شعر و شیدایی

                        

پـا به پـای غـم من پیـر شـد و حـرف نـزد
داغ دیـد از من و تبخـیر شـد و حـرف نـزد

شب به شب منتظرم بود و دلش پر آشوب
شب بـه شب آمـدنـم دیـر شد و حـرف نزد

غصـه میخـورد کـه مـن حـال خـرابـی دارم
از همین غصـه ی من سیـر شـد و حرف نزد

وای از آن لحظه کـه حرفـم دل او را سوزاند
خیس شد چشمش و دلگیر شد و حرف نزد

صورت پر شده از چین و چروکش یعنی...
مادرم خستـه شـد و پیـر شـد و حرف نزد

محمد شیخی

به لبخندی قناعت کن ، که خندیدن خطر دارد
تبسم های چون شبنم، به قلب گل اثر دارد
مرام عاشقی را با، سکوتت زنده کُن امشب
که گوش دل ز نجوای، سکوتِ تو خبر دارد
شبیه پچ پچ باران، میان گوش گندم زار
ببین هرخوشه ی عشقت، دوصدخوشه ثمر دارد
کمی آرامتر امشب، قدم بر دار در قلبم
به غیر از تو خیال تو، میان دل گذر دارد
نگاهی کُن به چشمانم، شده محوِ دو پلک تو
گمانم هر دو چشم من، به پلک تو نظر دارد
بیا مانند تاریکی، غروبی را مهیا کن
که در آرامشِ امشب، کمی میلِ سحر دارد
قدم می زد نگاه تو، میانِ دفترِ قلبم
ازاینرو قلب پروانه، دگر شوق سفر دارد

