شعر و شیدایی

                        

بمان با من که من بی تو شبیه برگ پاییزم
تو باشی سبز خواهم ماند ، نباشی بی تو می ریزم

تو باشی نور خواهم خورد کبوتر وار از چشمت
دوباره شعر خواهم شد منی که از تو لبریزم

بمان خورشید مردادی ! ضریح آفتاب من!
کجای این شب خسته دل خود را بیاویزم

نگاهم کن ، نگاهم کن ، تماشای تو مهتابی!
هنوزم من دچار آن غزالان غزل ریزم

شبیه قله ای گنگم تو باید فاتحم باشی
بیا و باز فتحم کن تو ای ماه دلاویزم

شبی در برکه ی شعرم نسیم پیکرت پیچید
تو فرهادم شدی و من هنوزم با تو شیرینم

ﻣﺴﺖ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﮐﺎﺭ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ..!
ﺟﻨﺒﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﺪ؛ ﻭﻟﯽ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺩ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ..!
ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﻢ ﺟﺎﻥ ﺩﻫﻢ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻭﻟﯽ..
ﺩﺭ ﺭﻫﺖ ﻗﺒﻼ ﻓﻨﺎ ﮔﺸﺘﻢ، ﺩﮔﺮ ﺟﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ..!
ﺻﺪ ﻗﺴﻢ ﺩﺍﺩﻡ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻧﻈﺮ ﺑﺮ ﻣﺎ ﮐﻨﯽ..
ﺩﺭ ﺩﻝ ﻋﺎﺷﻖ ﮐﺸﺖ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﺍﯾﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ..!
ﺩﺭ ﺧﯿﺎﻻﺗﻢ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺷﻌﺮ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﻣﺪﺍﻡ..
ﺭﻭﯼ ﻓﺮﺵ ﻗﺮﻣﺰﯼ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺍﯾﻮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ..!
ﮔﻔﺘﻤﺖ ﺑﺎ ﻗﻠﺐ ﻣﺎ ﺑﺎﺯﯼ ﻧﮑﻦ ؛ ﻋﺸﻮﻩ ﻣﮑﻦ..
ﻣﻦ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﻭﺟﺪﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ..!
ﭼﯿﻦ ﻣﺰﻥ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺍﺕ ﺩﻧﯿﺎ ﺯ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ..
ﺩﺭﺩ ﺩﺭﻭﯾﺸﯽ ﺩﮔﺮ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ..!

من دلم پیش کسی نیست، خیالت راحت
منم و یک دل دیوانه خاطر خواهت
باز فکرت به کجاها نکشیدست عزیز؟
کوچه جا پای مرا،بی تو ندیدست عزیز

میشود جز تو دلم پیش کسی گیر کند؟
نکند عقل تو را اینهمه درگیر کند!...
بخدا اینهمه تحقیر شدن حقم نیست
خوار هم میشوم اما گل من ،حقم نیست

دست بردار،من از این فاصله ها میترسم
مشکلم حل نشد ازمساله ها میترسم
دست بردار ،بیا ،پای رسیدن دارم
با تو باید که درین جاده قدم بگذارم

دست بردار،بیا،من که دلم را دادم
من که در هر نفسم عطر تو را جا دادم
چشم از دوری تو تر بشود حقش نیست
دلم از دست تو پرپر بشود حقش نیست

من دلم پیش کسی نیست تو را می خواهم
آسمان دلم ابریست تو را می خواهم .....!

