شعر و شیدایی

                        

در کوی خرابات مرا عشق کشان کرد
آن دلبر عیار مرا دید نشان کرد

من در پی آن دلبر عیار برفتم
او روی خود آن لحظه ز من باز نهان کرد

من در عجب افتادم از آن قطب یگانه
کز یک نظرش جمله وجودم همه جان کرد

مولانا

باید برای عاشقی، دیوانه باشی
آتش خطر دارد ولی پروانه باشی

یک باغ گل را هم اگر دیدی بدانی
باید فقط دور و بر یکدانه باشی

مثل کسی که با زلیخا پشت در بود
با اقتضاء نفس خود، بیگانه باشی

طوری ستون های دل خود را بسازی
دنیا بلرزد هم، نترسی! خانه باشی

حتی اگر قافیه را جایی ببازی
"پشت ردیف عاشقی، مردانه باشی"

چتری شوی هنگام باران روی دوشش
یا که برای گریه هایش، شانه باشی

یا با دل از منطق بگویی عاقلانه
یا اینکه بیدل، عاشقی دیوانه باشی. .

وه که جدا نمی‌ شود نقش تو از خیال من
تا چه شود به عاقبت در طلب تو حال من

ناله زیر و زار من زارترست هر زمان
بس که به هجر می‌ دهد عشق تو گوشمال من

نور ستارگان ستد روی چو آفتاب تو
دست نمای خلق شد قامت چون هلال من

پرتو نور روی تو هر نفسی به هر کسی
می‌ رسد و نمی‌ رسد نوبت اتصال من

خاطر تو به خون من رغبت اگر چنین کند
هم به مراد دل رسد خاطر بدسگال من

برگذری و ننگری بازنگر که بگذرد
فقر من و غنای تو جور تو و احتمال من

چرخ شنید ناله‌ ام گفت منال سعدیا
کاه تو تیره می‌کند آینه جمال من

"سعدی"

نام من عشق است و غوغا کرده ام
پیش از این صد فتنه بر پا کرده ام

نیمه شب ها مثلِ ماهِ نقره ای
جلوه در اینجا و آنجا کرده ام

هم درونِ کعبه جا انداختم
هم سر از میخانه پیدا کرده ام

مثل ایمان و غم و ترس و امید
خویش را در سینه ها جا کرده ام

من به اسمِ عشق بازی بارها
اشک در هر دیده دریا کرده ام

شعله افروز و حسود و حیله گر
با چنین وصفی خطا نا کرده ام

در خورِ نامم تقلا کرده ام !!

نام من عشق است و غوغا کرده ام

اندیشه ی شب ، سکوت را بر سر کرد
آیینه ، نگاه مضطرب را تر کرد

او رفت ، هوای خانه بحرانی شد
سیگار مرا کشید و خاکستر کرد


"محمدرضا بداغی"

شب
که آرام تر از پـلڪ
تو را می بندم ...

با دلم
طاقـت دیـدار تو
تا فـــردا نیست ...

#محمد_علی_بهمنی

بگو که گل نفرستد کسی به خانه ی من ...

که عطر یاد تو پر کرده اشیانه ی من....

آه !از دســـــــت تو جانم به لبــانم آمد

آه !بی تاب شدم دست قضا را ول کن

عشق را دنیا به نام ما نوشت
عاشقم من، عاشق این سرنوشت

در کنارت بی خیال و راحتم
با تو این منزل شده همچون بهشت

قصر زیبا و قشنگ عشق را
ساختیم با دست خالی، خشت خشت

عشق ما پاک و زلال و واقعی ست
کور باد چشم بخیل و بد سرشت

مهربانی کن مدام و بی دلیل
بذر نیکی باید اندر سینه کشت

عاشقی کن، عاشقی کن، عاشقی
چونکه با عشق، گشته زیبا، هر چه زشت

و شب اندوه بزرگی ست
زمانی که تو را
کم دارم
مگذار شعر مرا دود کند
مست و نابود کند
تو که باشی
شعرهایـَم
همه جور دِگرند
تو که باشی دگر از هیچ مرا ترسی نیست
آنکه شب را ز تنـم دور کند
جز تو ای خوب ترینم چه کسی ست ؟

