شعر و شیدایی

                        

باد خواهد برد عشقی را که من دارم به تو
بعد از این یک عمر بی مهری بدهکارم به تو

تو همیشه در پی آزار من بودی ولی
من دلم راضی نشد یک لحظه آزارم به تو

راست می گویم ولی حرف مرا باور مکن
این که ممکن نیست دل را باز بسپارم به تو

خوب می دانم برای من کسی مثل تو نیست
خوب می دانم که روزی باز ناچارم به تو

می روم شاید دلت روزی گرفتارم شود
می روم .... اما گرفتارم ... گرفتارم به تو

بعد از این خب و بدش باشد پای خودمان
انتخابی است که کردیم برای خودمان

این و آن هیچ مهم نیست چه فکری بکنند
غم نداریم بزرگ است خدای خودمان

بی خیال همه با فلسفه شان خوش باشند
خودمان آینه هستیم برای خودمان

ما دو رودیم که حالا سر دریا داریم
دو مسافر همه در حال و هوای خودمان

احتیاجی به در و دشت نداریم اگر
رو به هم باز شود پنجره های خودمان

درد اگر هست برای دل هم می گوییم
در وجود خودمان هست دوای خودمان

دوست دارم که نفهمند بیا بعد از این
خودمان شعر بخوانیم برای خودمان

باد خواهد برد عشقی را که من دارم به تو
بعد از این یک عمر بی مهری بدهکارم به تو

تو همیشه در پی آزار من بودی ولی
من دلم راضی نشد یک لحظه آزارم به تو

راست می گویم ولی حرف مرا باور مکن
این که ممکن نیست دل را باز بسپارم به تو

خوب می دانم برای من کسی مثل تو نیست
خوب می دانم که روزی باز ناچارم به تو

می روم شاید دلت روزی گرفتارم شود
می روم .... اما گرفتارم ... گرفتارم به تو

ﺩﻝ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﺩﯾﮕﺮ ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﻢ ﻧﮑﻦ
ﻣﻦ ﻣـــﺴﻠﻤﺎﻧﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﯽ ﺩﯾﻦ ﻭ ﺍﯾﻤﺎﻧﻢ ﻧﮑﻦ

ﮐﺎﻓﺮ ﺑـــــــــﯽ ﺩﯾﻦ ﺑﺤﺎﻝ ﻣـﻦ ﺗﺮﺣﻢ ﻣﯿﮑﻨﺪ
ﺷﯿﻄـــــﻨﺖ ﺑﺲ ﮐﻦ ،ﻣﺮﺍ ﺑﺎﮐﻔﺮ ﺩﺭﻣﺎﻧﻢ ﻧﮑﻦ

ﺩﻟﻨـــــﺸﯿﻦ ﺑﻮﺩﯼ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻧﺎﺯﻧﯿﻦ ﺑـﻮﺩﯼ ﻭﻟﯽ
ﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺎ ﻏﺼﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻋﻬﺪﻭ ﭘﯿﻤﺎﻧﻢ ﻧﮑﻦ

ﮔــــــﺮ ﺩﻣﯽ ﺑﺎﻣﻦ ﻧﺸــﯿﻨﯽ ﺗﺮﮎ ﺩﻧﯿﺎ ﻣﯿﮑﻨﻢ
ﮐــــﺮﺩﻩ ﺍﯼ ،ﺍﻣﺎ ﺩﮔﺮ ﺳــــــﺮﺩﺭ ﮔــﺮﯾﺒﺎﻧﻢ ﻧﮑﻦ

ﮔـــــﺮﭼﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺩﺭﺩ ﺧﻮﮐﺮﺩﻡ ﮐﺮﯾﻤﯽ ﮐﻦ ﺑﻤﻦ
ﺩﺭﻏﻢ ﻋﺸــــــﻘﺖ ﺩﮔﺮ ﭼــــﻮﻥ ﺩﺍﻏﺪﺍﺭﺍﻧﻢ ﻧﮑﻦ

ﺑﺎﺯ ﻣــــــــﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻧﺎ ﻣــــﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ
ﻫﺮﭼــــﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﯽ ﺑﮑﻦ، ﻣﺤﮑﻮﻡ ﻫﺠﺮﺍﻧﻢ ﻧﮑﻦ .

