شعر و شیدایی

                        

من می شکنم نرو بمان پای دلم
اصلا تو خودم شو بنشین جای دلم

تو همنفسم میشوی در یک ملودی
آهنگ قشنگ "دو"ر"می"فا"ی دلم

# اعظم مردانی...

دلم به حال
پروانه‌ها
مي‌سوزد
وقتي چراغ
را خاموش مي‌کنم!

و به حال
خفاش‌ها
وقتي چراغ
را روشن مي‌کنم !

نمي‌شود
قدمي برداشت
بدون آن‌که
کسي نرنجد !

#مارین_سورسکو

عشق
عجیب تر از آن است که
در یک زن خلاصه شود!
و زن
غریب تر از آن
که در یک عشق شناخته شود..

افشین یداللهی

زندگی چیست بجز یک لبخند
کز لبان تو فرو می ریزد!
و تمام من را
باتو می آمیزد!
تار و پودش از مهر!
حس و حالش چون قند!
من فدای تو
بخوان شعرم را
خط به خط
بند به بند
مرگ بی خنده ی تو
پی من می آید
جان من باز بخند...
جان من باز بخند و نگذار
که من از حادثه لبریز شوم!
خوب می دانی که
بی تب خنده ی تو
من ازین من خسته م!
جان من باز بخند و نگذار
تاکه با غصه گلاویز شوم!
خنده ات چون باران
بر کویر دل من می بارد
و من از بارش آن
دلشادم

آنقدر از تو مینویسم...
آنقدر از تو میگویم...
که همین کلمات برای بازگرداندن تو با مهتاب هم قسم شوند!
و با کالسکه ی نقره ای سحر برای یافتنت به هفت شهر عشق سفر کنند...
می دانم در همان کوچه ی اول...
سر همان پیچ نخست!
همانجا که خودم را جا گذاشتم
به انتظارم نشسته ای!
تو شهرزاد هزار و یک شب عاشقی کردن های منی!
میدانم که می آیی!
نیایی در شب اول قصه خواهیم ماند!

غریبانه.....

مرا با خیالت " تنها " نگذار. . .

خیالت اصلا به " تو " نرفته است....

" مهربان " نیست...

" آزارم " میدهد....

دلم " خودت " را می‌خواهد . .

هیچکس حاضـر نشد این قصـه را باور کند
جای من باشد، دو روز از زندگی را سر کند

در مسـیـر بـاد پـایـیـزی شکفـتـم! لاجـرم
میـرسد از راه تا این غـنـچـه را پـرپـر کنـد

تـک درختـی بـودم و هر کاروانـی که رسید
خـستـگـی آورد بـلـکـه در کـنــارم در کـنـد

بـارگــاهـی در مـیـان مـردمـی غـم پــرورم
هرکسی آمـد، فقـط آمد که چشمـی تـر کند

عـشـق لازم بـود، امـا دیـر فـهـمـیـدم هـوا
مـی تـوانـد آتـشـی را بـاز شعـلـه ور کـنـد

می کشـم در آینـه خود را در آغوش خودم
می تواند این هـم آغوشی مـرا بهتـر کنـد؟!


#پـیـمــان_بـرنــا

تویی بهار عمر من ، تو را به کس نمیدهم
تو ای گل شکفته ام ، به خار و خس نمیدهم

تو در میان سینه ام ، یگانه عشق وافری
تورا به جان خریده ام ، به قصه پس نمیدهم

تو عشق بیمثال من ، میان قوم حسرتی
مرا ببخش که حسرتت ، به هر نفس نمیدهم

چو خورده بال آرزو به میله های آهنین
به شهپرت قسم خورم ، که بر قفس نمیدهم

منم اسیر عشق تو ، به داد دل چو میرسی
هوای تنگ و بسته را ، به دادرس نمیدهم

تویی خدای عشق من ، به حرمتت قسم که من
هوای عاشقانه را ، پای هوس نمیدهم

ستوده ام خیال تو ، میان راز هرشبم
خیال عاشقانه را ، از این به پس نمیدهم

از این "غریب" بیوفا ، دوباره دل ربوده ایی
غرور من تویی تورا ، به پای کس نمیدهم.

