شعر و شیدایی

هیچ کَس در این آبادی خاموش بیدار نیست

خودبخواب زدگانِ قهّاری دارد اینجا

چه غرییه باشی چه آشنای این حوالی

هیچ کَس میلِ به
بیداری و پاسخ ندارد

همه جا را "آب
بگیرد
بازهم "نانِ
این مردم
در تنور,
خواب است

بمانم ; باید بخوابم
و
غرق شوم در کابوس های رنگی اینان

گرچه آسمان همه جا یکرنگ است
بقچه ی رفتن بست
و
باید رفت

بمانم زیر آوارِ سکون خواهم ماند

شاید آنسوی تعبیرها

مردمانی باشند
که سالهاست
خواب را بر خود,
برای خود
حرام می دانند...