شعر و شیدایی

                        

"قلم "شدم بنویسم
ترانه ای
از تو........

کنار خستگی ام
"عاشقانه ای"
از تو......

دوباره یک "غزل" و
رنگ ساده ای
از "شعر"
برای "بی کسی" ام

با "بهانه" ای

از" تو...."

من بودم و
دل بود و
کنارے و
فراغے...
این عشق کجا بود؟
که ناگه به میان جست ؟!

ما همان مست و خرابیم دوایی بفرست
نقش ِ حَک گشته بر آبیم دوایی بفرست

با خیال ِ تو در ِ هر غزلی بوسه زدیم
شعله ور مثل ِ کبابیم دوایی بفرست

گُر زدی در دل ِ ما با عطشی مانده به جا
ما کویری و مذابیم دوایی بفرست

کولی شهر ِ جنون ِ دل ِ ما بی تاب است
بی تو در رنج و عذابیم دوایی بفرست

راز ِ ما پرده ی پندار ِ تعقُل بدرید
وای از این غائله خوابیم دوایی بفرست

درد و درمان تو خواهیم ، خدایا مددی
ما بگرداب ِ شهابیم ، دوایی بفرست

رنگ ِ احساس ِ(طلا)یی زده ای بر غم ها
عاشق ِ شعر شبابیم دوایی بفرست

طلعت خیاط پیشه

عاشق شده ام بر تو،تدبیر چه فرمایی؟
از راه صلاح آیم یا از ره رسوایی؟

تا جان و دلم باشد چون جان و دلت جویم
یا من به کنار افتم یا تو به کنار آیی

در دوستی ات شهری گشتند مرا دشمن
بر من که کند رحمت گر هم تو نبخشایی؟

هرجا که تو را بینم دست من و زلف تو
دانی که قلم نبود بر عاشق سودایی

زین سان که منم بی تو دور از تو مبادا کس
نه دسترسی بر تو،نه بی تو شکیبایی


نظامی گنجوی

یک نفس بی یار نتوانم نشست
بی رخ دلدار نتوانم نشست
از سر می می نخواهم خاستن
یک زمان هشیار نتوانم نشست
نور چشمم اوست من بی نور چشم
روی با دیوار نتوانم نشست
دیده را خواهم به نورش بر فروخت
یک نفس بی یار نتوانم نشست
من که از اطوار بیرون جسته ام
با چنین اطوار نتوانم نشست
من که دایم بلبل جان بوده ام
بی گل و گلزار نتوانم نشست
کار من پیوسته چون بی کار تست
بیش ازین بی کار نتوانم نشست
هر نفس خواهی تجلای دگر
زان که بی انوار نتوانم نشست
زان که یک دم در جهان جسم و جان
بی غم آن یار نتوانم نشست
شمس را هر لحظه می گوید بلند
بی اولی الا بصار نتوانم نشست
من هوای یار دارم بیش ازین
در غم اغیار نتوانم نشست



مولانا

شب چه زیبا میشود وقتی که مهتابش تویی
تا مونالیــــــــــــزاترین لبخند ِ در قابش تویی

عشـــــق از چشــــمان ِ تو باید نگهداری کند
سرمه کوب ِ نسـخه ی ِ خطی ِ نایابش تویی

مثل ِ قرص ِ مــــاه در لیوان ِ آب ِ آســــــــمان
شب که آرام است یعنی قرص ِ اعصابش تویی

نم نم ِ سنتور ِ باران کوک با چشمان ِ توست
پلک برهم میزند هر نت که مضـــرابش تویی

لرزه انداز است تن پوش ِ سپیـــــد ِ مخملت
انزلــی برف آمــده یا قــــوی ِ تالابـش تویی؟

با تو بودن آرزویی تا ابد شاید محــــــــــــــال
خوش بحال ِ هرکسی دلتنگ و بی تابش تویی