روزها مي گذرد
يكى پس از ديگرى
و هيچ اتفاقى نمى افتد
اتفاق يعنى تو
كه بند كنى دلـــــم را
به بند بندِ زندگى

كه روزهايم جان بگيرد
و شب هايم بى درد بگذرد

تـــــــــو اتفاق نمى افتى
و دلـــــم
ترك مى خورد از انتظار

و اين منم كه ذره ذره
از پا مى افتم

ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻣﯽ ﺑﺎﺭﺩ!..
ﺍﺣﺴﺎﺳﺖ ﺭﺍ ....
ﺍﺯ ﺑﻨﺪ .... ﺭﺧﺖ ﻫﺎ ....
ﺟﻤﻊ ﮐﻦ!..
ﺗﻮ ﻣﺎﻝِ ﺍﯾﻦ ﻫﻮﺍ ﻧﯿﺴﺘﯽ ...

لحظه ای بی تو

مرا

حال هزاران مرگ است...!!!


علی_سلطانی

" من"
می توانم
ساعتها و ساعتها با
" تو "
حرف بزنم !

و بجز این
گاهی از سر اجبار

به سؤالات بلند دیگران
از لای دندانهام
پاسخی کوتاه بدهم !!


#هستی_دارایی

بی نهايت
يعنی چشم های تو
كه هر چه به آنها
نزديك تر می شوم
بيشتر می فهمم
چقدر از خودم دورتر شده ام..!



#سیاوش_خاکسار

هوای چشمهایت سرد است
و یخبندان....
می خواستم کوچ کنم به
گرمسیر دلت....
اما.....
نگاه سردت ، راه را بست...
بهار در راه است ،
و...
من...خسته از سفر....
کاش...
میشد....
می ماندم...

من این روزها
در سطر سطر شِعرهایَم
میخندَم
با صدایی بلند
با دِلی خوش
از صدای شُر شُر بــاران مست میشوَم
و
از بویِ خاکِ برخاسته ی بعد از آن
دل گرم
اما نمیدانم چرا
هرچه که می نویسم
آخرَش……


هیس حرف نزنم بهتره!!؟؟

بي تو مهتاب شبي باز از آن کوچه گذشتم
همه تن چشم شدم خيره به دنبال تو گشتم
شوق ديدار تو لبريز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق ديوانه که بودم
در نهانخانه ي جانم گل ياد تو درخشيد
باغ صد خاطره خنديد
عطر صد خاطره پيچيد
يادم آمد که شبي با هم از آن کوچه گذشتيم
پرگشوديم و در آن خلوت دلخواسته گشتيم
ساعتي بر لب آن جوي نشستيم
تو همه راز جهان ريخته در چشم سياهت
من همه محو تماشاي نگاهت
آسمان صاف و شب آرام
بخت خندان و زمان رام
خوشه ماه فرو ريخته در آب
شاخه ها دست برآورده به مهتاب
شب و صحرا و گل و سنگ
همه دل داده به آواز شباهنگ
يادم آيد تو به من گفتي:
از اين عشق حذر کن!
لحظه اي چند بر اين آب نظر کن
آب، آئينه عشق گذران است
تو که امروز نگاهت به نگاهي نگران است
باش فردا،‌ که دلت با دگران است!
تا فراموش کني، چندي از اين شهر سفر کن!
با تو گفتم:
حذر از عشق؟
ندانم!
سفر از پيش تو؟‌
هرگز نتوانم!
روز اول که دل من به تمناي تو پر زد
چون کبوتر لب بام تو نشستم،
تو به من سنگ زدي من نه رميدم، نه گسستم
باز گفتم که: تو صيادي و من آهوي دشتم
تا به دام تو درافتم، همه جا گشتم و گشتم
حذر از عشق ندانم
سفر از پيش تو هرگز نتوانم، نتوانم…!
اشکي ازشاخه فرو ريخت
مرغ شب ناله ي تلخي زد و بگريخت!
اشک در چشم تو لرزيد
ماه بر عشق تو خنديد،
يادم آيد که دگر از تو جوابي نشنيدم
پاي در دامن اندوه کشيدم
نگسستم، نرميدم
رفت در ظلمت غم، آن شب و شب هاي دگر هم
نه گرفتي دگر از عاشق آزرده خبر هم
نه کني ديگر از آن کوچه گذر هم!
بي تو اما به چه حالي من از آن کوچه گذشتم!
فريدون مشيري