می روم سوی شهر شالی ها
مست مستم زبی خیالی ها
از همه دودمان وایل وتبار
غربتی مانده در حوالی ها
به هوایی که بوی باران داشت
دل من پر شده ز خالی ها
بگذارید که من پیاده شوم
بروم تا دل زلالی ها
باز دلتنگ هر کسی شده ام
مانده ام در صف هلالی ها
مثل باران زابر می ریزد
رود چشمم به روی قالی ها
گفته بودم شکستنی شده ام
کوزه قلبم از سفالی ها
نشگنی دل که زود می ریزم
از تماشای کج خیالی ها

یک بغض شبیه باورم می شکند
سنگی که رها شد و سرم می شکند

ای پهنه ی بی کران چرا غم زده ای
از صاعقه ات بال و پرم می شکند

رگبار غزل به دفتر من زده است
اینگونه فقط بار و برم می شکند

سرمای دوباره ی زمستان خیال
از سوز تمام پیکرم می شکند

غم باز شده همدم هر قافیه ام
قانون غزل برابرم می شکند

شاعر شده ام که غصه را دم بزنم
اشکهای ترم دور و برم می شکند

🍁🍂🍁🍂🍁🍂🍁🍂🍁🍂

...ماهی سیاه چشم من ... در دام تو ...آرام است
تو ماهی و من ماهی این برکه ی کاشی..
اندوه بزرگی ست زمانــی که نباشی!

آه از نفس پاک تو و صبـــح نشابور
از چشم تو و حجره ی فیروزه تراشی..

پلکی بزن ای مخزن اسرار که هر بار
فیروزه و یاقـوت به آفاق بپاشی!

ای باد سبک سار! مرا بگذر و بگذار!
هشدار! که آرامش ما را نخراشی..

هرگــز بـه تـــو دستم نرسد ماه بلندم!
اندوه بزرگی ست چه باشی.. چه نباشی
شهر من تویی .. و من هرشب کوچه کوچه واژه های .. تو را قدم میزنم
..
باد هم
بوى
تو را
ميدهد
...
باران آمد
و خيابانها
در انتظار صداى قدمهاى تو
ديوانه شدند
...
به تو ميانديشم
و به تنهايى يك قطره آب
گوشه دنج لبت
كه به يادم آورد
بوسه بارانِ شبى را كه گذشت
به تو ميانديشم
و به ابرهاي بهارى كه به لبخند تو ميرقصيدند
....
تكيه بر ديوار
ايستاده
به تماشاى سايه ات
پنهان شدم

🍁🍂🍁🍂🍁🍂🍁🍂🍁🍂

...ماهی سیاه چشم من ... در دام تو ...آرام است
تو ماهی و من ماهی این برکه ی کاشی..
اندوه بزرگی ست زمانــی که نباشی!

آه از نفس پاک تو و صبـــح نشابور
از چشم تو و حجره ی فیروزه تراشی..

پلکی بزن ای مخزن اسرار که هر بار
فیروزه و یاقـوت به آفاق بپاشی!

ای باد سبک سار! مرا بگذر و بگذار!
هشدار! که آرامش ما را نخراشی..

هرگــز بـه تـــو دستم نرسد ماه بلندم!
اندوه بزرگی ست چه باشی.. چه نباشی
شهر من تویی .. و من هرشب کوچه کوچه واژه های .. تو را قدم میزنم
..
باد هم
بوى
تو را
ميدهد
...
باران آمد
و خيابانها
در انتظار صداى قدمهاى تو
ديوانه شدند
...
به تو ميانديشم
و به تنهايى يك قطره آب
گوشه دنج لبت
كه به يادم آورد
بوسه بارانِ شبى را كه گذشت
به تو ميانديشم
و به ابرهاي بهارى كه به لبخند تو ميرقصيدند
....
تكيه بر ديوار
ايستاده
به تماشاى سايه ات
پنهان شدم

دلــم گرفــتـه از آدمــایــی كــه میــگن :


دوست دارم امــا مــعــنـیشـو نـمـیدونـن


از آدمـایــی كــه مـیـخـوایـن مــال اونـا بـاشـی امــا خـودشـون مــال تـو نـیستـن


از اونـایی كـه زیـر بـارون برات میمیرن و وقـتـی آفـتـاب مـیشـه


همــه چـیز از یـادشــون مـیره

[Forwarded from Z.b]
توی ‌فنجان‌ غزل‌ هی ‌بیت ‌میریزم
بمان
تا بفهمی ‌درسکوت‌ از حرف ‌لبریزم
بمان

