شعر و شیدایی

                        

زندگی رقص نجیبی ست
که از چشمه ی بودن، جاریست
رقص یک شاپرک بازیگوش
لای یک دسته گل ِ یاس معطر در باغ ...
رقص ِ یک نغمه ی آرام ِ اذان …
که شبی باد میان من و این قبله پراکنده کند ...
رقص کِرمی شب تاب
که شبیه تپش ِخورشید است ...
زندگی شعر نجیبی ست
که در دفتر ِ اندیشه ی این گنبد ِ دَوار
پر از قافیه است ...
چه کسی گفت خدا شاعر ‌‌نیست ...

انحنای روح من
شانه های خسته ی غرور من
تکیه گاه بی پناهی دلم شکسته است
کتف گریه های بی بهانه ام
بازوان حس شاعرانه ام
زخم خورده است

دردهای پوستی کجا؟
درد دوستی کجا؟

درد را باید
همین جا نگه داشت ،
همین جا
کنج همین دل
که امن است و امان

درد را نباید لقمه کرد و
با هر کسی هم سفره شد
که نامحرمان
عادت دارند
به نان خوردن و نمکدان شکستن ...

الهي . . .

در جلال رحماني،در کمال سبحاني
نه محتاج زماني،ونه آرزومندمکاني
پیداست که در میان جاني، جان زنده به چیزی است که تو آني

✨یا رب، دل پاک وجان آگاهم ده

ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺍ
ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪﺗﻮﻭﺿﻮﯾﯽﺳﺎﺩﻩﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺭ ﻣﺤﻀﺮ ﮐﺒﺮﯾﺎﺋﯽ ﺍﺕ...
ﻣﺎﺋﯿﻢ ﻭ ﺳﺠﺎﺩﻩ ﻋﺸﻖ ﺑﺎ ﺗﻨﯽ ﺧﺎﮐﯽ
ﺭﺍﮐﻊ ﻭ ﺳﺎﺟﺪ...
ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ...
ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺭﮐﻮﻉ ﻭ ﺳﺠﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻧﻔﺲ ﺍﺯ ﺗﻮ ...
ﻣﺪﺩ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ای بخشنده مهربان. .

تا خدا چشمان من را دید،،، شبنم آفرید
سینه را آماده ی غم دید،،، ماتم افرید

قسمت لبهای من غم چشمهایم، اشک شد
مابقی را دست حق خوش حال و خرم افرید



اشک ،غصه ،،غم ،،جدایی ،،لحظه های بی کسی
یک به یک را بهر این دل او منظم افرید


بهر نوبر،، اندکی شادی،، کمی اوقات خوش
لابه لای خرمنی اندوه و ماتم افرید



نوبت ماکه رسید ،،انگار شادی شد تمام
لاجرم بهر دوچشمم اشک نم نم افرید



خوب یا بد این شده تقدیر، هیچ انکار نیست
قست‌ما هم مکرر غصه و غم افرید



غیر غم حرفی دگر این زندگی یادم نداد
چون برایم دست تقدیر،، این مسلم افرید


ناکهان الطاف حق امد پدید تا بهر ما
پرهن مشکی ،عزاداری، محرم افرید



محتشم ،دعبل، برای شاعری و بعد ان‌
بهر گریه بر حسینش نوح‌و ادم افرید



#هاتف _مهدی _قنبری

"خودم چشمت زدم از بس که بی پروا تو را خواندم

"لبت مضمون شعرم بود و اسپندی نچرخاندم



فرامرز عرب عامری

دلـم که برایت تنگ می شـود؛؛؛
می گیـرد،
فریاد می کشـد،
می تپـد،
و باز تنـگ می شـود ...

دلـم که تنگ می شـود دوست دارم،،،
یک دل سیر نـگاهت کنــم،،،
یک بغض سنگین گریه کنـم،،،
یک چشـم پر اشک بریزم،،،
به اندازه ی یک قهر و آشتی در آغوشت بگیـرم ...
و یک عمر بگویـم دوستت دارم و بگویی دوستت دارم ......

دلـم که تنگ می شـود چاره اش فقط تویی،،،
و تـو که نیستی،
دلـم
می بارد،
می سـوزد،
می سـازد،
می میـرد .....!!!

امشبي را كه در آنيم غنيمت شمريم

شايد اي جان نرسديم به فرداي دگر

فرهاد کجایی که ببینی همه عاشق شده اند
همه گویند که عاشق چو شقایق شده اند

فرهاد همه مدعیان حلقه بدست آویزند
حلقه ها مظهر عشقی که جنون آمیزند

عشق با حلقه که امد به همان حلقه برون آید زود
یا که تعویض شود حلقه و عشق دگری آید زود

فرهاد شعار همه از خویش گذشتن باشد
تا رسد موعدآن کینه به اندازه کشتن باشد

فرهاد زشهوت که نگو عشق مقدس باشد
لیک از وصل ، به آنسو، دگر شهوت و شهوت باشد

فرهاد خلاصه تو اگر بودی و عاشق صفتان می دیدی
بر عشق و همان تیشه و کوه و همه می خندیدی..

