شعر و شیدایی

                        

عشق را از حاشیه تا متن معنایش تویی
عمر اگر یاری کند امروز ، فردایش تویی

بلبلان از عشق تو، دائم به خواندن بیقرار
بلبلان را نغمه ی جان سوز آوایش تویی

سردی بهمن ندارد فرق، با گرمای تیر
جان و پودم را همه سرما و گرمایش تویی

عاقلان مشتاق عشقندو منم مشتاق تو
ماه رویان را به چشم من فریبایش تویی

قلم بنویس دردم را
که در دل دردها دارم
قلم بنویس ازحالم
که امشب غصه هادارم
قلم بنویس ازعمرم
که عمری خون دل خوردم
قلم ای کاش چون زادم
همان دم نیز میمردم
قلم بنویس
از هجران و از هجر فراق یار
قلم بنویس درد دل
چو دارم درد دل بسیار...

بوي باران ، بوي نم ، يك كوچه ي تنها و من
بغض سنگين، بوي غم، يك عالمه رؤيا ومن

وقت رفتن چشم من پاي دلت افتاده بود
چشم گريان، دست لرزان،شد دلي رسوا ومن

همچو يعقوب از فراقت ديده ام خشكيده است
بوي پيراهن ز كنعان، منتظر ، شيدا و من

دل ، غزالي خسته، پايش بسته در زنجير عشق
عشق را اما چه سود؟ از رفتنت سودا و من

تا تو رفتي گرد غم بر روح و بر جانم نشست
كِي شود آرام اين دل ؟ چشم بر فردا و من .

عاشق شو و مستي كن،
ترك همه هستي كن
اي بت نپرستيده،
بتخانه چه ميداني؟
تو سنگ سيه بوسي، من چشم سياهي را
مقصود يكي باشد،
بيگانه چه ميداني؟
ضايع چه كني شب را،
لب ذاكر و دل غافل
تو ره به خدا بردن، مستانه چه ميداني؟

(حضرت مولانا)

صبح

برکت چشمان توست

آنگاه که

انتظار حضورت

واژه واژه

درمن شعر می شود.



#مریم_پورقلی

ای صبا با تو چه گفتند
که خاموش شدی ،

چه شرابی به تو دادند
که مدهوش شدی ،

تو که آتشکده عشق و محبت بودی
چه بلا رفت که
خاکستر و خاموش شدی ،

تو به صد نغمه ٬ زبان بودی و
دلها همه گوش ،
چه شنفتی که زبان بستی و
خود گوش شدی ،

خلق را گرچه وفا نیست
ولیکن گل من ؛
نه گمان دار که رفتی و
فراموش شدی ...!

" شهریار "

دنیا بسیار زیباتر می‌شد اگر انسان‌ ها به جای دین، به انسانیت معتقد بودند انسانیت چیزی‌ ست ورای همه‌ ی ادیان
...
انسانیت، مهربانی‌ ست.
نماز و دعا و روزه ندارد!
انسانیت گاهی یک لبخند است که به کودک غمگینی هدیه می‌کنید ...

" احمد شاملو "

ناگزیر از سفرم، بی‌سر و سامان، چون «باد»
به «گرفتارِ رهایی» نَتَوان گفت آزاد

کوچ تا چند؟! مگر می‌شود از خویش گریخت؟
«بال» تنها غم غربت به پرستوها داد

اینکه «مردم» نشناسد تو را غربت نیست
غربت آن است که «یاران» ببرندت از یاد

عاشقی چیست؟به جز شادی و مهر و غم و قهر؟!
نه من از قهر تو غمگین، تو از مهرم شاد

چشم بیهوده به آیینه شدن دوخته‌ای
اشک آن روز که آیینه شد از چشم افتاد

#فاضل_نظری

مرحمی گر بردلم باشی طبیبت میشوم
چون بخواهی یانخواهی دلفریبت میشوم

درگلستان وجودت می نشینم روزوشب
همچو پروانه اسیرعطرسیبت میشوم

مهر تو افتاده بر دل عاشق رویت شدم
عاشقی دلخسته و بی شک حبیبت میشوم

من شبیه اسب وحشی تاختم برقلب تو
گرچه سرکش بوده ام رام و نجیبت میشوم

گرچه استادی و درسی ازمحبت داده ای
در کلاس عاشقی گاهی رقیبت میشوم...

