شعر و شیدایی

                        

نفسم کاش هم اینک توکنارم بودی
دست در دست وشبی بازتویارم بودی

دوقدم...زود بیا ..بی تو گلم دلتنگم
من توراصیدشدم ؟یاتو شکارم بودی؟

یاد آن شب!!! چه شبی بود که مابی وقفه
سر به بالین هم وتو غم گسارم بودی

من همه اشک شدم ازسردوشت جاری
به! چه زیبا ..نفسم ..تو هم دچارم بودی!!

من زلیخاشده ام ..مست دوچشمت ای عشق
شعر چشمان توگفتم ..توشعارم بودی

یوسف قلب خرابم شده ایی می دانی؟
قاب تصویر تو...دل...ای که بهارم بودی

بی قرارت شده ام باز بیا... .دل تنگم
عشق من کاش هم اینک...تو کنارم بودی!!

نمی دانم تو هم یاد دل ما میکنی یا نه......

مرا راه گلو.... ای بغض غم، وا می کنی یا نه
برایم چاره ای جز گریه پیدا می کنی یا نه

ببین سوز درونم از خطوط چهره ام پیداست
تو هم در چهره ام، غم را تماشا می کنی یا نه

دلم در هر طپش ....صد بار آواز تو را خواند
نمی دانم تو هم یاد دل ما میکنی یا نه


تو در قلب منی، هرجا که هستی، هر کجا باشی
ندانم کنج این ویرانه، مأوا می کنی یا نه..

ﯾﮏ ﻗﺪﻡ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺑﻪ ﯾﻐﻤﺎ ﺑﺮﻭﺩ
ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﻧﮓ ِ ﻗﺸﻨﮓ ﺍﺯ ﮐﻒ ِ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﺮﻭﺩ
ﻫﺮﮐﻪ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﺑﺮﺍﻧﮕﯿﺨﺖ ﮔﻮﺍﺭﺍﯾﺶ ﺑﺎﺩ ......
ﺩﻝ ِ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺷﻮﻗﯽ ﭘﯽ ِ ﯾﻠﺪﺍ ﺑﺮﻭﺩ؟
ﮔﻠﻪ ﻫﺎﺭﺍﺑﮕﺬﺍﺭ !
ﻧﺎﻟﻪ ﻫﺎﺭﺍﺑﺲ ﻛﻦ !
ﺗﺎﺑﺠﻨﺒﻴﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺖ ﺗﻤﺎﻡ !!
ﻣﻬﺮ ﻭ ﺁﺑﺎﻥ ﺩﻳﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺮﻫﻢ ﺯﺩﻥ ﭼﺸﻢ ﮔﺬﺷﺖ ....
ﻳﺎﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎﻝ ﺟﺪﻳﺪ !!
ﺑﺎﺯﻛﻢ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﻋﻴﺪ !!
ﺍﻳﻦ ﺷﺘﺎﺏ ﻋﻤﺮﺍﺳﺖ ...
ﻣﻦ ﻭﺗﻮﺑﺎﻭﺭﻣﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ !!
ﺯﻧﺪﮔﻲ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﻛﺎﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ؛
ﺯﻧﺪﮔﻲ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﻢ ﺍﺳﺖ؛
ﺯﻧﺪﮔﻲ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻏﻢ ﺍﺳﺖ؛
ﭼﻪ ﺑﻪ ﻛﺎﻡ ﻭ
ﭼﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻭ
ﭼﻪ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ...
ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﻫﻤﺖ ﻣﺎﺳﺖ ... ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻴﮕﺬﺭﺩ ...
ﺯﻧﺪﮔﻲ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺭﺍﺯ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻼﻣﺖ ﺑﺪﻫﺪ؛
ﺯﻧﺪﮔﻲ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺳﺎﺯ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﺪﻫﺪ؛
ﺯﻧﺪﮔﻲ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﻧﺎﺯ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﻬﺎﻧﺖ ﺑﺪﻫﺪ؛
ﭼﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﺯ
ﻭ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﺯ
ﻭ ﭼﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﺯ ...
ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭﯼ ﻣﺎﺳﺖ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮕﺬﺭﺩ

هم با غزل هم بی غزل من شعر می خوانم تو را
هم با زبان هم بی زبان گویم که می خواهم تو را

