شعر و شیدایی

                        

مي روم ، اما نمي پرسم ز خويش
ره كجا؟ منزل كجا؟ مقصود چيست؟

بوسه مي بخشم ، ولي خود غافلم
كاين دل ديوانه ، را معبود كيست؟

آه ، آري ، اين منم ، اما چه سود
" او" كه در من بود ، ديگر نيست، نيست

مي خروشم زير لب ، ديوانه وار
"او" كه در من بود ، آخر كيست؟ كيست؟


.
" فروغ فرخزاد

تو هَر روز خوبتَر می شَوی
وَ مَن هر لحظه عاشقتر...
این هَمه دوست داشتنی بودَنت
دارَد از وجودم سَر می رَود...
خوبِ مَن ...
کَمی آرام تَر و کُند تر مهربان باش...
بگذار به پایت برسم...!

در شهر تو میخانه زیاد است، ولی من...
شوریده و دیوانه زیاد است، ولی من...

جمعیتی اطراف تو سرگرم طوافند
بر گِرد تو پروانه زیاد است، ولی من...

شیرینی و لیلایی و عذرایی و ویسی
از عشق تو افسانه زیاد است، ولی من...

بگذار که بغض تو بماند که بماند
هر چند تو را شانه زیاد است، ولی من...

این شعر پر از "من" شده؛ گفتی عوضش کن
باشد! "من" بیگانه زیاد است، ولی من...

ای رهگذر کوچه احساس کجایی ؟
محبوب ترین عابر شبهای رهایی

ای ناب تر ین حادثه عشق در این بزم
دور از نظرت میکده را نیست صفایی

ای خوب ترین منظره در چشم ودل من
در سینه ی من ناب ترین چهره شمایی

وقتی که دلت پیش کسی گیر کند

باران بزند ، باغچه را سیر کند .....

دلتنگ شوی ،کوچه به کوچه بروی

او عشوه کند ،ناز کند ،دیر کند ..!!

در چشم بهم زدن شبی خواهی دید

در آینه ، این عشق تو را پیر کند .. .!

گفته بودند که از دل برود یار چو از دیده برفت
سالها هست که از دیده‌ی من رفتی لیک

دلم از مهر تو آکنده هنوز

دفتر عمر مرا

دست ایام ورقها زده است

زیر بار غم عشق قامتم خم شد و پشتم بشکست

در خیالم اما

همچنان روز نخست تویی آن قامت بالنده هنوز

در قمار غم عشق

دل من بردی و با دست تهی

منم آن عاشق بازنده هنوز

آتش عشق پس از مرگ نگردد خاموش

گر که گورم بشکافند عیان می‌بینند

زیر خاکستر جسمم باقیست

آتشی سرکش و سوزنده هنوز

به دادم برس ای اشک دلم خیلی گرفته
نگو ازدوری کی نپرس از چی گرفته


منو دریغ یک خوب به ویرونی کشونده
عزیزمه تا وقتی نفس تو سینه مونده


تواین تنهایی تلخ منو یه عالمه یاد
نشسته رو به رویم کسی که رفته بر باد


کسی که عاشقانه به عشقش پشت پا زد
برای بودن من به خود رنگ فنا زد


چه دردیه خدایا نخواستن اما رفتن
برای اون که سایه س همیشه رو سر من


کسی که وقت رفتن دوباره عاشقم کرد
منو آبادکرد و خودش ویرون شد از درد


به دادم برس ای اشک دلم خیلی گرفته
نگو از دوری کی نپرس از چی گرفته


به آتش تن زدو رفت تا من اینجا نسوزم
با رفتنش نرفته تو خونمه هنوزم


هنوز سالار خونه س پناه منه دستاش
سرم رو شونه هاشه رو گونمه نفس هاش


به دادم برس ای اشک دلم خیلی گرفته
نگو از دوری کی نپرس از چی گرفته

تمام دل خوشی ام شور عاشقانه ی توست
دو چشم منتظرم تا همیشه خانه ی توست

تو صبر گفتی و من خسته از شکیبایی
تمام زندگی ام غرق در بهانه ی توست

بهانه ی همه ی شعرهای من، برگرد
بیا که خانه ی قلبم پر از ترانه ی توست

دل گرفته ی من همچو مرغ در قفسی
تمام هوش و حواسش به آشیانه ی توست

به کنج خلوت خود، همچو ابر می بارم
سرم درون خیالم به روی شانه ی توست

تو رفته ای و من اینجا میان خاطره ها
به هر طرف که نظر می کنم نشانه ی توست

دل شکسته ی من از تو عشق می گیرد
کبوترم که امیدم به آب و دانه ی توست

اگر خیال تماشاست در سرت
بشتاب!

که آبشارم و
افتادنم تماشایی ست...




#فاضل_نظری

شب به سحر نمیرسد ، گر نکنم خیال تو....
این دل بیقرار من ، رشک برد ، به حال تو.....

زلف به باد میدهی ، عطر بهار و یاس من....
شعر کنم هر قدمت ، وصف تو و جلال تو.....

سجده کنم بخاک تو ، چون تو شدی مراد دل....
فانی به حکم قهر تو ، زنده از آن جمال تو.....

چون همه عاشقان همی ، جان بدهم بناز تو....
تا دل شب دعا به لب ، چشم ولی به خال تو.....

از دم چون مسیح تو ، سوسن و لاله میدمد....
زنده کند مرده دلم ، هر نفس زلال تو.....

عاشق عشق تو منم ، ای مه شب فروز من....
کاش رسد شبی و من ، دست کشم به بال تو.....

