شعر و شیدایی

                        

یار بی پرده کمر بست به رسوایی ما
ما تماشایی او ، خلق تماشایی ما

قامت افروخته می‌رفت و به شوخی می‌گفت
که بتی چهره نیفروخت به زیبایی ما

او ز ما فارغ و ما طالب او در همه حال
خود پسندیدن او بنگر و خودرایی ما

قتل خود را به دم تیغ محبت دیدیم
گو عدو کور شو از حسرت بینایی ما

جان بیاسود به یک ضربت قاتل ما را
یعنی از عمر همین بود تن آسایی ما

حالیا مست و خرابیم ز کیفیت عشق
پس از این تا چه رسد بر سر سودایی ما

هر کجا جام می‌آن کودک خندان بخشد
باده گو پاک بشو دفتر دانایی ما

نقد دنیا به بهای لب ساقی دادیم
تا کجا صرف شود مایهٔ عقبایی ما

شب ما تا به قیامت نشود روز، که هست
پردهٔ روز قیامت شب تنهایی ما

مگرش زلف تو زنجیر نماید ور نه
در همه شهر نگنجد دل صحرایی ما

دل ز وصلت نتوان کند، بهل تا بکند
سیل هجران تو بنیاد شکیبایی ما

ناتوان چشم تو بر بست فروغی را دست
ورنه کی خاسته مردی به توانایی ما

خسته‌تر از صدای من، گریه‌ی بی‌صدای تو
حیف که مانده پیش من، خاطره‌ات به جای تو
.
رفتی و آشنای تو، بی‌تو غریب ماند و بس
قلب شکسته‌اش ولی پاک و نجیب ماند و بس
.
طعنه به ماجرا بزن، اسم مرا صدا بزن
قلب مرا ستاره کن، دل به ستاره‌ها بزن
.
تکیه به شانه‌ام بده، دل به ترانه‌ام بده
راوی آوارگی‌ام، راه به خانه‌ام بده
.
یک‌سره فتح می‌شوم، با تو اگر خطر کنم
سایه‌ی عشق می‌شوم، با تو اگر سفر کنم
.
شب‌شکن صد آینه با شب من چه می‌کنی؟
این همه نور داری و صحبت سایه می‌کنی
.
وقت غروب آرزو بهت مرا نظاره کن
با تو طلوع می‌کنم ولوله‌ای دوباره کن
.
با تو چه فرق می‌کند زنده و مرده بودنم
کاش خجل نباشم از زخم نخورده بودنم

در سر زلف سیاه تو چه سوداست که نیست
وز غم عشق تو در شهر چه غوغاست که نیست

گفتی از لعل من امروز تمنای تو چیست
در دلم زان لب شیرین چه تمناست که نیست

بجز از زلف کژت سلسله جنبان دلم
خم زلف تو گواه من شیداست که نیست

پای بند غم سودای تو مسکین دل من
نتوان گفت که این طلعت زیباست که نیست

در چمن نیست ببالای بلندت سروی
راستی در قد زیبای تو پیداست که نیست

با جمالت نکنم میل تماشای بهار
زانکه در گلشن رویت چه تماشاست که نیست

گر کسی گفت که چون قد تو شمشادی نیست
اگر آن قامت و بالاست بگو راست که نیست

گفتی از نرگس رعنای منت هست شکیب
شاهد حال من آن نرگس رعناست که نیست

ایکه خواجو ز سر زلف تو شد سودائی
در سر زلف سیاه توچه سوداست که نیست

راز داری کن و از من گله در جمع مکن
باز بازیچه مشو، بار سفر جمع مکن
با حضور تو قرار است مرا زجر دهند
خویش را مایه ی دلگرمی هر جمع مکن
به گناهی که نکردم به کسی باج مده
آبرویی هم اگر هست بخر، جمع مکن
ترسم آسیب ببیند بدنت، دور خودت
این همه هرزه ی آلوده نظر جمع مکن
آخرین شاخه ی تو سهم عقابی چو من است
روی آن چلچله و شانه به سر جمع مکن
تا برآمد نفسم جمع هوادارت سوخت
روبروی منِ دیوانه نفر جمع مکن
کاظم بهمنی

