شعر و شیدایی

                        

باید « تو» بگویی شبت آرام عزیزم
تا با نفس گــــرم تـــــــو آرام بگیرم

یک لحظه اگر تلخ شود طعمِ نگاهت
بر کرده و ناکرده ی خود عذر پذیرم

من آتش ِ مردادم و تو غیرت ِ تیری
من، زاده ی مرداد ولی عاشق ِ تیرم

معشوق ِ جفا پیشه ی بی رحم ِ دل آزار !
زانو زدنم پیش تو بس نیست ؟ بمیرم ؟؟

از کنار من گذشتی بی تفاوت بی خیال
از کنار تو گذشتم پر تپش آشفته حال

باز هم مثل همیشه نگهم قفلِ زمین
تو همانند گذشته سر و چشمت اِشغال

همه ی خاطره ها می گذرد از ذهنم
تو همانی که مرا دوست بداری هرحال؟!

در کنج دلم عشق کسی خانه ندارد
کس جای در این خانه ویرانه ندارد

دل را به کف هر که دهم باز پس آرد
کس تاب نگهداری دیوانه ندارد

در بزم جهان جز دل حسرت کش مانیست
آن شمع که می‌سوزد و پروانه ندارد

دل خانه عشقست خدا را به که گویم
کارایشی از عشق کس این خانه ندارد

گفتم مه من! از چه تو در دام نیفتی
گفتا چه کنم دام شما دانه ندارد

در انجمن عقل فروشان ننهم پای
دیوانه سر صحبت فرزانه ندارد

تا چند کنی قصه اسکندر و دارا
ده روزه عمر این همه افسانه ندارد

از شاه و گدا هر که در این میکده ره یافت
جز خون دل خویش به پیمانه ندارد

حسین پژمان بختیاری

تکلیف من و عشق تو روشن شدنی نیست
رفتن شدنی نیست و ماندن شدنی نیست
شاید بروم دور شوم تا تو بفهمی
من نیستم و هیچ کسی من شدنی نیست
باید بروم تا که کمی مثل تو باشم
نه قلب بلورین من آهن شدنی نیست
خودخواه شدم در اثر خواستن تو
این عاشق مغرور فروتن شدنی نیست
در حرف چه ساده است جدایی من و تو
سخت است بفهمیم که اصلا شدنی نیست
تکلیف من و عشق تو تکلیف من و عقل
تکلیف من و چشم تو روشن شدنی نیست
حسین عباسپور

یک نفر هست که یادش هر روز
چون گلی توی دلم می روید

آسمان، باد، کبوتر، باران‌
قصه‌اش را به زمین می گوید

یک نفر هست که از راه دراز
باز پیوسته مرا می خواند

گاهگاهی ز خودم میپرسم
از کجا اسم مرا می داند ...

آن چیست که چون دلهره افتاده به جانم
حال همه خوب است- من اما نگرانم

در فکر تو بستم چمدان را و همین فکر
مثل خوره افتاده به جانم که بمانم

چیزی که میان من و تو نیست غریبی ست
صد بار تو را دیده ام ای غم به گمانم؟!

انگار که یک کوه سفر کرده از این دشت
اینقدر که خالی شده بعد از تو جهانم

از سایه سنگین تو من کمترم آیا؟!
بگذار به دنبال تو خود را بکشانم

ای عشق...! مرا بیشتر از پیش بمیران
آنقدر که تا دیدن او زنده بمانم...

با هر بهانه و هوسی عاشقت شده است
فرقی نمی کند چه کسی عاشقت شده است
چیزی ز ماه بودن تو کم نمی شود
گیرم که برکه ای نفسی عاشقت شده است
ای سیب سرخ غلت زنان در مسیر رود
یک شهر تا به من برسی عاشقت شده است
پر می کشی و وای به حال پرنده ای
کز پشت میله قفسی عاشقت شده است
آیینه ای و آه که هرگز برای تو
فرقی نمی کند چه کسی عاشقت شده است...

آمدی چشمی به چشمم دوختی ، ممنونتم
آتشی را در دلم افروختی ، ممنونتم

گوشه چشمی آمدی ، آشوب در جانم نشست
ناگهانی خرمنم را سوختی ، ممنونتم

خنده مستانه‌ات ، لب را عطش‌کش کرده بود
آبرو می‌خواستم ، نفروختی ، ممنونتم

پند پیران را به گوشم خنده کردی ، مرحبا
درس خوبی را به من آموختی ، ممنونتم

می روم در انزوای خلوتم پنهان شوم
ای که آتش در دلم افروختی ، ممنونتم...

