شعر و شیدایی

                        

برایم فرقی نمی کند

که مرگ

بی صدا بیاید

یا تو با هیاهو بروی

هر دو به یک اندازه می کُشید ... !!!

ندارمت اما...
دوست داشتنت را عاشقم.
اینکه شب با خیال خامی بخوابم
و صبح با امید مضحکی چشم باز کنم
من به این ناعلاجی خود معتادم
و خیال عاقل شدن هم ندارم.
آه !اگر بدانی درد تو چه لذتی دارد..!
ندارمت افسوس..!
اما دوستت دارم
و من
این دوست داشتن تو را هم
دوست دارم...!

قهر چشمانت دلم را تکّه تکّه می کند
گر نباشی در وجودم درد چکّه می کند

سر بچرخان با دلم حرفی بزن ای مونسم
چون بخندی خنده ات بازار سکّه می کند

دست خود را روی قلب من بزارو گوش کن
عشق من را با تمام جانِ خود، تو نوش کن

سرنوشتت را به نام ِ من بزن جشنی بگیر
این رقیبان را چُنان دیوانگان مدهوش کن

می بریز و چینِ دامن را برقصان نازنین
قِر بریز و دینُ مالم را بدزدِ ای بهترین

جان بگیر و جانِ من را پیشِ خود در بند کن
بهترینم.... نازنینم.... تا ابد ای.... آخرین

آشتی کن با دلِ من ای طبیبم ای دوا
حال من را خوب کن با یک نگاهت ای شفا

من خریدارم اگر نازی هنوزم مانده است
قهر چشمانت دلم را کُشت ای نازک ادا

شهنوازی کن نگارا، ساز میخواهم چکار؟
من که ایمان داشتم اعجاز میخواهم چکار؟

تا صدایت گوش هایم را نوازش میکند،
تار و سنتور و نی و آواز میخواهم چکار؟

تخت جمشید قشنگی هست در چشمان تو
تا تورا دارم دگر شیراز میخواهم چکار؟

تکیه گاه من تو باشی، من خودم یک ارتشم
قدرتم کافیست... نه... سرباز میخواهم چکار؟

باغ سرسبز و تو و آواز بلبل، بوی گل...
این زمین زیباست... پس پرواز میخواهم چکار؟

گرچه دیگر هیچ چیزی مثل دیروزش نیست
این غزل را فرصت آغاز میخواهم چکار؟



استاد شهریار

آنقدر ذهنم را درگیر خودت کرده ای ...


که دیگر حتی نمیتوانم مضمون تازه ای پیدا کنم


حالا حق میدهی


در شعرهایم


به همین سادگی بگویم


" دوستت دارم " ؟

دلم خیلی گرفته، کاش زنگی میزدی امشب

الو میگفتی و حرف ِ قشنگی میزدی امشب

به دیدارم شبیه ِ پیش از این می آمدی ای کاش

به سوی ِ پنجره آهسته سنگی میزدی امشب

" حال و احوالِ دلم ، از سرِ شب بد شده بود

عقلِ بیــچاره یِ من ، باز مـردد شـده بود

لـرزه ها بر دلِ دیــوانه یِ مــن می افـتاد

یک نفر شکلِ تو از کوچه یِ ما رد شده بود "

دوستت دارم
و همین،
غمگین ترم می کند!
وقتی که...
نمی توانم چهار فصل جهان را
بر شانه های تو آواز بخوانم!
وقتی که
بادی،
برگ هایت را از من می گیرد!

درخت بالا بلند من!
باور کن
این همه خواستن،
غمگین است...
برای پرنده ای که
از کوچی به کوچ دیگر پرواز می کند!

هُرم آغوش تو تا عمق وجودم جاریست
بوسه هایت همگی عامل شب بیداریست

بی تو بر غربت و تنهایی و غم مهمانم
نفس گرم تو هر لحظه مرا غمخواریست

نوشداروشده ای بر دل پر تشویشم
دوری از یاد تو تنها سبب بیماری است

با نگاهی همه ی حس مرا میخوانی
از تو پنهان شدنم مساله دشواریست

باتو هر لحظه من طعم بهاران دارد
بی تو اماهمه ی ثانیه ها تکراریست

وقتی از شوق تو لبریز شود احساسم
بوسه بر ساحت این قافیه ها اجباریست

دوباره دیر کردی...از دهان افتاد چایی ها

حسابم با کتابم جور شد با این جدایی ها



دوباره ساعت اَت خوابیده لایِ دفترِ شعرت

خودت جا مانده ای در ایستگاهِ بی وفایی ها



تو قلبم را گره پشتِ گره بستی به موهایت

چه طولانی است گیسویِ شبِ عقده گشایی ها



تو حتی در خیالاتی که می بافم نمی آیی

همیشه کار دستم داده این واقع گرایی ها



دعا کردم...دعا با شاخه یِ رز مانده در دستم

تو را از دست خواهم داد با این بی خدایی ها

عاشق این شعر فروغمممممممم

او ز من رنجیده است
آن دو چشم نکته بین و نکته گیر
در من آخر نکته ای بد دیده است
من چه می دانم که او
با چه مقیاسی مرا سنجیده است
من همان هستم که بودم ، شاید او
چون مرا دیوانه ی خود دیده است
بیوفایی می کند بلکه من
دور از دیدار او عاقل شوم
او نمی داند که من ، دوست می دارم جنون عشق را
من نمی خواهم که حتی لحظه ای
لحظه ای از یاد او غافل شوم

خوش آن عاشق که شیدای تو باشد

بیابانگردِ سودای تو باشد...

