شعر و شیدایی

                        

احساسم را به دار آويختم ‌
منطقم را به گلوله بستم ‌
لعنت به هر دو
كه عمري بازي ام دادند ‌
دگر بس است ‌
ميخواهم كمي به چشمانم اعتماد كنم ‌

حکایت باران بی‌امان است
این گونه که من
دوستت می‌دارم
شوریده‌وار و پریشان باریدن
بر خزه‌ها و خیزاب‌ها
به بی‌راهه و راه‌ها تاختن
بی‌تاب، بی‌قرار
دریایی جُستن
و به سنگچین باغ بسته دری سر نهادن
و تو را به یاد آوردن
حکایت بارانی بی‌قرار است
این گونه که من دوستت می‌دارم

#شمس_لنگرودی

@olomegharibe

🌸🌸🌸🌸🌸

یک ایده می تواند دنیایی را عوض کند .

و یک آواز می تواند لحظه ای را عوض کند .

ویک سخن  می تواند رابطه ای را تغییر دهد .

ویک محبت می تواند یک زندگی  را تغییر دهد


ویک نگاه می تواند  دلهایی را  پیوند دهد .

ویک قدم می تواند سفری را آغاز کند .

اما یک دعا می تواند ناممکن ها را ممکن کند.


پس بیاییدپشت سرهمدیگه دعاکنیم

سراپا اگر زرد و پژمرده ایم
ولى دل به پائیز نسپرده ایم

چو گلدان خالى لب پنجره
پر از خاطرات ترک خورده ایم

اگر داغ دل بود ، ما دیده ایم
اگر خون دل بود ، ما خورده ایم

اگر دل دلیل است ، آورده ایم
اگر داغ شرط است ، ما برده ایم

اگر دشنه دشمنان ، گردنیم
اگر خنجر دوستان ، گرده ایم

گواهى بخواهید ، اینک گواه
همین زخم هایى که نشمرده ایم

دلى سر بلند و سرى سر به زیر
از این دست عمرى به سر برده ایم

قیصر امین پور

تو بمان
با من بی کس تنها شده، یارا تو بمان
همه رفتند از این خانه خدا را تو بمان

من بی برگ خزان دیده دگر رفتنی ام
تو همه بار و بری، تازه بهارا تو بمان

داغ و درد است همه نقش و نگار دل من
بنگر این نقش بخون شسته نگارا تو بمان

زین بیابان گذری نیست سواران را لیک
دل ما خوش به فریبی است، غبارا تو بمان

هر دم از حلقه عشاق، پریشانی رفت
بسر زلف بتان! سلسله دارا تو بمان

شهریارا، تو بمان بر سر این خیل یتیم
پدرا، یارا، اندوه گسارا تو بمان

سایه، در پای تو، چون موج، دمی زار گریست
که سر سبز تو باد کنارا تو بمان

آمده‌ام که سر نهم عشق تو را به سر برم
ور تو بگوییم که نی نی شکنم شکر برم

آمده‌ام چو عقل و جان از همه دیده‌ها نهان
تا سوی جان و دیدگان مشعله نظر برم

آمده‌ام که ره زنم بر سر گنج شه زنم
آمده‌ام که زر برم زر نبرم خبر برم

گر شکند دل مرا جان بدهم به دل شکن
گر ز سرم کله برد من ز میان کمر برم

اوست نشسته در نظر من به کجا نظر کنم
اوست گرفته شهر دل من به کجا سفر برم

آنک ز زخم تیر او کوه شکاف می کند
پیش گشادتیر او وای اگر سپر برم

گفتم آفتاب را گر ببری تو تاب خود
تاب تو را چو تب کند گفت بلی اگر برم

آنک ز تاب روی او نور صفا به دل کشد
و آنک ز جوی حسن او آب سوی جگر برم

در هوس خیال او همچو خیال گشته‌ام
وز سر رشک نام او نام رخ قمر برم

این غزلم جواب آن باده که داشت پیش من
گفت بخور نمی‌خوری پیش کسی دگر برم

...
#مولانا_دیوان_شمس

دلـم نـه عـشق میـخواهد ، نـه دروغــهای قـشنگ ،

نـه ادعـاهای بـزرگ ، نـه بـزرگهای پـر ادعــا …!

