شعر و شیدایی

                        

من تمـــــام شــــــــعرهایم را

در وصــــــــف نیامدنت ســـــــــــــروده ام !

و اگر یــــــــــک روز ناگهـــــــــــان ناباورنه ســــــــر برسی

...

دســـــــــت خالی ,حیرت زده

از شاعر بودن استعفا خواهم داد!

نقــــــاش میشوم

تا ابدیت نقش پرواز را

بر میله های تمام قفس های دنیـــــــا

خواهـــــــم کشید...

برای نبودن که
همیشه لازم نیست راه دوری رفته باشی
میتوانی همین جا
پشت تمام بغضهایت
گم شده باشی
این روزها خوبم،کار میکنم،شعر میخوانم قصه می نویسم
و گاهی دلم که برایت... تنگ میشود
تمام خیابانها را،
با یادت... پیاده میروم

بغض را هی بخوری، خانه خرابت بکند
پشت این پنجره ها خاطره آبت بکند

از خودت هی بگریزی برسی آخر خط
ته خط باشی و یک نقطه حسابت بکند

قل هو الله بخوانی و شبی غرق دعا
از خدا وقت بخواهی و جوابت بکند!

مثل مرداب بگندی و فقط کاش شبی
بوسه داغ لب تیغ مجابت بکند-

بـِسُرد روی رگت، وای... چه حالی دارد
آه سردی بکشد، مرد خطابت بکند

با غزل درد کشیدم که بخوانی، هرشب-
پشت این پنجره ها، خاطره آبت بکند

پویا جمشیدی

در سالهای ممتد مصلوب بودن

در سالهای ممتد مصلوب بودن
عیسی ندارد چاره جز ایوب بودن
ما هم که از نسل سپیداران نبردیم
میراث چندانی به غیر از چوب بودن
ای کاش ابری،کفتری،موجی بیاید
ای کاش مردی از تبار خوب بودن
مردی که از نسل غزلهای نجیب است
در عین طوفان- سینگی محجوب بودن
در دست ما این قلبهای منتظر،زرد
این چشمهای قرنها مرطوب بودن

نغمه مستشارنظامی

خنده‌هایم را دوامی نیست وقتی نیستی

خنده‌هایم را دوامی نیست وقتی نیستی
لحظه‌هایم را مرامی نیست وقتی نیستی

می‌شود آرامشم میدانِ جنگِ خاطره
رشته‌هایم را کلامی نیست وقتی نیستی

می‌زند زیر تمام حرف‌هایش قولِ من
خشم‌هایم را نیامی نیست وقتی نیستی

می‌پَرَد بغضم میانِ گریه‌های خسته‌ام
اخم‌هایم را سلامی نیست وقتی نیستی

می‌خزد لایِ سکوتم بی‌قراری‌های من
اشک‌هایم را تمامی نیست وقتی نیستی

می‌شوم بدبین به‌ دنیا، زندگی، خورشید و ماه
شعرهایم را قوامی نیست وقتی نیستی

ذوق بودن با تو دینم را به بُردن می‌دهد
گفته‌هایم را پیامی نیست وقتی نیستی

می‌کند در سرزمینِ قلبِ من شورش، تپش
دردها را التیامی نیست وقتی نیستی

محمدصادق زمانی

چگونه جان ندهد عاشقی که دلتنگ است؟

چگونه جان ندهد عاشقی که دلتنگ است؟
کسی که با غم دوری مدام در جنگ است
.
چگونه دق نکند عاشقی که می داند
مسیر رفتن تا "او" هزار فرسنگ است
.
خبر دهید به لیلا جنون مجنون را
که نبض عاشق بیچاره ناهماهنگ است
.
خبر دهید به شیرین که مُرد فرهادش
خبر دهید که عاشق، شهید در جنگ است
.
چگونه زنده بماند؟چگونه دق نکند؟
چگونه جان ندهد عاشقی که دلتنگ است
.
فرزاد نظافتی

دین راهگشا بود و تو گمگشته‌ی دینی

تردید کن ای زاهد اگر اهل یقینی

آهو نگران است، بزن تیر خطا را

صیاد دل از کف شده! تا کی به کمینی؟

اینقدر میاندیش به دریا شدن ای رود

هرجا بروی باز گرفتار زمینی

مهتاب به خورشید نظر کرد و درخشید

هر وقت شدی آینه، کافیست ببینی

ای عقل بپرهیز و مگو عشق چنان است

ای عشق کجایی که ببینند چنینی

هم هیزم سنگین‌سری دوزخیانی

هم باغ سبک‌مایه‌ی فردوس برینی

ای عشق، چه در شرح تو جز «عشق» بگوییم؟

در ساده‌ترین شکلی و پیچیده‌ترینی

فاضل نظری

من تورا میخواهم و یاد تو در من ماندنیست
چشم تو چون شاه بیتی در غزلها خواندنیست
.
روی خود پنهان نکن ای عشق پنهانی من
چهره زیبای تو چون باغ گلها دیدنیست
.
من به لبهایت طمع کردم،تو رنجیدی چرا
این نباشد خبط من،لبهای تو بوسیدنیست
.
گفته بودی قلب پرخون خواهی و آه جگر
چون منی دیوانه قلبش را به یغما بردنیست
.
رفتی و با رفتنت ابری شد این شبهای من
نور خورشیدم، نتابی ابر غم باریدنیست
.
حالتی دارم میان رویش و پرپر شدن
حالت عشق است،این احساس من ناگفتنیست
.
کی رسد آندم که جانی گیرم از چشمان تو
جان شیرین هم بپای ناز چشمت دادنیست