بر چشم من بنگر که من عاشق شدم بر روی تو
تا کی بمانم منتظر بر آستان کوی تو

ابرو مکن کج با دلم میل دلم با روی توست
دست خیال انگیز من پیوسته در گیسوی توست

نقش و نگار زندگی از بود تو رنگین شده
جانا مرو بی عشق تو هر لحظه دل غمگین شده

من می نشینم منتظر از دور تا پیدا شوی
شاید تو هم مانند من یک لحظه ای شیدا شوی

کاش هر صبح، به دیدارِ تو،بیدار شدن
تو دوا باشی و،با عشقِ تو بیمار شدن

با تو بودن همه ی عمر، نفَس در نفَس ات
سر به گیسوی تو، از عطرِ تو سرشار شدن

مثلِ برگِ گُلِ سرخ و لبِ خورشیدِ بهار
سِیر، از طعمِ خوشِ بوسه ی دیدار شدن

حُسن، آن نیست که آن کودکِ کنعانی داشت
حُسن را ، چشمِ تو بایست خریدار شدن

تو اگر باغچه را نیمِ نگاهی بکُنی
گُلِ بابونه ندارد غمِ بی بار شدن

مستی وشاعری و بی خبر از خود، چه خوش است
مَرد را می کُشد این لحظه ی هشیار شدن

دردِ تکرارِ شب و روز ، خدایا تا کَی ؟
خسته ام، خسته ازاین چرخه ی تکرار شدن

آرزوئی است، ولی کاش بر آید، یاغی
دیدنِ نرگسِ نازی و گرفتار شدن

حضرت عشق بفرما که دلم خانه توست
سر عقل آمده هر بنده که دیوانه توست

دل من اگر که از عشق نصیبی دارد
حضرت عشق به من لطف عجیبی دارد

بگذارید، بگذارید که بیمار بماند این دل
با تب عشق دلم حال غریبی دارد

لحظه میمیرد و من آخر سر میپوسم
عشق ای ناجی من دست تو را میبوسم

بی وجود تو سعادت نشود حاصل من
تا نفس هست تو ای عشق بمان در دل من

ساده عاشق شد دلم من باز حاشا می کنم
با ترانه قلب خود را غرق رویا می کنم

همسفر با عشق تو تا مرز گریه می روم
بی بهانه من نگاهت را تمنا می کنم

بی تو شبهایم پر از تکرار مردن شد وبس
تا بیایی رنگ شب را شاد و زیبا می کنم

بی صدا شد کوچه ها از دست تاریکی شب
از صدایت کوچه ها را پر ز غوغا می کنم

من کویرم بی درختم مثل صحرایی بزرگ
گر تو باشی عقده های کهنه را وا می کنم

تا سحر پیشم بمان زیباترین آواز من
من اگر رودم تو را همرنگ دریا می کنم

می روی تا بشکند این قلب من از بی کسی
هر کجا باشی تو را من باز پیدا می کنم

سلام، صبح قشنگی ست، حالتان خوب است؟
هوای برکه ی چشم زلالتان خوب است؟

از آسمان بلند نگاهتان چه خبر؟
هنوز جنگل سبز شمالتان خوب است؟

چقدر عطر نفس هایتان دل انگیز است
چقدر خاطره ی پارسالتان خوب است

اجازه هست در آغوشتان کشم یک بار؟
اجازه هست بگویم وصالتان خوب است؟

اجازه هست در این صبح خوش ببویمتان؟
به قدر ثانیه ای هم مجالتان خوب است

چقدر اخم به چشم سیاه می آید
کباب کن دلمان را، ذغالتان خوب است

"حضور خلوت انس است و دوستان جمعند
و ان یکاد بخوانید ..."فالتان خوب است‌

صبح باشد ، من و یک بی تویی و آذرماه
برگ زردی که خودش ول شده باشد در راه

از سر شاخه عشقت که فرو افتادی
باد پاییز فقط باشد و دردی جانکاه

دل برگت بشود محو و نفهمی هرگز
چه به روز دلت آورده همین آذر ماه

صبح شد باز دلم میل پریدن دارد

و تماشای تو هر صبح چه دیدن دارد

تو و آن صورت زیبا. و صدای مخملت

جمله ،،صبح بخیر،، از تو شنیدن دارد

عشـــــــــــق یعنی یک تلنگر بر تن احساس گل
عاشــــــــــــــقی یعنی بزن بر این دل دیوانه پُل

عشــــــــــق یعنی روز و شب درگیر غوغای نگاه
عشـــــق یعنی حسرت و اشک و من و اندوه و آه

عشــــــــــــــق یعنی شعر چشمان ترا باور کنم
در تب این شــــــــــــعله ها این دیده‌ام را تر کنم

من اســـــــــــــــــیر غل و زنجیر و خم موی تو ام
تشــــــــــــــــــنه و آشفته در محراب ابروی تو ام

شـــــــــــعر یعنی شعر عاشق در کتاب خاطرات
خیره بر چشمان شب بابهت و حسرت گیج ومات

عشق یعنی یک غزل در وصف دل در عمق شب
قافیه اشک و ردیفش شعله عشق است و تب...!!!

