شعر و شیدایی

                        

کاش میشد بروم
ساز دلی را امروز
پیش یک سازگر چیره سفارش بدهم
و بگویم استاد
تاری از بهر دلم میخواهم
هر صدایی بدهد،
هر چه باشد،
تنها،
کوک دائم باشد..

دلتنگی که

شعر نمی خواهد

کافی بنویسی عصر جمعه

دلگیرترین شعر دنیا را

سروده ای

عصر یک جمعه دلگیر دلم گفت بگویم

 

بنویسم که چرا عشق به انسان نرسیده است

 

چرا آب به گلدان نرسیده است

 

چرا لحظه باران نرسیده است

 

هر کس که در این خشکی دوران

 

 به لبش جان نرسیده است به ایمان نرسیده است

 

و هنوزم که هنوز است ، غم عشق به پایان نرسیده است

 

بگو حافظ دلخسته ز شیراز بیاید

 

بنویسد که هنوزم که هنوز است

 

چرا یوسف گمگشته به کنعان نرسیده است

 

چرا کلبه احزان به گلستان نرسیده است

 

 

خداوند گواه است دلم چشم به راه است

 

ودرحسرت یک پلک نگاه است

 

ولی حیف نصیبم فقط آه است

 

تویی آئینه ،روی من بیچاره سیاه است

 

وجا دارد از این شرم بمیرم که بمیرم

 

عصر این جمعه دلگیر  وجود تو کنار

 

دل هر بی دل آشفته شود حس

گاهی سخت میشود
دوستش داری ونمیداند
دوستش داری ونمی آید
دوستش داری وسهم تو ازبودنش
فقط تصویریست رویایی درسرزمین خیالت
دوستش داری وسهم توازاین همه تنهایی است

مهربان باش دلم
با دگران باش دلم
چون زمین باش دلم
سبزترین باش دلم
گرچه افتاده به خاکی دل من
همچنان کوه، چنین باش دلم
بعضی از مردم این شهر به غم نزدیکند
با غم مردم این شهرعجین باش دلم
خودپسندی صفتی نیکو نیست
همه بین باش دلم،
پاک ترین باش دلم
گفته بودند که انگشتر ایمان صبر است
بهر انگشتری صبر، نگین باش دلم....

دل من

کلبه ی بارانی ست

و

تو آن باران بی اجازه ای

که ناگهان در "احساس" من


""چکه میکنی""

آخ! چه بیتاب توام نازِ من!
وای! چه رقصان توام سازِ من

باز دلم ذلّه شد از رفتنت
آی! لبانت حرمِ رازِ من

آخ! که دیوانه ترم کرده ای
عُمر منی، دلبرِ غمّازِ من

وسوسه کن باز مرا تا سقوط!
ای نگهت، خانه براندازِ من!

نبضِ جهان، رقص دو ابرویِ توست
آخ! چه بیتابِ توام نازِ من!

#محمد _صادق _زمان

🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸
راهی به خدا دارد خلوتگه تنهایی...
آنجا که روی از خود ، آنجا که به خود آیی...

هر جا که سری بردم در پرده تو را دیدم...
تو پرده نشینی و من گمشده هر جایی...

بیدار تو تا بودم رویای تو می دیدم...
بیدار کن از خوابم ای شاهد رویایی...

از چشم تو می خیزد هنگامه ی سر مستی...
وز زلف تو می زاید انگیزه ی شیدایی...

هر نقش نگارینت چون منظره ی خورشید...
مجموعه ی لطف است و منظومه ی زیبایی...

