شعر و شیدایی

                        

هستم به وصال دوست دلشاد امشب
وز غصهٔ هجر گشته آزاد امشب

با یار بچرخم و دل میگوید
یارب که کلید صبح گم باد امشب


مولوی

اگرسهمي ازفردا داشتم...

كه هيچ...

اما اگرفردا سهم من نبود

به ياداين همه سادگي...

يك يادش بخيرساده

ازسهم خودت برايم كناربگذار...

تا تلافي كرده باشي امروزي راكه...

تمام سهمم رابراي دلتنگيت كنارگذاشتم!!

ای کاش
جمعه ها را جمع می کردم
یکجا میگذاشتم داخل یک جعبه
و دورش ربان قرمزی می بستم
و به تو هدیه اش میدادم.

کسی که عشقش را نداشته باشد.
جمعه میخواهد چیکار؟

ﺑﻪ ﮐﻪ ﺩﻟﺨﻮشـ ﺑﺎﺷﻢ
ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﯼ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﻧﻪ
ﺍﺯ ﺁﺩﻣﻬـــــا ﺗﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ
ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﯿﺪ

ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﻢ ﺭﺍ
ﺑﺎ ﻫﯿﭻ ﺁﺩﻣﯽ ﻣﻌﺎﻭﺿﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ
ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﻦ
ﺩﻧﺞ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎﯼ ﺟﻬﺎنــ ﺍﺳﺖ.
💔🌸🍂

دل سپردن‌های ما از روی بیکاری نبود
عشق ما از عشق‌های کوچه بازاری نبود

سال ها بود از خدا عشق تو را می خواستم
دیدنت جز التفات حضرت باری نبود

هر کجا نام تو آمد گریه کردم مثل ابر
در هجوم بغض وقت آبروداری نبود

از تو گفتم در فراق و از تو گفتم در وصال
قصه ی زلف پریشان تو تکراری نبود

سال ها هی زندگی تفسیر شد این است و آن
زندگی جز فرصت کوتاه دیداری نبود...

بخت خودرا باتویکسان میشمارم زورنیست؟
هم تو را دارم کنارم هم ندارم زورنیست؟

آن خدایی که تو را بخشیده برمن شاهداست
من توراهرروزبراومی سپارم،زور نیست؟

مثل دنیای درآیینه نمی آیی به چنگ
روبه رویم هستی و راهی ندارم، زورنیست؟

شک ندارم بین آهوهاهم!این،شایع شده ست
هرکجاشیرم کنارتوشکارم زورنیست؟

آه حتی درخیالم هم غریبی میکنی
باخیالاتت چراناسازگارم زورنیست؟

شعر،گریه،شعر،گریه،شعر،گریه،تابه کی؟
اینچنین باید بماندروزگارم،زورنیست؟

روز سختی تازه میفهمی هوادار تو کیست!
بی کس و درمانده وقتی میشوی یار تو کیست...!!

مشتری وقتی که بسیار است٬ سرگرمی ولی،
در کسادی تازه میفهمی خریدار تو کیست...!!

دست و پایت نه...در آن روزی که قلبت بشکند،
تازه در آن موقع میدانی مددکار تو کیست...!!

هرکسی آید عیادت آخر شب میرود،
تازه آن هنگام میفهمی پرستار تو کیست...!!

میرسد روزی که اطرافت نمی ماند کسی
آن زمان پی میبری یار وفادار تو کیست...!!

پیش پایت یک نفر خود را به آتش میکشد!
تازه میفهمی که دهقان فداکار تو کیست...!!

میروی یک روز از این شهر و میمیرد کسی!
تازه در آن روز میفهمی گرفتار تو کیست...!!

باز هوایی شده ام رو به هوایم بتاب
ماه قشنگم هوس ات از دل من برده تاب

باز هوایی شده ام نم نم باران گرفت
خاطره ی آن شب ابری به فضا جان گرفت

از پس هر پنجره باران به تماشا نشست
عکس رخت در نظرم خنده کنان نقش بست

وسوسه ی بوسه ی داغت به دلم چنگ زد
رنگ لبت بر لب خاکستریم رنگ زد

باز شد اندازه ی تو حلقه ی دستان من
سست شد از لمس تنت پایه ی ایمان من

خواب جوابم ندهد چون که خیالت نرفت
از دل من ثانیه ای شوق وصالت نرفت

پلک که بر هم بزنم پلک گشایی به ناز
چشم که بر هم بنهم رخ بنمایی تو باز

عطر تو پیچید دلم ریخت کجایی کجا؟
یا که نشانی بده یا زود به سویم بیا

درد سنگین , سینه غمگین .. باز هم اشعار ِ عشق
مانده ام انگشت بر لب , روز و شب در کار ِ عشق