ای کاش! کسی بود که غمخوار دلم بود
مانند غزل های خودم، یارِ دلم بود

عاشق شده بودم دلم از درد، نمیرد
آری سخن عشق، پرستارِ دلم بود

هرجا نفسم تنگ شد آمد غزلی نو
غم بود ولی قافیه، غمخوار دلم بود

بازار وفا بود و حراجی محبت
یک رهگذرِ مست، خریدار دلم بود

یک بوسه# فقط، مطلع دل میشد و آنجا.
سمفونیِ هر شعر، دگر کار دلم بود

خال و خط و ابرو و لبش رنگ خدا داشت
من بنده ی او بودم و دادار دلم بود

رفته است از این کوچه ی بن بست همانکه
همسایه ی دیوار به دیوار دلم بود

حالا بگذارید که شاعر بنویسد:
او ماه ترین ماهِ شبِ تار دلم بود

دلم تنگ ست؛
مثل لباس سالهای دبستانم،
مثل سالهای مأموریتهای
طولانی پدر
که نمی فهمیدم
وقتی می گویند
کسی دور ست،

یعنی چقدر دور...

(لیلا کردبچه)

گفتمش سلطان قلبم تو کجا اینجا کجا.
منطق و عشق و خرابات بوده اند از هم جدا.

گفت از روزی که عشقت در دلم ریشه دواند.
منطق و عقل و تفکر را ز جانم زود راند.

گفتمش ای محرم رازم تو جانم سوختی.
بی وفا حالا که وقت توبه شد افروختی.

گفت ای همراز عاشق پیشه ی نیکو سرشت.
با تو حتی دوزخم باشد نکوتر از بهشت.

دیگر حتی لحظه ای ترکت نمیگویم تو را.
تا زمان مرگ خود ثابت کنم این ادعا.

تا شنید همراز بیدل این سخن از یار خویش.
داد بر دستان داور با دو دستش جان خویش.

قصه ی همراز عاشق تا ابد پاینده است.
هر کسی عاشق شود تا بی نهایت زنده است.

جان من عشق تو را چیدن و دیدن هنر است.
باهمه عشوه گری , بر تو رسیدن هنر است.

هرچه هم ناز کنی , ناز کشت خواهم بود.
نازنینا به خدا ناز کشیدن, هنر است.

دل من تنگ شد و چاره آن روی تو شد.
روی تو دیدن و آن را نگزیدن , هنر است.

من غرور تو ام ای کبک خرامان به خدا,
سخن عشق ز حرف تو شنیدن, هنر است.

تو درخت خوش این باغی و من می دانم,
زان همه میوه یکی, زان همه چیدن هنر است.

کام من در طلب لعل لبت کام گرفت.
نازنین کام دل انگیز چشیدن, هنر است.

گل مریم , زشمیمت شده ام مست و خراب.
بی می و باده اگر مست شد این تن, هنر است...

کاش..........
حتی"یک بار..................
لابه لای غم دلتنگی من..............
"تو" گذر می کردی!!!!
و مرا می دیدی......
که چو رگبار بهار.........
در پی ات می بارم!!!!
گفته بودند که:
"از دل برود"هر انکه از دیده برفت
"تو"که همچون نفسی.........
"تو"که.......
از دیده برفتی و نرفتی از یاد..................
مبر از یاد مرا

لبخندِ تو صبحانه یِ شیرین شده در شامگهِ عمر من ای جان


وقتی که مربّایِ گلِ سرخِ لبت ریخته بر خامه یِ دندان

دیدمت وه چه تماشایی و زیبا شده ای !
ماه من ، آفت دل ، فتنه ی جانها شده ای !

پشت ها گشته دو تا، در غمت ای سرو روان
تا تو درگلشن خوبی گل یکتا شده ای

خوبی و دلبری و حسن , حسابی دارد
بی حساب از چه سبب اینهمه زیبا شده ای ؟

حیف و صدحیف که بااینهمه زیبایی و لطف
عشق بگذاشته اندر پی سودا شده ای

شبِ مهتاب و فلک خواب و طبیعت بیدار
باز آشوبگر خاطر شیدا شده ای

بین امواج مهت رقص کنان می بینم
لطف را بین ،که به شیرینی رویا شده ای

دیگران را اگر از ما خبری نیست چه غم .
نازنینا ، تو چرا بی خبر از ما شده ای ؟

قهر چشمانت دلم را تکّه تکّه می کند
گر نباشی در وجودم درد چکّه می کند

سر بچرخان با دلم حرفی بزن ای مونسم
چون بخندی خنده ات بازار سکّه می کند

دست خود را روی قلب من بزارو گوش کن
عشق من را با تمام جانِ خود، تو نوش کن

سرنوشتت را به نام ِ من بزن جشنی بگیر
این رقیبان را چُنان دیوانگان مدهوش کن

می بریز و چینِ دامن را برقصان نازنین
قِر بریز و دینُ مالم را بدزدِ ای بهترین

جان بگیر و جانِ من را پیشِ خود در بند کن
بهترینم.... نازنینم.... تا ابد ای.... آخرین

آشتی کن با دلِ من ای طبیبم ای دوا
حال من را خوب کن با یک نگاهت ای شفا

من خریدارم اگر نازی هنوزم مانده است
قهر چشمانت دلم را کُشت ای نازک ادا

در نظر سنجی چشمان تو ثابت شده است:

مژه هایت به خودی قالب ضرب المثل است

36درصد چشمان تو جنسش عسل است

مابقی قهوه و فنجان و شراب و غزل است...