شعر و شیدایی

                        

تنهات یافتم،
هر یکی به چیزی مشغول؛
و بدان خوشدل و خرسند،

بعضی روحی بودند:
به روح خود مشغول بودند؛

بعضی به عقل خود مشغول بودند،

بعضی به نفس خود!

تو را بی کس یافتم!

همه یاران،
رفتند به سوی مطلوبان خود!

تنهات رها کردند.
من،
یار بی یارانم!

#شمس تبریز

ما چله نشین بیقرار دردیم . . .

پاییز و زمستان و بهاران زردیم

این بارِ امانت از ازل سنگین بود

ای عشق ببخش ما تو را گم کردیم . . .

آرزویی بکن

گوش های خدا پر از آرزوست و دستهایش پر از معجزه

آرزویی بکن

شـاید کوچکترین معجزه اش بزرگترین آرزوی تــو باشد

آرزویی بکن

گوش های خدا پر از آرزوست و دستهایش پر از معجزه

آرزویی بکن

شـاید کوچکترین معجزه اش بزرگترین آرزوی تــو باشد

اینجا آسمان صاف تا قسمتی رومانتیک، همراه با غبار دوستی است

توده ای سلام به سمت شما در حرکت است

و احتمال ریزش بوسه دور از انتظار نیست !

آمدم تنهایی ات را پر کنم امّا نشد
در نگاهت ذرّه ای افسوس «من» پیدا نشد

آمدم تا عشق را با چشم تو معنا کنم
جز زمستان در نگاه تیره ات معنا نشد

وامقی ماندم میان آرزوهایم غریب
قسمت لب های سردم بوسه ی عذرا نشد

هر چه کردم عاشقم باشی بخوانی عشق را
با غزل ..با شاعری ..با قهر.. با دعوا نشد

از تو تا من آسمان تا آسمان ابری و حیف
سردی تعبیرت از «من» گرمی یک «ما» نشد

حسّ مجنون بود و لیلا گفتنش طعم جنون
خط به خط در شعر و شورم غیر تو لیلا نشد

شاعری ماندم که با هر یک غزل دیوانه تر
از دَم دیوانه اش افسانه ی عیسی نشد..

گفته بودی که چرا محو تماشای منی

آنچنان مات که یکدم مژه برهم نزنی


مژه برهم نزنم تاکه ز دستم نرود

ناز چشم تو به قدر مژه برهم زدنی

گل من اخم نکن، اخم تو پایان من است...

غم توخاتمه ی چشمه ی باران من است....

اوج دلتنگی من لحظه ی بی هم نفسیست...

چشمه ی عشق تو چون شمع فروزان من است...

گذرت نیست به این کوچه نمیدانم من....

که چرا هجر تو مجموعه ی زندان من است....

غم دل خوردن و از اشک حکایت کردن...

سرنوشت من و باران زمستان من است...

خوشا به بخت بلندم که در کنار منی...
تو هم قرار منی هم تو بیقرار منی...
گذشت فصل زمستان، گذشت سردی و سوز...
بیا ورق بزن این فصل را، بهار منی...
به روز های جدایی دو حالت است فقط...
در انتظار توام یا در انتظار منی؟!!!
خوش است خلوت اگر یار، یار من باشد...
خوش است چون که شب و روز در کنار منی...
بمان که عشق به حال من و تو غبطه خورد...
بمان که یار توام، عشق کن که یار منی...
بمان که مثل غزل های عاشقانه ی من...
پر از لطافت محضی و گوشوار منی...
من "ابتهاج" ترین شاعر زمان توام...
تو عاشقانه ترین شعرِ روزگار منی...