گریبانگیرِ زهدِ پارسایان

نگاهِ باده پیمای تو باشد

شود دوزخ گلستانِ خلیلم

اگر در دل تمنّای تو باشد...

عشق یعنی
عشق یعنی لحظه ی دلواپسی
ترس از دوران سخت بی کسی

عشق یعنی گم شدن در لحظه ها
چشم امیدی به دستانِ دعا

عشق یعنی یک دلِ با واهمه
گریه کردن دور از چشم همه
عشق یعنی سرخیِ چشم عزیز
اشکهای در خفا و ریز ریز

عشق یعنی ادمی در حال مرگ
یک درخت بی نشان از شاخ و برگ

عشق یعنی مادری در التهاب
بوسه بر نعش پسر, هنگام خواب

عشق یعنی یک جهانِ پُر غرور
پس گرفتنهای بالاجبار و زور

عشق یعنی رنگ مشکی و عزا
ناله کردن ها به درگاه خدا

عشق یعنی سنگ قبری از عزیز
ضجه های مادری زار و مریض

عشق یعنی یک پدر قلبش شکست
روی سنگ قبر فرزندش نشست

عشق یعنی خاطرات بی عبور
دیدن دلبند در اعماق گور

عشق یعنی زندگیه بی پسر
خشکی ِ ریشه به دستان تبر

عشق یعنی خانه ات خالی شده
چشمهایت زوم بر قالی شده
عشق یعنی مهدیِ ناز و قشنگ
رفتنش در داخل یک گور تنگ

عشق یعنی یک مزار مختلف
اولِ اسمش امیرمهدی , الف

عشق یعنی مهدیَم رفت , بیخیال
انکه عشقش بود دریای شمال

عشق یعنی زندگی بر باد رفت
دلخوشیهای قدیم از یاد رفت

عشق حلال همه مشکلهاست

عشق مفتاح نیاز دلهاست

عشق افسانه عمر بشر است

عشق خلاق کمال و هنر است

عشق خصم وکمی و کاستی است

عشق در اصل همان راستی است

انچه در کون و مکان یافته بود

یافته از اثر عشق وجود

از حقیقت چو نشان میخواهی

عشق انست گر ان میخواهی

عشق ایینه اسرار خداست

که خدا نیز نه از عشق جداست

عشق سودا ست به بازار جهان

هر چه جز عشق بود چیست ؟ زیان

هستی از عشق علم کرده بپا

هستی از عشق جدا نیست جدا

عشق بر ذره چو تابنده شود

ذره خورشید فروزنده شود

گاهی نفسی هست٬ ولی هم نفسی نیست
درهرنفست هم نفست هیچ کسی نیست
آنقدرغریبی که دراین شهر درندشت
دنیای تو اندازه ی کنج قفسی نیست
باید که هوایی به سرت داشته باشی
درقلب زمستانی ات امّا هوسی نیست
تلخ است که راضی شده باشی به دغل ها
شیرین شده باشی و ببینی مگسی نیست...!
تنهاییت آنقدر بزرگ است که پیشش
خوشبختیت اندازه ی حجمِ عدسی نیست
کبریت بکش روی خودت شاعر بدبخت!
فریاد بزن! داد بزن! دادرسی نیست
لعنت به توکه هرنفست مژده ی درد است
گاهی نفسی هست٬ ولی هم نفسی نیست...

هرچه کُنی بُکن مَکُن تَرکِ من ای نگار من
هرچه بَری بِبَر مَبَر سنگدلی به کارِ من

هرچه هِلی بِهل مَهل پرده به روی چون قمر
هرچه دَری بِدر مَدر پرده‌ی اعتبار من

هرچه کِشی بِکش مَکش باده به بزم مدعی
هرچه خوری بخور مخور خون من ای نگار من

هرچه دَهی بِده مَده زلف به باد ‌ای صنم
هرچه نَهی بِنه مَنه پای به رهگذار من

هرچه کُشی بُکش مَکُش صید حرم که نیست خوش
هرچه شَوی بِشو مَشو تشنه بخون زار من

هر چه بُری بِبر مَبُر رشته‌ی الفت مرا
هرچه کَنی بِکن مَکن خانه‌ی اختیار من

هرچه رَوی بُرو مَرو راه خلاف دوستی
هرچه زَنی بِزَن مَزَن طعنه به روزگار من
.
شوریده شیرازی