دلـم یـک فنـجان قــهوه داغ میــخواهد و یــک “دوســــت” ،

کـه بـشود بـا او حـرف زد و بـعد *** پشیـــمان *** نـشد …!!!

"قلب"
راستش نميدانم چيست..
اما اين را ميدانم که فقط جاي آدم هاي خيلي خوب است..
"قلب "
چاه دلخوري نيست که به وقت بدخلقي،
سنگريزه اي بيندازي تا صداي افتادنش را بشنوي..!
"قلب"
آيينه اي ست که باهر شکستن،
چند تکه ميشود و يکپارچگي اش از هم مي پاشد..
"قلب"
قاصدکي ست که اگر پرهايش را بچيني،
ديگر به آسمان اوج نميگيرد..
"قلب"
برکه اي ست که آرامشش به يک نگاه بهم ميخورد..
"قلب"
اگر بتواند کسي را دوست بدارد،
خوبي ها.. حتي زخم زبانهايش را
نقش ديوارش ميکند..
حال،
اينکه قلب چيست، بماند..!
فقط اين را ميدانم..
"قلب"
وسعتي دارد به اندازه ي حضورخدا..
من مقدس تر ازقلب، سراغ ندارم..
قلبتان هميشه پر عشق

بین ما فاصله افتاده ،نرو، دورنشو
می کشم ناز ولی اینهمه مغرورنشو

قهرکافیست نزن زخم زبانی تازه
بیشترازنمک زندگیم , شور نشو

گرمی عشق به اندازه ی خورشید بیار
کرم شبتاب شدی، مدعی نورنشو

کاش آغوش توگلدان بلورم باشد
شاخه ی گل شده ام تیغه ی ساتور نشو

غارتنهایی خود را وسط شهرنساز
بین این بیخبران وصله ی ناجور نشو

قایق عاطفه گاهی هدفش صیادیست
ماهی حوض دلم، وسوسه ی تور نشو

گرگ, پیراهن مادربه تن خود کرده
قفل دربازنکن حبه ی انگورنشو…

ز دلتنگی به جانم با که گویم؟

ز غصه ناتوانم، با که گویم؟

به عالم در، ندارم غمگساری

نمی‌دارم، ندانم با که گویم؟

ز غصه صدهزاران قصه دارم

ولی پیش که خوانم؟ با که گویم؟



#عراقی

ﻭﺍﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﻣﺎ، " ﺩﻝ" ﺭﺍ ﺑﻪ "ﺩﻧﯿـــﺎ" ﺑﺎﺧﺘﯿﻢ
ﺧﺎﻧـــﻪ ﻣﺎﻥ ﺭﺍ، ﺭﻭﯼ "ﺗـــﺎﺭ ﻋﻨﮑـــﺒﻮﺗﯽ"
ﺳﺎﺧﺘﯿﻢ

ﯾﺎﺩﻣﺎﻥ ﺭﻓﺖ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺭﺍ، ﮐﻪ "ﺁﺩﻡ" ﺑﻮﺩﻩ ﺍﯾﻢ
ﭼﻬــــﺮﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻭﻥ ﺁﯾﻨـــــﻪ، ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﯿــﻢ

ﻭﺍﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ "ﺧﻮﺩﺧــﻮﺍﻫﯽ"، ﮔﺮﯾﺒﺎﻧﮕﯿﺮ ﺷﺪ
ﺑﯽ ﻣﺤـــﺎﺑﺎ، ﺳﻮﯼ ﺗﺨﺮﯾﺐ ِ "ﺷـــﺮﺍﻓـــﺖ" ﺗﺎﺧﺘﯿﻢ