لااقل ‌یکبار پیش ‌من بشو سر به ‌هوا
اشکهایم ‌را ببین ... ازبغض سر ریزم
بمان

پادشاه سرزمین شعرهایم بوده ای
گرچه پیش چشم تو انگار ناچیزم
بمان

کوله بارت را زمین بگذار..قدری
صبر کن
قدر یک فنجان کوچک شعر میریزم
بمان

#فاطمه_سادات_مظلومی

[Forwarded from Channel]
بشنو از این می پرست می زده …………………….. داستان می خوری در میکده

دوش رفتم بر در میخانه ای ………………………………. تا بگیرم ساغر و پیمانه ای

بر در میخانه دیدم ناگهان ……………………………. می پرستان جمله با شور و فغان

هر یکی ساغر به دست نظاره گر ……………………….. بر رخ ساقی که گردد جلوه گر

هر یکی می خواست می مستی کند …………….. ترک هستی های این هستی کند

تا که ساقی آمد و با صد خروش …………………………. گفت کی می خوارگان باده نوش

چیست غوغا بر در این میکده ………………….. نظم این میخانه را بر هم زده

می پرستان جمله آوردند جوش ………………….. بانگ سر دادند با جوش و خروش

کی تو ساقی همه دلهای @canalemehrvarzan ما ……………………………..باده ای کن در این پیمانه ها

در میان می خواره ای ها بست بی شکیب …………….. زد نهیبی اندر او صدها لهیب

گفت امشب از همه شب ها جداست ……. همنشین می خواران امشب خداست

گفت ساقی را که ای پیر گرام ……………………….. کن دگر گفت و شنود خود تمام

آن خم سر بسته ات را باز کن ………………….. اینک بساط شور و مستی باز کن

آن خمی که سوزد و سازد @canalemehrvarzan مرا ………………………… آن خمی که آتش افروزد مرا

آن خمی که جمله خم های دگر ………………….. پای بست این خم سوزنده تر

آن خمی که دل ز خم ها می برد ……………….. آتش اندر جان خم ها می زند

هر که از این می خورد فانی @canalemehrvarzan شود ……………………… محو ذات حق شده باقی شود

انبیا هم مست از این پیمانه اند ……………………… تا ابد ساکن در این میخانه اند

هر که از این می خورد مجنون شود …………………. گر جنونی داشته افزون شود

جرعه ای می خورده شاه ماسوا ……………….. تا علی گشته به عالم مرتضی @canalemehrvarzan

تماشای تو وقت دلبری سخت است باور کن
تو را دیدن به چشم خواهری سخت است باور کن

تصور کردنت حتی میان خواب های من
بدون چادر و بی روسری سخت است باور کن

از اینکه شمع هر محفل شدی آهسته می سوزم
چه ساده از همه دل می بری سخت است باور کن

تصور کردنش حتی مرا از پا می اندازد
تو باشی در کنار دیگری سخت است باور کن

من آن آتشفشانم که فرو خوردم غم خود را
دلی پر دارم و... افشاگری سخت است باور کن

مرا با گوشه ی چشمی به اتش می کشی، آری
نگاهت باشد اما سرسری سخت است باور کن

به خون دل به دست آوردمت دل کندن آسان نیست
که بگذاری و راحت بگذری سخت است باور کن

اين شعر خيلي زيباست
ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘــﺎ ﮔﺮ ﺑﺸﮑﻨﺪ ﺑﺎ ﻧﺴﺨﻪ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ
ﭼﺸﻢ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﻫﻢ ﺩﻣﻲ ﺑﺎ ﺑﻮﺳﻪ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ
ﺳﻴــﻞ ﺑــﺎﺭﺍﻥ ﮔــــﺮ ﺑﺒــــﺎﺭﺩ ﺍﺯ ﻧﺴﻴـــــﻢ ﺻﻮﺭﺗﻲ
ﻏــﻢ ﻣﺨـــﻮﺭ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ
ﻣﺨﺘﺼــــﺮ ﮔــﻮﻳﻢ ﺍﮔـــﺮ ﻭﻳــﺮﺍﻥ ﺷـﻮﺩ ﮐﺎﺷﺎﻧﻪ ﺍﻱ
ﺟــﺎﻱ ﻫــﺮ ﻭﻳــﺮﺍﻧﻪ ﺍﻱ ﮐﺎﺧــﻲ ﻧﻤﺎﻳـﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ
ﺍﻱ ﺧــﺪﺍ ﻫــﺮﮔﺰ ﻧﺒﻴﻨـــﻢ ﺑﺸــﮑﻨﺪ ﻗﻠـــﺐ ﮐﺴﻲ
ﺩﻝ ﺷﮑﺴﺘﻪﺑﺎﻃﻨﺶ ﺍﺯ ﺭﻳﺸـﻪ ﻭﻳـــﺮﺍﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ...!،؟؟؟؟

کاش مسدود شود راه فرار از بغلت...