عین و شین و قاف را , بالا و پائین کردم و
عاقبت هم در نیاوردم , سَر از اسرار عشق

چشم ظاهربین ما , از چشم ِ دل افتاده پیش
عاشقان را جمله میبیند فقط , بَر دار ِ عشق

معنی عشق حقیقی چیست یا معشوق کیست؟
چشم ِ دل را بازتر کُن , بر در و دیوار ِ عشق

مال و یار و دیگری , بوی مجازی میدهند
در حقیقت هست اینجا نکته ی دشوار عشق

عشق غیر از ذاتِ حق , محکوم در اصل فناست
مطلبی ارزنده شُد حاصل در این گفتار ِ عشق

بیتِ آخر , جمع بندی میکنم مقصود را
نیست لایق عشق را , غیر از خدا دادار ِ عشق

قسم خوردم به چشمان تو هرگز دل نمی‌بندم
كمك كرده غرورت تا بمانم پای سوگندم

نبوده بین ما حتى نگاهی و همین یعنی
به قانون حیای عشق پابندی و پابندم

میان عشق و اشك از روزهای دور پیوندی‌ست
پر از اشك است چشم من كه لبخند خداوندم

چه بی‌چون و چرا دستت سپردم اختیارم را
منی كه سخت استدلالی و لجباز و یك دنده‌م

دل من با خیال وصل تو آرام می‌گیرد
تو اقیانوس آرامی و من غوغای اروندم

كنارت كشف‌های تازه‌ای از عشق خواهم داشت
تو یك مضمون بكر و نابی و من یك هنرمندم

تو مجنون باش اما بین من فرق است با لیلی
نخواهد بود سهم هیچ‌كس غیر از تو لبخندم

بشری_صاحبی

چیزی نگو، دزدانه و شیرین تماشا کن
بنشین و مثل دختری سنگین تماشا کن

یک کاروان خیس ابریشم همین حالا
از زیر چشم ام رفت سمت چین، تماشا کن!

بر شانه ات نگذاشتم سر، با خودم گفتم:
آن قله ها را از همین پایین تماشا کن

آن آبشاری را که از قوس کمرگاهش
جاری ست نافرمان و بی تمکین تماشا کن

مرد خدا را هر اذان صبح در کافه
ای چشم های کافرِ بی دین! تماشا کن

«من مانده ام مهجور از او، بیچاره و رنجور...»
من قرن ها رنج ام در این تضمین تماشا کن

چون بشکنم عکس تو در هر تکه ام پیداست
باور نداری بشکن و بنشین تماشا کن!

مهدی فرجی

با منی ، با همه یِ نازِ نگاهت مثلاً
با دل آراییِ آن صورتِ ماهت مثلاً

پیشِ من هستی و بر شانه یِ تو ریخته است
فتنه انگیزیِ موهایِ سیاهت مثلاً

با سه تا شاخه یِ گل دسته گلی ساخته ام
مثلِ یک تاج و یا مثلِ کلاهت مثلاً

فالِ من گفت "می آیی" ، و خیالم با عشق
چیده و ریخته گل بر سرِ راهت مثلاً

روحم انگار کنار تو در آمیخته با
خنده ی با نمک گاه به گاهت مثلاً

پیشِ من هستی و می بوسمت آهسته که باز
بشود بوسه سر آغازِ گناهت مثلاً!

