شعر و شیدایی

                        

بکش دستی به روی زخم های بی شمار من



که اعجازی که دستت می کند؛مرهم نخواهد کرد

آمدم تنهایی ات را پر کنم امّا نشد
در نگاهت ذرّه ای افسوس «من» پیدا نشد

آمدم تا عشق را با چشم تو معنا کنم
جز زمستان در نگاه تیره ات معنا نشد

وامقی ماندم میان آرزوهایم غریب
قسمت لب های سردم بوسه ی عذرا نشد

هر چه کردم عاشقم باشی بخوانی عشق را
با غزل ..با شاعری ..با قهر.. با دعوا نشد

از تو تا من آسمان تا آسمان ابری و حیف
سردی تعبیرت از «من» گرمی یک «ما» نشد

حسّ مجنون بود و لیلا گفتنش طعم جنون
خط به خط در شعر و شورم غیر تو لیلا نشد

شاعری ماندم که با هر یک غزل دیوانه تر
از دَم دیوانه اش افسانه ی عیسی نشد....

مست و دیوانه ام...انگار دلم میخواهد؛
بزنم مشت به دیوار!دلم میخواهد!

همه گفتند تو عاشق شده ای...من شاید؛
بزنم دست به انکار... دلم میخواهد

خسته ام از تو،ازین باعثِ شاعر شدنم
خسته ام از تو و هر بار دلم میخواهد؛

بزنم قیدِ جهانی که تو را فارغ کرد
از من...از این "مثلا یار" دلم میخواهد

عاقلان گرچه در این دایره سرگردانند
اندکی نقطه ی پرگار دلم میخواهد

از همان روز که گفتی گلِ مریم خوب است
گل فروشی سر بازار دلم میخواهد

من وتو، راهیِ" آن رَه که به ترکستان است"
با تو چون می روم این بار دلم می خواهد!

ﺣﻮﺍﺳـــــــــــﺖ ﺑــــــﻪ ﺩﻟـــ..ــــﺖ ﺑﺎﺷـــﺪ ...

ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫــــــﺮ ﺟﺎﯾـــﯽ ﻧﮕـــــــــــــــــــــــــﺬﺍﺭ ...

ﺍﯾــــــــــــﻦ ﺭﻭﺯﻫـــﺎ ﺩﻝ ﺭﺍ ﻣـــے ﺩﺯﺩﻧــــــــــﺪ ...

ﺑـﻌــــــﺪ ﮐــــــﻪ ﺑــــــــﻪ ﺩﺭﺩﺷـــــــﺎﻥ ﻧﺨـــــﻮﺭﺩ

ﺟـــــــــــﺎے ﺻﻨـــــــــﺪﻭﻕ ﭘﺴـــــــ..ــــــﺖ !

ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳطــــــــﻞ ﺁﺷـ..ـﻐﺎﻝ ﻣﯽ ﺍﻧــــﺪﺍﺯﻧــــﺪ !!!

ﻭ " ﺗـــــــــــــــــــــــــــﻮ "

ﺧـــــــــﻮﺏ مـــے ﺩﺍﻧــے ﺩﻟــےﮐـــــــــــــــــــﻪ

ﺍﻟﻤــــﺜﻨـــــــﯽ ﺷــــــــــــﺪ !

ﺩﯾـﮕــــــــــــــﺮ ﺩﻝ ﻧـﻤــــے ﺷــــــــــــــــﻮﺩ ...