خبر خـــیر تو از نقـــل حریفان سخت است
حفظ ِحالات من و طعنـه ی آنان سخت است
لحظه ای بغـض نـشد حفــظ کنم چشــمم را
در دل ابـــر نگــهــداری بـاران سخت است
کشتی ِ کوچک من هر چه که محــکم باشد
جَستن از عرصه ی هول آور طوفان سخت است
ســاده عاشق شده ام ساده تر از آن رســوا
شهره ی شهر شدن با تو چه آسان... سخت است
ای که از کوچه ی ما می گذری ، معشـــوقه!
بی محلی سر این کوچه دوچـندان سخت است
زیـر بــاران که به من زل بزنی خواهی دید:
فن تشخیص نم از چهره ی گریان سخت است
کوچه ی مهـــــر ـــ سـر نبش ، کماکان باران...
دیــدنِ حـجلــه ی من اول آبــــان سخت است
کاظم بهمنی

چه گرمی ، چه خوبی ، شرابی ؟ چه هستی ؟
بهاری ؟ گلی ؟ ماهتابی ؟ چه هستی ؟

چه هستی كه آتش به جانم كشیدی ؟
سرود خوشی ؟ شعر نابی ؟ چه هستی ؟

چه شیرین نشستی به تخت وجودم
خدا را ، غمی ؟ التهابی ، چه هستی ؟

فروغی كه از چشم من می گریزی ؟
و یا ای همه خوب ، خوابی ؟ چه هستی ؟

شدم شاد تا خنده كردی به رویم
تو بخت منی ؟ ماهتابی ؟ چه هستی ؟

لب تشنه ام از تو كامی نگیرد
فریبی ؟ دروغی ؟ سرابی ؟ چه هستی

بزن زخم زبان از زهر پرکن استکانمرا
که خود با دست خود بر باد دادم دودمانمرا
بخواهم یا نخواهم سرنوشتم را پذیرفتم
پذیرفتم که تنها بگذرانم هفت خوانم را
شکایت از شکست ناجوانمردانه جایز نیست
که خود در آستین پرورده بودم دشمنانمرا
پشیمانم اگر نالیده ام از بخت نابختم
در اینجا هیچ کس حتی نمی فهمد زبانمرا
سراغ زنده مانی یا سراغ مرگ باید رفت
خداوندا چه مشکل طرح کردی امتحانمرا
(الهام دیداریان)

گاهی اوقات قرارست که در پیله ی درد،
نم نمک "شاپرکی" خوشگل و زیبا بشوی...

گاهی انگارضروری ست بِگندی درخود ،
تا مبدل به" شرابی" خوش و گیرا بشوی...!

گاهی ازحمله ی یک گربه،قفس میشکند،
تا تو پرواز کنی،راهی صحرا بشوی...

گاهی از خار گل سرخ برنجی بد نیست،
باعث مرگ گل سرخ مبادا بشوی...

گاهی ازچاه قرارست به زندان بروی،
"آخرقصه هم
آغوش زلیخا بشوی...

" فروغ فرخزاد "

شمسه‌ی جادو



ای نفست شهریار ! شهر مرا یار شو !

سلسله را ختم کن ! سید و سالار شو !



قونیه در قونیه مست شده صوفی ام...

رقص مرا سر بده ! وارد بازار شو !



نعره بزن خویش را با منِ منصور خود !

باب بلا بسته نیست... بر در و بر دار شو !



کشته ی معذور ، نه ! زنده در این گور، نه !

موسی مجبور، نه ! عیسی ایثار شو



نیش به نوش آمده ... تیغ به جوش آمده ...

خون به خروش آمده ... دست به دستار شو !



آینه بی روم تر ... زنگی زنگار شو !

توبه به تو توبه کرد ... منکر انکار شو !



سینه ی سینین من ! ساکن تسکین من !

سوره ی یاسین من ! سوسن بسیار شو !



شمسه ی جادو توئی ! پیچه ی گیسو توئی !

جعد سر مو توئی ! طره ی طرار شو !



رودکیِ رودِ من ! بربطیِ عودِ من !

بلبلِ داوودِ من ! هدهد عطار شو !



باز ابوذر ولی ... یا سِر و یا َسر ولی ...

مالک اشتر ولی ... میثم تمّار شو !



«سلسله ی موی دوست حلقه ی دام بلاست»

ای که در این حلقه ای ، سخت گرفتار شو !



صبح شد و ظهر شد ... ظهر شد و عصر شد ...

عصر شد و شب رسید ... لحظه ی دیدار شو !

جنگل همه ی شب سوخت در صاعقه ی پاییز
از آتش دامن گیر ای سبز جوان بر خیز!

برگ است که می بارد! چشم تو نبیند کاش
این منظره را هرگز در عالم رویا نیز

هیهات... نمی دانم این شعله که بر من زد
از آتش «تائیس» است یا بارقه ی «چنگیز»!