...و ای بهانه‌ی شیرین‌تر از شکرقندم
به عشقِ پاک کسی جز تو دل نمی‌بندم

به دین این‌همه پیغمبر احتیاجی نیست
همین بس است که اینک تویی خداوندم

همین بس است که هر لحظه‌ای که می‌گذرد
گسستنی نشود با دل تو پیوندم

مرا کمک کن از این پس که گام‌های زمین
نمی‌برند و به مقصد نمی‌رسانندم

همیشه شعر سرودم برای مردم شهر
ولی نه! هیچ‌کدامش نشد خوشایندم

تویی بهانه‌ی این شعرِ خوب باور کن
که در سرودن این شعرها هنرمندم

کاش می شد خالی از تشویش شد
برگ سبزی تحفه درویش شد
کاش تا دل می گرفت و می شکست
عشق می امد کنارش می نشست
کاش من هم یک قناری می شدم
در تب آواز جاری می شدم
بال در بال کبوتر می زدم
آن طرفتر ها کمی سر می زدم
با قناری ها غزل خوان می شدم
پشت هر اواز پنهان می شدم
آی مردم ! من غریبستانی ام
امتداد لحظه ی بارانی ام
شهر من آن سوتر از پروانه هاست
در حریم آبی افسانه هاست
شهر من بوی تغزل می ده
دهر که می آید به او گل می دهد
دشت های سبز و وسعتهای ناب
نسترن، نرگس، شقایق ، آفتاب

راهی به خدا دارد خلوتـگه تنـهایی
آنجا که روی از خود آنجا که به خود آیی
هر جا که سری بردم در پــرده تو را دیدم
تو پرده نشینی و من هـرزه ی هر جایی
بیدار تو تا بـــــودم رویای تو می دیدم
بیدار کن از خوابم ای شاهد رویایی
از چشم تو می خیزد هنگامه ی سر مستی
وز زلف تو می زایـد انگیزه ی شیدایی
هر نقش نگارینــت چــون منظره ی خورشید
مجموعه ی لطف است و منظومه ی زیبایی
چشمی که تماشاگر در حسن تو باشد نیست
در عشق نمی گنجد این حسن تماشـایی

هـرگز تـو هـم مـانـنـد مـــن آزار دیــدی؟
یار خودت را از خــودت بـیـزار دیــدی؟

آیــا تـو هـم هر پــرده ای را تا گشودی
از چــار چـوب پـنـجـره دیــوار دیــدی؟

اصـلا بـبـیـنـم تـا بـه حـالا صـخــره بودی؟
از زیـــر امــــواج آســـمـان را تــار دیدی؟

نـام کـسی را در قـنـوتت گـــریـه کـردی؟
از «آتـنـا» گـفـتن «عــذابَ النـّار» دیدی؟