یگانه_میرزایی

اصلا چرا دروغ،همین پیش پای تو
گفتم که یک غزل بنویسم برای تو

احساس می کنم که کمی پیرتر شدم
احساس می کنم کـه شدم مبتلای تو

برگرد و هر چقدر دلت خواست بد بگو
دل می دهم دوباره به طعـم صدای تو

از قـــول من بگــــو بـــه دلت نرم تر شود
بی فایده ست این همه دوری، فدای تو

دریــــای من! به ابر سپردم بیاورد
یک آسمان بهانه ی باران برای تو

ناقابل است، بیشتر از ایـن نداشتم
رخصت بده نفس بکشم در هوای تو

اهل دل ، دل مینوازد ، دل شکستن کار نیست
هرکه باشد بی محبت واقف اسرار نیست

عاشقی هستم که منت میکشم بر وصل یار
منت دلبر کشیدن عاشقان را عار نیست

در گلستان گرد گل بسیار گردیدم ، ولی
از هزاران گل یکی حتی مثال یار نیست

آنقدر نالیدم آخر باغبانی دید و گفت
رو تو غمخواری بجوی این غم که بی غمخوار نیست

گفتم آخر من گلی گم کرده ام در این دیار
گفت پیدا کردنش آسان بود ، دشوار نیست

از گلستان دل بریدم راهی صحرا شدم
دیدم آنجا جلوه ای از پرتو دلدار نیست

از پس پرده صدایی ناگهان آمد به گوش
گفت اسیرت کردم لیک نیت ام آزار نیست

ای در ما را زده شمع سرایی درآ
خانه دل آن توست خانه خدایی درآ

خانه ز تو تافته‌ست روشنیی یافته‌ست
ای دل و جان جای تو ای تو کجایی درآ

ای صنم خانگی مایه دیوانگی
ای همه خوبی تو را پس تو کرایی درآ

مولانا

امشب از بوی اقاقی ؛ سر خوشم ...
وز شراب چشم ساقی ؛ سرخوشم ...

من خراب چشم مستت ؛ ساقیا !!!
می بده ؛ قربان دستت ساقیا !!!

حیرتم ؛ آیینه دارم دلبر است ...
مستیم ؛ امشب ز جایی دیگر است !!!


مولانا

زندگی را چه علاجی که کنارم نیستی
همه را دارم و اما تو که یارم نیستی

سهم من بودن تو در نظرِ هر روزم
چه کنم با دلِ سنگٓت، پیِ کارم نیستی

آسمان دلِ من با رخِ تو روشن بود
حالی، مهتابِ دلم، در شبِ تارم نیستی

عشق تو حبس نموده دلِ من در قفسی
من ولی پای طنابم، دمِ دارم نیستی

من دیوانه به عشقت دل و دینم دادم
آه و حسرت که به فکرِ دلِ زارم نیستی

خیره ام در چشمِ خیست حسرتم را درک کن
قبله ام باش عاشقانه ، نیتم را درک کن

ای که رویایت دلیلِ گُنگِ عصیانم شده ست
شعرهایم ،گریه هایم ، خلوتم را درک کن

عشق را بر شانه ی اسطوره ها باریده ام
ردِّ اشکِ نیمه شب بر صورتم را درک کن

غرقِ آغوشت شدم، عریانی ام تسلیم توست
تا ابد می خواهمت این حالتم را درک کن

روزهای بودنم باتو علامت خورده است !
توی تقویمم بمان وُ عادتم را درک کن

گرچه نقشِ منفی ام را خوب ایفا کرده ام
در غزل ها جنبه های مثبتم را درک کن

از قرارم با تو یک عمر است که آواره ام !
لا اقل دلشوره های ساعتم را درک کن

دلگیرم و دلتنگم و دل سرد و دل آشوب
فرمانده ی شرمنده ی یک لشگر مغلوب

فرعون به گل مانده ی افسانه ی نیلم
هر بار شود گوشه ی چشمان تو مرطوب

شیرینی خرما ، عسل و شهد زیاد است
اما نه به اندازه ی لبخند تو مطلوب

چشمان تو فیروزه و لبهات عقیق است
احسنت به دستی که تراشیده تورا خوب

#امیر_سهرابی

قلب من وقتی که هستی تمامش مال تو...
هرچه دارم غیرتنهایی تمامش مال تو...

صددوبیتی، صدغزل دارم وحتی یک بغل...
شعرهای خوب وعشقی تمامش مال تو...

من که آهنگ شعرهایم صدای پای توست...
این صدای پای رویایی تمامش مال تو...

بیکران و سبز اقیانوس آرام دلم...
ای پری خوب دریایی تمامش مال تو...

سختی ودشواری آب دریا مال من...
این شناور بودن و رویا تمامش مال تو...

دردورنج و سختی راه تمامش مال من...
مهر وعشق وقلب من تمامش مال تو...

گفتیم به پیمانٖه چه دارید که مستید ؟

گفتند شراب است که از یار به کام است

گفتیم چرا یار بشد ساغر مستان ؟

گفتند که مستی سبب عشق مدام است

شهریارت می شوم ، دار و ندارم می شوی
ماه رویم ! اخترِ دنباله دارم می شوی

صخره ام ! یاد تو موجِ روزگاران من است
بی قرارت می شوم اما قرارم می شوی

روزی از این روزها دل را به دریا می زنم
نا خدایت می شوم امیدوارم می شوی

متهم نه ! من که محکومم به عشقت نازنین
شوره زارم من ولیکن لاله زارم می شوی

تا سحر امن یجیبا بر لبم جاری ست تا
شامی از این شامها شب زنده دارم می شوی

واژگون می سازم این تقدیر شوم این ننگ را
گر چه از انصارم اما انحصارم می شوی

از امید از بیم از رفتن که می گویم شبی
شک ندارم تا سحر چشم انتظارم میشوی