با الفبای محبت، آشنا کردی مرا
چون نسیمی، با هوایت، بی هوا کردی مرا

آمدی و با حضورت گریه هایم، خنده شد
دفتر غمها به دستت تا همیشه بسته شد

بوته ی خشکیده با عطر وجودت جان گرفت
خشکسالیها گذشت و ناگهان باران گرفت

ای هوای تازه، ای یادآور فصل بهار
همچو باران بر کویر قلب تب دارم، ببار

میشود حالا که هستی اندکی نازت کنم؟
یا فقط با یک نگاه خود، براندازت کنم؟

با الفبای قشنگی که به من آموختی
سرنوشتم را به خوشبختی، چه زیبا دوختی

اولین و آخرینی در محبت بی گمان
مهربانم، تا ته این ماجرا با من بمان

در دل تنهای باران،من صدایت می کنم
بر عبور دیدگانت،جان فدایت می کنم

پاکی دریای دل،سهم من از یاد تو است
چتر دل را سایه بان غصه هایت می کنم

گرچه سهمم از تو اینک یک نگاه ساده است
در دلم با یک نظر،من ،صد دعایت می کنم

شعرهای آشنایی،چون رسد بر چشم دل
با غزلهای دلم،من با صفایت می کنم

حس باران میشوم چون بگذری از کوچه ام
من قرار دیدگانم را رهایت می کنم

بغض باران خورده ام را مینهم بر شانه ات
بال پرواز دلم را،در هوایت می کنم...؟؟؟

ای که با کوچ پرستو زده ای ساز جدایی
نوبت چلچله هـا شد به سرت نیست بیایی ؟

به سرت نیست ببینی که یکی بَست نشسته
به مسیر گذر تو به خیـالی به هوایی

من دلم خواست که نازت بِخرَم، حرفی هست؟!
تا شوی رونقِ شام وُ سَحرَم، حرفی هست؟!

نذرِ دل بود غرورم کفِ پایت اُفتد
پرده‌یِ صبر به پیشت بِدَرَم، حرفی هست؟!

از بخارایِ دلم سینه ‌کِشان می‌آیم
بر سمرقندِ لبت، جان سِپُرَم، حرفی هست؟!

من دلم‌خواست تو را لیلی وُ شیرین سازم
خود که مجنون‌تر وُ فرهادترم، حرفی هست؟!

آنچنان در بغلت محو شَوم، گُم گردم
تا نیابد کسی از من اثرم، حرفی هست؟!

من دلم‌خواست که عاشق بِشوم، دَندَم نرم!
آبرو از دلِ شیدا بِبرَم، حرفی هست؟!

کاش میشد بی خبر یک حلقه بر در می زدی
بر خیالات محالم رنگ باور می زدی

زخمهای کهنه ام دارد مداوا میشود
کاش بودی بر دلم یک زخم دیگر می زدی

دلخوشم با خاطراتت هر چه خوب و هر چه بد
بی گمان حتی همان روزی که خنجر می زدی

بی تو این دنیا جهنم ، من اسیر دوزخم
کاش میشد شعبه در صحرای محشر می زدی

بی وفا از داغ هجرت گشته ام بیمار و زار
کاش میشد این دم آخر به ما سر می زدی

در هجوم غصه هایت قلب من صد پاره شد
کاش قبل رفتنت در سینه سنگر می زدی

ساحل دریای چشمم شد اسیر موج خون
یاد ایامی که در چشمم تو لنگر می زدی.

مدتی در قلب من بودی و حالا در سرم!
کار سختی نیست.... تنها جا به جایت می کنم

بعد از این گاهی سلامی، گوشه چشمی، خنده ای
شکر ایزد! در همین حد هم قناعت می کنم

من نه جلادم! نه زندانبان، کسی هم نیستم
چون خودت می خواستی، باشد! رهایت می کنم

لب به دندان می گزم،.... پنهان بماند راز تو
بیش از این چیزی نمی گویم، رعایت می کنم

پیش من خوشبخت بودی، بعد از این هم سعی کن
لااقل خوشبخت تر باشی، دعایت می کنم....!!

غمی افتاده در جانم؛پریشانم پریشانم
چرا میسوزم اینگونه نمیدانم نمیدانم
دلم بیهوده میگیرد هوایم ابری ابریست
پر از بغضم نمیبارم ولی محتاج بارانم
میان شک و تردیدم چرا آشفته ام گاهی
خدایاعاشقم یعنی؟که غم افتاده در جانم
زبانم لال شاید عاشقم کرده ست چشمانت
چگونه پاک دیدن را بیاموزم به چشمانم
تو ای شیرین من با خنده هایت دل نبر از من
در این ایام کوتاهی که در شهر تو مهمانم
مسافر هستم و باید ببندم کوله بارم را
خداحافظ شب شعرم خداحافظ نمیمانم ✨

درد را در قفس سینه فشردیم ,دریغ!
دل خود را به کف غصه سپردیم,دریغ!