شدم بیمار چشمانت شفایم میدهی یانه؟
دلی بشکسته آوردم دلم را می خری یا نه؟

ندارم هیچ در دستم من از غارت بازگشتم
مرا ای نازنین من به همره میبری یا نه؟

من هر شب در خیالاتم زنم بوسه به لبهایت
گل بوسه به لبهایم تو هم هرشب میزنی یا نه؟

بهارمن به غارت رفت،هرشب بهرمن یلداست
بگو این شام تارم را چراغان میکنی یا نه؟

دگر بر عشق شک دارم برایم اعتباری نیست
تو هم با قلب رنجورم مدارا میکنی یا نه ؟

برای روزگار خود همیشه من عزادارم
تو این بیت الحزن راگو،مصفا میکنی یا نه؟

تمام آرزو هایم به دست باد شد بر باد
امید زندگی در من هویدا میکنی یا نه

ﺑﯽ ﺗﻮ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻗﻔﺴﯽ ﺩﻟﮕﯿﺮ ﺍﺳﺖ
ﺷﻌﺮ ﻫﻢ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺑﻐﻀﯽ ﺍﺑﺪﯼ ﺯﻧﺠﯿﺮ ﺍﺳﺖ

ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﻣﯽ ﻓﺸﺮﺩ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺭﺍﻩ ﻧﻔﺴﻢ
ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺯﻭﺩ ، ﺍﮔﺮ ﺯﻭﺩ ﺑﯿﺎﯾﯽ ﺩﯾﺮ ﺍﺳﺖ

ﺭﻓﺘﻨﺖ ﻧﻘﻄﻪ ﯼ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺧﻮﺷﯽ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﻮﺩ
ﺩﻟﻢ ﺍﺯ ﻫﺮﭼﻪ ﻭ ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﯽ ﺳﯿﺮ ﺍﺳﺖ

ﺳﺎﯾﻪ ﺍﯼ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺯﻣﻦ ﺑﯽ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﯾﻨﻪ ﻫﻢ
ﻃﺮﺡ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯾﺶ ﮔﻨﮓ ﺗﺮﯾﻦ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺍﺳﺖ

"ﺧﻮﺍﺏ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻏﺰﻟﯽ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪﯼ
ﺩﻭﺳﺘﻢ ﺩﺍﺭﯼ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺏ ﺗﺮﯾﻦ ﺗﻌﺒﯿﺮ ﺍﺳﺖ"

ﮐﺎﺵ ﻣﯽ ﺑﻮﺩﯼ ﻭ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩﺕ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﯼ
ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻧﻔﺴﻢ ﺑﺎ ﻏﻢ ﺗﻮ ﺩﺭﮔﯿﺮ ﺍﺳﺖ

ﺗﺎﺭﻫﺎﯼ ﻧﻔﺴﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﺑﺎﻓﻢ
ﮐﻪ ﺗﻮ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮﺳﯽ ﺣﯿﻒ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺍﺳﺖ

چشم های تو پر از علّت عاشق شدن است
دیدنت حادثه ی جرات عاشق شدن است

لحن شیوای تو موسیقی رویا دیدن
حرف های تو پر از لذّت عاشق شدن است

قد و بالای تو یک صحنه ی تکراری نیست
بلکه یادآوری عادت عاشق شدن است

بی تفاوت اگر از عاشق خود می گذری
گام هایت همگی دعوت عاشق شدن است

گرچه سرمای تو لرزانده مرا حرفی نیست
ماجرای من و تو صحبت عاشق شدن است

منتظر مانده دلم باز کنار درتان
این همه دلهره از بابت عاشق شدن است

یک نفر باز نگاهش به ضریحت گره خورد
مثل هربار پر از حاجت عاشق شدن است..

