شعر و شیدایی

                        

کمترین فاصله از
دشمنی تا دوستی، یک “لبخند”
از توقف تا پیشرفت، یک “حرکت”
از عداوت تا صمیمیت، یک “گذشت”
از شکست تا پیروزی، یک “شهامت”
از عقبگرد تا جهش، یک “جرأت”
از نفرت تا علاقه، یک “محبت”
از صلح تا جنگ، یک “جرقه”
از آزادی تا زندان، یک “غفلت”
و از جدایی تا پیوند، یک “قدم”

تقصیر تو نیست
که با هر تکان باد
زمین می ریزم
این زن
پوست کلفتی ندارد
می توانی به راحتی
زمستان را بر تنه اش بکشی
انگشتانش را قلم کنی
و بعد
با خط شکسته بر پیشانی اش بنویسی :
تبر
که دسته ی خودش را قطع نمی کند

در ریشه های من
آب از آب تکان نخواهد خورد

منیره_حسینی

نَفَسَم گرفت ازين شب ، درِ اين حصار بشكن
درِ اين حصارِ جادوييِ روزگار بشكن

چو شقايق ، از دلِ سنگ ، برآر رايتِ خون
به جنون ، صلابتِ صخره ي كوهسار بشكن

تو كه ترجمانِ صبحي ، به ترنم و ترانه
لبِ زخم ديده بگشا ، صفِ انتظار بشكن

"سر آن ندارد امشب كه برآيد آفتابي؟"
تو خود آفتابِ خود باش و طلسمِ كار بشكن

بِسُراي تا كه هستي ، كه سرودن است بودن
به ترنمي دژِ وحشتِ اين ديار بشكن

شبِ غارتِ تتاران ، همه سو فكنده سايه
تو به آذرخشي اين سايه ي ديوسار بشكن

ز برون كسي نيايد چو به ياريِ تو ، اينجا ،
تو ز خويشتن برون آ ، سپهِ تتار بشكن

محمدرضا_شفیعی_کدکنی

شهر خاموش من ! آن روح بهارانت کو؟
شور و شیداییِ انبوهِ هزارانت کو؟

می خزد در رگِ هر برگِ تو خونابِ خزان
نکهتِ صبحدم و بوی بهارانت کو؟

کوی و بازار تو میدانِ سپاهِ دشمن
شیهه ی اسب و هیاهوی سوارانت کو؟

زیرِ سرنیزه ی تاتار چه حالی داری؟
دلِ پولادوَشِ شیر شکارانت کو؟

سوت و کور است شب و میکده ها خاموش اند
نعره و عربده ی باده گسارانت کو؟

چهره ها در هم و دلها همه بیگانه ز هم
روزِ پیوند و صفای دلِ یارانت کو؟

آسمانت همه جا سقفِ یکی زندان است
روشنای سحرِ این شبِ تارانت کو؟


محمدرضا_شفیعی_کدکنی

گفتی چه کسی؟

در چه خیالی؟

به کجایی؟

بی تاب توام، محو توام، خانه خرابم ...