طواف عشق میخواهی، بیا دل را زیارت کُن
شبیه قطره ی باران، کمی امشب عبادت کُن

نظیرقطره ی باران، ببار و عاشقی بنما
به هربوسه به خاك دل،توهم عرض ارادت کُن

بزن برهم تو قانون را،بشو بَرده برای عشق
فقط یک شب شبیه من،به عقل خود خیانت کُن

گمانم مزه ی سجده،بُوَد شیرینتراز شیرین
به فرهاد دلت برگو،کمی امشب نجابت کُن

دل سجاده بی تاب است،برای سجده های تو
درآغوش نمازِخود،خدایت را عیادت کُن

همانند غروبی که،شبیه رنگ پاییز است
توهم با رنگ رخسارت،به خورشیدش حسادت کُن

بسوزامشب ولی آرام،که پروانه دمی خوابید
تو ای شمع سراپا عشق، دمی مشق لطافت کُن

عاشقی دیدم که از معشوقه حسرت می خرید
تکه تکه قلب را می داد و مهلت می خرید

تا سحر بیدار بود و با زبانِ عاشقی
جرعه جرعه شعر می نوشاند و لکنت می خرید

لابلای دوزخِ شبهای حسرت زای خویش
در خیالاتش، کنارِ یار، جنّت می خرید

در کنارِ سفره ی خالی، برای عشقِ خود
از خدای مهربانِ خویش برکت می خرید

لحظه لحظه ساعتش را می شکست و بعد از آن
لحظه ها را می شمرد و باز ساعت می خرید

قسمتش چیزی به جز تنها شدن گویا نبود
از قضا، در کوچه ی تقدیر، قسمت می خرید

متهم می شد میانِ خلق، اما باز هم
آبرو می داد و جایش، بارِ تهمت می خرید

نامِ شاعر را نگویم تا نباشد غیبتش
بینوا در شهر می گشت و محبت می خرید

در یاد منی حاجت باغ و چمنم نیست

جایی که تو باشی خبر از خویشتنم نیست





اشکم که به دنبال تو آواره ی شوقم

یارای سفر با تو و رای وطنم نیست





این لحظه چو بارانِ فرو ریخته از برگ

... صد گونه سخن هست و مجال سخنم نیست





بدرود تو را انجمنی گرد تو جمع اند

بیرون ز خودم راه در آن انجمنم نیست





دل می تپدم باز درین لحظه ی دیدار

دیدار ‚ چه دیدار ؟ که جان در بدنم نیست





بدرود و سفر خوش به تو آنجا که رهایی ست

من بسته ی دامم ره بیرون شدنم نیست





در ساحل آن شهر تو خوش زی که من اینجا

راهی به جز از سوختن و ساختنم نیست





تا باز کجا موج به ساحل رسد آن روز

روزی که نشانی ز من الا سخنم نیست



دکتر شفیعی کدکنی

بودنم بی تو محال است نباید بروی

زندگی زیر سوال است نباید بروی

بنشین تا نشمارم گذر ثانیه را

بی تو یک ثانیه سال است مبادا بروی

غیبتت را نتوان هیچ تحمل بکنم

در دلم جنگ و جدال است مبادا بروی

دل تو با دل من کی به تفاهم برسد

همدلی شرط وصال است مبادا بروی

کلمات از لب تو جاری و ساری بشود

حرف تو شعر زلال است مبادا بروی

در بزن گاه خطر عازم صحرا نشوی

موقع صید غزال است مبادا بروی

سوز و سرمای شدیدی پس آبادی ماست

زوزه ی گرگ و شغال است مبادا بروی

ای عسل باده حرام است ولی روی لبت

دو سه تا بوسه حلال است مبادا بروی!

علی قیصری

ﻛﻤﯽ ﺷﺎﻋﺮ ﺷﻮ ﻭ ﯾﻚ ﺷﺐ ﻣﺮﺍ ﺷﻜﻞ ﻏﺰﻝ ﺑﻨﻮﯾﺲ
ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻭﺻﻞ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﻭﻟﯽ ﺗﻮ ﻣﺤﺘﻤﻞ ﺑﻨﻮﯾﺲ

ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﯽ؟ ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ؟ ﻛﺠﺎ ﺟﺎﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﯾﻢ ﺍﺯ ﻫﻢ؟
ﺑﺮﺍﯼ ﭼﻨﺪ ﻣﺠﻬﻮﻟﻢ ﻓﻘﻂ ﯾﻚ ﺭﺍﻩ ﺣﻞ ﺑﻨﻮﯾﺲ

ﺍﮔﺮ ﻟﯿﻠﯽ ، ﺩﻝ ِ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﻫﺮ ﺷﺐ
ﺗﻮ ﺍﺯ ﻣﺠﻨﻮﻧﯽ ِ ﻟﯿﻼ ﻓﻘﻂ ﺿﺮﺏ ﺍﻟﻤﺜﻞ ﺑﻨﻮﯾﺲ

ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺁﻭﺍﺭ ِ ﺍﺷﻌﺎﺭﻡ، ﻣﻦ ِ ﮔﻢ ﺭﺍ ﺗﻮ ﭘﯿﺪﺍ ﻛﻦ
ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮ ﻧﺎﻣﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﻫﺮ ﮔﺴﻞ ﺑﻨﻮﯾﺲ

ﮔﻨﺎﻫﺶ ﭘﺎﯼ ﻣﻦ ﺻﻮﻓﯽ !!!! ﻓﻘﻂ ﯾﻚ ﺑﺎﺭ ﻛﺎﻓﺮ ﺷﻮ
ﺑﯿﺎ ﺑﺮﻣﻮﻡ ﺑﯽ ﺭﻧﮓ ﻟﺒﻢ ﻃﻌﻢ ﻋﺴﻞ ﺑﻨﻮﯾﺲ

ﻧﮕﺬﺍﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﻏﺰﻟﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ
ﺣﯿﻒ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺍﯾﻦ ﺑﻐﺾ ﮐﻪ ﻧﺸﮑﺴﺘﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ
ﺗﺎ ﮐﯽ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ ﺳﺮ ﺭﺍﻫﺖ ﻭ ﻧﯿﺎﯾﯽ؟
ﺗﺎ ﮐﯽ ﺑﻪ ﻫﻮﺍﯼ ﺗﻮ ﺩﻟﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ؟
ﻧﺒﻀﻢ ﺷﺪﻩ ﭘﮋﻭﺍﮎ ﺗﭙﺶ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ... ﺑﮕﺬﺍﺭ
ﻧﺒﻀﻢ ﺑﻪ ﺗﭙﺶ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ
ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺳﯿﺎﻫﺖ ﺩﻝ ﭘﺮﻫﯿﺰﮔﺮ ﻣﻦ
ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﺤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻭﺍﺭﺳﺘﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻧﮕﻮﯾﻢ ... ﻧﺴﺮﺍﯾﻢ ... ﻧﻨﻮﯾﺴﻢ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺳﺮﺑﺴﺘﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ
ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺳﺮﺵ ﮔﺮﻡ ﺍﺷﺎﺭﺍﺕ ﻭ ﻧﻈﺮ ﻫﺎﺳﺖ
ﻫﯿﻬﺎﺕ ﮐﻪ ﺍﺑﺮﻭﯼ ﺗﻮ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ
ﺗﻘﺪﯾﺮ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﺯﻝ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ :
ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺑﻪ ﮔﯿﺴﻮﯼ ﺗﻮ ﺩﻟﺒﺴﺘﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ

ﮐﻢ ﺑﮑﻦ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯿﻬﺎ ﻣﺮﺍ ﺩﻟﺒﺴﺘﻪ ﺗﺮ
ﺗﺎ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﺷﻌﺮ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻭﺻﻒ ﺗﻮ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺗﺮ
ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﭽﺮﺧﺎﻧﯽ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﮐﺎﻓﯽ ﺍﺳﺖ
ﺭﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺳﺮﺑﺴﺘﻪ ﺗﺮ
ﺭﻭﺯ ﻭﺻﻞ ﺍﯼ ﻧﺎﺯﻧﯿﻦ ﭼﻮﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺁﺑﯽ ﺑﭙﻮﺵ
ﺗﺎ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﻝ ﮐﺒﻮﺗﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﺗﺮ
ﮔﺮ ﻧﻤﺎﯾﯽ ﮔﯿﺴﻮﺍﻧﺖ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎ
ﻋﺎﺭﻓﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﯽ ﯾﮏ ﺷﺒﻪ ﻭﺍﺭﺳﺘﻪ ﺗﺮ
ﯾﺎ ﮐﻪ ﻧﺸﮑﻦ ﺑﺎ ﻗﺪﻣﻬﺎﯾﺖ ﺳﮑﻮﺕ ﻟﺤﻈﻪ ﺭﺍ
ﯾﺎ ﺑﮑﻦ ﺁﻫﻨﮓ ﺭﻓﺘﻦ ﺭﺍ ﮐﻤﯽ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺗﺮ
ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﯼ ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﻌﺮﻡ ﺷﻮﯼ
ﺗﺎ ﺑﮕﺮﺩﺩ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎﯾﻢ ﺩﺭ ﻏﺰﻝ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺗﺮ
ﺑﯿﻦ ﺻﺪ ﮔﻠﺒﺮﮒ ﺯﯾﺒﺎ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ
ﺍﺯ ﺗﻮ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﻦ ﻧﺪﯾﺪﻡ ﺍﯼ ﻋﺴﻞ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺗﺮ

علی قیصری

دیدمش اما چه حاصل او نگاهش مرده بود

خاطرات عشق پیشین را زخاطر برده بود

آنکه روزی برق چشمش تارو پودم را گسست

خالی از عشق و هوس در پیله اش افسرده بود

پیش رویم بود اما همچنان بیگانه ایی

همچو گلبرگی که تیپای خزان را خورده بود

غرق رویایش من و او غرق در افسردگی

همچنان قابی که عکسی در دلش پژمرده بود

آنکه در رویای من زاییده شد اینک کجاست؟

از کنار من گذشت اما تو گویی مرده بود

مستانه مستم میکنی، دل را زدستم میکنی
گه باده نوشم ای صنم،گه می پرستم میکنی

در سوزوتابم میکنی، هردم خرابم میکنی
گه می نوازی ماه من،گاهی زهستم میکنی

حیران شدم در کار تو،درمانده از رفتار تو
هم می گشایی پای را،هم قفل و بستم میکنی

با من نگویی چیستی، اهل کجا یا کیستی
گاهی بلندم میکنی، گاهی تو پستم میکنی

آتش زدی کاشانه را،بردی دل دیوانه را
هم شاد شادم ای صنم،هم غم پرستم میکنی

بگرفته ای جان مرا،کردی به زندانت مرا
می بخشیم عالم به من، گه ورشکستم میکنی

دل را به زاری می بری،اندرخماری می بری
خوبم که آزردی مرا،آنگه تو مستم میکنی.