دوست دارم بروم سر به سرم نگذارید
رفتنم را به حساب سفرم نگذارید !
دوست دارم که به پابوسی باران بروم...
آسمان گفته که پا روی پرم نگذارید
این قدر آینه ها را به رخ من نکشید
این قدر داغ جنون بر جگرم نگذارید...
چشمی آبی تر از آیینه گرفتارم کرد
بس کنید این همه دل دور و برم نگذارید
آخرین حرف من این است زمینی نشوید
فقط... از حال زمین بی خبرم نگذارید !!

با قحطی بوسه رو به رو شد دل من

سر گشته و دیوانه ی او شد دل من

عاشق شد و کفرانه به مسجد آمد

مشغول نماز بی وضو شد دل من

عاشق که شد از شهر جدایش کردند

آواره ی عشق تو به تو شد دل من

معشوق هم عاشق کشی اش معرکه بود

یک بوسه برایش آرزو شد دل من

رفتم که ببوسم لب شیرینش را

احسنت که کور آبرو شد دل من

مشکی ترین ستاره ی شبهاست چشم تو

شاید خسوف کامل دنیاست چشم تو

ضرب الاجل برای تمام غزالهاست

از بس که دلبرانه و زیباست چشم تو

حرفیست نوتر از همه ی شعرهای من

چون اولین سروده ی نیماست چشم تو

میخواهمت درست مرا آنچنان که تو

من دوست دارمت وَ مرا خواست چشم تو

یک لحظه باش; پلک نزن گوش کن به من

اصلا" نه من نه تو همه ی ماست چشم تو

من نیستم مانند تو مثل خودم هم نیستم
تو زخمی صدها غمی من زخمی غم نیستم
با یادگاری از تبر از سمت جنگل آمدی
گفتم چه آمد بر سرت گفتی که محرم نیستم
مجذوب پروازم ولی دستم به جایی بند نیست
حالا قضاوت کن خودت من بی گناهم! نیستم؟
با یک تلنگر می شود از هم فروپاشی مرا
نگذار سر بر شانه ام آنقدر محکم نیستم
خواندی غزل های مرا گفتی که خیلی عاشقم
اما نمی دانم خودم هم عاشقم هم نیستم

زنده یاد نجمه زارع

ز حد بگذشت مشتاقی و صبر اندر غمت یارا

به وصل خود دوایی کن دل دیوانه مارا



علاج درد مشتاقان طبیب عام نشناسد

مگر لیلی کند درمان غم مجنون شیدا را



گرت پروای غمگینان نخواهد بود و مسکینان

نبایستی نمود اول به ما آن روی زیبا را



چو بنمودی و بربودی ثبات از عقل و صبر از دل

بباید چاره ای کردن کنون آن ناشکیبا را



مرا سودای بت رویان نبودی پیش از این در سر

ولیکن تا تو را دیدم گزیدم راه سودا را



مراد ما وصال توست از دنیا و از عقبی

وگرنه بی شما قدری ندارد دین و دنیا را



چنان مشتاقم ای دلبر به دیدارت که از دوری

برآید از دلم آهی بسوزد هفت دریا را



بیا تا یک زمان امروز خوش باشیم در خلوت

که در عالم نمیداند کسی احوال فردا را



سخن شیرین همی گویی به رغم دشمنان سعدی

ولی بیمار استسقا چه داند ذوق حلوا را





سعدی شیرازی

امشب غزل مرا به هوایی دگر ببر

تا هر کجا که میبردت بال و پر ببر



تا ناکجا ببر که هنوزم نبرده ای

این بارم از زمین و زمان دورتر ببر



اینجا برای گم شدن از خویش کوچک است

جایی که گم شوم دگر از هر نظر ببر



آرامشی دوباره مرا رنج میدهد

مگذار در عذابمو سوی خطر ببر



دارد دهان زخم دلم بسته میشود

بازش به میهمانی آن نیشتر ببر



خود را غزل ! به بال تو دیگر سپرده ام

هرجا که دوست داری ام امشب ببر ببر





"محمد علی بهمنی"

ساز تو دهد روح مرا قدرت پرواز

از حنجره ات پنجره ای سوی خدا باز

احساس من و ساز تو

جان های هم آهنگ

جان من و آوای تو یاران هم آواز

گلبانگ تو روشنگر جان است

قول و غزلت پرچم شادی ست

بر افراز

"فریدون مشیری"

دلم یک دوست میخواهد!

