شعر و شیدایی

آنقدر با آتش دل ساختم تا سوختم
بی توای آرام جان یا ساختم یا سوختم

سرد مهری بین که کس بر آتشم آبی نزد
گرچه همچون برق از گرمی سراپاسوختم

سوختم اما نه چون شمع طرب دربین جمع
لاله ام کز داغ تنهایی به صحرا سوختم

همچو آن شمعی که افروزند پیش آفتاب
سوختم در پیش مه رویان وبیجا سوختم

سوختم از آتش دل در میان موج اشک
شوربختی بین که در آغوش دریا سوختم

شمع وگل هم هر کدام از شعله ای در آتشند
در میان پاکبازان من نه تنها سوختم

جان پاک من رهی خورشید عالمتاب بود
رفتم و از ماتم خود عالمی را سوختم