اهل تهرانم....
اهل تهرانم هوایش سردو آلودست....
اهل تهرانم صفایش مخزن پولش صدای بلبلش باشد....
خانه هایش بغض ناسازی بر خستگان باشد....
سبزیه جنگل در اینجا رنگ خاموشیست....
وصف یک شب پنجره باشد نمای دودو نابودیست....
اهل تهرانم صدایم ناله های بهت یک رویا....
جانمازم پرچم نیکی بر سر شب گریه ی پاک کثیفی ها....
ساز خاموشی به سیلاب تفکر ها....
اهل تهرانم خلق من فرهنگ ظاهر دیدنم است....
واژگان خستگی بر گلوی تشنه دلبستگی تن به رعش برگه ای تکرار آفاقی زند....
پشت تصویر زمان یک قلب خسته جای کوچکی دارد در این شهر بزرگ....
اهل تهرانم کار من باشد به تقلید غروبین دسته های شاه....
ز هر باره نشانی از تنان ظاهر آنان به رویم نقش فرهنگی زند....
خلق این حالت برای تشنگان پول زیباییست....
اهل تهرانم سینه ام پراز دود پنهانیست....
به هر گوشه بشینم بغض خود را بر تن ریه، نشان مهری میکوبم....
چشم به چشم دیگری باشد نشان دشنه ی جنگی به پهلوی نظر کرده....
اهل تهرانم نمادم جنگلی باشد صدای خوش به آواز پر از فرهنگ....
از نگاه ناز یک فردی شوم عاشق....
خودزنی هی میکنم باشد نشان دور بازویم به هر جنگی....
اهل تهرانم نمازم را به خاک پنجره خوانم....
عشق او باشد نمازم پنجره باشد نماد بی قراری ها....
اهل تهرانم به جای پاکی عشقم نشان قلب داغونی ز قلب خیانتکاری میگیرم....
اهل تهرانم نگو اینبار میگویم صدای بوق ماشین ها...
صدای گریه و آه یتیمانی به گوشم نشست است...
به گوشم خنده و حال رباخواران کم عقلی مینشیند باز...
ز دو تضاد تلخ این شهر بزرگ کسانی در پی افسردگی سر میکنند ناله هاو خنده های کم صدایی....
از نیوفتادن به خط زیر فقری می هراسند....
صد هزاران روز میکوشند به روزی ثروتی برهم زنند فریاد...
اهل تهرانم صدایم را کسی گوش نکرده است....
اهل تهرانم ولی خاموش خاموشم....
به برگ زرد پاییز نگاهم وصل است....
صدای گوش من خش خش ناله های تلخ برگیست....
اهل تهرانم نگویم خستگی هایم مرا خاموش میسازد....
اهل تهرانم دلم خانه فانوس تاریک یک رویاست....
اهل تهرانم واژگانم خسته و خاموش میرویند....
اهل تهرانم....
اهل تهرانم....

زن ها دنیایشان ار غوانی ست
گاهی تمام یک عصر پاییز را
در تنهایی گریه می کنند,

و گاهی که حال لحظه هایشان خوب است
در از دحام خیس یک خیابان می خندند...

من اما مردهای زیادی را دیده ام
که مدام می گریند,,
وقتی که خیره مانده اند به دیوار روبه رو..
وقتی عمیق سیگار می کشند..
وقتی که چشم هایشان را از زن ها می دزدند..,

من..
مردهایی را می شناسم..
که وقتی می خندند هم
گریه می کنند...

ساعت عاشقی
00 : 00

صد غزل بر ساعت صفر دلم گفتم نشد
عاشق دلبر شدم اما ، ز دل رفتم نشد

با خیالات رخت ساعت به ساعت سوختم
ساعت صفرم که شد،با ناز تو خفتم نشد

ساعت دلم را
با صدای گامهای تو

کوک کرده ام
قدمهایت
آهسته آهسته
تیک تاک تیک تاک
در قلبم طنین می اندازد


مهم نیست از کدام جاده می آیی

از هر راه بیایی
انتهای کوچه ی عشق

راس ساعت صفر عاشقی 00:00

به انتظار ت ایستاده ام