شعر و شیدایی

                        

رسیده ام به چه جایی... کسی چه می داند
رفیق گریه کجایی؟ کسی چه می داند

میان مایی و با ما غریبه ای... افسوس
چه غفلتی! چه بلایی! کسی چه می داند

تمام روز و شبت را همیشه تنهایی
«اسیر ثانیه هایی» کسی چه می داند

برای مردم شهری که با تو بد کردند
چگونه گرم دعایی؟ کسی چه می داند

تو خود برای ظهورت مصمّمی اما
نمی شود که بیایی کسی چه می داند

کسی اگرچه نداند خدا که می داند
فقط معطل مایی کسی چه می داند

اگر صحابه نباشد فرج که زوری نیست...
تو جمعه جمعه می آیی کسی چه می داند

کاظم بهمنی

روبروی چشم خود چشمی غزلخوان داشتم

حال اگر چه هیچ نذری عهده دار وصل نیست

تا تو بودی در شبم، من ماه تابان داشتم

یک زمان پیشآمدی بودم که امکان داشتم

ماجراهایی که با من زیر باران داشتی

شعر اگر می شد قریب پنج دیوان داشتم

بعد تو بیش از همه فکرم به این مشغول بود

من چه چیزی کمتر از آن نارفیقان داشتم؟!

ساده از «من بی تو می میرم» گذشتی خوب من!

من به این یک جمله ی خود سخت ایمان داشتم

لحظه ی تشییع من از دور بویت می رسید

تا دو ساعت بعد دفنم همچنان جان داشتم!!

در جـمـعـشان بـودم که پـنـهـانی دلـم رفت

بــاور نـمـی کــردم بــه آســـانی دلـم رفت

از هـم سـراغـش را رفـیـقـان می گـرفـتـنـد

در وا شـد و آمــد بـه مـهـمـانی... دلم رفت

رفــتــم کـنــارش ، صـحـبتـم یـادم نـیـامــد!!

پـرسـیـد: شعـرت را نمی خـوانی؟ دلم رفت

مـثـل مـعــلـم هـا بـه ذوقـــم آفـریـن گــفـت

مــانـنــد یـک طــفــل دبـسـتــانـی دلـم رفت

مــن از دیــار «مـنــزوی» ، او اهــل فـــردوس

یک سیـب و یـک چـاقـوی زنجانی ؛ دلم رفت

ای کاش آن شب دست در مویش نمی بـرد

زلـفش که آمــــد روی پـیـشـانی دلم رفــــت

ای کـاش اصـلا مـــن نمی رفــتـم کــنــارش

امـا چـه سـود از ایـن پشیــمـانی دلـم رفـت

دیگـر دلـم ــ رخت سفیدم ــ نـیـست در بـنـد

دیـروز طـوفـان شد،چه طـوفـانی دلم رفت




از : کاظم بهمنی

درد یک پنجره را پنجره ها می فهمند
معنی کور شدن را گره ها می فهمند

سخت بالا بروی ، ساده بیایی پایین
قصه ی تلخ مرا سرسره ها می فهمند

یک نگاهت به من آموخت که در حرف زدن
چشم ها بیشتر از حنجره ها می فهمند

آنچه از رفتنت آمد به سرم را فردا
مردم از خواندن این تذکره ها می فهمند

نه نفهمید کسی منزلت شمس مرا
قرن ها بعد در آن کنگره ها می فهمند

کاش دور و بر ما این همه دل‌بند نبود
کاش دور و بر ما این همه دل‌بند نبود
و دلم پیش کسی غیر خداوند نبود
آتشی بودی و هر وقت تو را می‌دیدم
مثل اسپند، دلم جای خودش بند نبود
مثل یک غنچه که از چیده شدن می‌ترسید
خیره بودم به تو و جرأت لبخند نبود
هرچه من نقشه کشیدم به تو نزدیک شوم
کم نشد فاصله؛ تقصیر تو هرچند نبود
شدم از «درس» گریزان و به «عشقت» مشغول
بین این دو چه کنم نقطه‌ی پیوند نبود
مدرسه جای کسی بود که یک دغدغه داشت
جای آن‌ها که به دنبال تو بودند نبود
بعد از آن هر که تو را دید، رقیبم شد و بعد
اتفاقی که رقم خورد، خوش‌آیند نبود
آه ای تابلوی تازه به سرقت رفته!
کاش نقّاش تو این قدر هنرمند نبود

کاظم بهمنی

گلایه می کنم ولی...
تکه یخی که عاشق ابر عذاب می شود
سر قرار عاشقی همیشه آب می شود
به چشم فرش زیر پا سقف که مبتلا شود
روز وصالشان کسی خانه خراب می شود
کنار قله های غم نخوان برای سنگ ها
کوه که بغض می کند سنگ ، مذاب می شود
باغ پر از گلی که شب به آسمان نظر کند
صبح به دیگ می رود ؛ غنچه گلاب می شود
.....
چه کرده ای تو با دلم که از تو پیش دیگران
گلایه هم که می کنم شعر حساب می شود

کاظم بهمنی

ای که از کوچه معشوقه ما می گذری
خبـر خیر ِتو از نقل رفیقان سخت است
حفظ ِحالات من و طعنه ی آنان سخت است

لحظه ی بغض نشد حفظ کنم چشمم را
در دل ابر نگهداری باران سخت است

کشتی ِ کوچک من هر چه که محکم باشد
جَستن از عرصه ی هول آور طوفان سخت است

ســاده عاشق شده ام ساده تر از آن رسوا
شهره ی شهر شدن با تو چه آسان سخت است

ای که از کوچه ی ما می گذری ، معشوقه!
بی محلی سر این کوچه دوچندان سخت است

زیر باران که به من زل بزنی خواهی دید
فن تشخیص نم از چهره ی گریان سخت است

کاظم بهمنی

هديه ام از تولد
هديه ام از تولد
گريه بود
خنديدن را تو به من آموختی

سنگ بوده ام
تو كوهم كردی
برف بوده ام
تو آبم كردی
آب می شدم
تو خانه دريا را نشانم دادی

می دانستم گريه چيست
خنديدن را
تو به من هديه كردی.

