گندم زارهای طلایی 🌾🌾
قسمت بیست و یکم
بخش چهارم
من فکر می کردم خیلی زود سر و کله ی علی پیدا بشه , قبل از اینکه خاله برسه ...
ولی تا غروب خبری از هیچ کس نشد ...
من می دونستم به خانجان چی بگم که کلا با برگشتن من مخالف بشه ...
اون هر چیزی درست می کرد , به شوخی و جدی می گفت بی نمازش نخوره ...
منم از این باب گفتم و از بلاهایی که سرم اومده بود و خوب که اونو پُر کردم , خیالم راحت شد و خانجان طبق معمول مثل ابر بهار اشک می ریخت و به حرفای من گوش می داد ...
یک مرتبه یک چیزی به خاطرش رسید و از من پرسید : آبستن نیستی ؟
با خجالت گفتم : وا , خانجان ؟ این حرفا چیه می زنی ؟ من چه می دونم ...
گفت : اگر باشی دیگه کاریش نمی شه کردا ... من یک علی بسازم صد تا علی از بغلش در بیاد ... تف به روش , این طوری به من قول داده بود ؟ خونه اش آب و دون ...
شب شد و حسین اومد خونه و با من روبوسی کرد و نشست روبروم ...
پرسید : جریان چیه آبجی ؟ علی کاری کرده ؟
خانجان گفت : نگو ننه ... نمی دونی چه بلاها سر آبجیت آوردن ...
حسین گفت : برای همین خاله رو خبر کردین ؟
خاله گفت : امشب روضه دارم , فردا میام ...
آبجی جون , این کارا رو نکن ... پای خاله رو هم وسط نکش ... تو باید برگردی خونه ی شوهرت ... اینطوری یِلخی سرتو بندازی پایین و از خونه بیای بیرون , کار درستی نیست ...
شوهرت عیب داره ؟ باشه , قبول ... تو باید درستش کنی , چاره نداری ... هر زنی تا به مشکل بر بخوره نمی شه که از خونه ی شوهر بزنه بیرون ... الان بیان به من شکایت تو رو بکنن , من که خجالت زده هستم ...
فکراتو بکن ...
الان وضع مملکت هم خیلی خرابه ... میگن شاه می خواد قوام رو برداره , این شلوغی رو راه انداخته ... نون گیر مردم نمیاد , خدا رو شکر کن گشنه نموندی ... ما هم والله به کار خودمون موندیم ...
امروزِ روز نمی شه یک شکم سیر تو مردم پیدا کرد , هر کس باید به فکر خودش باشه ... ولی اگر تو بخوای بمونی قدمت رو چشمم .. من داداشت هستم , دنده م نرم می شه ازت نگهداری می کنم ...
من صلاحت رو گفتم , خود دانی ...
ناهید گلکار