ﻣﺎﻫـــــــــــــﯽ ﻫﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﺷﺎﻥ ﺩﯾﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ . .
ﮔـــــــــــــــﺮﮒ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻧﺸﺎﻥ . .
ﻋﻘــــــــــــــﺎﺏ ﻫﺎ ﺳﻘﻮﻃﺸﺎﻥ و انسانها درونشان...
"صادق هدايت

ز کجا آمده بودی که خرابم کردی
اهل میخانه نیم مست شرابم کردی

من بیچاره کجا بتکده و دیر کجا
جام می از تو گرفتم چه بخوابم کردی

لطف اعجاز ببین این همه شیرین دهنی
لب ساقی لب ساغر می نابم کردی

حالت مستی مرا کاش نبیند زاهد
گرنه با تیر ملامت به نشانم کردی

گو بیاور خم می سر بکشم ای ساقی
گرنه فریاد کنم وه تو خرابم کردی

نیمه شب نیست ز اغیار خبر در این کوی
جملگی یاد تو هست خانه خرابم کردی

دلم
«تو »را میخواهد

در میان اینهمه
لغات

اینهمه
زبان

فرهنگ نامه های رنگ رنگ

چه فقیر است
جهانی که
«تو»را ندارد.


کوروش نادرخانی


سلام می کنم به بی صبری
به بغض
به باران
به بیمِ باز نیامدنِ نگاهِ تو...

باور کن من به یک پاسخ کوتاه
به یک سلام سرسری راضی ام
آخر چـــــــــرا سکوت میکنی؟!

دلم عاشق, دلم شیدا, دلم تا قسمتی تنها
دلم یک اسمان دارد, به رنگ ابی دریا

سحر بایک تبسم گل, ز راه دور می اید
دلم را می برد یک روز به جشن پاک شبنم ها

دلم یک کلبه می خواهد به رنگ گرم ارامش
مرا گاهی بپوشاند زچشمان شب یلدا

تمام سالیان را دل به پای این وان در گیر
میان شاید واما, میان آی ادم ها

چه زیبا می شود صبحی که اغازش تو می گردی
بسان زایش خورشید, زبوی مهربانی ها

بلندی های دنیا را برایت جستجوکردم
رسیدم پای دیوارت دلم از پشت در پیدا

عشق یعنی، سینه‌ام در هر نفس، درگیر توست
بر پلاکم ، نام تو ، بر گردنم ، زنجیر توست

عشق یعنی، چشم تو همرنگ عاشق، گشتن است
در دل چشمت نوشته، عشق من، تقدیر توست

در صدور ، حکم مرگ من ، تعلل می‌کنی
چونکه می‌دانی، طپیدن های دل، تکبیر توست

خواب من ، آغشتۂ ابهام بیداری، شده است
چشم باز و بسته‌ام ، پیوسته بر تصویر توست

منطق خشک ارسطو، واقعاً بی‌منطق است
احترامم هر نفس ، وابستۂ تحقیر توست

همین که اسمم را که صدا بزنی
تک واژه...
بی پیش...
مثل اولین بار که صدایم زدی
بی پس...
...
دوباره بی اراده لبخند میزنم
دوباره مادر می پرسد: وا!... به چه می خندی!؟
و دوباره می گویم:
جانِ دلم!

ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺷﺒﻴﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ...
ﺳﺎﺩﻩ ﻟﻮﺡ ﻧﺒﺎﺵ !!
ﻫﻴﭽﻜﺲ , ﺩﻳگرﯼ ﺭﺍ , ﺑﺮﺍﯼ ﭼﻴﺰﯼ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ ﺩﻭﺳﺖ
ﻧﺪﺍﺭﺩ !
ﻋﻼﻗﻪ ﯼ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ , ﺍﺯ ﻧﻴﺎﺯﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﻴﺸﻮﺩ ,
ﻧﻴﺎﺯﻫﺎيي ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺭﻭﺯﯼ , ﺁﺩﻡ ﺩﻳﮕﺮﻱ , ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻬﺘﺮﯼ
ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ...