ﺣﺮﻣﺖ "ﺍﻧﺴـــﺎﻥ" ﺷﮑﺴـــﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺩﻟﻬﺮﻩ
ﭘﯿﮑﺮ ﺑﯽ ﺟــــــﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ، ﺯﯾﺮ ﭘــــﺎ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﯿﻢ

ﮔﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﯾـــﺶ، ﮐﻨﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ
ﻧﻮﺣـــﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺮﺣـــــﯿﻢ ﻭ ﻋــــﺰﺍ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﯿﻢ

ﺩﯾﺮ ﻓﻬــــﻤﯿﺪﯾﻢ ﺑﺎ "ﺧــــﻮﺩ " ، ﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﭼﻪ ﺷﺪ
ﻣﺎ "ﺷـــــــﺮﺍﻓﺖ" ، "ﺁﺩﻣـــــﯿﺖ" ، ﻣﺎ "ﺧــــﺪﺍ" ﺭﺍ ﺑﺎﺧﺘﯿﻢ!!!....

" راس ساعت عاشقی"

"قرار بیقراریهای من"


دیکتاتور مغرور من...

ﭘﺎﯼ ﺷﻌﺮﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﯾﮏ ﮐﻔﺶ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ
ﺗﺎ ﺣﺴﺮﺕ ﻣﺨﺎﻃﺐ """ﺧﺎﺹ""
ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻫﯿﭻ ﻭﺍﮊﻩ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺟﺮﯾﺤﻪ ﺩﺍﺭ ﻧﮑﻨﺪ..
ﻣﺨﺎﻃﺐ" ﺧﺎﺹ" ﯾﻌﻨﯽ
ﻧﻘﻄﻪ ﭼﯿﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﮑﺚ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ
ﺑﺎ ﯾﮑﺘﺎﯾﯽ ﻧﺎﻡِ"" ﺗﻮ ""ﭘُﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.. ﺁﻧﻘﺪﺭ ﮐﻪ
ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻫﺎﯼ ﺷﻌﺮﻡ
ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺁﺏ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﻭ
ﺑﯽ ﮐﺴﯽ ﻫﺎﯾﻢ
ﺭﻭﯼ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺑﻠﻨﺪ غرورت، ﺣﺎﺷﺎ ﺷﻮﻧﺪ..
ﺗﺎ ﺗﻮ
ﻏﯿﺮﺕ ﺷﻌﺮﻫﺎﯼ ﺯﻧﯽ ﺷﻮﯼ
ﮐﻪ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺑﯿﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻭﺍﮊﻩ ﻭﺍﮊﻩ، ﻣﺤﺪﻭﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ..
.
.هرگز...هرگز....هرگز....
ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺩﯾﮑﺘﺎﺗﻮﺭﯼ ﺍﺕ ﺑﺮﻧﺪﺍﺭ
ﻣﻦ ﻟﺬﺕ ﻣﯽ ﺑﺮﻡ ﮐﻪ ﺁﺗﺶ ﺧﻔﻘﺎﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺖ
ﺩﺭ ﺷﻌﺮﻫﺎﯾﻢ ﺯﺑﺎﻧﻪ ﮐﺸﺪ.. ﻭ
ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻓﻌﺎﻝ
ﺣﻮﺍﻟﯽ ﺍﻭﻝ ﺷﺨﺺ ﻣﻔﺮﺩ ﺗﻮ، ﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺷﻮﻧﺪ
دیکتاتور مغرور من.دوستت دارم...
مخاطب :خاصم :
تکرار میکنم با هر تپش قلبم
♥♡♥
تنها واژه حرفم اینه مخاطب قلبم دوستت دارم تا اخر عمرم 😔

بغل واکن برای من

که در گرمای آغوشت

شوم از غصه ام غافل

ببویم گونه هایت را

ببوسم روی ماهت را

شوم لبریز از مستی

میان باغ آغوشت

برقصم همچو پروانه

وتو مانند الماسی

برایم قیمتی داری

که بی حد است و اندازه.

دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد
چون بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد

آه از آن نرگس جادو که چه بازی انگیخت
آه از آن مست که با مردم هشیار چه کرد

اشک من رنگ شفق یافت ز بی‌مهری یار
طالع بی‌شفقت بین که در این کار چه کرد

برقی از منزل لیلی بدرخشید سحر
وه که با خرمن مجنون دل افگار چه کرد

ساقیا جام می‌ام ده که نگارنده غیب
نیست معلوم که در پرده اسرار چه کرد

آن که پرنقش زد این دایره مینایی
کس ندانست که در گردش پرگار چه کرد

فکر عشق آتش غم در دل حافظ زد و سوخت
يار ديرينه ببينيد كه با يار چه كرد...

حافظ

سراپا اگر زرد و پژمرده ایم
ولى دل به پائیز نسپرده ایم

چو گلدان خالى لب پنجره
پر از خاطرات ترک خورده ایم

اگر داغ دل بود ، ما دیده ایم
اگر خون دل بود ، ما خورده ایم

اگر دل دلیل است ، آورده ایم
اگر داغ شرط است ، ما برده ایم

اگر دشنه دشمنان ، گردنیم
اگر خنجر دوستان ، گرده ایم

گواهى بخواهید ، اینک گواه
همین زخم هایى که نشمرده ایم

دلى سر بلند و سرى سر به زیر
از این دست عمرى به سر برده ایم

قیصر امین پور

دوباره گمشده بودم در ازدحامِ خودم
غزل برای تو گفتم ولی به نام خودم

چقدر خسته گذشتی چرا نفهمیدی؟
چقدر هست که افتاده ام به دام خودم

نماز ثانیه را بی تو نیز می خوانم
خودم برای خودم می شوم امامِ خودم

چه سرنوشت عجیبی ست تازه فهمیدم
که دور بوده ز من نیمی از تمام خودم

کسی دوباره از آن سوی شعر می آید
بلند می شوم از جا، به احترام خودم

از این به بعد بدون تو نیستم تنها
من آشنا شده ام با کسی به نام "خودم"

در میکده‌اَت حالِ دلم بارانی‌ست
با جام رخَت مست شدن عرفانی‌ست

ای عارفِ من، کاشفِ من؛ مستم کن
این کُن فَیکون زلزله‌ای رضوانی‌ست

ای جوهر هر، زیر و زبر، زیباگر؛
از من نگُذر معبر اگر طولانی‌ست

※※※※※※※※※※※※※※※


ندانستیم و دل بستیم....
نپرسیدیم و پیوستیم...

ولی هرگز نفهمیدیم...
شکار سایه ها هستیم..

سفر با تو چه زیبا بود!!
به زیبایی رویا بود!!

نمیدیدیم و میرفتیم..
هزاران سایه با ما بود!

سکوتت را ندانستم!
نگاهم را نفهمیدی!

نگفتم گفتنی ها را...
تو هم هرگز نپرسیدی...!!!




گرچه تمام بودنم گمشده در نبودنت
غرق محال می شوم ، خام دوباره بودنت

چهره ی زیبای تو را نقش خیال می کنم
باز به خواب خویشتن رسم محال می کنم

حسرت دیدار تو را آهِ دوباره می کشم
در شب بی ستاره ام تو را ستاره می کشم

کاش دوباره بنگری بر دل زار و خسته ام
خسته که نه ز عشق تو خرد شدم ، شکسته ام

روز میان خواب من باز غروب می شود
« اگر بیای از سفر آه چه خوب می شود »

مثل همیشه می روی باز تو از خیال من
باز تمام می شود آرزوی محال من

نقش تو پاک می شود باز ز خواب می پرم
حسرت دیدار تو را به کنج سینه می برم

گُل فرستادی مرا، ای خوش‌تر از گُل روی تو

گُل نباشد در لطافت، چون بهشتی خویِ تو

جز دلی رنجور و غیر از نیمه‌جانی دردمند

من چه دارم تا به جای گُل فرستم سوی تو؟