشم تو پاسخ دریاست، دلم می گوید

ای خلاصه شده در چشم تو تندیس سکوت
پشت چشمان تو غوغاست ،دلم می گوید

زن کيست؟؟

هر مردى باهر منزلتى که باشى!! هنگامي که نخستين لحظات حياتت آغاز ميشود؛ در شکم يک زن هستي... هنگامي که گريه ميکني؛ درآغوش يک زن هستي... هنگامي که عاشق ميشوي؛ درقلب يک زن هستي...
زن {اصالت} است نه هدفي براي {اسارت}

تقديم به کساني که از جنس فرشته اند

از وصفِ تو درمانده قلم، حرف نداری!
کاین گونه شده رام تو این طبع فراری

هرکس که به تو نیم نگاهی نظر انداخت
نه صبر به جا مانده برایش نه قراری

بیهوده به دنبال نگاه تو دویدم
چون آدم جامانده به دنبال قطاری ...

خواهان تو بسیار و تو انگار نه انگار
محبوب ترین سوژه ی هر صید و شکاری

در دیده ی من خووووبترین زن زمینی
هر چند که در چشم همه، مساله _داری !

یا کام بگیرم ز تو یا جان بِسِپارم
پرسود تر از این که شنیده ست قماری؟

تو عاشق شعری و منم حرف دلم را
با شعر نوشتم که به خاطر بِسِپاری ...

دوست داشتن ات ، هــوس نیست

کـه بــاشـد و نبــاشـد

نفــس اسـت

تا بــاشم

تا باشی

بیا دیوانگی را عاشقانه ناز کن ليلا
بیا زنجیر را از پای مجنون باز کن ليلا

بزن دل را به دریا تا که ماهی ها به رقص آیند
برقص و عشق خود را با جنون ابراز کن ليلا

برایت یک خراسان شعر را فریاد خواهم کرد
به تارم جان بده ، بی تابی ات را ساز کن ليلا

شکسته بالهایت را به روی آسمان وا کن
و در چشمان آبی خدا پرواز کن ليلا

غزل مبهوت می ماند ، نگاهت سحر موزون است
بیا ليلا ، بیا ، افسانه را آغاز کن ليلا...

خوبِ من! حیف است حال خوبمان را بد کنیم
راه رود جاری احساسمان را سد کنیم

عشق، در هر حالتی خوب است؛ خوبِ خوبِ خوب
پس نباید با "اگر" یا "شاید" آن را بد کنیم

دل به دریا می‌زنم من... دل به دریا می‌زنی؟
تا توکّل بر هر آنچه پیش می‌آید کنیم

جای حسرت خوردن و ماندن، بیا راهی شویم
پایمان را نذر راه و قسمتِ مقصد کنیم

می‌توانی، می‌توانم، می‌شود؛ نه! شک نکن
باورم کن تا "نباید" را "فقط باید" کنیم

زندگی جاریست؛ بسم الله... از آغاز راه...
نقطه‌های مشترک را می‌شود ممتد کنیم

آخرش روزی بهار خنده‌هامان می‌رسد
پس بیا با عشق، فصل بغضمان را رد کنیم

به نستعلیق قرآن می سپارم اشتباهم را
چه لذت بخش کرده خط چشمانت گناهم را

نمی دانم که لذت را بچسبم یا که غیرت را
بیندازم به تو یا که رقیبانم نگاهم را

چه مغرورم!ولی آنقدر زنجیرم به احساسم
که تا رد می شوی کج می کنم سمت تو راهم را

مرا آشفته ی خود کرده ای اما ببین مویت
چگونه رام خود کرده ست خودکار سیاهم را

برای بردن ایمان من لبخند هم کافی ست
همین یک شعله آتش می زند انبار کاهم را

مادربزرگ خیال می کند
هر چه بیشتر برایش
قرص بنویسند
بیشتر زنده می ماند ؛

مثل من که خیال می کنم
هر چه بیشتر برایت شعر بگویم

بیشتر عاشقم می شوی ...!!!!!!

دل تا خورده که دل نیست ، کتاب است رفیق
اتش افتاده به دل ، مثل کباب است رفیق

قفل دل وا نشود جز به کلید دستت
گرکه بازش نکنی در تب وتاب است رفیق

بی هدف سربکشم داخل اسرار دلم
توکه اسرار دلی نقش من اب است رفیق

دو دلم سر بزنم مدرسهُ خاطره ات
زنگ تفریح دبستان که خراب است رفیق

تک وتنهایی من حوصله ام سربرده
فاتحه خواندن برمرده ثواب است رفیق

هرکه دارد غم خود ای دل بیغم خوش باش
دل بیغم بجهان یک دل خواب است رفیق

تراشیدی بلور مرمرت را اینهمه زیبا
شراب آلود کردی پیکرت را اینهمه زیبا

چه شیرین شهد میریزد از اندام سمرقندت
که باور میکند شور و شرت را اینهمه زیبا؟

نیازی نیست خونم را بریزی، من که تسلیمم
نکن ابروی تیز خنجرت را اینهمه زیبا

به مژگان سیاهت رخنه کردی در دل حافظ
نکش هی سرمه چشم بربرت را اینهمه زیبا

پریشان مو ! سپهسالار ! اشغال کجا مانده؟
که می تازی به توفان لشکرت را اینهمه زیبا

قیامت کرده ای تا مرده ها از گور برخیزند
ببینند آفتاب محشرت را اینهمه زیبا

خودت دیگر چه هستی در دل تاریخ، وقتی عشق
زده نقش نگهبان درت را اینهمه زیبا

اگر یوسف بیاید هم ترنج از دست نشناسد
ببیند چون که روی دلبرت را اینهمه زیبا

جهان سرشار از عشق است با هر شعری از شهراد
که تو آذین ببندی دفترت را اینهمه زیبا

#شهراد_میدری