خاکستر من دیگر ققنوس نخواهد زاد؟
و آن هلهله پایان یافت این گونه ملال انگیز!

تا نیمه چرا ای دوست! لاجرعه مرا سرکش
من فلسفه ای دارم یا خالی و یا لبریز

مگذار به طوفانم چون دانه به خاکم بخش
شاید که بهاری باز صور تو دمد برخیز

محمدعلی بهمنی

عشق

سرما، اگر غلاف کند تازیانه را
غرق شکوفه می کنی ای عشق! خانه را

با سرخ گل بگوی که تیغی به من دهد
تیغی چنان که بگسلد این تازیانه را

هر میوه باغ و باغ بهاری شود اگر
تأئید تو به بار رساند جوانه را

کوچکترین نسیمت اگر یاریم کند
طی می کنم خزان بزرگ زمانه را

با اشکم آب دادم و با نورت آفتاب
وقتی دلم به یاد تو افشاند دانه را

ای عشق! ما که با تو کناری گرفته ایم
سر سبز و پر شکوفه بدار این کرانه را

با دست خود به شاخه ببندش وگرنه باز
توفان ز جای می کند این آشیانه را

عشق! ای بهار مستتر! ای آنکه در چمن
هر گل نشانه ایست، توی بی نشانه را

من هم غزلسرای بهارم چو بلبلان
با گل اگرچه زمزمه کردم ترانه را

من عاشق خود توام ای عشق و هر زمان
نامی زنانه بر تو نهادم بهانه را...

'ﺩﺭﺳﺖ'

"ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ"؟!

ﻭﻟﯽ...

ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ :

"ﺣﻮﺍ" ﺑﻮﺩ

ﮐﻪ...

'ﺳﯿﺐ' ﺭﺍ

"ﺗﻌﺎﺭﻑ" ﮐﺮﺩ!!

ﻭ...

ﭼﺮﺍ "ﺁﺩﻡ"

'ﺧﻮﺭﺩ'؟!

'ﺳﺎﺩﻩ' ﻧﺒﻮﺩ

"ﻋﺎﺷﻖ" ﺑﻮﺩ!!

'ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ'؟

ﺍﻣﺎ...

"ﺣﻮﺍ" ﺑﺮﺍﯾﺶ

'ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺵ' ﺑﻮﺩ!!

"ﺑﺎﺍﺭﺯﺵ ﺗﺮ"

ﺍﺯ 'ﺑﻬﺸﺘﯽ'

که...

ﻣﯿﮕﻮﯾﻨﺪ :

"ﻣﻔﺖ" ﺍﺯ

'ﺩﺳﺖ' ﺩﺍﺩ؟!؟

"سیب"

'هنوز هم'

"شیرین" است

'هنوز هم'

"آدم"

'بهشت' را

به "لبخند حوا"

'می فروشد'!!

"فقط"

اگر...

'حوایش'

"هوایش" را

'داشته باشد'!!!!

از همه کس گذر کنم ، از تو گذر نمی شود
مشکل تو جفا ی من ، مشکل من وفای تو

کن نظری که تشنه ام ، بهر وصال عشق تو
من نکنم نظر به کس ، جز رخ دلربای تو

جان من و جهان من ، روی سپید تو شدست
عاقبتم چنین شود ، مرگ من و بقای تو

از تو برآید از دلم ، هر نفس و تنفسم
من نروم ز کوی تو ، تا که شوم فنای تو

دست ز تو نمی کشم ، تا که وصال من دهی
هر چه کنی بکن به من ، راضی ام از رضای تو

حضرت مولانا

گفتم که روی خوبت از من چرا نهانست
گفتا تو خود حجابی ورنه رخم عیانست

گفتم که از که پرسم جانا نشان کویت
گفتا نشان چه پرسی آن کوی بی نشانست

گفتم مرا غم تو خوشتر زشادمانی
گفتا که در ره ما غم نیز شادمانیست

گفتم که سوخت جانم از آتش نهانم
گفت آنکه سوخت او را کی ناله یا فغانست

گفتم فراق تا کی گفتا که تا توهستی
گفتم نفس همین است گفتا سخن همانست

گفتم که حاجتی هست گفتا بخواه از ما
گفتم غمم بیفزا گفتا که رایگانست

گفتم زفیض بپذیر این نیم جان که دارد
گفتا نگاه دارش غمخانهٔ تو جانست

از دست تو در هر غزلم آه زیاد است
یوسف شدنت را چه کنم...چاه زیاد است...

