قسمت بیست و هفتم - رضا چرچیل
لاله روی صندلی چرخدار اتاق کارش نشسته بود و در حالیکه صندلی را به نرمی به راست و سپس چپ می چرخاند سخت در فکر فرو رفته بود. ناپدید شدن صادق اصلا با حساب و کتاب او جور در نمیامد. اگر صادق خائن بود باید برای 10 میلیون دلار در عراق دندان تیز می کرد و دستش را به خاطر 2.5 میلیون دلار رو نمی کرد. از طرفی طبق برنامه هفته آینده باید کسی را به عراق میفرستاد تا 10 میلیون دلار را وارد کشور کند. در حال حاضر تنها فرد مورد اعتمادش که قابلیت انجام چنین ماموریتی را داشت شهرام بود. اما اگر شهرام را به این ماموریت می فرستاد و شهرام هم باز نمی گشت چه؟!
چند ساعت بعد لاله در ویلای رضا که محل ملاقاتهای مخفیشان بود روبروی شهرام دور میز 4 نفره ای نشسته بود.
لاله رو به شهرام گفت: خیالت کاملا راحت باشه بعد از قتل مینا بچه ها کل خونه رو پاکسازی کردن هیچ اثری از تو اونجا پیدا نمی کنن.
شهرام در حالیکه به جلو خم شده بود و ساعد دستهایش را به زانو تکیه داده بود سرش را بالا آورد و گفت: نگران نیستم. فقط نمی خواستم به دست من کشته شه. نمی خواستم آخرین حسی که تجربه می کنه حس خیانت و سو استفاده باشه. حداقل با حس ترس مرد. اینجوری براش بهتر بود. بعد پوزخند تلخی زد و گفت : تنها کاری بود که می تونستم براش انجام بدم.
شهرام گفت: چیزی که نگرانم کرده ناپدید شدن صادیه، اصلا چنین چیزی رو پیش بینی نمی کردم. اینجوری داستان خیلی پیچیده میشه. حالا باید چیکار کنیم. ماموریت عراق چی میشه؟
لاله انگشتان دو دستش را روی هم قرار داده بود و آنها را بر چانه اش می فشرد. با سکوت شهرام به خود آمد و گفت: باید باهم بریم عراق، در واقع می گم که خودم تنهایی میام ولی تو هم به عنوان پوشش باهام میای. تو زودتر میری و مستقر میشی و با ظاهری که نشناسنت من رو پوشش میدی....امیدوارم اون جور که فکر می کنم جلو نره....به بچه ها توی عراق هم آماده باش بده...
