شعر و شیدایی

                        

کیمیای عشق سبز
هیچ کس گمان نداشت این

کیمیای عشق را ببین

کیمیای نور را که خاک خسته را

صبح و سبزه می کند

کیمیا و سحر صبح را نگاه کن

جای بذر مرگ و برگ خونی خزان

کیمیای عشق و صبح

و سبزه آفریده است

خنده های کودکان وباغ مدرسه

کیمیای عشق سرخ را ببین

هیچ کس گمان نداشت این . . .


شفیعی کدکنی

در آستان عشق ...
آن را که در هوای تو یک دم شکیب نیست
با نامه ایش گر بنوازی غریب نیست
امشب خیالت از تو به ما با صفاتر است
چون دست او به گردن و دست رقیب نیست
اشک همین صفای تو دارد ولی چه سود
اینه ی تمام نمای حبیب نیست
فریاد ها که چون نی ام از دست روزگار
صد ناله هست و از لب جانان نصیب نیست
سیلاب کوه و دره و هامون یکی کند
در آستان عشق فراز و نشیب نیست
آن برق را که می گذرد سرخوش از افق
پروای آشیانه ی این عندلیب نیست

شفیعی کدکنی

تذکره‌ی بهار
ببین گنجشک شنگ صبحگاهی
سکوت بیشه را چون می‌زند رنگ
درین شبگیر، این نقاش آواز،
چه رنگین پرده‌ها سازد ز آهنگ!
ز آوازش کند آیینه‌ای نغز
حضور خویش سازد آشکارا
گهی در گوشه‌ی نیریز و عشاق
گهی در پرده‌ی نوروز خارا

به هر نغمه گشاید پهنه‌ای را
فزاید بر اقالیم وجودش
چو می‌داند که سهم او ز هستی
نباشد غیر آفاق سرودش

میان خواب و خاموشی چه مانی
درون تیرگی‌ها و تباهی
تو نیز این پرده‌پردازی در آموز
از آن گنجشک شنگ صبحگاهی

هرچه راباعشق پیدا میکنی گم میشود،
دل بروی هرکسی وا میکنی گم میشود،

روزهای زندگی راباهزاران آرزو،
یک به یک وقتیکه فردا میکنی گم میشود،

عمرمثل یک پرنده در قفس جان میدهد
صحبت از آزادیش تا میکنی گم میشود،

رازخیلی ازبزرگی هابه کوچک ماندن است
رود را وقتی که دریامیکنی گم میشود،

باهمه زیبائی اش رسم بدی داردقطار،
هرچه راآنی تماشامیکنی گم میشود،

زندگی را بیش ازاین مانندمن جدی نگیر،
تاوصالش را تمنا میکنی گم میشود

حالا که خواب رفته دلم بی صدا برو
آرام رد شو از من و بی اعتنا برو
اینبار حرفهای دل من نگفتنیست
اینبار را نپرس چرا و کجا؟!...برو!
از نو تمام خاطره ها را مرور کن!
اصلا نیا به قلب من از ابتدا! برو!
اصلا خیال کن که دلت جای دیگریست
اصلا خیال کن که ندیدی مرا برو!
بعد از تو هیچ کس به دلم سر نمی زند
در را ببند پشت سرت، بی صدا برو!

حسن اسحاقی

گفتم که نرو تلخ شود روز شبانم

گفتی بروم چونکه تمام است توانم

گفتم که دلم پس تو از غصه بمیرد

گفتی دگری جای مرا زود بگیرد

گفتم به خدا پس تو ای عشق بمیرم

گفتی که دگر ما نشود با تو ضمیرم

گفتم بروی در دل شب ماه ندارم

گفتی که به جز هجر و سفر راه ندارم

گفتم که نرو حال دلم سخت خراب است

گفتی که تنها چارهٔ درد تو شراب است

گفتم که نگارم شده لبریز قرارم

گفتی که خطابم نکنی باز نگارم !

گفتم که بمیرم به خدا زاتش این تب

گفتی که بسوز و به شکایت نگشا لب

من گفتم و تو گفتی رفتی ز کنارم

من بی تو به دنیا به خدا میل ندارم

کنجِ لبهایِ تو ، گم کرده دلم را ، دهنم
کاشکی درشبِ چشمانِ تو ، پیکی بزنم

این محال است فراموش کنم زود تورا
عطرِ موهایِ تو آمیخته با پیرهنم

آخرین خاطره ات مونس جانم شده است
تَبِ دستانِ تو برپهنه ی سردِ بدنم

بیخودی خسته وبی حوصله ام کرده همین
که نشد ازهوسِ عاشقی ات دل بکنم

شعله ی عشقِ تو درجانِ من آتش زده است
همچنان آتشِ شمشیرِ عرب در وطنم

درپریشانیِ این شهرِ پراز آهن و دود
آن که تا آخرِ عمرش به تودلبسته منم

آرزو می کنم آن لحظه که باید بروم
بدهی روسری ات را بکنندش کفنم....