از من غزلی مانده و از تو اثری نیست
در خانه ی تنهایی من، هیچ دری نیست

«لیلا » شدنم دستِ خودم بود عزیزم
جز من به خدا عاشقِ دیوانه تری نیست

من حبسِ خودم هستم و تردید ندارم
دور و برِ من جز «منِ ِ تنها» خطری نیست

در هر غزلم عشق نشسته است کنارم
اما به خدا ذره ای از تو خبری نیست

با الفبای محبت، آشنا کردی مرا
چون نسیمی، با هوایت، بی هوا کردی مرا

آمدی و با حضورت گریه هایم، خنده شد
دفتر غمها به دستت تا همیشه بسته شد

بوته ی خشکیده با عطر وجودت جان گرفت
خشکسالیها گذشت و ناگهان باران گرفت

ای هوای تازه، ای یادآور فصل بهار
همچو باران بر کویر قلب تب دارم، ببار

میشود حالا که هستی اندکی نازت کنم؟
یا فقط با یک نگاه خود، براندازت کنم؟

با الفبای قشنگی که به من آموختی
سرنوشتم را به خوشبختی، چه زیبا دوختی

اولین و آخرینی در محبت بی گمان
مهربانم، تا ته این ماجرا با من بمان

در دل تنهای باران،من صدایت می کنم
بر عبور دیدگانت،جان فدایت می کنم

پاکی دریای دل،سهم من از یاد تو است
چتر دل را سایه بان غصه هایت می کنم

گرچه سهمم از تو اینک یک نگاه ساده است
در دلم با یک نظر،من ،صد دعایت می کنم

شعرهای آشنایی،چون رسد بر چشم دل
با غزلهای دلم،من با صفایت می کنم

حس باران میشوم چون بگذری از کوچه ام
من قرار دیدگانم را رهایت می کنم

بغض باران خورده ام را مینهم بر شانه ات
بال پرواز دلم را،در هوایت می کنم...؟؟؟

من دلم خواست که نازت بِخرَم، حرفی هست؟!
تا شوی رونقِ شام وُ سَحرَم، حرفی هست؟!

نذرِ دل بود غرورم کفِ پایت اُفتد
پرده‌یِ صبر به پیشت بِدَرَم، حرفی هست؟!

از بخارایِ دلم سینه ‌کِشان می‌آیم
بر سمرقندِ لبت، جان سِپُرَم، حرفی هست؟!

من دلم‌خواست تو را لیلی وُ شیرین سازم
خود که مجنون‌تر وُ فرهادترم، حرفی هست؟!

آنچنان در بغلت محو شَوم، گُم گردم
تا نیابد کسی از من اثرم، حرفی هست؟!

من دلم‌خواست که عاشق بِشوم، دَندَم نرم!
آبرو از دلِ شیدا بِبرَم، حرفی هست؟!

من כلم هرگز نمے آیـכ ڪه כلگیرت ڪنم
یا ڪه با خوכخواهیم از زنـכگے سیرت ڪنم

هے نمڪ مے ریختم با بیت بیت هر غزل
تا ڪه با شعر خوכم شایـכ نمڪ گیرت ڪنم

خواب خوب هرشبم بوכے گمان ڪرכم ڪه تو
مال من هستے اگر هرجور تعبیرت ڪنم

گاه عاشق بوכے گاهے بلاے جان من
خوب یا بـכ نمیـכانم چه تعبیرت ڪنم

من فقط میخواستم مال خوכم باشے همین
من فقط میخواستم پاے خوכم پیرت ڪنم…

دلم کوهستانی پر از برف می خواهد...

برای گم شدن در سفیدی برای سپید کردن زنگار دل...
دلم برف می خواهد برای ملاقات با یک رنگی...

ﻫﯿﭻ ﯾﺎﺩﻡ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺷﺐ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ؟
ﻫﯿﭻ ﯾﺎﺩﻡ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺍﯼ ﯾﺎﺩ ﺗﻮ ﺭﺅﯾﺎﯼ ﻣﻦ ؟
ﻫﯿﭻ ﯾﺎﺩﻡ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺍﯼ ﻣﺎﯾﮥ ﺷﻌﺮ ﻭ ﻏﺰﻝ
ﻧﺎﻡ ﺯﯾﺒﺎﯾﺖ ﺷﺪﻩ ﺗﮏ ﺑﯿﺖ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ
ﻫﯿﭻ ﯾﺎﺩﻡ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺗﻮ ، ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﯾﺎﺩ ﺗﻮ
ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻣﯿﺪﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻮﺩﻥ ﻓﺮﺩﺍﯼ ﻣﻦ
ﻫﯿﭻ ﯾﺎﺩﻡ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺍﯼ ﺷﻌﺮ ﺷﻮﺭ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﻋﺸﻖ
ﺍﯼ ﮐﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺷﺪﻩ ﺷﻌﺮ ﺗﺮ ﻭ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﻣﻦ
ﻫﯿﭻ ﯾﺎﺩﻡ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺍﯼ ﺗﻮ ﺍﻣﯿﺪ ﺑﻮﺩﻧﻢ
ﺍﯼ ﮐﻪ ﯾﺎﺩﺕ ﮔﺸﺘﻪ ﺩﺍﺭﻭﯼ دل شیدای من
هیچ یادم میکنی ای آشنای گم شده
توکه هستی تاابدیادمن ای دنیای من

