شعر و شیدایی

                        

من بی تو نیستم، تو بی من چه می‌کنی؟
بی‌صبح ای ستاره‌ی روشن چه می‌کنی؟

شب را به خواب‌دیدن تو روز می‌کنم
با روزهای تلخ ندیدن چه می‌کنی؟

این شهر بی تو چند خیابان و خانه است
تو بین سنگ و آجر و آهن چه می‌کنی؟

گیرم که عشق پیرهنی بود و کهنه شد
می‌پوشمش هنوز، تو بر تن چه می‌کنی؟

من شعله شعله دیده‌ام ای آتش درون
با خوشه خوشه خوشه‌ی خرمن چه می‌کنی!

پرسیده‌ای که با تو چه کردم هزار بار
یک بار هم بپرس تو با من چه می‌کنی؟!
-مژگان عباسلو

سخت این نیست که دشمن سر دارت بزند
سخت این است که معشوقه کنارت بزند
هیچ تا حال شده حرف دلت را بزنی!
او به تو تهمت بیجای جسارت بزند
هیچ دیدی که کسی آمده باشد از راه
بنشیند به دلت دست به غارت بزند
هیچ تا حال شده عشق...خودش را ببرد
آتشی بر همه ی دار و ندارت بزند!
آه یعنی به یکی جان بدهی اما او
پای نامت الکی مهر حقارت بزند
شوق: یعنی که بخواهی نرود از پیشت
درد: یعنی که فقط حرف اسارت بزند
عشق: یعنی که سرت را به فدایش بکنی
سوز: یعنی که فقط آه به بارت بزند
حسرت این است که ویرانه نشینی بشوی
او ولی با دگری قصر و عمارت بزند
کیش: یعنی که برو راه دگر پیدا کن
مات: یعنی که نفس باخته جارت بزند
سر من آمده این روز غم انگیز..بهار!
زنده گی قائده اش هست...قمارت بزند

هارون بهیار

حکایتِ بارانِ بی امان است
این گونه که من
دوستت می‌دارم ...

شوریده وار و پریشان باریدن
بر خزه ها و خیزاب‌ها
به بی‌راهه و راه‌ها تاختن
بی‌تاب ٬ بی‌قرار
دریایی جستن
و به سنگچین باغ بسته دری سر نهادن
و تو را به یاد آوردن

حکایت بارانی بی‌قرار است
این گونه که من دوستت می‌دارم ...

من به این خرد شدن دم به دم عادت کردم

به شکسته شدن از هر رقم عادت کردم

شیشه ام !می بُرم اما پس از این ویرانی

به دل شیشه ای بی جنم عادت کردم

کمرپنجره از غصه من تا شد ،تا

از بد حادثه با زیر وبم عادت کردم

به نصیحت شدن و حد زدن بی انکار

پیش چشم دو سه تا ....محترم عادت کردم

آن ور پنجره سرد است نده دم به دمم

چون به این هم نفسی های کم عادت کردم

شادی پنجره در وسعت لبخند من است

این ور پنجره گرچه به غم عادت کردم

به نگاه هَمه ی اهل محل مشکوکم

سنگ بردار بزن شیشه ام عادت کردم

ان قدر پیش همه سنگ زدی بر دل من

تا به این شیشه بر کوچه هم عادت کردم

مرضیه اوجی

من حسادت می کنم حتی به تنها بودنت
من به فرد رو به رویی، لحظه ی خندیدنت

من به بارانی که با لذت نگاهش می کنی
یا نسیمی که رها می چرخد اطراف تنت ...

من حسادت می کنم حتی به دست گرم آن،
شال خوشرنگی که می پیچد به دور گردنت

وقتی انگشتان تو در گیسوانت می دود
من به رد مانده از اینجور سامان دادنت ...

اینکه چیزی نیست ،گاهی دل حسادت کرده به
عطر پاشیده از آغوش تو بر پیراهنت

هیچکس ای کاش در دنیا به تو حسی نداشت
من حسادت می کنم حتی به قلب دشمنت

کاش هرکس غیر من، ای کاش حتی آینه
پلک هایش روی هم می رفت وقت دیدنت

من را نگاه كن كه دلم شعله ‌ور شود
بگذار در من این هیجان بیشتر شود
قلبم هنوز زیر غزل لرزه‌های توست
بگذار تا بلرزد و زیر و زبر شود
من سعدی‌ام اگر تو گلستان من شوی
من مولوی سماع تو برپا اگر شود
من حافظم اگر تو نگاهم كنی اگر
شیراز چشم‌های تو پر شور و شر شود
«ترسم كه اشك در غم ما پرده‌در شود
وین راز سر به مهر به عالم سمر شود»
آنقدر واضح است غم بی تو بودنم
اصلا بعید نیست كه دنیا خبر شود
دیگر سپرده‌ام به تو خود را كه زندگی
هر گونه كه تو خواستی آنگونه سر شود

نجمه زارع

تو نیستی و جهان بر سرم خراب شده
چگونه بی تو بمانم دراین خرابــشده؟

به هر دری زدم از عشق تو خلاص شوم
کنون منم، منِ از هر طرف جواب شده

بهار زندگی ام سهم من چه بود از تو؟
محاسنی که با برف غم خضاب شده

به جای عکس تو و خنده های تو عمری ست
هزار درد به دیوار خانه قاب شده

هنوز تشنه ی دیدار چشم های تو ام
همیشه قسمتم از تشنگی سراب شده

تو آفتابی و قلب من آدمی برفی
که زیر سایه ی تو از خجالت آب شده

ببین که با دل من دوری ات چه کرده عزیز
که بعد تو "غزل عاشقانه" باب شده
.