یک لحظه تو را دیدم و مجذوب شدم من
درجنگ غم عشق تو مغلوب شدم من

من فکر تو و یاد تو بودم همه ی عمر
افسوس که دل کندی و مغضوب شدم من

چشمان تو انگار نمیخواست که باشم
از سیل نگاه تو چه مخروب شدم من

تا کی به غم دوری تو صبر کنم من
اینجا که به هجران تو ایوب شدم من

باشد که خدا چاره کند کار دل ما
چون غرق تماشای تو محبوب شدم من

به خدا عشق به رسوا شدنش می ارزد
و به مجنون و به لیلا شدنش می ارزد

دفتر قلب مرا وا کن و نامی بنویس
سند عشق به امضا شدنش می ارزد

گرچه من تجربه‌ای از نرسیدن‌هایم
کوشش رود به دریا شدنش می ارزد

کیستم ؟ باز همان آتش سردی که هنوز
حتم دارد که به احیا شدنش می ارزد

با دو دست تو فرو ریختنِ دم به دمم
به همان لحظه‌ی بر پا شدنش می ارزد

دل من در سبدی ـ عشق ـ به نیل تو سپرد
نگهش دار، به موسی شدنش می ارزد

سال‌ها گرچه که در پیله بماند غزلم
صبر این کرم به زیبا شدنش می ارزد

معنی فاصله ها چیست برایم بنویس
درد این واژه سرا چیست برایم بنویس
تو تماشاگر من بلکه نه من فاصله ای
علت دوری ما چیست برایم بنویس
همه جا غرق دعا میشوم از آمدنت
معنی اشک و دعا چیست برایم بنویس
خون دل خوردنت از بار گناهان من است..
معنی شرم و حیا چیست برایم بنویس
مثنوی نه ، غزلی نه ، نه قصیده آقا
مصرع از درس وفا چیست برایم بنویس
دست من را تو نگیری به زمین می افتم
حکمت دست شما چیست برایم بنویس
تو برایم بنویسی به یقین میفهمم
حرمت خون خدا چیست... برایم بنویس

این بار به داد دل خود دیر رسیدم

عاشق شدم و قطع شد از خویش امیدم

گفتم که چه آمد به سرت ای دل من؟ گفت:!

برخورد نگاه و پس از آن هیچ ندیدم

رفته است جونیم به همان سادگی از دست

یک عمر برایش چقدر نقشه کشیدم

گفتم برود بر سرکاری که بیرازد

هر چیز که می خواست بجز عشق خریدم

هر بار که پرسید بگو عشق چه شکلی ست

یک ریز از این شاخه به آن شاخه پریدم

آن واهمه ها آه همان ها سرم آمد

از بس که گریزان شدم از بس که دویدم

هر وقت کسی گفت تو را دوست...به سرعت

رد می شدم انگار نه انگار که شنیدم

این آه همان عاشق زار است که می گفت

یک روز الهی بچشی آنچه کشیدم

حال همه خوب است من اما نگرانم
چند بیت بداهه نکند شادروانم؟!

دلواپس تشریح غزل های تو هستم
بی پرده بگویم که هویدا نتوانم

آن طبع ملیحت که شده حکم شرابم
لا جرعه کند مست به هر بیت که خوانم

"ای لب رطبی چشم هایت "... هی وای
شاعر به خدا دست خودم نیست ...جوانم!

تا کی بخورم حسرت آن سوژه ی شعرت
تا چای بنوشد به کنار قَلَیانم؟!

شاعر شده ای تا که شوی محرم شبهام
اما شده ای با غزلت قاتل جانم

من دشمن هر خلوت عشاق نگردم
در جمع نگنجد که به خلوت بکشانم..

چشم من ازین سه نقطه ها آب نخورده
حالا که شده چشم تو چپ چپ به گمانم!!

بی تو این شهر برایم قفسی دلگیر است
شعر هم بی تو به بغضی ابدی زنجیر است

آنچنان می فشرد فاصله راه نفسم
که اگر زود ، اگر زود بیایی دیر است

رفتنت نقطه ی پایان خوشی هایم بود
دلم از هرچه و هر کس که بگویی سیر است

سایه ای مانده زمن بی تو که در آینه هم
طرح خاکستریش گنگ ترین تصویر است

خواب دیدم که برایم غزلی می خواندی
دوستم داری و این خوب ترین تعبیر است

کاش می بودی و با چشم خودت می دیدی
که چگونه نفسم با غم تو درگیر است

تارهای نفسم را به زمان می بافم
که تو شاید برسی حیف که بی تاثیر است

تنها شدمو زندگی از تاب و تب افتاد
همپا نشدی ما نشدی مسئله ای نیست
من غرق تو و منظره ی خوب تو بودم
درگیر تماشا نشدی مسئله ای نیست
عاشق که بشی ساده و خوبی
زیبایی معصوم غروبی
افتاده و خوبی
عاشق که بشی سمت عذابی
کابوس رسیدن به سرابی
اگه فاصله تاوان جنونه تقصیر دلم شد
اینکه دل تو مال
خودش بود کم مسئله ای نیست
عاشق نشدی تا منو با عشق بی وقفه بفهمی
هم با تو پر مسئله بودم هم مسئله ای نیست
عاشق که بشیییییی........
کاش هیچوقت عاشقت نمیشدم.....کاش....