بر ســرِ تربتِ من ، صحبتِ لیلا قدغن
سخن ازشمع و گل و لعلِ حمـــیرا ، قدغن

بگذارید که آســــــــوده بخوابم به لحد
لرزه بر پیــــکر ِ این عاشق تنها ، قدغن

مصــــر را گو ببرد باد چه باک است ،فقط
بد ِ یوســـــــف به درِ کاخِ زلیخا ، قدغن

عقل را باخته این عاشــق زنجیری شهر
یوسفا : قافیه تنـــگ است ، تقلا قدغن

من که تبعیدی این دیـــر خرابات شدم
پس چرا گندم و لبخند به حوا ، قدغن ؟

روز مرگم بنوازید دف و چنگ و ربـــــاب
سرکشید ساغر می را ، که تماشــا قدغن

بگذارید در آغوش کشد مــــــــرگ مرا
گریه بر عاشقِ بی دست و سر و پا ، قدغن

از جاده ی احساس تو ، از درد نوشتم
از یک دل غمگین، دل یک مرد نوشتم

ازقصه ی شبهای بلندی که تو بودی
تا خاطره هایی که شدند زرد نوشتم

از چک چک هر قطره ز دلتنگی قلبم
ز اوارگی این دل شبگرد نوشتم

از کوشش بی حاصل این قلب شکسته
تا فاصله هایی که غم آورد نوشتم

از سوز نفس گیر رخ سرد حضورت
از یک شب طوفانی نامرد نوشتم

از درد فراق و غم دلتنگی شبها
تا ضجه که تاثیر نمى کرد نوشتم

افسوس نشد باشی و همدرد بمانی
شاعر شدم و از دل پر درد نوشتم

مگر به لطف لبت شعر من شکر بشود

تو تر کنی لب و این شعر، شعر تر بشود

قسم به موی تو حالم گرفته است امشب

مگر تو روی بگردانی و سحر بشود

"کرشمه‌ای کن و بازار ساحری بشکن"

اگرچه فتنه و آشوب بیشتر بشود

چه می‌شود که برقصی به وزن این غزلم

چه می‌شود که همین شعرْ پرده‌در بشود

چه می‌شود که تو بانوی شعر من باشی

تمام شهر ازین راز باخبر بشود

گره ز بخت غزل‌های من گشوده شود

گره ز ابروی ناز تو باز اگر بشود



تو خواب نازی و من خیره در تبسم تو

بخند تا غزلم عاشقانه‌تر بشود

بهمن صباغ زاده

خسته ام بعد تو از این همه شب بیداری
دم به دم یاد تو و درد و غم و بیداری

برو هر جا بنشین پشت سرم حرف بزن
این چنین نیست ولی رسم امانت داری....!!

قهوه ی تلخ رقیبان که مرا خواهد کشت
سهم من از تو شد این رسم بد قاجاری

دل من خواست که یک بار دگر برگردی
دیگر از جانب من نیست ولی اصراری

همه گفتند که تو خنده کنان می رفتی
خسته ام از تو و این ماضی استمراری..............

سنگ-دل ، دوری محبوب ، چه می داند چیست ؟
زیر سر ، بالش مرطوب ، چه می داند چیست ؟

گفت : این راه جنون است نرو عاقل باش
کور و کر ، فرق بد و خوب ، چه می داند چیست؟

دست ؛ معتاد ، دلم تنگ ، لبانم ؛ آتش
تن من ، طاقت ایوب ، چه می داند چیست ؟

محو چشمان تو با منظره ها بیگانه است
مست موهای تو مشروب ، چه می داند چیست؟

آتش فتنه به پا کردی و رفتی به کنار
روح خونسرد تو آشوب ، چه می داند چیست ؟

شعله شوق تو را می کشم و مجبورم
دل آرام تو سرکوب ، چه می داند چیست ؟

ظاهرا خوبم و در عمق خودم می پوسم
موریانه تپش چوب چه می داند چیست ؟

حیفا که لبت را به سخن باز نکردم
پشت سر هم بوسه پس انداز نکردم

مثل پر پروانهٔ چسبیده به پیله
در حسرت تو پوسیدم و پرواز نکردم

در حسرت آغوش تو میسوزم و حق است
این آخر راهی است که آغاز نکردم

بوسیدن روی تو، چه با فال و چه بی فال
کاری است که با حافظ شیراز نکردم

آنقدر عزیزی که به غیر از تو کسی را
با یک غزل ساده سرافراز نکردم

غنچه باغ بهشتم ،گل سرخ چمنم
هم دمم ، هم نفسم ، نام من اینست : زنم

شعر اگر شعر شود خال و خطی از من هست
مرد اگر مرد شود ، مادر او کیست ؟ منم !

زخمی از غربت نارنج و ترنج است دلم
یوسفی گم شده در معجزه پیرهنم

دردها داشته ام از غم تاریخی عشق
از ندانستن ِقدرم چه کبودست تنم ...

مرغ افسانه ایم ، شاه پر ققنوسم ...
زندگی بال و پری یافته از سوختنم

صبر نام دگرم بود و تو می دانستی
چشم بستی بروم ، حرف دلم را نزنم

گرچه در دورترین نقطه دنیا باشم
می تپد قلب غزل پیش زنان وطنم

سبد خاطره های من و تو سیب نداشت
یک بغل عشق می آوردی و تردید نداشت

دستهای تو پر از سیب شد و خندیدی
که چرا پیرهن ساده ی من جیب نداشت

سیب غلتید ولی جاذبه از سمت تو بود
مطمئنم که در آن کوچه زمین شیب نداشت

رفتنت زلزله ای بود که ویرانم کرد
کاش این حادثه اندیشه ی آسیب نداشت

بعد تو باغ چه پاییز غم انگیزی بود
بی گمان خاطره های من و تو سیب نداشت

پگاه_تیموری