#بیدل_دهلوی

عاشقی هستم که منت میکشم بر وصل یار
منت دلبر کشیدن عاشقان را عار نیست

در گلستان گرد گل بسیار گردیدم ، ولی
از هزاران گل یکی حتی مثال یار نیست

گفتم آخر من گلی گم کرده ام در این دیار
گفت پیدا کردنش آسان بود ، دشوار نیست

از گلستان دل بریدم راهی صحرا شدم
دیدم آنجا جلوه ای از پرتو دلدار نیست

یک تبسم یک صدا فرمان عشق
یک ترانه یک نفس جریان عشق

یک غریبه سرزده شد آشنا
می دهد سر بر لب دیوان عشق

یک غروب و یک سرود و یک خروش
بر سر بازار پرباران عشق

یک ستاره یک غزل شعر و ثنا
یک سبد گل چیده در دامان عشق

یک سوار و تک نواز و سروناز
می دهد بهر دلم سامان عشق

یک نشانه یک حیات و زندگی
می شود گمگشته پایان عشق

یک سرغاز یک تولد یک فروغ
چون طبیبان میکند درمان عشق

دوستان، عاشقم و عاشق زارم، چه کنم؟
چاره صبرست، ولي صبر ندارم، چه کنم؟

ريخت خون جگر از گوشه چشمم بکنار
و آن جگر گوشه نيامد بکنارم، چه کنم؟

اي طبيب، اين همه زحمت مکش و رنج مبر
زار ميميرم، اگر جان نسپارم چه کنم؟

چند گويي که: برو، دامنم از کف بگذار
واي! اگر دامنت از کف بگذارم چه کنم؟

دردمندان همه از صبر قراري گيرند
چون من از درد تو بي صبر و قرارم چه کنم؟

گر چو مرغان خزان ديده ملولم چه عجب؟
گل نمي بينم و آزرده خارم، چه کنم؟

خلق گويند: #هلالي، چه کني گريه زار؟
گريه رو ميدهد و عاشق زارم چه کنم؟

" شب وصل "

آواز: #استاد_شجریان


به شب وصلت جانا، دیوانه شدم
به شمع رویت جانا، پروانه شدم
به مه روی تو من جانا، حیران و ماتم
ز غم عشق تو شد جانا، صبر و ثباتم
به حال من نگر ، دلبر دلبر
زارو نزارم ، جانا زارو نزارم
شیدای توام، تاج سرم، بیا به سرم
رسوای توام، چشم ترم، بنشین به برم
عاشق کردی جانا دلم را بردی
به زلف سر کجت دلبر دلبر
گم شده دلم
جانا گم شده دلم

چشم مخصوص تماشاست اگر بگذارند
و تماشای تو زیباست اگر بگذارند

من از اظهار نظرهای دلم فهمیدم
عشق هم صاحب فتواست اگر بگذارند

دل درنایی من اینهمه بیهوده مگرد
خانه دوست همین جاست اگر بگذارند

سند عقل مشاع است اگر بگذارند
عشق اما فقط از ماست اگر بگذارند

غضب آلوده نگاهم میکنید ای مردم
دل من مال شماهاست اگر بگذارند

وقتی “‘خـــــــــــــــــــــدا ” بخواد

بزرگــــــــــی آدمـــــــــی رو اندازه بگیره !

مـتـــر رو به جای قـــــــدش ،

دور “قلبـــــــــش” میگــــــــــیره

باچشمهای خسته ام،امشب مدارا میکنم
حتی اگرباران گرفت،باخنده حاشا میکنم

شاید که درمان دلم، تنها فراموشی شده
طومار ذهنی پاک را،یکباره امضا میکنم

باخاطرات ماندگار،کردم وداع درذهن خویش
یوسف مقيم چاه شد،تركِ زليخا ميكنم

درآسمان دنبال ماه، دیگر نمیگردم شبی
امشب به روي خاك من،يك ماه پيدا ميكنم

قلبی که ازدوری تو،صدها ترک برداشته
با عقل بندش میزنم، با درد احیا میکنم


روزی اگردرسینه ام،همچون نفس تومانده اي
بیرون بیارم یاد تو، کار مسیحا میکنم

اما مگرازیاد این، #پروانه لبخندِ تو رفت
مشق فراموشی تو، تنهای تنها میکنم


#ناصرپرواني

من می‌روم جايی كه جای ديگری باشد
از شانه‌های تو پناه بهتری باشد

زندان تاريك تو راه چاره‌ای دارد؟
پس من چطوری آمدم‌!؟ بايد دری باشد

يك عمر «صرف‌»ات كرده‌ام ديگر نخواهم كرد
غير از تو شايد مثل «رفتن‌» مصدری باشد

عيبی ندارد هرچه می‌خواهی ببارانم‌
بگذار اين پايان گريه آوری باشد

آنكه تمام هستی‌اش را سوخت پای تو
نگذاشتی يكبار مرد ديگری باشد

پرواز را از تخم چشمانم درآوردی
حالا چه فرقی می‌كند بال و پری باشد...