می‌خواهم دوباره به دنیا بیایم

می‌خواهم دوباره به دنیا بیایم
بیرون در، تو منتظرم بوده باشی
و بی‌آنکه کسی بفهمد
جای بیداری و خواب را
به رسم خودمان درآریم
چه بود بیداری
که زندگی‌اش نام کرده بودند.

من گـم شده ام به من کمی من بدهید
یک شب بــه شکایت دلــم تــن بـدهید
حاری تــر از اینـــم که بمانـم یک جـا
بــایــد بــــروم مجـــال رفتــن بــدهیــد

با خلوت سـوت وکـورعادت کردیم
با کـوچـه ی بی عبور عـادت کردیم
ماننـد کسی که عکس ازاومی گیـرند
لبخنـــد زدن.بـه زور عــادت کردیم

مکن بــاور که بالــــی مانده باشد

به غیر از خشک سالی مانده باشد

ولـی تـــردیـــد دارم.جــز خـیــالت

کسی در ایــن حـوالـــی مانده باشد

تو از گل بهتری چندین برابر

بهــــار دیگـــری چندین برابر

یقـین دارم پس از داغ شکستن

دلمــرا مـیخـــری چندین برابر

هــوا ابـری، ولی مبهــم نمی دید

غــــم دور وبرش را کم نمی دید

وحالا روز روشــن شاعـــــر ما

خودش حتی خودش راهم نمی دید

مـــرا دل..از ازل تنگ آفریدند

بــرای غـــم همـــاهـنگ آفریدند

مرا دل شیشه ای کردند و،آنگاه

برای تـو دل از ســـنگ آفریدند

این دل..دل پاره پـاره هی می شکنی

این شیشه به یک اشاره هی می شکنی

عاشق شدن تو نیز رسمی ست عجیب

دل می بری و دوبـاره هی می شکنی

نگاه هر خیابان برگ. پاییــــــــز

و آوای درختان برگ. پاییـــــــــز

طنین خسـته ی نارنجی شهــــــــر

صدای گریه باران برگ. پاییــــــز

گمشـــده

آشفته ام به زلف نــگاری که گمشده

دل بسته ام به قول وقراری که گمشده

مــن غنــچــه تصــور لبـخنــد یـک گلـم

وا می شوم به شوق بهاری که گمشده

بایــد عطش گلوی مـــرا منجمـــد کنــد

در این کــویـر. زمـــزم جاری که گمشده

باور نمـــی کنــی غـــــم تنهــــایی مــــرا

وقتی دلــم. تمـــام مــن آری کـه گمشده

خط میخورد.به وسعت عشق وغرورمان

در این مسیـــر. رد ســـواری که گمشده

آرام شــو ، دیگـر بـرای غــم مجالـی نیست  

دنیـات آرام است و دیگر قیل و قالی نیست

شکـر خدا امــروز ، حالت بهتـــر از قبل است  

خوب است احوال شما، هرچند عالی نیست

تو '' دوستم داری"و من هم مطمئن هستم 

تو"دوستم داری"و این جمله سوالی نیست

وقتی که چشمت راببندی، شهر تاریک است  

این ظلمت از جــریان بـرق و اتصــالی نیست

وقتــی که میخنـدی ، تمام شهـــر می خندد  

یعنی که اصلاً غصه ای در این حوالی نیست

مــهــمـــــانِ دانشـــگـــــاه آزادِ تــــو ام امـــا  

در فکــرِ مــن حال و هــوای انتـقــالی نیست

یک آسمان جُل عاشق خورشیــــدِ رویت شد 

 او آسمــان جُــل هست اما، لا اُبالـــی نیست

ایمان صابر 

نمی خواهی اگر من را، تو را هر لحظه می خواهم
که تو معشوق من هستی، همان معشوق دلخواهم

شبی افتاد تصویرت، درون چشمه ی چشمم

پلنگی خیره بر آبم، تو هستی چهره ی ماهم

نه شیرازی، نه تهرانی، تو هستی آنکه می بخشم

به یک لبخند کوتاهش، سمرقند و بخارا هم

بیا قدری محبت کن، کنار من قدم بردار

تمام آرزویم شد، تو باشی یار و همراهم

"که عشق آسان نمود اول..." برای من نخوان وقتی

که از دشواری پایان عشق آگاه آگاهم

همیشه متهم کردی، مرا با انگ خودخواهی

تو هستی جسم و روح من، اگر اینقدر خودخواهم

اگرچه شد غزل شعرم، ولی اقرار باید کرد

شبیه شعر نیمایی: "تو را من چشم در راهم"



احسان نصری