از کنار من گذشتی بی تفاوت بی خیال
از کنار تو گذشتم پر تپش آشفته حال

باز هم مثل همیشه نگهم قفلِ زمین
تو همانند گذشته سر و چشمت اِشغال

همه ی خاطره ها می گذرد از ذهنم
تو همانی که مرا دوست بداری هرحال؟!

تکلیف من و عشق تو روشن شدنی نیست
رفتن شدنی نیست و ماندن شدنی نیست
شاید بروم دور شوم تا تو بفهمی
من نیستم و هیچ کسی من شدنی نیست
باید بروم تا که کمی مثل تو باشم
نه قلب بلورین من آهن شدنی نیست
خودخواه شدم در اثر خواستن تو
این عاشق مغرور فروتن شدنی نیست
در حرف چه ساده است جدایی من و تو
سخت است بفهمیم که اصلا شدنی نیست
تکلیف من و عشق تو تکلیف من و عقل
تکلیف من و چشم تو روشن شدنی نیست
حسین عباسپور

دل دیوانه که تنگ است ! مراقب باشید
بی جهت در پی جنگ است مراقب باشید
از کنارش که گذشتید چرا خندیدید؟
دم دستش پُر سنگ است مراقب باشید!
به شما خیره اگر ماند نترسید اما
چشمتان گفت : قشنگ است مراقب باشید
جمله ی مبهم اگر گفت به عمقش نروید
توی تنگی که نهنگ است ... مراقب باشید
کار بیهوده اگر کرد ملامت نکنید
پیش او فایده ننگ است ، مراقب باشید
اگر از جانب معشوق خبر آوردید
دست عاشق که کلنگ است مراقب باشید
کاظم بهمنی

موهای تو
تو همانی که دلم لک زده لبخندش را
او که هرگز نتوان یافت همانندش را
منم آن شاعر دلخون که فقط خرج تو کرد
غزل و عاطفه و روح هنرمندش را
از رقیبان کمین کرده عقب می ماند
هر که تبلیغ کند خوبی دلبندش را
مثل آن خواب بعید است ببیند دیگر
هر که تعریف کند خواب خوشایندش را
************
مادرم بعد تو هی حال مرا می پرسد
مادرم تاب ندارد غم فرزندش را
عشق با اینکه مرا تجزیه کرده است به تو
به تو اصرار نکرده است فرایندش را
قلب من موقع اهدا به تو ایراد نداشت
مشکل از توست اگر پس زده پیوندش را
حفظ کن این غزلم را که به زودی شاید
بفرستند رفیقان به تو این بندش را :
منم آن شیخ سیه روز که در آخر عمر
لای موهای تو گم کرد خداوندش را

کاظم بهمنی

ماه تابان
تا تو بودی در شبم، من ماه تابان داشتم
روبروی چشم خود چشمی غزلخوان داشتم

حال اگر چه هیچ نذری عهده دار وصل نیست
یک زمان پیشآمدی بودم که امکان داشتم
ماجراهایی که با من زیر باران داشتی
شعر اگر می شد قریب پنج دیوان داشتم
بعد تو بیش از همه فکرم به این مشغول بود
من چه چیزی کمتر از آن نارفیقان داشتم؟!
ساده از «من بی تو می میرم» گذشتی خوب من!
من به این یک جمله ی خود سخت ایمان داشتم
لحظه ی تشییع من از دور بویت می رسید
تا دو ساعت بعد دفنم همچنان جان داشتم!!

کاظم بهمنی

نـه فـقـط از تـو اگــر دل بـکنـم می میرم

سایـه ات نـیـز بـیـفـتـد به تنـم می میرم

بین جان من و پیراهن من فرقی نیست

هـر یکی را کـه بـرایـت بـکَـنـم می میرم

بـرق چـشمـان تــو از دور مـرا می گـیـرد

مـن اگـر دسـت بـه زلفـت بزنم می میرم

بـازی مـاهی و گـربـه است نظر بـازی مـا

مثل یک تنگ شبی می شکنم می میرم

روح ِ برخاسته از من ...! ته ِ این کوچه بایست

بیش از ایـــن دور شوی از بـدنـــم می میرم...



کاظم بهمنی