شعر و شیدایی

                        

با چنین مهر چنان قهر چه جایی دارد؟
بشکن، اما دل ما نیز خدایی دارد

تا که گهگاه کمی آه برآرم ز رقیب
بی وفا بودی و گفتم چه وفایی دارد

عیب من نیست که عمری نگشودم پر و بال
می زند بال و پری آنکه هوایی دارد

گفت با طعنه رفیقی که اسیری گفتم
رحمت اوست که گیسوی رهایی دارد

رد نکن درخور اگر نیست که همچون دل من
شعر من ساده اگر هست صفایی دارد

شعر اگر داری بیا من بی تو کم آورده ام
در میان دادگاهت متهم آورده ام

درکنار آیه های گرم و پرشور نگاه
آیهء سرد و یخی از جنس غم آورده ام

لب گشای و راز هجران با من خسته بگو
یوسفت گشتم برایت پیرهن آورده ام

مهربان با من سخن گوی و نما دردم تو کم
من برایت راز دل را بیش و کم آورده ام

ناله های درد من درگوش تو دارد اثر ؟؟
بهر عشقم ناله هایی بی سخن آورده ام

عشق اگر داری بیا بر من پریشانی مده
نزد تو از بابت عشقت چه کم آورده ام

گفته بودی من "همینم" یا بمان یا دل بکن

من به این جمله که میگویی"همینی" قانعم

بندگی کن ای دلم اینجا کسی یار تو نیست
کس خریدار دل صادق در این بازار نیست

آسمان دارد گلایه از جفا در حق عشق
مثل باران هیچکس گویی عزادارتو نیست

قسمت پروانه شد سوختن از هجر فراق
ذره ذره آب شد شمع ولی غمخوار نیست

راه پر پیچ وخمی دارد جهان عاشقی
ماکه ره گم کرده ایم راه بلد انگار نیست

در ره عشقی که لیلی شد زبان زد در جهان
کس دگر همتای مجنون در بیابان زار نیست

سوختن سهم منو ابری دل بشکسته ام
غیر گریه بغض را درمان نباشد نیست نیست

خلوتی باید که عاشق با خودش خلوت کند
چون خریدار دل بشکسته جز معبود نیست

به ساز عشق می خوانم بیاد آن دو چشمانت

بساط گل به لب دارم ، بیفشانم به دامانت ؟

تمام شهر در خواب است و من به یاد تو بیدارم

سراپا چشم دیدارم که شب تا ابد ز مژگانت

خیال مونست امشب ، امید دست گرم توست

چه خوش بخشیده رویایی به من لبخند پنهانت

به هم زد یک کلام تو شکوه شهرک دل را

چه کاری کرده ای با دل ، بگو جانم به قربانت ؟

چه بنوازی چه ننوازی غرورم سهم قلب تو

تن و دل را بپیچم در حریم عشق سوزانت...‌

تکـه یخی که عـاشـق ابــر ِ عـذاب می شود
سر قـرار عـاشـقی همیـشـه آب می شود

به چشم فرش زیـر پـا سقف که مبتلا شود
روز وصـالشان کسی خانه خـراب می شود

کـنـار قـله های غـم نخوان برای سـنـگ ها
کوه که بغض می کند سنگ،مذاب می شود

بـاغ پر از گُلی که شب نظر به آسـمـان کند
صبح به دیگ می رود ؛ غنچه گلاب می شود
...
چه کـرده ای تـو بـا دلم که از تو پیش دیگران
گلایه هم که می کنم شعر حساب می شود

این چیست که چون دلهره افتاده به جانم
حال همه خوب است- من اما نگرانم
در فکر تو بستم چمدان را و همین فکر
مثل خوره افتاده به جانم که بمانم

چیزی که میان من و تو نیست غریبی ست
صد بار تو را دیده ام ای غم به گمانم؟!

انگار که یک کوه سفر کرده از این دشت
اینقدر که خالی شده بعد از تو جهانم

از سایه سنگین تو من کمترم آیا؟!
بگذار به دنبال تو خود را بکشانم

ای عشق...! مرا بیشتر از پیش بمیران
آنقدر که تا دیدن او زنده بمانم

بگذار سر بــه سینه ی من در سکوت ، دوست
گاهی همین قشنگ ترین شکل گفت و گوست

بگذار دست های تـــو با گیسوان من
سربسته باز شرح دهند آنچه مو به موست

دلواپس قضاوت مردم نباش ، عشق
چیزی که دیر می برد از آدم آبروست!