در پـشـت دیـوار ِحیاطی شعـر خوانـدی؟
دل کـنـدن از یــک خــانه را دشـوار دیدی؟

آیا تو هم با چشم ِ بـاز و خیس ِ از اشک
خواب کسی را روز و شب بـیـدار دیدی؟

رفتی مطب بی نسخه برگردی به خانه؟
بیـمار بـودی مثل ِمن ، بیمار دیــدی؟

حقـا که بـا مـن فــرق داری لااقـل تـو
او را که می خواهی خودت یک بـار دیدی

کاظم بهمنی

هر طرف رو کن و تردید نکن سوی منی

باز در چشم‌ رس و دیده‌ ی پر سوی منی‌

تا ابد گر چه عزیزی ولی از یاد نبر

چشم من باشی ، در سایه ی ابروی منی

در غمم رفته‌ ای و با خوشی‌ ام آمده‌ ای

چه کنم خوی تو این است پرستوی منی

چشم بادامی و شیرین و خوش و بانمکی

چینی و تازی و ایرانی و هندوی منی

گوش تا گوش به صحرا بخرام و نهراس

شیر ها خاطرشان هست که آهوی منی !
مهدی فرجی

تا می‌کشم خطوطِ تو را پاک می‌شوی
داری کمی فراتر از ادراک می‌شوی

هرلحظه از نگاهِ دلم می‌چکی ولی
با دستمالِ کاغذی‌ام پاک می‌شوم

این عابران که می‌گذرند از خیال من
مشکوک نیستند تو شکاک می‌شوی

تو زنده‌ای هنوز برایم گمان نکن
در گورِ خاطرات خوشم خاک می‌شوی

باید به شهرِ عشق تو با احتیاط رفت
وقتی که عاشقی چه خطرناک می‌شوی!

كیش و مات تو شدم نابغه مهره دل !!
دل مریخیه من باخت به تو زهره دل !!

بدترین شیوه همین بود،كه تو حمله كنی !!
منه بیچاره شوم برده دل !!

رفته بودم سردیوار دلم بهر رخت !!
بی خبر رخنه نمودی تو در قلعه دل !!

شیوه ات مهر و محبت ك شدم مات دلت !!
دست بر مهره شدم آمدی دردانه دل !!

چیره دستی اری ! شاه دلم تسلیم است !!
تو چه ملموس شكستی سراپرده دل !!

من كه ماتم به تو و بازیه شطرنج دلت !!
برو خوش باش در این بازی شدی شهره دل !!

شاعر : سایبان شب

این هبوط زندگی دنیا مرا نشناخت
من آدمم اما چرا حوا مرا نشناخت
عمری به فکر میوهی داناییام بودم
شیطان در این دنیا چرا تنها مرا نشناخت
طوفان نوح این کِشتی مرگ مرا بلعید
یک ماهی یونس در این دریا مرا نشناخت
سر میُبرند از من کسانی مثل ابراهیم
آری من اسماعیلم و بابا مرا نشناخت
مانند موسی در بیابانهای تاریکی
نوری نمیبینمُطوا آیا مرا نشناخت
یا مثل یوسف دور از آن دنیای کنعانی
یعقوب با پیراهنم حتا مرا نشناخت
منُمردهام دیگر مرا زنده نخواهی کرد
تقدیر این بود و دم عیسا مرا نشناخت
سر کردهی یاران غار کهف من بودم
سه قرن... دقیانوس هم آنجا مرا نشناخت
از کوه نور معرفت هم رفتهام بالا
مثل محمد(ص) جبرئیل اما مرا نشناخت
پندار من٬کردار من٬ گفتار من٬ نیک است
با این همه زرُتشت هم گویا مرا نشناخت
حلاج بودم بین مردم هیچ کس آنجا
تا سر نرفت از دارشان بالا مرا نشناخت
سهراب بودم بعد مرگم قاتلم حتا
با آن نشانیها که دید اّما مرا نشناخت
از ابتدا دریای دریا بودم اما رود
این راه از سرچشمه تا دریا مرا نشناخت
مثل گون با ریشههای خویش تنهایم
یک باد پتیاره در این صحرا مرا نشناخت
با شعرهایم درد خود را با خدا گفتم
حتا خدا این قادر دانا مرا نشناخت!

دلم وقتی که می گیرد تو می آیی به دیدارم
به من آهسته می گویی " عزیزم دوسـتت دارم "

سرم بر شانه ات ، باور ندارم پیش من باشـی
تورا در خواب میبینم بگو یا این که بیدارم ؟

