شعر و شیدایی

                        

دل بود از تو خسته، جان بود از تو رسته

جان نیز گشت خسته، از تو کجا گریزم؟

مولانا

ای ما و صد چو ما ز پی تو خراب و مست

ما بی‌تو خسته‌ایم،تو بی‌ما چگونه‌ای ؟!

مولانا

ﻋﻘﻞ ، ﺩﺭﺱ ﺣﺬﺭ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ، ﺑﻪ ﺩﻝ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ

ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ ﺩﻟﻢ : ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ ﺍﺳﺘﺎﺩ !

سعید سلیمان پور

"عشق"
را
ای کاش...



زبان
سخن
بود...!


احمد شاملو

کاری ندارم کجایی چه میکنی

بی عشق سر مکن که دلت پیر میشود

قیصر_امین_پور

قصه به هركه میبرم فایده ای نمی دهد
مشکل درد عشق را حل نكند مهندسی

سعدی

رد شدی حسرت یک لحظه نگاهت به دلم
تو ندیدی که چنین بی کس و بی یار شدم

مریم_اسفندی

.
نشود فاش کسی آنچه میان من و توست
تا اشارات نظر نامه رسان من و توست
.
گوش کن! با لب خاموش سخن می گویم
پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست
.
روزگاری شد و کس مرد ره عشق ندید
حالیا چشم جهانی نگران من و توست
.
گرچه در خلوت راز دل ما کس نرسید
همه جا زمزمه ی عشق نهان من و توست
.
گو بهار دل و جان باش و خزان باش ، ارنه
ای بسا باغ و بهاران که خزان من و توست
.
این همه قصه ی فردوس و تمنای بهشت
گفت و گویی و خیالی ز جهان من و توست
.
نقش ما گو ننگارند به دیباچه ی عقل
هر کجا نامه ی عشق است نشان من و توست
.
سایه ز آتشکده ی ماست فروغ مه و مهر
وه ازین آتش روشن که به جان من و توست ...
.
.
.
هوشنگ_ابتهاج

هیچ همدردی نمی یابم سزای خویشتن
می‌نهم چون بید مجنون سر به پای خویشتن

صائب

آری
جرم ِ من هم عاشقی ست
آری اما
آنكه آدم هست و عاشق نیست،
كیست ؟
زندگی بی عشق
اگر باشد
همان جان كندن است
دم به دم جان كندن ای دل
كار دشواریست،
نیست ؟

قیصر_امین_پور

من عاشق هنر بودم
دیروز به جبر پدر و مادرم مهندس شدم،
امروز به جبر چشم هایت شاعر
همیشه می گفت جبر یک روز به کارت می آید...
روح معلم ریاضی ام شاد!

راه های مهندسی ساز
ما را به هم نمی رسانند!
عشق با قوانین بیگانه است
از بیراهه بیا
برای دیدن کسی که عمریست
دوستت دارد...

تا کی در انتظار گذاری به زاری‌ام
باز آی بعد از اینهمه چشم‌انتظاری‌ام

دیشب به یاد زلف تو در پرده‌های ساز
جانسوز بود شرح سیه‌روزگاری‌ام

بس شِکوه کردم از دل ناسازگار خود
دیشب که ساز داشت سرِ سازگاری‌ام

شمعم تمام گشت و چراغ ستاره مرد
چشمی نماند شاهد شب‌زنده‌داری‌ام

طبعم شکار آهوی سر در کمند نیست
مانَد به شیر، شیوه‌ی وحشی شکاری‌ام

شرمم کشد که بی تو نفس می‌کشم هنوز
تا زنده ام بس است همین شرمساری‌ام


#شهریار

Maryam Sh
بی تو در آبی این شهر پرستویی نیست
پشت این پنجره ی بسته فراسویی نیست

تو که باشی؛ هیجان هست تکاپویی هست
تو نباشی که در این گوشه هیاهویی نیست

کوه تا کوه خرامیدن آهویی نیست
دشت در دشت گلی، سبزه ای و جویی نیست

«مینیاتور غزل» سبک جدیدی در شعر
طرح زیبای تو در هیچ قلم مویی نیست

تابلوی فرشچیانی به همان زیبایی!
مثل تو طرز نگاهی، خم ابرویی نیست

طعم لبخند تو قطاب و گز و باقلوا
پای شیرینی لب های تو کندویی نیست

گرچه از دسترسم دور... ولی در دلمی!
بین ما فاصله ای قدر سر مویی نیست

ای حُسن یوسف دكمــه پیراهن ِ تـو

دل می شكوفد گل به گل از دامن تو

جز در هوای تو مرا سیر و سفر نیست

گلگشت من دیدار سرو و سوسن تو:

آغاز فروردین چشمت، مشهد من

شیراز من اردیبهشتِ دامن تـــو

هر اصفهان ابرویت نصف جهانـــم

خرمای خوزستانِ من خندیدن تو

من جز برای تو نمی خواهــم خودم را

ای از همه من های من بهتر، منِ تو

هر چیز و هر كس رو به سویی در نمازند

ای چشـــم های من، نمــاز ِ دیدن تـــو!