مولانا

حالا که خواب رفته دلم بی صدا برو
آرام رد شو از من و بی اعتنا برو
اینبار حرفهای دل من نگفتنیست
اینبار را نپرس چرا و کجا؟!...برو!
از نو تمام خاطره ها را مرور کن!
اصلا نیا به قلب من از ابتدا! برو!
اصلا خیال کن که دلت جای دیگریست
اصلا خیال کن که ندیدی مرا برو!
بعد از تو هیچ کس به دلم سر نمی زند
در را ببند پشت سرت، بی صدا برو!

حسن اسحاقی

به نگاهی که مرا عاشق خود کرده, قسم
بایدامشب به غزلهای نگاهت برسم

کاش آن لحظه که در حسرت باران بودم
ابری از کوی تو می آمد و می شد نفسم

«ای که از کوچه ی معشوقه ی ما می گذری »
چه کسی گفت که من اهل هوا و هوسم

مثل این قافله ی عمر به سر آمده،کاش
باخبر می شدی از ناله ی
بانگ ‌جرسم

تا که آزادیم آوازه ی این شهر شود
کاشکی گوشه ای از قلب تو می شد قفسم

می روم سربه بیابان بگذارم بی تو
به نگاهی که مرا عاشق خود کرده, قسم

یادمان نیست کجا صحبت بی دردی شد
اولین بار کجا نوبت نامردی شد
یادمان نیست کجا از خودمان دور شدیم
یک شبه با کمی اندوخته مغرور شدیم
وسوسه از دل ملعون که دنیا امد
و هوس با همه ی قدرتش اینجا امد
اولین بار کجا شرم به انسان خندید
اولین سیب چگونه لب ما را بوسید
یادمان نیست کجا راه خطا پیمودیم
اولین بار کجا بنده ی شیطان بودیم
یادمان نیست کجا کاشف تزویر شدیم
کی در ابلیس خزیدیم و تکثیر شدیم
اولین حرف دروغی که شنیدیم چه بود
انچه دیدیم و انگار ندیدیم چه بود
در کجا شعله ی نورانی دل پایان یافت
و کجا خصلت ابلیس شدن جریان یافت
در صف سیب و سرابیم چه شد با این دل
همه در پشت نقابیم چه شد با این دل
دوست بودیم همه با همه ی ادمها
کم نمیکرد صفای دلمان را غمها
بین ما هیچ کسی حامل تزویر نبود
جز به حق هیچ کسی لایق تقدیر نبود
ما کجا این همه تاریکی و ویرانه کجا
ما کجا این همه رفتار وقیهانه کجا
عشق و اخلاص و محبت همه مدفون شده است
عهد و پیمان و رفاقت همه ملعون شده است
بین ما تا به خدا یک پل فانی هم نیست
اعتقاد و شرف و عشق زبانی هم نیست
کاش پیدا بشود روزنه ای سمت دعا
راهی از توبه ی ما تا به گلستان خدا
کاش کابوس زمستانی شیطان برود
کاش مخلوق خدا باز هم ادم بشود

غم بیاید روی چشمت شرمسارم می کند

شیشه ام ، گرد و غباری ، سنگسارم می کند

مثل ماهی های قرمز قبل وقت زلزله

هر کجا بویت بیاید بیقرارم می کند

من به تو وابسته نه ، معتاد چشمان تو ام

یک نگاه زیر چشمی هم خمارم می کن

فرق بنیادین من با هر شکاری واضح است

چون که صیادم نخواهد هم شکارم میکند

امیر سهرابی

تا تب دیدارات از قلب اسیرم تاب برد

شب شد و چادر سفیدروزرا مهتاب برد

اخم کردی چند آبادی زمین را مه گرفت

گریه کردی کوچه های شهرمان را آب برد

خواب دیدم ماهیم در آبی چشمان تو

خنده هایت طعمه شد قلب مرا قلاب برد

قویی و برف پرت زیبایی این برکه هاست

پر زدی و رفتنت آرامش از تالاب برد

امیر سهرابی

خط قرمز دور اسمم میکشی تا اینکه ممنوعم کنی

شایدم می خواستی ، شر من را از سرخود کم کنی

پیش پایت ، آب گشتم ! ... گم شدم در بین ماهیهای رود

اینقدر پس بی خودی زحمت نکش از بام پارویم کنی

گردنم نازک تر از مو!!!هر چه گفتی گفته ام بر روی چشم

این سری هم بی وفا لازم نبود اینطور ابرو خم کنی

بعد من تنها تر از اینها که هستی میشوی !!! مانند من

پس برایت بهتر است پیمانه ای از چای کمتر دم کنی

سبز بودم بین چشمت وقت افتادن به این زودی نبود

فکر این را هم نمی کردم که با دستان خود زردم کنی

مینویسم روی کاغذ جمله های آخراین قصه را

"دوستت دارم هنوزم ! من فقط می خواستم درکم کنی"

امیر سهرابی

در سر زلف سیاه تو چه سوداست که نیست
وز غم عشق تو در شهر چه غوغاست که نیست

گفتی از لعل من امروز تمنای تو چیست
در دلم زان لب شیرین چه تمناست که نیست

بجز از زلف کژت سلسله جنبان دلم
خم زلف تو گواه من شیداست که نیست

پای بند غم سودای تو مسکین دل من
نتوان گفت که این طلعت زیباست که نیست

در چمن نیست ببالای بلندت سروی
راستی در قد زیبای تو پیداست که نیست

با جمالت نکنم میل تماشای بهار
زانکه در گلشن رویت چه تماشاست که نیست

گر کسی گفت که چون قد تو شمشادی نیست
اگر آن قامت و بالاست بگو راست که نیست

گفتی از نرگس رعنای منت هست شکیب
شاهد حال من آن نرگس رعناست که نیست

ایکه خواجو ز سر زلف تو شد سودائی
در سر زلف سیاه توچه سوداست که نیست

راز داری کن و از من گله در جمع مکن
باز بازیچه مشو، بار سفر جمع مکن
با حضور تو قرار است مرا زجر دهند
خویش را مایه ی دلگرمی هر جمع مکن
به گناهی که نکردم به کسی باج مده
آبرویی هم اگر هست بخر، جمع مکن
ترسم آسیب ببیند بدنت، دور خودت
این همه هرزه ی آلوده نظر جمع مکن
آخرین شاخه ی تو سهم عقابی چو من است
روی آن چلچله و شانه به سر جمع مکن
تا برآمد نفسم جمع هوادارت سوخت
روبروی منِ دیوانه نفر جمع مکن
کاظم بهمنیراز داری کن و از من گله در جمع مکن
باز بازیچه مشو، بار سفر جمع مکن
با حضور تو قرار است مرا زجر دهند
خویش را مایه ی دلگرمی هر جمع مکن
به گناهی که نکردم به کسی باج مده
آبرویی هم اگر هست بخر، جمع مکن
ترسم آسیب ببیند بدنت، دور خودت
این همه هرزه ی آلوده نظر جمع مکن
آخرین شاخه ی تو سهم عقابی چو من است
روی آن چلچله و شانه به سر جمع مکن
تا برآمد نفسم جمع هوادارت سوخت
روبروی منِ دیوانه نفر جمع مکن
کاظم بهمنی

خبر خـــیر تو از نقـــل حریفان سخت است
حفظ ِحالات من و طعنـه ی آنان سخت است
لحظه ای بغـض نـشد حفــظ کنم چشــمم را
در دل ابـــر نگــهــداری بـاران سخت است
کشتی ِ کوچک من هر چه که محــکم باشد
جَستن از عرصه ی هول آور طوفان سخت است
ســاده عاشق شده ام ساده تر از آن رســوا
شهره ی شهر شدن با تو چه آسان... سخت است
ای که از کوچه ی ما می گذری ، معشـــوقه!
بی محلی سر این کوچه دوچـندان سخت است
زیـر بــاران که به من زل بزنی خواهی دید:
فن تشخیص نم از چهره ی گریان سخت است
کوچه ی مهـــــر ـــ سـر نبش ، کماکان باران...
دیــدنِ حـجلــه ی من اول آبــــان سخت است
کاظم بهمنی