کاش میشد بی خبر یک حلقه بر در می زدی
بر خیالات محالم رنگ باور می زدی

زخمهای کهنه ام دارد مداوا میشود
کاش بودی بر دلم یک زخم دیگر می زدی

دلخوشم با خاطراتت هر چه خوب و هر چه بد
بی گمان حتی همان روزی که خنجر می زدی

بی تو این دنیا جهنم ، من اسیر دوزخم
کاش میشد شعبه در صحرای محشر می زدی

بی وفا از داغ هجرت گشته ام بیمار و زار
کاش میشد این دم آخر به ما سر می زدی

در هجوم غصه هایت قلب من صد پاره شد
کاش قبل رفتنت در سینه سنگر می زدی

ساحل دریای چشمم شد اسیر موج خون
یاد ایامی که در چشمم تو لنگر می زدی.

مدتی در قلب من بودی و حالا در سرم!
کار سختی نیست.... تنها جا به جایت می کنم

بعد از این گاهی سلامی، گوشه چشمی، خنده ای
شکر ایزد! در همین حد هم قناعت می کنم

من نه جلادم! نه زندانبان، کسی هم نیستم
چون خودت می خواستی، باشد! رهایت می کنم

لب به دندان می گزم،.... پنهان بماند راز تو
بیش از این چیزی نمی گویم، رعایت می کنم

پیش من خوشبخت بودی، بعد از این هم سعی کن
لااقل خوشبخت تر باشی، دعایت می کنم....!!

گل كرده است نام كسى بین دفترم
چندیست از طراوت نامش معطرم

دارم براى وصف گل نازنین خود
از دَستِ دهخدا و معین واژه مى خرم
.....سلام!جز تو كسى توى شعرنیست!
آسوده باش،جز تو كسى را نمى برم

گل واژه ى تمام غزل هاى من تویى
از صفحه هاى بى تو چرا ساده نگذرم؟

.....به هم نكوب زمین و زمانه را
من با نسیمِ پلكِ تو از خواب مى پرم!

هم آرزوى سعدى شیراز گشته ام:
"بُگذار تا مقابل روى تو بگذرم"

ﻣﺴﺖ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﮐﺎﺭ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ..!
ﺟﻨﺒﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﺪ؛ ﻭﻟﯽ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺩ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ..!
ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﻢ ﺟﺎﻥ ﺩﻫﻢ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻭﻟﯽ..
ﺩﺭ ﺭﻫﺖ ﻗﺒﻼ ﻓﻨﺎ ﮔﺸﺘﻢ، ﺩﮔﺮ ﺟﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ..!
ﺻﺪ ﻗﺴﻢ ﺩﺍﺩﻡ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻧﻈﺮ ﺑﺮ ﻣﺎ ﮐﻨﯽ..
ﺩﺭ ﺩﻝ ﻋﺎﺷﻖ ﮐﺸﺖ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﺍﯾﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ..!
ﺩﺭ ﺧﯿﺎﻻﺗﻢ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺷﻌﺮ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﻣﺪﺍﻡ..
ﺭﻭﯼ ﻓﺮﺵ ﻗﺮﻣﺰﯼ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺍﯾﻮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ..!
ﮔﻔﺘﻤﺖ ﺑﺎ ﻗﻠﺐ ﻣﺎ ﺑﺎﺯﯼ ﻧﮑﻦ ؛ ﻋﺸﻮﻩ ﻣﮑﻦ..
ﻣﻦ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﻭﺟﺪﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ..!
ﭼﯿﻦ ﻣﺰﻥ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺍﺕ ﺩﻧﯿﺎ ﺯ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ..
ﺩﺭﺩ ﺩﺭﻭﯾﺸﯽ ﺩﮔﺮ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ..!