بوسه زنم به دست تو ، تا که کنی شفاعتم....
روز جزا اگر فزون ، جرم من از کمال تو.....

دیده ی اشکبار من ، خون بچکد ز هجر تو....
در هوست زنم به جان ، نقش تو و خیال تو

نصر من الله و فتح قریب
عاشق و رسوا شده ام من عجیب
نیت من فتح دلش گشته است
خواه بگویند شدم نا نجیب



#غزاله بختیاری

با دلتنگی ات، مرا بیتاب نکن؛ و با بیتابی ات مرا دلتنگ!

تو تکیه گاه منی،تکیه گاه اگر محکم نباشد، تکیه بی معنی است.

با قلبت احساس کن؛ اما با قلبت فکر نکن.بگذار کمی دیگر هم تحمل کنیم

همانطور که صدها سال تحمل کرده ايم

غذای نیم پخته از خام بدتر است؛ زیرا خام، فریب نمی دهد! اما نیم پخته می فریبد پس کمکم کن تا پخته بازگردم.

از وقتی که رفته ای
"شعر" پشت سرت زیاد شده است !

قلم ها
دهان به دهان
حرف تو را در کاغذها
پخش می کنند ...

وَ گوش دفترها
پرشده از
پچ پچ های عاشقانه ات ؛
کاش برمی گشتی...

تو را دوست دارم بی هیچ دقتی
بی هیچ قانون و مرزی

مثل افتادن در چاله ‌ای که نمی‌ بینی

تو را دوست دارم
حتی وقتی که بدی

گفتم فراموش ‌ات می ‌کنم
اما امیدوار نباش

این درد با جرعه‌های بزرگ یأس هم درمان نشده

تو را دوست دارم
حتی اگر نخواهم

سنجاق قفلی‌ها را دوست دارم

از همان کودکی دوست‌شان داشتم
نه اینکه حسِ نوستالژی باشند ها ! نه !
آنها بانیِ وصل اند اما خودشان بی وصل می‌مانند...
خم می‌شوند ؛
ولی خم به ابرو نمی‌آورند.
زنگ می‌زنند ؛
کج می‌شوند ولی خودشان زنگار به دلت نمی‌زنند ..
تیزند ؛یکرنگ ؛ ساده و بی‌آلایش، كارشان فقط وصل و پيوند است و چه خوب انجامش می‌دهند...

کاش هیچ‌وقت سنجاقِ زندگی‌تان گم نشود،
همان سنجاقی که تو را به این زندگی وصلت می‌کند،
حسی که درونِ هر آدمی زنده است،
شاید حسی قشنگ باشد از یک دوست
یک همراه، يك عشق ...

که به تو یادآوری می‌کند امید و زندگی را،،،

شاید آدم‌هایی باشند که تو را همراهی کرده‌اند تا بدین جا برسی،
شاید حسی قدیمی و يا عشقی عميق که هروقت زنده می‌شود سرشار از شور و شوق می‌شوی..

آدم‌ها همه سنجاق‌هایی دارند که به زندگی وصل‌شان می‌کند،
حالی‌شان می‌کند که به روحِ این زندگی چقدر وابسته‌اند و چقدر نيازمند به پيوند با دوستان و بسی بيشتر پيوند با خدا...

تو موسی بودی و قصدت
عبور از عمق دریا بود ...
و من دریایِ ناآرامِ
خون آلودِ طوفانی ...

#کامل_غلامی

خموش و گوشه نشینم، مگر نگاه توام؟


لطیف و زودگریزی، مگر خیال منی؟

#سیمین_بهبهانی

بسکه من با درد هجرانت مدارا کرده ام

خویش را در حلقه ی عشاق رسوا کرده ام

درد را بی گفتگو باید به اهل درد گفت

در غمت با شمع زین رو گفتگو ها کرده ام

اشک را گفتم چرا میریزی ای دیوانه گفت:

روزن امّیدی از این گوشه پیدا کرده ام

منّت از خوبان کشیدن شیوه ی آزادگیست

زین سبب قامت خم از بار تمنا کرده ام

با "صفا" گفتم که غوغا میکنی در شعر گفت:

دیده ام غوغای چشمی را و غوغا کرده ام

#نواب_صفا

گل اندامی که می دادم به خون دیده آبش را
چسان بینم که گیرد دیگری آخر گلابش را؟
در آغوش نسیم صبحدم بی پرده چون بینم؟
گل رویی که من وا کرده ام بند نقابش را
به دست غیر چون بینم عنان طفل خودرایی
که وقت نی سواری می گرفتم من رکابش را؟
به خونم زد رقم، تا با قلم شد آشنا دستش
پریرویی که می بردم به مکتب من کتابش را
نهالی را که من چون تاک پروردم به خون دل
چسان بینم به جام دیگران صائب شرابش را؟

صائب تبریزی

󾭪میتوانم عشق را درچشم تو جاری کنم؟
نازچشمت را به هر قیمت خریداری کنم؟

آبشار گیسوانم را رها سازم شبی
بوسه های عاشقانه بر لبت جاری کنم

شانه هایت تکیه گاه بی کسی هایم شود
بغض خود را بشکنم درپیش تو زاری کنم

گاه گاهی نغمه ای نجوا کنم در گوش تو
روز وشب با جان و دل از تو پرستاری کنم

ساحل امنم شود آغوش گرمت نازنین
ترک این تنهایی و غم های تکراری کنم

چشم هایم را بیآرایم برایت مهربان
عاشقم باشی ومن عمری وفاداری کنم