چشمی که تماشاگر در حُسن تو باشد نیست...
در عشق نمی گنجد

مجنون شدم که راهی صحرا کنی مرا
گاهی غبار جاده ی لیلا، کنی مرا

کوچک همیشه دور ز لطف بزرگ نیست
قطره شدم که راهی دریا کنی مرا

پیش طبیب آمده‌ام، درد می‌کشم
شاید قرار نیست مداوا کنی مرا

من آمدم که این گره ها وا شود همین!
اصلا بنا نبود ز سرت وا کنی مرا

حالا که فکر آخرتم را نمی­کنم
حق می­دهم که بنده دنیا کنی مرا

من، سالهاست میوه ی خوبی نداده‌ام
وقتش نیامده که شکوفا کنی مرا

آقا برای تو نه ! برای خودم بد است
هر هفته در گناه، تماشا کنی مرا

من گم شدم ؛ تو آینه‌ای گم نمی‌شوی
وقتش شده بیائی و پیدا کنی مرا

این بار با نگاه کریمانه‌ات ببین
شاید غلام خانه زهرا کنی مرا

برندارم دل ز مهرت دلبرا تا زنده‌ام
ور چه آزادم ترا تا زنده‌ام من بنده‌ام

مهر تو با جان من پیوسته گشت اندر ازل
نیست روی رستگاری زو مرا تا زنده‌ام

از هوای هر که جز تو جان و دل بزدوده‌ام
وز وفای تو چو نار از ناردان آگنده‌ام

عشق تو بر دین و دنیا دلبرا بگزیده‌ام خواجگی در راه تو در خاک راه افگنده‌ام

تا بدیدم درج مروارید خندان ترا
بس عقیقا کز دریغ از دیده بپراکنده‌ام

تا به من بر لشگر اندوه تو بگشاد دست
از صلاح و نیکنامی دستها بفشانده‌ام

دست دست من بد از اول که در عشق آمدم
کم زدم تا لاجرم در ششدره درمانده‌ام

سنایی

دلبری دارم که نامش ساغر دردانه است
خانه اش گلخانه جایش گوشه میخانه است
تاسحر ازباده ها مست وغزلخوان میشود
بوی عطرش چون نسیمی از گل و گلخانه است
یک شبی رفتم که گویم مست و ساکت گشته ام
دیدمش با می خدا گردیده و مستانه است
او بگفتا مدعی درکنج هرمیخانه است

رو که مارا همنشینی باسردیوانه است

گفتمش از هجرتو من هم پریشان گشته ام
جای من هم، روز و شب درخلوت ویرانه است
گفت که هرکه عاشق است درکوه بیستون می رود
گفتمش آن کوه برایم خانه وکاشانه است
پس بگفتاجان من! آخرتوهم عاشق شدی؟
جام می بستان که یارت ساغر میخانه است
مولانا

ندانمت به حقیقت که در جهان به که مانی

جهان و هر چه در او هست صورتند و تو جانی

به پای خویشتن آیند عاشقان به کمندت

که هر که را تو بگیری ز خویشتن برهانی

مرا مپرس که چونی به هر صفت که تو خواهی

مرا مگوی که چه نامی به هر لقب که تو خوانی

چنان به نظره اول ز شخص می‌ببری دل

که باز می‌نتواند گرفت نظره ثانی

تو پرده پیش گرفتی و ز اشتیاق جمالت

ز پرده‌ها به درافتاد رازهای نهانی

بر آتش تو نشستیم و دود شوق برآمد

تو ساعتی ننشستی که آتشی بنشانی

چو پیش خاطرم آید خیال صورت خوبت

ندانمت که چه گویم ز اختلاف معانی

مرا گناه نباشد نظر به روی جوانان

که پیر داند مقدار روزگار جوانی

تو را که دیده ز خواب و خمار باز نباشد

ریاضت من شب تا سحر نشسته چه دانی

من ای صبا ره رفتن به کوی دوست ندانم

تو می‌روی به سلامت سلام من برسانی

سر از کمند تو سعدی به هیچ روی نتابد

اسیر خویش گرفتی بکش چنان که تو دانی

 

#سعدی

او صبر خواهد از من ، بختى كه من ندارم

من وصل خواهم از وى، قصدى كه او ندارد

#شهریار🍁

صدایت


موسیقی من است


تو که می خوانی


به اندازه ی یک عشق


پر از تو می شوم



پر از تو...

🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃
🌸🍃🌸🍃

ماییم و شب تار و غم یار و دگر هیچ

صبر کم و بی تابی بسیار و دگر هیچ

در حشر چو پرسند که سرمایه چه داری

گویم که غم یار و غم یار و دگر هیچ😔

ندانمت به حقیقت که در جهان به که مانی

جهان و هر چه در او هست صورتند و تو جانی

به پای خویشتن آیند عاشقان به کمندت

که هر که را تو بگیری ز خویشتن برهانی

مرا مپرس که چونی به هر صفت که تو خواهی

مرا مگوی که چه نامی به هر لقب که تو خوانی

چنان به نظره اول ز شخص می‌ببری دل

که باز می‌نتواند گرفت نظره ثانی

تو پرده پیش گرفتی و ز اشتیاق جمالت

ز پرده‌ها به درافتاد رازهای نهانی

بر آتش تو نشستیم و دود شوق برآمد

تو ساعتی ننشستی که آتشی بنشانی

چو پیش خاطرم آید خیال صورت خوبت

ندانمت که چه گویم ز اختلاف معانی

مرا گناه نباشد نظر به روی جوانان

که پیر داند مقدار روزگار جوانی

تو را که دیده ز خواب و خمار باز نباشد

ریاضت من شب تا سحر نشسته چه دانی

من ای صبا ره رفتن به کوی دوست ندانم

تو می‌روی به سلامت سلام من برسانی

سر از کمند تو سعدی به هیچ روی نتابد

اسیر خویش گرفتی بکش چنان که تو دانی

#سعدی

روی قبرم بنویسیدبه یک خط درشت..
حسرت دیدن دلدارمراآخرکشت..
بنویسیدکسی گریه برایم نکند..
چون که خوردم زهمه خنجرآلوده زپشت..
بنویسیدکسی گل نگذارداینجا..
جزگلم هیچ گلی بوی ندارداینجا..
شمع آریدکه باسوختنش برقبرم..
خودبسوزدوزدل اشک ببارداینجا..
بنویسیددر این قبرکسی رفته به خواب
که شده آرزوهایش همگی نقش برآب..
درپی یار روان بودلیکن افسوس..
یارواوبودخیالی فقط ازجنس سراب..
بنویسیدتوقف نکندهیچکسی..
نشود هیچ کسی مدعی همنفسی..
زنده بودم به خداهرچه کشیدم فریاد..
نه کسی بوددراین شهرنه فریادرسی ...

با دین یا بدون دین ،
انسان های خوب ، کارهای خوب میکنند و انسان های بد ، کارهای بد ...

اما برای اینکه انسان با ظاهر خوب بتواند کار های بد بکند قطعاً به دین نیاز دارد !

" استفان واینبرگ "

ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﺎﻧﯽ....
ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﮐﻪ ﺑﺸﮑﻨﺪ ﺩﻟـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــت.... غـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــﺮﻭﺭﺕ .... ﺍﻋتمـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــﺎﺩﺕ....
ﻫﻤﯿﻦ ﯾﮏ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﮐﺎﻓﯿﺴﺖ ﺗﺎ ﯾﮏ ﻋﻤﺮ٬ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺗﺮﮎ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻪ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺑﻨﮕﺮﯼ!
ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺗﯿﺰ ﻭ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ,ﺗﺎﺑﻠﻮﯼ ﻭﺭﻭﺩ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﻧﺼﺐ ﮐﻨﯽ ..!!!!

خيلى عجـــــيبه!

ﺗﺎ ﻣﯿـــــﺎﯼ ﺑﻪ ﯾـﮑﯽ ﺛﺎﺑـــــﺖ ﮐﻨـــــﯽ ﭼـــــﻘﺪﺭ ﻭﺍﺳـــــﺖ
ﻋـــــﺰﯾـــــﺰﻩ
ﺍﻭﻥ ﺯﻭﺩﺗـــــﺮ ﺑــــــــــﯽ ﻟﯿـــــﺎقتیش رو ﺛـــــﺎﺑـــــﺖ ﻣﯿــــکنه

قاصدك باز اگر برگشتي
و اگر پرسيدت ز فلاني چه خبر
تو خودت حال مرا مي داني
بوسه بر دستش زن
و بپرس...
 
قاصدك پر زد و رفت
بالهايش خيس
جمله هايم نصفه
و تو مأيوس شدي
كه فلاني باز نفهميد
كه در وادي عشق
حرف زدن ممنوع است !


#قاصدک
@ghasedak1311