حیران و سرگردانِ چشمت تا ابد باد

منظومــه دل بـــر مدار روشن تــــو

میخانه همان ، باده همان ، مست همان است
این خانه و آن کوچه ی بن بست ، همان است

این جرأت دیوار که سر می شکند باز
وان شوخ که بی پرده برون جست همان است

یک پلک تماشای تو از روزن درگاه ...
وان یار همان یار ، که در بست همان است

گفتیم ، دل سوخته اکسیر مراد است ...
گفتند در این شیوه چو بشکست همان است

هی شعر تر انگیخت ولی خاطر محزون ،
این دستخط و نسخه ی پیوست همان است

هر روز و شب از چلّه ی آن زلف کمانگیر
بر قلب جهان تیر همان ، شست همان است

آن نرگس مهجور ، نظر بسته برآهی ...
دل بسته ی راهی که بر آهست همان است

راز دل فاش کنم، بی تو مرا یار نبود
جز تو انگار کسی عاشق این زار نبود

هرچه گفتم غزل از دوری تو خوب نشد
چه کنم قافیه امشب به قلم یار نبود

من به آزادی این رابطه مومن بودم
اینکه عاشق بشود از سر اجبار نبود

رفتنت زلزله ای بود، که آمد رد شد
بم چنانی که منم تلی از آوار نبود

فکر کردم که تو میمانی و دل خوش کردم
دلخوشی قسمت این قلب گرفتار نبود

غیر غم هیچ کسی با من و دل یار نبود
جمع تنهایی ما محفل اغیار نبود

حرف حلاج که حق بود خریدار نداشت
ورنه منصور سزاوار سر دار نبود

تا ابد در شعرهایم بوی باران میدهی
وصف آن دلدادگی در جمع یاران میدهی

پشت هم میبافم این را بر تنت کن نازنین
قاصد عشق منی با سوز حرمان میدهی

قبل رفتن پر کن این پیمانه را بار دگر
خود خوری های مرا روزی تو پایان میدهی

غالبا باید که چشمت را ببندی روی من
این تفاعل را شبی در من تو سامان میدهی

واژه ها رنگ غروب سرد پاییز من و
گوشه چشمی به ما کن جان من جان میدهی

قلب من میگیرد از لج بازی بیهوده ات
میشود یک بوسه ی شیرین به من، هان میدهی ؟

کام آخر را بده سنگین میگیرم ترا
این که گفتم را مگیر از من که درمان میدهی

از بس شبیه شمع چکیدم دلم گرفت...
از بس دویدم و نرسیدم دلم گرفت...

از بس که خویش را به جدایی زدم ولی...
درخلوت از تو دل نبریدم دلم گرفت...

از بس بهانه های خودم را شنیدم و...
حرف دل تو را نشنیدم دلم گرفت...

از بس که حرف عشق شنیدم تمام عمر...
یک لحظه عشق را نچشیدم دلم گرفت...

من هرچه میکشم همه زیر سر دل است...
از بس که بار عشق کشیدم دلم گرفت...

صدای گریه ی تنهایی اش شنیده نشد

من آن ستاره ی نامرئی ام که دیده نشد
صدای گریه ی تنهایی اش شنیده نشد

من آن شهابِ شرار آشنای شعله ورم
که جز برای زمین خوردن آفریده نشد

من آن فروغِ فریبای آسمان گردم
که با تمام درخشندگی سپیده نشد

من آن نجابت درگیر در شبستانم
که تار وسوسه بر قامتش تنیده نشد

نجابتی که در آن لحظه های دست و ترنج
حریرِ عصمتِ پیراهنش دریده نشد

من از تبار همان شاعرم که سروِ قدش
به استجابت دریوزگی خمیده نشد

همان کبوتر بی اعتنا به مصلحتم
که با دسیسه ی صیاد هم خریده نشد

رفیق من ! همه تقدیم مهربانی تو
اگرچه حجم غزل های من قصیده نشد

محمد سلمانی