عمریست لبخند های لاغر خود را در دل ذخیره می کنم ، باشد برای روز مبادا

اما در صفحه های تقویم ، روزی به نام روز مبادا نیست

آن روز هر چه باشد ، روزی شبیه دیروز ، روزی شبیه فردا ،

روزی درست مثل همین روزهای ماست

اما کسی چه میداند ،

شاید امروز نیز روز مبادا باشد.

یک نفر نی میزند در معبد تنهایی ام
یک نفر گم میشود در خنده شیدایی ام

روی موهایم هزاران یاس آبی رسته است
بعد از این من هستم و افسانه رسوایی ام

چشمهای خیس شب در هی هی چوپان
دل میزند آهنگ اندوه من و تنهایی ام

این شب آخر که یلدا را سیه رو کرده است
خواب را پس میزند در نغمه لالایی ام

کاش فردا معنی امروز کشتن را نداشت
اهل امروزم ولی دیوانه فردایی ام

یک نفر نی میزند در غربت فردای من
آه از این نغمه و این رقص بی پروایی ام

باز از امروز تا فردا جنونی دیگر است
نغمه های گرم چوپان می کند لیلایی ام,,,

هیچ کَس در این آبادی خاموش بیدار نیست

خودبخواب زدگانِ قهّاری دارد اینجا

چه غرییه باشی چه آشنای این حوالی

هیچ کَس میلِ به
بیداری و پاسخ ندارد

همه جا را "آب
بگیرد
بازهم "نانِ
این مردم
در تنور,
خواب است

بمانم ; باید بخوابم
و
غرق شوم در کابوس های رنگی اینان

گرچه آسمان همه جا یکرنگ است
بقچه ی رفتن بست
و
باید رفت

بمانم زیر آوارِ سکون خواهم ماند

شاید آنسوی تعبیرها

مردمانی باشند
که سالهاست
خواب را بر خود,
برای خود
حرام می دانند...

عمریست لبخند های لاغر خود را در دل ذخیره می کنم ، باشد برای روز مبادا

اما در صفحه های تقویم ، روزی به نام روز مبادا نیست

آن روز هر چه باشد ، روزی شبیه دیروز ، روزی شبیه فردا ،

روزی درست مثل همین روزهای ماست

اما کسی چه میداند ،

شاید امروز نیز روز مبادا باشد.

سجده کنم پیشکش آن قد و بالا چه شود
دیده کنم پیشکش آن دل بینا چه شود

باده او را نخورم ور نخورم پس کی خورد
گر بخورم نقد و نیندیشم فردا چه شود

باده او همدل من بام فلک منزل من
گر بگشایم پر خود برپرم آن جا چه شود

دل نشناسم چه بود جان و بدن تا برود
غم نخورم غم نخورم غم نخورم تا چه شود,


مولانا

تمام
فصلهای
کوچه ها را

از
بر بود

نوازنده شهر

و
ما دیوانه ی احساس

او ...

میدانم
هنوز هم چیزی

از احساسش

به
یادت هست

و
این روزهای تازه

رسیده
از راه

مثل
یک خانه ی متروک

حال و هوای
ما را
برده به ته یک بن بست

اما
تو ...

سادگی نکن

اگر
چه سالهاست

که
او...
از این شهر رفت

ولی هنوز
اثری از نفسهای
خیسش



روی
شیشه های پنجره ی
کوچه ها هست

چه ترس تیغ تو خوردن؟گلایه ام این ست:

که نیمه کاره رها کرده کار کشتن را

یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود

توی این شهرقشنگ یه روزی هیچی نبود

دیوارامون گلی بود تلفن هندلی بود

کارامون همدلی بود گازمون کپسولی بود

برقمون چراغ سیمی لامپ هامونم قدیمی

قفل درها خفتی بود یخچالامون نفتی بود

هرچی بود خوش بود دلا بیخیال مشکلا

زیلوهامون شد قالی همه چی دیجیتالی

کابل، فیبر نوری شد همه چی بلوری شد

حالا چشما وا شده اِشکنه پیتزا شده

حالا با اون ور آب جوونا با آب و تاب

شب و روز چت میکنند یعنی صحبت میکنند

آب نباتا قند شده پِیکانا سمند شده

کوره ده ها راه دارن چوپونا همراه دارن

توی این بگو بخند عصر همراه و سمند

شما بگو :
دل خوش سیری چند!!؟

کسی هرگز نمیفهمد چه بغضی در گلو داری
تحمل میکنی دائم,دروغی تلخ و تکراری

نه او سهم تو از دنیاست، نه تو سهم خیال او
برو ، دیگر رهایش کن ، نگو هی دوستش داری

نگو یک معجزه کافیست تا او سهم تو باشد
چه امیدی؟ چه اعجازی؟ تو باید دست برداری

تصور کن که او دایم به دنیای تو وابسته است
عجب تصویر مخدوشی؟ عجب؟! تا کی خودآزاری؟

ببین ! دنیا همین بوده پس از این هم همین...

اما
کدامین عشق پا برجاست؟ کدامین عشق اجباری؟

عشق رادرچشمان کودکی دیدم که خورشيد را در دفتر نقاشيش سياه کشيد تا پدر کارگرش زير نور آفتاب نسوزد.

بوسه ابتکاریست از طبیعت برای زمانیکه که احساس در کلام نمی گنجد