"دلم یک دوست میخواهد که اوقاتی که دلتنگم
بگوید خانه را ول کن بگو من کی، کجا باشم؟"

امیدی بر جماعت نیست میخواهم رها باشم
اگر بی انتها هم نیستم بی ابتدا باشم

چه می شد بین مردم رد شوی آرام و نامرئی
که مدتهاست میخواهم فقط یک شب خدا باشم

اگر یک بار دیگر فرصتی باشد که تا دنیا -
بیایم دوست دارم تا قیامت در کما باشم

خیابانها پر از دلدار و معشوقان سردرگم
ولی کو آنکه پیشش میتوانم بی ریا باشم ؟

کسی باید بیاید مثل من باشد، خودم باشد
که با او جای لفظ مضحک من یا تو، ما باشم

یکی باشد که بعد از سالها نزدیک او بودن
به غافلگیر کردنهای نابش آشنا باشم

"دلم یک دوست میخواهد" ....

یک شاخه گل کوچک مریم طلب من

صـد تا طـلـب توسـت یـکـی هـم طـلـب
مـن

بـگـذار کـه ایـن بار بـدهکـار بـمانـی

قـلـبی که بـه دسـتـان تو
دادم طـلب من

خـوشــحالیم ایـن بود بدهکار تـو هـستم

ایـن بـار فقـط
غـصـه فقـط غـم طـلب من

زخـمیست از این درد که درمان نتوان کرد

انـدازه ی ایـن فاجـعـه مرهم طـلـب مـن

چـشـمان من انـگار که از
تو گـله دارند

دلــداری تــو شــادی عالــم طـلـب مـن

بـایـد طلـبم
صـاف شود با تو و با عشـق

یـک بوسـه و یـک سیـلی مـحکم طـلـب
مـن

امیر تفقدی / دلیجان

دوش در گوشه یِ محراب مِی ناب زدیم

آتش از باده گرفتیم به محراب زدیم

من و ساقی زِ ره مستی و بی پروایی

نقشِ افسانه یِ این دایره بر آب زدیم

تا سحر جامه دریدیم به پایِ دل تنگ

ساز را موی کشیدیم به مضراب زدیم

آسمان تیره شد از دودِ دل سوختگان

ما دویدیم درِ خانه یِ مهتاب زدیم

خواب خوش بود که ما را به چنین روز افکند

اشک در دیده نشاندیم، رهِ خواب زدیم

آشنایان ره از ورطه گذشتند و ما

چون حباب سرِ خُم خیمه به غرقاب زدیم

به امیدی که نشیند برِ ما دوست شبی

سنگ بر شیشه خورشید جهانتاب زدیم

در غمِ آنکه به پا خاست و از پا افتاد

خون دل بر جگر دیده یِ بی تاب زدیم

قاسم لاربن

من روزگار غربتم را دوست دارم
این حس و حال و حالتم را دوست دارم

یک عکس کوچک توى جیبِ کیفِ پولم
تنها ترین هم صحبتم را دوست دارم

بر عکس آدم هاى دل بسته به دنیا
هر تیک و تاکِ ساعتم را دوست دارم

امشب دوباره خاطرت مهمان من بود
مهمانى بى دعوتم را دوست دارم

هر چند باعث مى شود هر شب ببارم
اما دل کم طاقتم را دوست دارم

عادت شده این گریه هاى بى تو ، هرچند
مى خندى امّا عادتم را دوست دارم

سید تقی سیدی

ﺍﯼ ﺭﻫﮕـــــﺬﺭ . . .
با ﻧﮕـﺎﻩ ﺑﯽ ﺍﻧﺘﻬـﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﻋﻤـﻖ ﺗﮏ ﺗﮏ ﺣـﺮﻭﻑ ﻭ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎﯾــﻢ ﺑﻨــﮕﺮ...
ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﺁﺭﺍﻡ ﻣﺮﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺻﻔﺤﻪ ﻭﺭﻕ ﺑﺰﻥ ...
ﻭ ﺑﻌــﺪ ﺑﻪ ﺭﺳـــﻢ ﺭﻭﺯﮔــــﺎﺭ ، ﻣـﺮﺍ ﻭ ﻋﻤﻖ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍﺑﻪ ﺩﺳﺖ
ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺑﺴﭙﺎﺭ ...
ﺍﯾﻨﺠﺎ " ﻣـﻦ" ,
"ﺍﺣﺴﺎﺳــﻢ" ,
"ﮐﻮﺩﮎ ﺩﺭﻭﻧﻢ
ﺑﺎ ﻫﺮ ﺣﺴـﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫـﯽ ﺑﺨﻮﺍﻥ ,
ﺍﻣﺎ . . .
ﺣﺮﻣﺖ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭ . . .
ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ... ﺧﺎﻧــﻪ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺍست . .