شعر و شیدایی

تو کجایی سهراب؟؟؟
خانه ی دوست فرو ریخت سرم!!
آرزویم را دستی دزدید.....
مانده ام عشق کجا مدفون شد؟؟همه را سوزاندن؟؟
گله دارم سهراب.....
دل من سخت گرفته است بگو...
هوس آدمها تا کجا قلب را میکوبد؟؟
تا کجا باید رفت تا ز چشمان سیاه مخفی شد؟؟
دوست دارم بروم
این همه خاطره را از دل من بردارید.....
عشق را جای خودش بگذارید.....
بگذارید به این خوش باشم.....
که به قول سهراب....
پشت کوه ها شهریست....
که در آن هیچ کسی تنها نیست...
عشق بازیچه ی آدمها نیست....
زندگی عرصه ی ماتم ها نیست....
ای دل کوچک من.....غصه نخور....
تو خدایی داری که بزرگ است بزرگ...
و به قول سهراب در همین نزدیکیست..
ای دل کوچک من....
بگذار غم و غصه ببارد....
شاید...
شاید این بار خدا میخواهد که پس از بارش غم.....
و پس از خواندن نامش هردم...
آسمان دل تو صاف شود....
و نگاهت به همه اهل زمین پاک شود....
شاید این بار خدا میخواهد که خودش چتر تو باشد....
که بمانی....نروی....
و دگربار نگویی *سهراب* قایقت جا دارد؟؟؟