بهزاد نجفی

کُشته ما را مدلِ بی بدلِ دلبری ات
سیبِ لبنان شده ای در گرهِ روسری ات

دختر و این همه اطوار و ادا جایز نیست
رفته از یاد مگر، رسم و رهِ مادری ات

گفته بودی که به دلداریِ من می آیی
کرده آواره مرا، این سخنِ سرسری ات

مانده ام همچو مریضی درِ درمانگاهی
دامنت را بگشا، تا که شَوَم بستری ات

شده فرسوده، نمایِ بدنِ خاکی من
باز سازی بنما با بدنِ مرمری ات

دلم از این همه ظلمی که تو بر من کردی
شده عاصی و به تنگ آمده از خودسری ات

خواستم تا یَمَنم را کنم ارزانی تو
تا نگینی بشوَم در دلِ انگشتری ات

آه حوای دلم، شرم کن از مردم شهر
تا که من پیش، از آدم بشوم مشتری ات

نتوانم به تو پیوستن و نی از تو گسستن
نه ز بند تو رهایی نه کنار تو نشستن

ای نگاه تو پناهم! تو ندانی چه گناهی ست
خانه را پنجره بر مرغک طوفان زده بستن

تو مده پندم از این عشق که من دیر زمانی
خود به جان خواستم از دام تمنای تو رستن

دیدم از رشته ی جان دست گسستن بود آسان
لیک مشکل بود این رشته ی مهر تو گسستن

امشب اشک من ازرد و خدا را که چه ظلمی ست
ساقه ی خرم گلدان نگاه تو شکستن

سوی اشکم نگهت گرم خرامید و چه زیباست
آهوی وحشی و در چشمه ی روشن نگرستن

آب، وقتی از سر دیوانه خویان بگذرد
بازی احساس و منطق را فقط «دل» می برَد

گریه ی پنهانی از سر می رسد در نیمه شب
بغض، مثل خنجر کُندی گلو را می درَد

قلب بیمارت، هوس بازانه عاشق می شود
آبروی عاشقان واقعی را می برَد

مَردی ام از عاطفه لبریز، امّا راستی
این همه احساس را آیا کسی هم می خرد

باز تلقین می کنم در خود، اگر بی خود شدم
این هوا هم چند روزی هست و از سر می پرد...

احساس با تو بودن غزل غزل ترانست
احساس با تو بودن یه شعر عاشقانست

احساس با تو بودن یعنی تموم دنیاست
احساس باتو بودن یه قطره پیش دریاست

احساس با تو بودن یعنی هوای پرواز
احساس با تو بودن یعنی فدای همراز

احساس با تو بودن پرواز در ترانست
احساس با تو بودن یه حس عاشقانست

احساس با تو بودن مثل پر پرنده
احساس با تو بودن مثل خدا و بنده

احساس با تو بودن شب تا سحر نخفتن
احساس با تو بودن راز به ستاره گفتن

احساس با تو بودن گریه های شبونه
احساس با تو بودن اشکهای دونه دونه

احساس با تو بودن اسمون ابی رنگه
احساس با تو بودن دنیا با تو قشنگه

احساس با تو بودن یعنی دو تا قناری
احساس با تو بودن عکسهای یادگاری

احساس با تو بودن یعنی همین ترانه
احساس با تو بودن یعنی فقط بهانه

بی تو دلتنگ ترین شاعرِ پائیز منم

صاحبِ کوله ای از شعر غم انگیز منم !

بی تو چون برگِ خزانم ، به زمین افتاده

آنکه از ترسِ سقوطش شده لبریز منم !

بی تو ابرم که دلش تیره ز دلتنگی هاس

شاعرِ خستگیِ کوچه ی پائیز منم !

ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺯ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﻧﻨﻮﺷﯿﺪ ، ﺣﺮﺍﻡ ﺍﺳﺖ
ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺑﻨﻮﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺩﺍﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﺳﺖ
ﻣﺎ ﺩﻭﺵ ﺑﻪ ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ ﯼ ﻋﺸّﺎﻕ ﺑﺮﻓﺘﯿﻢ
ﺩﯾﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﯽ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﮐﯿﺶ ﻭ ﻣﺮﺍﻡ ﺍﺳﺖ
ﮔﻔﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﭼﻪ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﯿﺪ ؟
ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺷﺮﺍﺏ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﯾﺎﺭ ﺑﻪ ﮐﺎﻡ ﺍﺳﺖ
ﮔﻔﺘﯿﻢ ﭼﺮﺍ ﯾﺎﺭ ﺑﺸﺪ ﺳﺎﻏﺮ ﻣﺴﺘﺎﻥ ؟
ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﯽ ﺳﺒﺐ ﻋﺸﻖ ﻣﺪﺍﻡ ﺍﺳﺖ
ﮔﻔﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺍﺯﻋﺸﻖ ﭼﻪ ﺁﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ؟
ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﺑﺮﺩﻝ ﻋﺸﺎﻕ ﻃﻌﺎﻡ ﺍﺳﺖ
ﮔﻔﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺩﻭﺯﺥ ﺷﻮﺩ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﻋﺸﺎﻕ
ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎﯼ ﺳﻼﻡ ﺍﺳﺖ
ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﺷﺪﯾﻢ ﺍﺯ ﭘﯽ ﺁﻥ ﺟﺎﻡ ﻭ ﺷﺮﺍﺑﺶ
ﺯﯾﺮﺍ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﻘﺼﺪ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﻭ ﺟﺎﻡ ﺍﺳﺖ


حضرت مولانا

جاگذاشته ام دلی

هرکه یافت

مژدگانی اش تمام “زندگی ام”

دیدنش از خواب تنهایی مرا بیدار کرد
دیدمش! یک بار دیگر دل هوای یار کرد

مرده ام در برزخ تردید ها اما هنوز
می شود با بوسه ای روح مرا احضار کرد

هر یک از ما دست کم یک بار عاشق بوده ایم
می توان با هم خطای کهنه را تکرار کرد!

درد خاکستر نشینی داغ روی دست ماست
گاه باید گفت و گو با آتش سیگار کرد

بار دیگر با خیانت اعتمادم را گرفت
عشق... ما را باز از عاشق شدن بیزار کرد...!

دیدنش از خواب تنهایی مرا بیدار کرد
دیدمش! یک بار دیگر دل هوای یار کرد

مرده ام در برزخ تردید ها اما هنوز
می شود با بوسه ای روح مرا احضار کرد

هر یک از ما دست کم یک بار عاشق بوده ایم
می توان با هم خطای کهنه را تکرار کرد!

درد خاکستر نشینی داغ روی دست ماست
گاه باید گفت و گو با آتش سیگار کرد

بار دیگر با خیانت اعتمادم را گرفت
عشق... ما را باز از عاشق شدن بیزار کرد...!

به آتش می کشم آخر دل نامهربانت را
به یغما می برم چشمِ به رنگِ آسمانت را

بمان ای کشتی امیدهایم ، لج نکن با من
به توفانی ز نفرین می سپارم بادبانت را

وجودش را ندارم خوب می دانی و الا من
به لب می آورم بادستهایم طفلِ جانت را

شنیدم با همه حاضر جوابی می کنی باشد
خلاصه داغ خواهم کرد گنجشکِ زبانت را

و روزی هم به دستِ باد خواهم داد می بینی
شلالِ گیسوانِ مخملِ پولک نشانت را

نمی دانی چه آهی می کشم وقتی که دورادور
تماشا می کنم رنگین کمانِ ابروانت را

به نستعلیقِ ابروی به هم پیوسته ات سوگند
به من جان می دهی ، حرفی بزن واکن دهانت را

کاش در محشر آغوش تو مدهوش شوم
روی زانوی تو خاکستر و خاموش شوم

آنچنان از تب لبهای تو تبخیر شوم
که در این مهلکه بر باد و فراموش شوم

دل به دریا زده با موج تمنا ٬ دمساز
غرق در گوشه ی آرام بناگوش شوم

هوش از سر ببری هر چه دهن باز کنی
تا سحر لب به لب ِ خمره ی پرجوش شوم

مو پریشان بکنی بر سر و بر سینه ی من
که فنا در تو و خود نیز سیه پوش شوم

حکم عقل است که دیوانگی از سر گیرم
با تو تا شهر خدا هم دل و هم دوش شوم

آسمان رونق مهتاب ندارد تا کی ؟!
بی تو با یاد تو تا صبح هم آغوش شوم

تقصیر خودم نیست اگر داغ و کبودم
حرف تو که آید به میان ، سخت حسودم

تقصیر تو هم هست که با طرز نگاهت،
آرام خزیدی به تن و تارم و پودم

می خواستم از جاذبه ات فاصله گیرم،
اما نشد و عشق تو سر زد به وجودم

ای کاش فقط سر زده بود ...آمد و ماند و
در گیر خودش کرد ...من و بود و نبودم…

تکثیر شدی در همه ی ثانیه هایم
در خوابم و در اشکم و در ذکرو سجودم

آنقدر که جز چهره ی تو هیچ ندیدم
آنقدر که جز وصف تو چیزی نسرودم

با حضرت حافظ کمی از عشق تو گفتم
فرمود مراعات کنم حد و حدودم...