آزار می رسانــم اگـــر خشمگیــن نشو
از دوستان هرآنچه به هم می رسد ، نکوست

من را مجال دلخوشی بیشتر نداد
ابری که آفتاب دمی در کنار اوست

آغــوش وا کن ابر! مرا در بغـل بگیــر!
بارانی ام شبیه بهاری که پیش روست

تقدیم به تویی که ندارمت...
ميان تمام نداشتن ها دوستت دارم ...
شانس ديدنت را هر روز ندارم ...
ولي دوستت دارم...
وقتي دلم هوايت را ميكند حق شنيدن صدايت را ندارم...
ولي دوستت دارم...
وقت هايي كه روحم درد دارد و ميشكند شانه هايت را براي گريستن كم دارم...
ولي دوستت دارم...
وقت دلتنگي هايم , آغوشت را براي آرام شدن ندارم ...
ولي دوستت دارم ....
آري همه وجودمي ولي هيچ جاي زندگيم ندارمت و ميان تمام نداشتن ها باز هم با تمام وجودم...
دوستت دارم

شعرخشکیده به‌خودکارمراترجمه کن
به زبان همه اشعار مرا ترجمه کن
. ..
ساده مثل خودمن‌قافیه رابوسه بزن
قصۀ کودک افکارمرا ترجمه کن
. ..
حرفی ازوحشت بیداری‌وکابوس‌نگو
اندکی وحشت بسیارمرا ترجمه کن
. ..
خنده مانند دوای دل غمگین منست
نسخه‌های دل بیمارمرا ترجمه کن
. .. .
واژۀ‌مستی‌ودیوانگی‌وعشق‌یکیست
معنی هرسه به رفتارمرا ترجمه کن
. ..
کنج سلول ندارم قلم ودفتر شعر
یک غزل مانده بدیوارمراترجمه‌کن
. ..
تشنگی‌میچکداز تیغۀ شمشیرخزان
فصل پاییزی آثار مرا ترجمه کن
…
من اگرشاهد پروازپرستو نشدم
نامۀ دعوت دیدار مرا ترجمه کن

این بار به داد دل خود دیر رسیدم
عاشق شدم و قطع شد از خویش امیدم

گفتم که چه آمد به سرت؛ای دل من؟ گفت:
"برخورد نگاه و پس از آن هیچ ندیدم!"

رفته است جوانیم؛به همین سادگی از دست
یک عمر برایش چقدر نقشه کشیدم

گفتم برود بر سر کاری که بیرزد
هر چیز که می‌خواست، به جز عشق خریدم

هر بار که پرسید:"بگو عشق چه شکلی است؟"
یکریز ، از این شاخه به آن شاخه پریدم

آن واهمه‌ها، آه! همان‌ها سرم آمد
از بس که گریزان شدم؛ از بس که دویدم

هر وقت کسی گفت تو را دوست... به سرعت
رد می‌شدم ؛ انگار نه انگار شنیدم

نمی دانستم
که می توان غیر از دریا
در
چشم های کسی هم
غرق شد
و
چگونه
می توان نفس ها را حبس کرد ؟
نمی دانم ...!
شاید
چشم ها
همان پانتومیم هایی باشد
که
خواه یا ناخواه
فریادهایی برای غرق کردن را
داشته باشند
ولی
این را می دانم
که غرق ام و منجی ام
هنوز
در فکر ِ نجات ام نیست

تو نبودی که مرا عشقِ خودت خواندی؟ ها؟

وَ پس از آن، تو دلم را زِ دلت راندی؟ ها؟

تو نبودی که مرا واله و مجنون کردی؟

روح و جان و فکر و عقلم همه سوزاندی؟ ها؟

تو نبودی که به نازی، کردیم پُر زِ نیاز؟

به نگاهی همه یِ دست مرا خواندی؟ ها؟

تو نبودی که غرورت طلب جانم کرد؟

به هوس، خانه دینم، همه لرزاندی؟ ها؟

تو نبودی که مرا خوار و خفیفم کردی؟

دگران را سرِ حالم، تو بخنداندی؟ ها؟

تو برو، دست خدا بر سر قلبت باشد

قلمِ بختِ مرا خوب بگریاندی...ها!