آسمان" جای قشنگیست کبوتر باشیم
"عشق" پرواز بلندیست بیا پر باشیم

"دشت" گهواره ی سبزیست قدم بگذاریم
"باغ" از رایحه لبریز ، معطر باشیم

"گوش"،آشوبِ ِچکاوک، بنشاند در دل
"رنگ" زیباست،چو پروانه مصور باشیم

"بذر" پاشیم ز لبخند که غم بگریزد
مرگِ شادی رسد از غصه مکدر باشیم

دست یابیم به اندام عروسی چون عشق
"مِهر"را مشق چو گلواژه ی دفتر باشیم

"زندگی حس عجیبیست ولی شیرین است
عشق فصلی ست که ما شور سراسر باشیم

"وقت" تنگ است درنگ از چه نمایی عاکف!
عشق شد مقصد اگر، نقطه ی آخر باشیم

بی تو مهتاب دلم رفت به دنیای دگر
شب ودل تنگی من رفت به فردای دگر
نه دلم خواست بمانم
نه هوا بهترشد
تو که رفتی دله من ابری شد.
ابر آمد وباران شده است
دل من باز چه دلخون شده است
این چه رسمیست چه مهتاب بدیست
مگر این کوچه همان کوچه ی دل تنگی نیست؟
تو مگریادت رفت
آن همه قول و وفاداری خود
آن همه راز
نیاز
من دلم باز هوا میخواهد
بی تو اینجا دل من غمگین است.
آسمان صاف ودلم خونین است
بی تو مهتاب دلم از همه سو تاریک است .
تو چراغم بودی
خانه ام تاریک است
تو هوایی تو نفس
کوچه ما تاریک است...‌

من که از عشقت وفا میخواستم

در دلت یک ذره جا میخواستم

چون غریبی ساده و بی ادعا

مثل تو یک آشنا میخواستم

آمدی اما به وقت رفتنت

ماندنت را از خدا میخواستم

من دعا کردم بمانی بیشتر

از تو هم من یک دعا میخواستم

من برای اشک هایم بعد تو

قدر یک دریاچه جا میخواستم..
سوگند به نامت که تو آرام منی

در نهانخانه جانم گل بی خار منی

سوگند به تو کز همه هستی تو جدا

در گوشه ای از جان و دل و یاد منی

سوگند به هر چیز که با نام تو آغاز شود

از پرده پندار همه پاک شود

سوگند به نامت که تو آرام منی

زیر رگبار زمانه تو فقط یار منی

نگارا وقت آن آمد
که یکدم ز آن من باشی

دلم بی تو به جان آمد
بیا تا جان من باشی...

#عراقی

بوسه ای تقدیم لب کردی و من شیدا شدم
من سکوتی بی هدف بودم ولی غوغا شدم

دست تقدیر غزل با دل هم آوایی نمود
تا که از شیرینی لب بوسه ات معنا شدم

من پر از شعرم که شورت در درون انداختی
با نگاه مست تو همسو و هم آوا شدم

سر بر آن بالین مهرت می گذارم ؛ خوب من!
تا ببینی من چگونه؟ مست و بی پروا شدم

در پریدن های عشق از بلبل شیدا بپرس
تا بگويد از چه رویی؟ با تو من تنها شدم

من که خود در بام تو مست و غزلخوانم هنوز
در پس شعر و غزل، آواره ی رویا شدم

#حمید_حسینی

من هوا را بی نفسهای "تو" حاشا می کنم
تار و پود عشق را در "تو" تماشا می کنم
بیقراری دل من خنده ی شیرین "تو"....
بیستون سهل است من فرهاد رسوا می کنم
انتظار وصل دارم از شراب چشم "تو"
هی بگو فردا و فردا،باز هم امروز ،فردا می کنم
می بریز و مست تر کن باده ی عشق مرا
کاین دل مجنون به یکباره،فدای ناز لیلا می کنم
گر نیندازی نظر بر این دل بی تاب ما
زندگی را بی نگاه های "تو" منها میکنم....!

غم بر سر غم
ریخته آنجا که منم
دل بر سر دل
ریخته آنجا که تویی.


رهی_معیری

دست من نیست اگر دل نگرانم، چه کنم!
می روی، باز همانم که همانم، چه کنم!

شعله ی سرکش یک حادثه در چشم شما
آتشی بود که افتاد به جانم، چه کنم!

روز و شب دور تو می گردم و لیلای توام
دف بزن! من که سراپا هیجانم، چه کنم

حس یک عاشق دل مُرده که تنها شد و رفت
قصد دارد ببرد تاب و توانم، چه کنم!

پشت هر خاطره ای آب بپاشم، برود
دل، از این خلوت پر غم نَرَهانم، چه کنم!

من همان کوه غرورم که سپردی به خدا
ندهد زلزله ای سخت تکانم، چه کنم!

عاقبت مال دلم می شود آن چشم سیاه
حال بی چشم تو، بی نام و نشانم، چه کنم