شعر و شیدایی

مست میخانه نبودم تو خرابم کردی
یار پیمانه نبودم تو شرابم کردی

جرعه ای از می عشق تو شبی نوشیدم
رز ِ دردانه نبودم می نابم کردی

بهر دیداررخم گفتي چهره ات بالا گير
من که بیگانه نبودم که جوابم کردی

سوختيم در غم عشق ز تمنای وصال
من که پروانه نبودم که عذابم کردی

گشتم آواره کویت اي عشق !
گرچه افسانه نبودم تو سرابم کردی

شده ام گوهر یکتا صنم ِ قبله نما!
من که دیوانه نبودم که خطابم کردی