گر چه مجموعه به مجموعه سرودیم غزل
ما به درد دل یک فرد نخوردیم دریغ!

سال ها خورده غم خوب و خراب دنیا
غصه های دل خود هیچ نخوردیم دریغ!

روزگاریست که تلخابه ی غم‌های زمان
نوش جان کرده بسی باز نمردیم دریغ!

بار‌ها دست ندامت به سر خویش زدیم!
لیک دستی به سر خسته نبردیم دریغ!

فردوس اعظم

عاقبت روزی تو را یار جوان می‌بوسمت
زیر طاق آبی این آسمان می‌بوسمت

وعده‌ی دیدار خود گر چه به محشر افکنی

روز محشر پیش چشم حاضران می‌بوسمت

گر مرا با بوسه‌ای دوزخ بگردد جایگاه

بر شمار مردمان این جهان می‌بوسمت

قسمتم گر چه نگردد در جوانی بوسمت

گویمت سیمین بدن گاه خزان می‌بوسمت

پیر گردی و به سر مویت بگردد همچو برف

گر جزامی هم بگردی بی گمان می‌بوسمت

روزگاری آتش عشقم ببینی‌اش خموش

شیخ و قاضی گر ببینند ازدهان می‌بوسمت

سوی میخانه بگردی یا به مسجد ره بری

هر کجا بینم تورا شکردهان می‌بوسمت

من نخواهم داغ یک بوسه بماند بر دلم

جای بوسه گیری‌ام هر چند جان، می‌بوسمت

من به هر راهی بگردد می‌کنم راضی تو را

از لبت، پیشانی‌ات یا از زبان می‌بوسمت

بوسه‌ات حال غنی را به کند، پا پس نکش!

بوسه‌ام را از هوس هرگز مخوان می‌بوسمت..

هوای خانه ام ابریست ای عشق
حضورم غرق بی صبریست ای عشق
تو را می خوانمت هر جا که هستی
همانجایی که در دلها نشستی
تو را می خوانمت بهر شکفتن
برای یک غزل از یار گفتن
تو آواز لب مجنونی ای عشق
امید هر شب مجنونی ای عشق
صدای تیشه ی فرهادی ای عشق
گهی خاموش و گه فریادی ای عشق
تو زیبایی که ایجاز آفریدی
غزل را این چنین ناز آفریدی
تو را حافظ تو را سعدی سرودند
همان روزی که از دلها ربودند
تو بارانی که شبنم آفریدی
هزاران دیده با نم آفریدی
سرِ شوق شکفتن با تو دارم
هزاران رازِ گفتن با تو دارم
هوای خانه ام ابریست ای عشق
حضورم غرق بی صبریست ای عشق

شعری زیبا از حضرت مولانا

عاقبت خاک شود حسن جمال من و تو
خوب و بد میگذرد وای به حال من و تو...

قرعه امروز به نام من و فردا دگری است
میخورد تیر اجل بر پروبال من و تو...

مال دنیا نشود سد ره مرگ کسی
گیرم این کل جهان باشد از آن من و تو...

هرمرد شتربان اویس قرنی نیست
هر شیشه ی گلرنگ عقیق یمنی نیست...

هرسنگ و گلی گوهرنایاب نگردد
هر احمدومحمود رسول مدنی نیست...

برمرده دلان پند مده خویش میازار
زیراکه ابوجهل مسلمان شدنی نیست...

جایی که برادر به برادر نکند رحم
بیگانه برای تو برادر شدنی نیست...

.دلم جنگل، دلم باران، دلم اصلا غلط کرده
دلم بوسه، لب یاران، دلم اصلا غلط کرده
دلم دریا، دلم ساحل، دلم یک کام پر حاصل
دلم خلوت، دلم جانان، دلم اصلا غلط کرده
دلم یک شب، دلم یک تب، به عشق یار شیرین لب
دلم شاعر، دلم دیوان، دلم اصلا غلط کرده
دلم خنده، دلم شادی، دلم فریاد آزادی
دلم پروازی از زندان، دلم اصلا غلط کرده
دلم مو را، شب او را، دلم آن چشم جادو را
دلم یک صبح جاویدان، دلم اصلا غلط کرده
دلم خواهش، دلم بارش، جواب ناب و بی پرسش
از آن شیرین لب خندان، دلم اصلا غلط کرده
دلم آهی، دلم راهی، به سوی صورت ماهی
دلم ماه شب تابان، دلم اصلا غلط کرده
دلم یک غم، دلم ماتم، که زحمت ها نماید کم
دلم گوری به گورستان ، دلم اصلا غلط کرده!!!!!!