نوازش می کنی با مهربـانی گونه هایم را
چه رقصی دارد انگشتت به روی بغض تبدارم

کنار لحظه های تو دو فنجان قهوه می ریزم
اگرچه تلخ ، شیرین است با لبخندِ هر بارم

کتابی میگذاری روی میزم مهربان من
و مـی گویی به آرامی که این هم آخرین کارم

غروب شنبه ای دیگر برایم شعر میخوانی
تمام هفته را من از هوای عشق سرشارم

تنم خورشید میخواهد کنار ساحل امنت
من ازشبهای برف آلوده ی این شهر بیزارم

دلم ابریست از دست تمام بی تو بودن ها
اگر باران بیاید باز می آیی به دیدارم ؟

ای زندگی بردار دست از امتحانم
چیزی نه میدانم نه می‌خواهم بدانم
دلسنگ یا دلتنگ، چون کوهی زمینگیر
از آسمان دلخوش به یک رنگین‌کمانم
کوتاهی عمر گل از بالانشینی‌ست
اکنون که می‌بینند خارم، در امانم
دلبسته‌ی افلاکم و پابسته‌ی خاک
فواره‌ای بین زمین و آسمانم
آن روز اگر خود بال خود را می‌شکستم
اکنون نمی‌گفتم بمانم یا نمانم
قفل قفس باز و قناری‌ها هراسان
دل‌کندن آسان نیست! آیا می‌توانم؟

فاضل نظری

نفس باد صبا کو؟ نگران است دلم
آن همه ساز و نوا کو؟ نگران است دلم

آن كه شب تا به سحر وصف رخش میکردم
یار و معشوقه ى ما کو؟ نگران است دلم

همه شب بر رخ او گریه و زاری کردم
علت اشک و سنا کو؟ نگران است دلم

من که پایم به فرار و دلم آغشته اوست
آن همه قوّت پا کو؟ نگران است دلم

دلم هر روزه و هرشب نگران است و مریض
آن همه حال و هوا کو؟ نگران است دلم

او که هم درد و دوا بود ، چرا دیگر نیست!؟
آن همه درد و دوا کو!؟نگران است دلم

او که بود از بود او خوشحالی و مهر و صفا
آن همه مهر و صفا کو؟ نگران است دلم

روزهای هفته را با عشق تو سر میکنم

تا به جمعه میرسم احساس دیگر میکنم



حس دیدار تو در من جمعه غوغا میکند

جمعه ها چشمان خود را حلقه بر در میکنم



در غروب جمعه بغضم در گلو وا میشود

چشم خود را در نبودت جمعه ها ترمیکنم



آنقدر در کوچه ها فریاد نامت میکنم

گوش اهل کوچه را با نام تو کر میکنم



شک ندارم درد جمعه درد بی درمان توست

نام زیبای تو را هر جمعه ازبر میکنم



کل هفته خانه را با گل مزین میکنم

باز هم گلهای خود را جمعه پرپر میکنم



گرچه می دانم نمیایی ولی این را بدان

جمعه ای دیگر برای دیدنت سر میکنم





مسعود محمدپور

شبیه شمع كه خیلی نجیب میسوزد
دلم برای تو گاهی عجیب میسوزد

دلم برای دل ساده ام كه خواهد خورد
دوباره مثل همیشه فریب، میسوزد

نشسته ای به امید كه؟ گُر بگیر ای عشق
همیشه آتش تو، بی لهیب میسوزد

تو اشتباه نكردی، گناه آدم بود
اگر هنوز بشر، پای سیب میسوزد

من آشنای تو بودم، ولی ندانستم
غریبه ها دلشان هم، غریب میسوزد

برای من، فقط این دل، ز عشق جا مانده است
كه با نگاه شما، عن قریب میسوزد

‌ با دلـــــم بازی نکن سر بر بیابان مــیزنم
از غمت با دفتر ازدل،حرف هذیان میزنم

تو خیالت راه و آن چاهی نباشد رفته ام
از نگاهت طعنه ای بر بادو طوفان میزنم

میروم ای عشق فکرش را نکن دیوانه ام
گرچه این دیوانه را هم نرخ ارزان مــیزنم

گرچه آن میخانه هاراساختی بادست خود
جـــام نابـــی از برای یاد مــردان مــیزنم

آخرش هــم میبری دل با نگـــاهی دل ربا
آخرش بی چتر بر پهنای بـــاران مـــیزنم