۱۲:۱۴ ۱۳۹۴/۵/۳۱
بادنجان خام داراى ویتامین (آ)، (فسفر) و (كلسیم) است. اصل بادنجان از سروستان است و از آنجا به سایر نقاط عالم پراكنده شده است . بادنجان به وسیله اعراب به اروپا برده شد و كشت گردید. گیاه بادنجان از خانواده سولانه است كه سیب زمینى ، گوجه فرنگى و توتون و مهرگیاه نیز تعلق به این خانواده دارد. بادنجان در قرن پانزدهم شهرت بدى یافته است . چنان كه یكى از نویسندگان آن عصر درباره بادنجان مى نویسد میوه اى است كه به شكل گلابى است و بزرگ مى شود ولى داراى خواص بدى است و به آن ملون جنا مى گویند! نویسندگان دیگرى در همان عصر بادنجان را به نام (مالن زنا) نام برده و مى نویسند مصرف بادنجان باعث ایجاد تب و صرع مى شود!
تا سال 1760 بادنجان به صورت گیاهان تزیینى بود و فقط در نواحى مدیترانه به عنوان غذا مصرف مى شود و از سال 1870 در فرانسه و اروپا بادنجان را به چشم یك سبزى خوردنى نگاه كردند و در كتابهاى طباخى انواع غذا را از آن تهیه كرده و دستور طباخى آن را داده اند. با وجود این هنوز بادنجان در نواحى مركزى و شمالى فرانسه كاملا شناخته نشده و مردم این نواحى آن را سبزى مخصوص نواحى جنوبى فرانسه مى دانند. در ایران بادنجان شهرت و معروفیت فراوانى دارد و بطورى كه نقل مى كنند در ناحیه بم كرمان بوته هاى بادنجان بلند شده و به صورت درختچه اى در آمده است . به همین علت ضرب المثلى در ایران معروف شده است كه مى گوید: بادمجان بم آفت ندارد. در طباخى ایران بادنجان مصرف زیادى دارد. از آن خورش بادنجان ، بادنجان سرخ كرده ، كوكوى بادنجان ، دلمه بادنجان ، میرزا قاسمى ، حلیم بادنجان ، ته چین ، یتیم چه ، ترشى بادنجان درست مى كنند.
ارزش غذایى بادنجان
ارزش غذایى بادنجان خیلى پایین است و عملا هیچگونه خاصیت غذایى ندارد زیرا صد گرم بادنجان در حدود سى كالرى حرارت ایجاد مى كند. ولى این سبزى براى رژیم لاغرى كه باید كالرى كمى مصرف كرد جاى نمایانى دارد زیرا علاوه بر این كه كالرى ندارد، اگر آن را با آب بپزند و سرخ نكنند و بخورند خاصیت ادرار آور دارد البته بادنجان آبپز مزه خوبى ندارد و بسیارند كسانى كه آن را دوست ندارند. بادنجان را در اغذیه به هر ترتیبى كه مصرف كنند اغلب با روغن سرخ مى كنند و چون به اندازه حجمش روغن مى كشد پس از این كه سرخ شد سنگین و ثقیل الهضم مى شود و مصرف كنندگان را به جاى این كه مفید واقع شود مضر میگردد.