دوستت دارم ولی تقدیر چیز دیگری است
خواب می بینم تو را،تعبیر چیز دیگری است

در خیابان بار ها می بینمت، از راه دور
پیشتر می آیم و تصویر چیز دیگری است

کوه بودم، دوریت کاه از وجودم ساخته
در قفس افتادن یک شیر چیز دیگری است

عاشقی طعم خوشی دارد ولی دور از فراق
با جدایی بی گمان تاثیر چیز دیگری است

حرف بسیار است اما فرق دارد شعر من
شرح حال یک جوان پیر چیز دیگری است

"فرزاد نظافتی"

ﺩﻟﺒﺮﺍ ! ﯾﺎﺭﺍ! ﻧﮕﺎﺭﺍ! ﻧﺎﺯﻧﯿﻦ! ﯾﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺖ !
ﺗﺎ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺖ ﻓﺘﺎﺩﻡ ، ﺷﯿﺸﻪ ﯼ ﻋﻤﺮﻡ ﺷﮑﺴﺖ

ﺩﺭ ﺩﻟﺖ ﮔﺮ ﺟﺎ ﻧﺪﺍﺭﻡ ، ﻣﺮﮒ ﺑﺎﺩﺍ ﻗﺴﻤﺘﻢ !
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﯽ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪﻩ ﺳﺖ

ﺯﺧﻤﻪ ﯼ ﺳﺎﺯ ﺻﺪﺍﯾﺖ ﻋﻘﻞ ﻭ ﻫﻮﺷﻢ ﺭﺍ ﭘﺮﺍﻧﺪ
ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﻃﻌﻨﻪ ﮔﻮﯾﻨﺪﻡ : « ﺷﺪﯼ ﻣﻄﺮﺏ ﭘﺮﺳﺖ ؟»

ﺟﺮﻋﻪ ﺁﺑﯽ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﯼ ﻧﺪﯾﺪﯼ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ
ﺑﯽ ﻣﯽ ﻭ ﺑﯽ ﺑﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺮﻋﻪ ﮔﺸﺘﻢ ﻣﺴﺖ ِ ﻣﺴﺖ؟!

ﻧﺎﺯ ِ ﺁﻥ ﭼﺸﻤﯽ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﮐﻮﭼﮏ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﯾﺪ
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﺎ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﺑﺮ ﺧﻮﺑﺮﻭﯾﺎﻥ ، ﺩﯾﺪﻩ ﺑﺴﺖ

ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺷﺪ ﺑﯽ ﮔﻤﺎﻥ ، ﻣﺮﺩ ﻭ ﺯﻥ ﻭ ﭘﯿﺮ ﻭ ﺟﻮﺍﻥ
ﻫﺮ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺩﻝ ﻫﺎﯾﻢ ﻧﺸﺴﺖ

ﻣﺪﻋﯽ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﺎﻧﺪ ﺍﺯ ﻧﻬﯽ ﻋﺸﻘﺖ ﭼﻮﻥ ﮐﻪ ﺩﯾﺪ
ﻫﺮ ﭘﺮﯼ ﺭﻭﯾﯽ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻪ ﻣﻬﺮﺕ ﻣﺎﯾﻞ ﺍﺳﺖ

ﻣﻦ ﺑﺪ، ﺍﻣﺎ ﻋﺎﺷﻘﻢ، ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺪﺍﺭﺍ ﮐﻦ ﻓﻘﻂ
ﺩﻟﺒﺮﺍ ! ﯾﺎﺭﺍ ! ﻧﮕﺎﺭﺍ ! ﻧﺎﺯﻧﯿﻦ ! ﯾﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﻫﺴﺖ!

نفیسه_سادات_موسوى

مامان! تمام زندگی ام درد می کند
دارد چه کار با خودش این مرد می کند؟!
دارد مرا شبیه همان بچّه ی لجوج
که تا همیشه گریه نمی کرد می کند

این باد از کدام جهنّم رسیده است
که برگ، برگ، برگ مرا زرد می کند
هی می رسد به نقطه ی پایان، به خودکشی
یک لحظه مکث، بعد عقبگرد می کند

ابری ست غوطه ور وسط خواب های مرد
که آتش نگاه مرا سرد می کند
بی فایده ست سعی کنم مثلتان شوم
دنیای خوب! باز مرا طرد می کند

هی فکر می کنم... و به جایی نمی رسم
هی فکر می کنم... و سرم درد می کند

سید مهدى موسوى

خسته از سوختن و ساختنی حق داری

خسته از این همه پرپر زدنی حق داری



کرم ابریشمی و جرات پروازت نیست

پیله از ترس اگر هم بتنی حق داری



ابری امروز اگر، قطره‌ای از مردابی

باید از اصل خودت دل بکنی حق داری



سپر انداختم و نیزه نشانم دادی

جنگ جنگ است تو باید بزنی حق داری



توبه از نام اگر می‌شکنم حق دارم

توبه از ننگ اگر می‌شکنی حق داری



یوسف آنقدر شکسته‌ست که نشناختی‌اش

باز هم منتظر پیرهنی حق داری



ما دو کوهیم که هرگز نرسیدیم به هم

سرد و مغرور تو هم مثل منی حق داری



شیما شاهسواران