تا خدا در صف‌ عشاق تو تصویرم کرد
تیری از غیب نگاه تو زمین گیرم کرد

آن که میخواست مرا حافظ چشمت بکند
شوری از چشم تو نوشاند و نمک گیرم کرد

اوّل آموخت به تو شیوه‌ی چالاکی را
بعد با وسوسه‌ی یافتنت شیرم کرد

چون که فهمید من از نطفه‌ی طوفان هستم
با ژِن عشق تو در بند رَحِم پیرم کرد

من همان قلعه‌ی صافم که پس از صد ها سال
طیّ صد ثانیه نیرنگ تو تسخیرم کرد

تا که بالاتر از آن حد معین نروم
از نوک قُلّه به این درّه سرازیرم کرد

آه از این عشق که اوّل پر پروازم داد
سپس از ترس رسیدن به تو زنجیرم کرد

ﺑﺎﻍ ﺍﮔﺮ ﻣﺘﺮﻭﻛﻪ ﺷﺪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﭼﻜﺎﺭ
ﻗﻠﺐ ﺑﺸﻜﺴﺘﻪ ﺩﮔﺮ ﺗﻴﻤﺎﺭ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﭼﻜﺎﺭ

ﺍﺯ ﮔﻞِ ﺳﺮﺥِ ﻣﻌﻄﺮ ﺭﻧﺞ ﭼﻴﺪﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ
ﮔﻞ ﺍﮔﺮ ﺧﺮﺯﻫﺮﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﺎﺭ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﭼﻜﺎﺭ

ﻣﺎﻫﻲ ﻋﺸﻖ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﻳﺎ ﻫﻮﺍﻳﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﺗُﻨﮓ ﺧﺎﻟﻲ ، ﺁﻩِ ﺑﻮﺗﻴﻤﺎﺭ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﭼﻜﺎﺭ

با چنین مهر چنان قهر چه جایی دارد؟
بشکن، اما دل ما نیز خدایی دارد

تا که گهگاه کمی آه برآرم ز رقیب
بی وفا بودی و گفتم چه وفایی دارد

عیب من نیست که عمری نگشودم پر و بال
می زند بال و پری آنکه هوایی دارد

گفت با طعنه رفیقی که اسیری گفتم
رحمت اوست که گیسوی رهایی دارد

رد نکن درخور اگر نیست که همچون دل من
شعر من ساده اگر هست صفایی دارد

روز سختی تازه میفهمی هوادار تو کیست!
بی کس و درمانده وقتی میشوی یار تو کیست...!!

مشتری وقتی که بسیار است٬ سرگرمی ولی،
در کسادی تازه میفهمی خریدار تو کیست...!!

دست و پایت نه...در آن روزی که قلبت بشکند،
تازه در آن موقع میدانی مددکار تو کیست...!!

هرکسی آید عیادت آخر شب میرود،
تازه آن هنگام میفهمی پرستار تو کیست...!!

میرسد روزی که اطرافت نمی ماند کسی
آن زمان پی میبری یار وفادار تو کیست...!!

پیش پایت یک نفر خود را به آتش میکشد!
تازه میفهمی که دهقان فداکار تو کیست...!!

میروی یک روز از این شهر و میمیرد کسی!
تازه در آن روز میفهمی گرفتار تو کیست...!!

هیچ گاه
نفهمیده ام
دوست داشتن چرا این همه
غم انگیز است ؟؟

هیچ گاه
نمیفمم
چرا می گویند
آدمها با قلبهایشان عاشق می شوند ؛

وقتی که من
همیشه عشق را،
درگلویم احساس میکنم ؟!!


#هستی_دارایی

نکند فاش شود راز میان منو تو
فاصله حکم دهد باز میان من و تو

نکند کوچه بفهمد که دل تنگ همیم
راه باطل بکشد باز میان من و تو

نکند وعده دیدار به تاخیر افتد
لج کند ساعت دیوار میان من و تو

نکند خانه ی آباد........ شود ویرانه
جغد شومی دهد اواز میان من و تو

نکند پاک شود خاطرم از خاطر تو
مهر باطل بخورد عشق میان من وتو

نکند هردو فراموش کنیم وقت قرار
جاده هم چشم براه مانده میان من وتو

نازنین درد فراقت چه بگویم کم نیست
حسرتم مات نشسته ست میان من و تو

نکند سنگ صبور دل ز صبوری بکند
بپرد کفتر مهر باز ز بام من و تو

هوای تــــــو …

اجابت تمام عـــــــــشــق است

و من به تــــــــو

شکوه یک قنوت عـــاشـقــانه را

پیــــــش مـــی کــشـم عـــــشقم

دوســـــتت دارم

به اندازه ی همه ی دارایی ام

کــــه تویــــی