دلتنگ تر از شازده ی کوچک قصه،
هستی و به سیارک من راه زیاد است...

تنهایم و تنهایم و تنهایم و تنها...
همدم شده کم...آدم همراه زیاد است

تقدیر قشنگیست که در بازی شطرنج؛
آیینه به دستان تو ...و شاه زیاد است...

امشب شب مهتابی آقای غزل هاست
تصویر تو در مردمکم....ماه زیاد است...!

من شاعر چشمان قشنگت شدم اما
از دست تو در هر غزلم آه زیاد است.

چایی که تو می آوری انگار شراب است
این شاعر عاشق به همان چای خراب است

من عاشقم ، چه بسوزم ، چه بسازم
عشق است که هر کار کند عین صواب است

معشوق اگر خون مرا ریخت به حق ریخت
خون ریزی معشوق از روی حساب است

تب کردن تو ، مردن من هر دو بهانه
عشق است که بین من و تو در تب و تاب است

صد بار تفال زدم و فال یکی بود
" ما را ز خیال تو چه پروای شراب است "

ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﺟﺎ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ
ﮐﻔﺶ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﺮﺍ ﻧﺎﺟﻮﺭ ﺩﺭ ﭘﺎ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ

ﺧﯿﻤ‌ﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﯾﺎﯼ ﻣﻦ ﺯﺩ ﺑﺎ ﺣﺮﯾﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ
ﻭﻗﺖ ﺭﻓﺘﻦ ﭼﺎﺩﺭ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺭﺍ ﺗﺎ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ

ﺑﺎ ﺍﺟﺎﻕ ﺭﻭﺷﻦ ﻓﺼﻞ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺑﯽ ﺩﺭﯾﻎ
ﺩﺳﺘﻬﺎﯼ ﺳﺮﺩ ﻭ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻣﺮﺍ ﻫﺎ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ

ﺷﻮﻕ ﺭﻓﺘﻦ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﯾﺪﻡ ﭼﻄﻮﺭ
ﺗﮏ ﺗﮏ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﯼ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﻭﺍ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ

ﺑﺴﮑﻪ ﺍﺯ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﺗﺶ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ
ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﺎﻻ‌ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ

ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﻗﻮﻝ ﻭ ﻗﺮﺍﺭﯼ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ
ﻋﻬﺪ ﻫﺎﯼ ﺑﺴﺘﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﯿﺦ ﺣﺎﺷﺎ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ

ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﻭ ﺩﺭﻭﻥ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﻡ
ﺁﺗﺶ ﺗﺮﺩﯾﺪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻮﻕ ﺑﺮ ﭘﺎ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ

ﺍﯼ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺑﺎ ﺗﻮﺍﻡ! ﺑﺮﮔﺮﺩ، "ﺳﺎﻗﯽ" ﺳﻮﺧﺖ ﻭ
ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺟﺎ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ

مرایک شب درون دل به صرف عشღق دعوت کن
زیانی نیست، گردیدی تقاضای غرامت کن

تو دل بسپار برمن لحظه ای گرهم شدی نادم
به جرم دل ربایی ام زتو طرح شکایت کن

اسیرم من به عشღق تومرا با مهر خود بنواز
به حکم دین مدارا با اسیر در اسارت کن

تو پیغام ‌آور عشღقی منم مومن به پیغامت
برو در سرزمین عشღق دعویِ رسالت کن

شدم با شوق دیدارت به راه سرزمین عشღق
بیا با من ملاقاتی تو در آن بی نهایت کن

دگرمعبودمن گشتی تو در میعاگاه عشღق
قدم در پیش بگذارو دعایم را اجابت کن

فقط یک حاجت است برتو عطایم کن مرامگذار
مراعمری درون دل به صرف عشღق دعوت کنღ

من بمیرم که تو را رنجِ مضاعف دادم
عذرِ تقصیر، عزیزم! به خطا افتادم!

من بمیرم که کمی اشک به چشمت آمد
از همان روز، غمینم، به خدا ناشادم!

گفته بودم که گُلم محرم و نامحرم هست
«زُلف بر باد مَده تا ندهی بر بادم»!

گفته بودم که بسی ناز، فزون‌تر داری
«ناز بنیاد مَکُن تا نَکنی بنیادم»!

من نگفتم که تو حوّایِ منی، حسّاسم
غیرتم ارثِ عزیزی‌ست زِ جدّم آدم؟!

آمدی تا که اسیرم بُکنی با غمزه
من از آن‌روز که عاشق شده‌ام، آزادم