مهدی فرجی

جلوتر بیا
بگذار روی پیشانی مان
انشای مشترکی بنویسیم
دلم می خواهد
برای همه تعریف کنیم
دنیای من و تو یک فصل بیشتر نداشته و ندارد
بگذار انگشت هایمان را
طوری به هم گره بزنیم
که خودمان هم نفهمیم
این سرنوشت را
کدام روی کاغذ آوردیم
و تابستانمان را چگونه گذراندیم
که نشد تنها
و جدا ز هم بنویسیم
صدای چشم های تو خوب است
تو بخوان
لب من فقط می شنود
و حواسش را جمع کرده
تا تو هر جا
خسته شدی
زود
نقطه ای بگذارد
برویم اول خط
آن جا که
برای گرم نگه داشتن ِ یک فصل ، بوسه
لبمان تیر می کشید

#رسول_ادهمی

تو از دلتنگیِ شبهایِ آغوشم چه می دانی ؟
از آواری که بی تو ماندهِ بر دوشم …! چه می دانی ؟!

از اینکه گفته بودی ، دوستم داری ، ولی رفتی
از آهنگِ صدایِ مانده در گوشم چه می دانی ؟!!

هنوزم بوی آغوشِ تو را پیراهنم دارد
از اندوهی که من هر روز می پوشم چه می دانی ؟!

ببین …!! از عشق ناچارم ولی دلگیرم از دستت
از اینکه مثلِ سیر و سرکه می جوشم ، چه می دانی …؟!

جوابم را بده ، من یک تماس رفته از دستم !
و رنجِ یک شماره یِ فراموشم ! چه می دانی ؟!

از اینکه رفته ای و هر چه می کوشم نمی فهمم
چرا رفتی …!!! از احساسات مغشوشم چه می دانی …؟!!!

ما که عمری با غمت سر کرده ایم
بر سر کوی تو بستر کرده ایم،،،،،،


آه و واویلا امان از دست تو،،،،،،،
شکوه ازکارت به محشر کرده ایم

هرگز ازعشق تو نتوانیم گذشت
گر گذر از جان به یکسر کرده ایم

موی توچون سلسله برپای ماست
ماخود آن زنجیر به پیکر کرده ایم

گرچه تدبیری به هرخودکرده نیست
طرح مشکل با تو دلبر کرده ایم

دلبر ا. از ما مکن مهرت دریغ
گر از آن لعلت لبی تر کرده ایم

دست ما گیر و ز لطفت کن نثار
دست بدامان تو سرور کرده ایم

این،،مراد،،از لطف تونومید نیست
گرچه خود پشت را بخنجرکرده ایم

از همین فردا
فراموشت می کنم

به شوخی های بی مزه همکاران
بلند بلند می خندم
به ایستگاه رادیو می روم
در گوش همه ی امواج
فریاد می زنم
تو معشوقه ی خوبی نیستی
بعد...
قلبم را
از بلندترین برج شهر
پائین می اندازم

اما
بگذار
امشب شاعری باشم
که می خواهد
تمام عمر به تو فکر کند!


#مجید_موسوی_کهنگانی

از من کسی گذشت
که شمال و جنوب جهان را
تکان داد:
جایی که می رسم،
اوست
جایی که نمی رسم،
اوست…

#مژگان_عباسلو

خیلی از ماهـا

مُـــدتها پـیش مُردیم

تـویِ سُکوتی کـه

هــیچ وَقت هـیچ کَـس

هیچ جوره دَرکِش نَکَـرد

زندگی من
یعنی
شیب خط گردنت
وقتی
به پهنای شانه ات می رسد
یعنی
رگ برجسته ی دست هایت
وقتی
آنها را در هوا تکان می دهی
یعنی
مهربانی شباهنگام و خواب آلودت
وقتی که می پرسی:
"سردت نیست؟"
یعنی
رگه های قرمز چشمانت
وقتی خستگی در چشمانت موج می زند
یعنی
موهای خیس روی پیشانی‌ات
که به عطسه می اندازدت
زندگی من
یعنی...
تو!
یعنی
همین دلتنگی نفس گیر
وقتی
این شعر را برایت می نویسم...

#عادل_دانتیسم