شعر و شیدایی

                        

"ناز" اگر در "بغل نرم" خیابان خوبست
"عشق" در پهنه مهجور بیابان خوبست
*
از خدا خواستم آسوده نباشم ای عشق
با تو اوضاع جهان بی سر و سامان خوبست

من سفارش شدهً دست لسان الغیبم
"زیر شمشیر غمت رقص کنم" ـ آن خوبست

و چه زیباست نبردی که تو دشمن باشی
مرگ ـ از دست تو با زخم فراوان خوبست

با تو هرچیز خوشایند اگر نا مطلوب
با تو پاییز قشنگست وزمستان خوبست

چه قدر رد شدن از زیر درختان زیباست
چه قدر بر لب این پنجره باران خوب است

عطش توست ؛ گوارای وجودم شده است
گاه یک درد به اندازه ی درمان خوبست

شوکران هوسی شهد تو را تلخ نکرد
لذت طعم عذاب تو کماکان خوبست.

سحر است خیز ساقی بکن آنچ خوی داری
سر خنب برگشای و برسان شراب ناری 

چه شود اگر ز عیسی دو سه مرده زنده گردد
خوش و شیرگیر گردد ز کفت دو سه خماری

قدح چو آفتابت چو به دور اندرآید
برهد جهان تیره ز شب و ز شب شماری

ز شراب چون عقیقت شکفد گل حقیقت        
که حیات مرغ زاری و بهار مرغزاری

بدهیم جان شیرین به شراب خسروانی        
چو سر خمار ما را به کف کرم بخاری

که ز فکرت دقیقه خللی است در شقیقه        
تو روان کن آب درمان بگشا ره مجاری

همه آتشی تو مطلق بر ما شد این محقق   
که هزار دیگ سر را به تفی به جوش آری

همه مطربان خروشان همه از تو گشته جوشان        
همه رخت خود فروشان خوششان همی‌فشاری

 
#مولوی

اینکه دلتنگ تو ام.. اقرار میخواهـــد مگر؟
اینکه از تو دلخورم.. انکار میخواهد مگر؟!
وقت دل کندن به فکر باز پیوستن مباش
دل بریدن.. وعدهء دیدار میخــــواهد مگر؟!

عقل اگر غیرت کند یک بار عاشق میشویم
اشتباه ناگهان..، تکرار میخـــــواهد مگر؟!

من چرا رسوا شوم؟ یک شهر مشتاق تو اند!
لشکر عشاق.. پرچم دار میخـــــواهد مگر؟!

با زبان بــی زبانی بارها گفـــــتی برو
من که دارم میروم.. اصرار میخواهد مگر؟!

روح سرگردان من هرجا بخواهد میرود
خانه ديوانگان.. دیـــوار میخواهد مگر...

انسان بی شباهت به «آب» نیست؛
اگربخواهد زنده باشد و زندگی ببخشد،
باید جریان داشته باشد؛
باید پی برخورد با سنگ ها و سختی ها را به تنش بمالد؛
باید شجاعت چشیدن گرم و سرد روزگار را داشته باشد؛
تا باران شود و بر جهان ببارد...
وگرنه کسی که تحمل سختی ها را نداشته باشد،
همچون آب ساکنی است که صدایش به کسی آرامش نمی دهد؛
با دیگران که کنار نمی آید هیچ،
خودش راهم نمی تواند نجات دهد..!
مرداب می شود و می گندد...

گله از چشم سیاه تو فراوان دارم
در دلم حسرت آهوی بیابان دارم

باد می آید و در گیسوی تو می پیچد
گفته بودم: خبر از زلف پریشان دارم

تو سلیمانی و من مثل نهنگی هستم
که گرم آب دهی باز غم نان دارم

عشق مثل خوره افتاده به جانم امّا
من به دستان طبیبانه ات ایمان دارم

نفس حوصله ام تنگ شد از دوری تو
در دلم ابر به پا شد، تب باران دارم...

با من از شعر نگو
از خودت حرف بزن
دلتنگ حرف های معمولی ام
اینکه حالت خوب است؟
اینکه سرما نخورده ای؟
اینکه زود برگرد..
مواظب خودت باش
دلتنگ همین حرف های معمولی ام....
"منوچهر آتشی"

برگرد بیا خدا نگهدارم نیست

یک ثانیه گریه دست بردارم نیست

گفتم که تو را دوست..

تو گفتی مرسی !

مرسی که جواب

دوستت دارم نیست !

روزی که برای اولین بار
تو را خواهم بوسید
یادت باشد
کار ناتمامی نداشته باشی

یادت باشد
حرف‌های آخرت را
به خودت
و همه
گفته باشی

فکر برگشتن
به روزهای قبل از بوسیدنم را
از سرت بیرون کن

تو
در جاده‌ای بی‌بازگشت قدم می‌گذاری
که شباهتی به خیابان‌های شهر ندارد

با تردید
بی‌تردید
کم می‌آوری..

دکتر افشین یداللهی

خسته‌تر از صدای من، گریه‌ی بی‌صدای تو
حیف که مانده پیش من، خاطره‌ات به جای تو

رفتی و آشنای تو، بی‌تو غریب ماند و بس
قلب شکسته‌اش ولی پاک و نجیب ماند و بس

طعنه به ماجرا بزن، اسم مرا صدا بزن
قلب مرا ستاره کن، دل به ستاره‌ها بزن

تکیه به شانه‌ام بده، دل به ترانه‌ام بده
راوی آوارگی‌ام، راه به خانه‌ام بده

یک‌سره فتح می‌شوم، با تو اگر خطر کنم
سایه‌ی عشق می‌شوم، با تو اگر سفر کنم

شب‌شکن صد آینه با شب من چه می‌کنی؟
این همه نور داری و صحبت سایه می‌کنی

وقت غروب آرزو بهت مرا نظاره کن
با تو طلوع می‌کنم ولوله‌ای دوباره کن

با تو چه فرق می‌کند زنده و مرده بودنم
کاش خجل نباشم از زخم نخورده بودنم

دکتر افشین یداللهی

حال خوبیست
گلی را دیدن
و نچیدن از باغ
قامت گل نشکستن زیباست...

حال خوبیست
نسوزاندن دل...
رسم دلدادگی و دلداری
عشق معشوق طلب کردن و عاشق ماندن

حال خوبیست
راه رفتن ، بی چتر
زیر باران امید
بخشش هدیه لبخند به لب های خموش
خیسی گونه احساس ، پس از خاطره رفتن دوست

حال خوبیست
شنیدن با عشق
درک معنای سکوت!
فهم مفهوم نرو...
از لب بسته ، به شرمی زیبا
کشف این راز نهان گشته به بغضی آرام

اینجا که منم،
قیمت "دل "
هر دو جهان است...

آنجا که تویی،
در چه حساب است
"دل "ما...؟!


صائب_تبریزی

یار آمد و من طاقت دیدار ندارم
از خود گله‌ای دارم و از یار ندارم

شادم که غم یار ، ز خود بی‌خبرم کرد
باری ، خبر از طعنه ی اغیار ندارم

گفتم چو بیایی غم خود با تو کنم شرح
اما چه کنم ؟ طاقت گفتار ندارم

لطف تو بود اندک و اندوه تو بسیار
من خود گله ی اندک و بسیار ندارم

گو خلق بدانند که من رندم و رسوا
از رندی و بدنامی خود عار ندارم

بی‌قیدم و از کار جهان فارغ مطلق
کس با من و من هم به کسی کار ندارم

حال من دلخسته خرابست
آزرده دلی دارم و غم‌خوار ندارم

با تو بودن بخدا حس قشنگیست نرو
با تو شبهای سیاهم همه رنگیست نرو
تازه دل داشت خودش را بتو عادت میـداد
بین دستِ من و تو مَعبر تنگیست نـرو
مطمئنم بِرَوی سقفِ دلم می ریــــزد
راست می گویمت این خانه کلنـگیست نرو

مانده ام تا چه بگویم که بمانی نَرَوی
آخر ای یار مگر قلب تو سنگیست ؟ نَـــرو

چه کسی چشم تو را دید و نشد عاشق تو؟
ای فدای دل بی غل و غش و صادق تو

بعد ازین چشم که زیبائی عالم در اوست
چه بگو داد به تو خالق تو؟

رودی از عشق تو در من بخروش است انگار
ای تنت آب روان و دل من قایق تو

تو به این خوبی و ، من با نفس خسته ء خود
چه سرایم ؟ چه بگویم ؟ که بود لایق تو

ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮﺩﻥ ﺁﺳﺎﻥ ﺍﺳﺖ
ﮔﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﻣﻦ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ

ﺩﺭ ﻓﺼﻞ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺏ ﺗﻮ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﻡ ﺟﺎ ﻧﯿﺴﺖ
ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻓﺼﻞ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺍﺳﺖ

ﺩﺭ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯼ
ﺩﺭ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻓﻀﺎﯾﻢ ﺍﺑﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺍﺳﺖ

ﺗﻮ ﺑﺎﻭﺭﻡ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮﺍﻫﯽ ﮐﺮﺩ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﻓﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﯼ ﺷﮏ ﮐﺮﺩﻥ ﺁﺳﺎﻥ ﺍﺳﺖ

ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺑﯿﺎﻭﺭ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﯽ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ
ﻣﺎﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﻣﺮﺯﯼ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺷﮏ ﻭ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ

ﻣﻦ ﺍﻗﺘﺒﺎﺱ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺩﺍﺭﻡ
ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﯽ ﺷﮏ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ

ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻪ ﺍﻣﯿﻨﯽ 

صبحِ بي تو،
رنگِ بعد از ظهر يک آدينه دارد
بي تو حتّي مهرباني حالتي از کينه دارد

بي تو مي گويند:
تعطيل است کار عشق بازي
عشق امّا
کي خبر از شنبه و
آدينه دارد؟

#قیصر_امین_پور‌

گل من اخم نکن، اخم تو پایان من است...

غم توخاتمه ی چشمه ی باران من است....

اوج دلتنگی من لحظه ی بی هم نفسیست...

چشمه ی عشق تو چون شمع فروزان من است...

گذرت نیست به این کوچه نمیدانم من....

که چرا هجر تو مجموعه ی زندان من است....

غم دل خوردن و از اشک حکایت کردن...

سرنوشت من و باران زمستان من است..

زیر چشمی می زند تیرم نگار
هم به،،مژگان،،میبرد ناوک بکار

میکشد پنهانه مارا سوی خود
میزند پس دست ما را آشکار

با امید وشوق وهم دلواپسی
سوی کویش میشوم گه رهسپار

یار بی دل این دل آشفته را
می کند آماج تیر اینهم ز یار

بس،،مراد،،درحیرت است از کار او
گه شود نومید وگه امیدوار

سروده-از مرادی پور

زندگي يعني بميري در هواي يک نفر
مرده باشي جان بگيري با صداي يک نفر

عمر اگر بسيار باشد، عمر اگر کم؛ هرچه هست
محض لبخند يکي باشي، فداي يک نفر

عاشقانه- هرچه داري لابه لاي شعر هات-
گفته باشي از همان اول براي يک نفر

آخر اين قصه خواهي ديد خيل عاشقان
جان نمي بازند جز در ماجراي يک نفر

عشق جز اين نيست، جز اين نيست، جز اين نيست عشق
عشق يعني "اين و جز اين نيست" هاي يک نفر..

شنبه شد... دلهره دارم که سلامی ندهی
نامه ای، دست خطی ،شعرو پیامی ندهی

شنبه شد... نعره ی شیطان که اعوذ بالله
اگراز نوش لبت ، کام حرامی ندهی

شنبه شد... وای چقدر این دل من می لرزد
نکند دلبری آغاز... کلامی ندهی

شنبه شد... مرغ دلم باز هوا خواه تو..آه
نگرانم ،ندهی دانه و دامی ندهی

شنبه شد... باز غزل پاره شده چشمانت
وای اگر از نگهت جرعه ی جامی ندهی

تو نه انگار، نه انگار، نه انگار، که من
شنبه شد... دلهره دارم که سلامی ندهی