منم آن در به در کوچه ی عشقی که هنوز
وسط خاطره ی کوچه ی دل محبوسم

عاشق دلکده ی کوی تو هستم و هنوز
پشت اندیشه ی چشمان دلت محسوسم

شوق دیدار تو دارد دل بی خانه ی من
از سر ذوق به هر گل که رسم ‌می بوسم

از همان لحظه که دیوار دلم ریخت فرو
منم و بانگ مسیحایی این نا قوسم

من و تو ، خلوت کوچه و غروب پاییز
و همان حسرت یک ‌بوسه که من مایوسم

گل گلخانه ی من ، لب بگشا حرف بزن
رحم کن ، دارم از این بی خبری می پوسم

گریه ها در چشم تر دارم تماشا کردنی

در صدف چندین گهر دارم تماشا کردنی

باغ اگر بر من شد از جوش تماشایی قفس

باغها در زیر پر دارم تماشا کردنی

نیست مهر خامشی از بی زبانی بر لبم

تیغها زیر سپر دارم تما شا کردنی

گر چه سودایی و مجنونم ولی با کودکان

صحبتی در هر گذر دارم تماشا کردنی

چرخ اگر کم فرصتی و عمر کوتاهی نکرد

سرو نازی در نظر دارم تماشا کردنی

دلبری نا دیده ....

دلبری نادیده بر قلبم شده فرمانروا

نرم نرمک دل به او بستم نمیدانم چرا

با پیامی دل زمن برد آن صبای صبح خیز

با محبت کرد قلبم را به عشقش مبتلا

من نبودم اهل تسبیح و روایت لیکن او

کرده شیدای حدیث و معرفت قلب مرا

شعرهایم ناقص و بی ارزشند و کم فروغ

میکند تایید و میگوید به شعرم مرحبا

گر کسی پرسد زمن از او چه میدانی؟ بگو

گویمش مجنون اشعار من است آن با صفا

آرزومندم بگیرم تنگ در آغوش خویش

تانگردد بعد ازاین دین ودلی از هم جدا

ای رفیقان طریقت چند ماهی می شود

دلبری نادیده بر قلبم شده فرمانروا ...

تا كی غزل بگویــم و رویا ببینمت؟

اصلاً بگو كه می شود آیا ببینمت ...!؟

یك عمر موج بودم و ساحل نوشتمت

یك بار هــم بیــا "لب دریا"...! ببینمت

با چشم بسته دور تو گشتم تمام عمر

دور خودت بچــرخ كمــی ....تــا بیینمت

بیهوده فكر صورت معمولی ات نباش

من دیگــر عادتــم شده زیبـا ببینمت

تنها به تــو، به دیدن تـو فكر می كنم

كی می كنی قبول كه تنها ببینمت!؟

امروز هم كه با غزل دیگری گذشت

شاید كه زنده باشم و فردا ببینمت

خبـری از تو ندارم ، دل من شـور افتاد
بر سرم فکر بد ، اندیشه ی ناجور افتاد

اعـتیادم به دو دستانِ تو زنـدانم کرد
دست تـو پر زد و تبعید شد و دور افتاد

ماهی ِ سرکش قلبم که قزل آلا بود
غزل آلا شد از آن روز که در تـور افتاد

ظلمت خانه ی من جاری ِ تنهایی بود
جلوه فرمودی و از پـنجره ام نور افتاد

نیستی ... شور و شر زندگی ام ساکت شد
از صدا تار و دف و تنبک و تنبور افتاد

نعشه ی لحن ِ تو بود این دل ماتم زده ام
حال ، یک گوشه سراسیمه و مخـمور افتاد

جان من ! سخت ترین حادثه ها پـیش آمد
اتـفاقی که سر این من ِ مغـرور افتاد

ترش رویی نکن ای دلبر شیرین سخنم !
تلــخ دنیا شد و ... یک ذره دلم شور افتاد ...