کاش من قافیه گردم به ردیف غزلت...

دوست دارم بزنم جار که تو عشق منی..

عشقِ من را بکنی بر همه ضرب المثلت...!!!
🌹

قمار عشق شیرین است و من، هرگز نمیبازم...
"تو" از آس دلت مغرور و من، دلخوش به سربازم...
چه حکم است اینکه میدانی، که حکما دست من خالیست
دل و دستم که میلرزد، خودم را پاک میبازم...
ورق برگشته است امروز و "تو" حاکم، منم محکوم...
چه باید کرد با این بخت؟ میسوزم و میسازم...
"تو" بازی میکنی از رو و من، آنقدر گیجم که...
نمیدانم کدامین برگ را، باید بیندازم...
اگر حاکم تویی ای "عشق" ،من تسلیم تسلیمم...
همه از برد مغرورند و من، بر باخت مینازم...

قمار عشق شیرین است و من، هرگز نمیبازم...
"تو" از آس دلت مغرور و من، دلخوش به سربازم...
چه حکم است اینکه میدانی، که حکما دست من خالیست
دل و دستم که میلرزد، خودم را پاک میبازم...
ورق برگشته است امروز و "تو" حاکم، منم محکوم...
چه باید کرد با این بخت؟ میسوزم و میسازم...
"تو" بازی میکنی از رو و من، آنقدر گیجم که...
نمیدانم کدامین برگ را، باید بیندازم...
اگر حاکم تویی ای "عشق" ،من تسلیم تسلیمم...
همه از برد مغرورند و من، بر باخت مینازم...

تو زلیخایی و من یوسفِ آشفته سرم
دوست دارم که خودم پیرهنت را بدرم!

تو هر اندازه که بگریزی و پرهیز کنی
من همان قدر به آغوش تو مشتاقترم!

قصه برعکس شده، نوحم و طوفان زده ام
کشتی سوخته ای مانده میان جگرم!

دو قدم پیش بیا! ای قدمت بر سر چشم!
دو قدم تا که تو را تنگ بگیرم به برم!

تو به اندازه هر یک قدمم آتشی و
من به اندازه هر یک نفست شعله ورم!

دورتر می شوی و بیخبر از حال منی
پیش می آیم و از شرم لبت با خبرم!

آه و صد آه! خلیلِ بُتِ خالت شده ام
شکر و صد شکر که اعجاز ندارد تبرم!

چه کُنم با دو لبت؟ دل بکنم یا نکنم؟
چه کنم جان و دلم را؟ ببرم یا نبرم؟

تو زلیخایی و من یوسفِ آشفته سرم
دوست دارم که خودم پیرهنت را بدرم!

تو هر اندازه که بگریزی و پرهیز کنی
من همان قدر به آغوش تو مشتاقترم!

قصه برعکس شده، نوحم و طوفان زده ام
کشتی سوخته ای مانده میان جگرم!

دو قدم پیش بیا! ای قدمت بر سر چشم!
دو قدم تا که تو را تنگ بگیرم به برم!

تو به اندازه هر یک قدمم آتشی و
من به اندازه هر یک نفست شعله ورم!

دورتر می شوی و بیخبر از حال منی
پیش می آیم و از شرم لبت با خبرم!

آه و صد آه! خلیلِ بُتِ خالت شده ام
شکر و صد شکر که اعجاز ندارد تبرم!

چه کُنم با دو لبت؟ دل بکنم یا نکنم؟
چه کنم جان و دلم را؟ ببرم یا نبرم؟

ﺑﻪ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﻨﺰﻟﮕﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﻨﯽ
ﺑﻪ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮔﺮﻣﺎﯼ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﻣﻨﯽ
ﮔﺮﭼﻪ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﻧﺸﺪ ﻫﻤﺪﻡ ﻭ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻣﻦ
به ﮐﻪ ﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻣﻨﯽ

غمگین مشو عزیز دلم🍁🍂☕️
مثل هوا در کنار توام
نه جای کسی را تنگ می کنم
نه کسی مرا می بیند
نه صدایم را می شنود
دوری مکن
تو نخواهی بود
من اگر نباشم.

شمس لنگرودی
🍂🍁☕️