🌞



روی تو خوش می نماید آینه ما
کآینه پاکیزه است و روی تو زیبا

چون می روشن در آبگینه صافی
خوی جمیل از جمال روی تو پیدا

هر که دمی با تو بود یا قدمی رفت
از تو نباشد به هیچ روی شکیبا

صید بیابان سر از کمند بپیچد
ما همه پیچیده در کمند تو عمدا

طایر مسکین که مهر بست به جایی
گر بکشندش نمی رود به دگر جا

غیرتم آید شکایت از تو به هر کس
درد احبا نمی برم به اطبا

برخی جانت شوم که شمع افق را
پیش بمیرد چراغدان ثریا

گر تو شکرخنده آستین نفشانی
هر مگسی طوطیی شوند شکرخا

لعبت شیرین اگر ترش ننشیند
مدعیانش طمع کنند به حلوا

مرد تماشای باغ حسن تو سعدیست
دست فرومایگان برند به یغما



سعدی ، غزل شماره ی 3

لب به اِحساس زَدَم..!!
مَست شُدَم..!!
فَهمیدَم؛
«شاعِران مَست تَرین طایفهٔ هُشیارَند.!!»

بی خود اَز حال شُدَن،
گرچه گُناه اَست

وَلی..

"شاعِری جُرمِ قَشَنگی است اَگر بُگذارَند ...!!!

گریه کردم اشک بر داغ دلم مرهم نشد

ناله کردم ذره ای از دردهایم کم نشد

در گلستان بوی گل بسیار بوییدم ولی

از هزاران گل گلی همچون شما پیدا نش

شعرهایت بوی یکرنگی ندارد
چه زودهوای شدی بایک دیدار

 و رسالت من این خواهد بود 
تا دو استکان چای داغ را 
از میان دویست جنگ خونین 
به سلامت بگذرانم 
تا در شبی بارانی
آن ها را 
با خدای خویش
چشم در چشم هم نوش کنیم

حسین پناهی

‏دلم چرا گريه میکنی؟؟؟؟


"آسوده باش"
دیگر تو را به کسی نمیدهم...!
حتی به امانت!

ابري شده چشمم که دلي سير ببارد
تا بعد تو ديگر به کسي دل نسپارد

دنبال يکي باش که مثل منِ بي تاب
تا آمدنت ثانيه ها را بشمارد

قويي شود و پر بکشد از شب دريا
بر ساحل آرام دلت سر بگذارد

تا ورد زبانش بشود نام و نشانت
هر روز ، تو را گوشه ي قلبش بنگارد

او که نه فقط شور بهار تو که حتي
پاييز و زمستان تو را دوست بدارد

من از تو به اين شرط گذشتم که بگردي
دنبال کسي که به خودت دل بسپارد

ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی
نروم جز به همان ره که توام راه نمایی
همه درگاه تو جویم همه از فضل تو پویم
همه توحید تو گویم که به توحید سزایی
تو زن و جفت نداری تو خور و خفت نداری
احد بی زن و جفتی ملک کامروایی
نه نیازت به ولادت نه به فرزندت حاجت
تو جلیل الجبروتی تو نصیر الامرایی
تو حکیمی تو عظیمی تو کریمی تو رحیمی
تو نمایندهٔ فضلی تو سزاوار ثنایی
بری از رنج و گدازی بری از درد و نیازی
بری از بیم و امیدی بری از چون و چرایی
بری از خوردن و خفتن بری از شرک و شبیهی
بری از صورت و رنگی بری از عیب و خطایی
نتوان وصف تو گفتن که تو در فهم نگنجی
نتوان شبه تو گفتن که تو در وهم نیایی
نبد این خلق و تو بودی نبود خلق و تو باشی
نه بجنبی نه بگردی نه بکاهی نه فزایی
همه عزی و جلالی همه علمی و یقینی
همه نوری و سروری همه جودی و جزایی
همه غیبی تو بدانی همه عیبی تو بپوشی
همه بیشی تو بکاهی همه کمی تو فزایی
احد لیس کمثله صمد لیس له ضد
لمن الملک تو گویی که مر آن را تو سزایی
لب و دندان سنایی همه توحید تو گوید
مگر از آتش دوزخ بودش روی رهایی