خودم را در تــــو میبـینـم تمـــام آرزویــم باش

نمازعشق که می خوانـــم توآداب وضویم باش

عجب شیرین زبانم مــن زمانی ازتو می گویم

بیا ای عشق رویـــایی تــمام گـفتـگـویـــم باش

نمی خواهم که درقلبم بجز تـــوخــاطری باشد

مــــرا لـبـریـزاز خــودکــن تمام آبــرویم باش

نمی خـواهم نفس های سراسرخالی از عشقت

بــــرای زندگی کــردن نفس های گــلویم باش

از تو سکوت مانده و از من، صدای تو
چیزی بگو که من بنویسم به جای تو

حرفی که خالی ام کند از روزهای سکوت
حسّی که باز پُر کنَدَم از هوای تو

این روزها عجیب دلم تنگِ رفتن است
تا صبح راه می روم و پا به پای تو

در خواب حرف می زنم و گریه می کنم
بیدار می کنند مرا دستهای تو

هی شعر می نویسم و دلتنگ می شوم
حس می کنم کنارَمی و آه جای تو

این شعر را رها کن و نشنیده ام بگیر
بگذار در سکوت بمیرم برای تو

پیراهن تو بر تنِ این شعر گشاد است
در وصف تن ات شاعر ناکام زیاد است

در حسرت فتح ات، قلمِ شاعر و نقاش
زیباییِ تو، کار به دست همه داده ست!

شاید قلم فرشچیان معجزه ای کرد
«بازار هنر» چند صباحی ست کساد است!

جز خنده، سزاوار برای دهنت نیست
نقاشیِ رنگِ لبت این قدر که شاد است

یک کار فقط روسری ات دارد و آن هم
بر هم زدن دائم آرامش باد است!

من شاعرم و در پی مضمون جدیدم
هر کار کنی پشت سرت حرف زیاد است!




"محمد حسین ملکیان"

صد حرف و یک جواب....مهم نیست... بگذریم

خوابت شده عذاب؟ ....مهم نیست... بگذریم

سنگین شده تمام دل من قبول کن

رفت آن زمان ناب....مهم نیست... بگذریم

دیشب به گوش سجده زدم حرفهای تلخ

((تا کی مرا عذاب؟!...))....مهم نیست..بگذریم

من در تمام زندگیم صبر کرده ام

کو اجر بی حساب؟؟!...مهم نیست...بگذریم

دیگر نه راه پیش و نه پس مانده بر دلم

پلها دوسو خراب....مهم نیست...بگذریم

خندیده ام به ریش دلم با صدای تو

آن شور و آب و تاب...مهم نیست بگذریم

گاهی برای سادگی ام گریه میکنم

از پشت این نقاب...مهم نیست...بگذریم...

ای که با ما چشم تو ، ... دیگر دمی ، دم ساز نیست !
راز دل با ما بگو ! ، ... " مَحرَم " سزای راز نیست ؟

ای قناری ، از رفیقان دلخوری ؟ ، ... یا خسته ای؟
یا درون بالهایت ، ... نیت پرواز نیست ؟

ای که غافل گشته ای از خانه و ... از راه ما ،
راه را گم کرده ای ؟ .... یا خانه ام ، دل باز نیست ؟

آنقَدَر دیر آمدی ، ... آواز هم در سینه مُرد !
دیگر اینجا هیچکس ، ... مشتاق آن آواز نیست

از چه رو آشفته ای ، مه پاره ! ... دستم را ببین
دست هایم ، ... لایق آن گونه های ناز نیست ؟

این هوا را ، ... گریه ها را ، ... بعد مرگم ، یاد کن
در هوایم ، گریه کم کن ! ... فرصت آغاز نیست

جز غم و اندوه و اشک و ... ناله و تشویش و آه
یادگاری ، ... مانده از ، آن دلبر طناز نیست

نگهت آفت جان بود نمی دانستم

حاصل عشق زیان بود نمی دانستم

تا که مجذوب نگاه تو شدم فهمیدم

عشق هم در نوسان بود نمی دانستم

عاشقی گفت که این عشق جگر می خواهد

راستی حرف همان بود نمی دانستم

عمر ما هم سپری شد به فراز و به نشیب

ره نه این بود نه آن بود نمی دانستم

سوختن این همه خوش باوری و خامی ها

تجربه درس زمان بود نمی دانستم

گفت اقبال جهان را تو چه دیدی ؟گفتم

سیلی چرخ گران بود نمی دانستم

(اقبال منصوریان)

تو , خواهی آمد!
قسم به همین سطرهایِ ولگردِ من . . .
تو . . .
روزی . . .
سرزده . . .
درست سرِ وقتِ رسیدنِ شکوفه هایِ انار . . .
خواهی آمد!

(مونا رسولی)

عاشقی کار غریبیست نمی دانستم

آسمان جای عجیبیست نمی دانستم

عاشقی کار غریبیست نمی دانستم

عمر مدیون نفس نیست نمی دانستم

عشق کار همه کس نیست نمیدانستم

پادشاه فصل ها
آسمانش را گرفته تنگ در آغوش
ابر با آن پوستین سرد نمناکش
باغ بی برگی
روز و شب تنهاست
با سکوت پاک غمناکش
ساز او باران، سرودش باد
جامه اش شولای عریانی است
ور جز اینش جامه ای باید
بافته بس شعله ی زر تار پودش باد
گو بروید یا نروید هر چه در هر جا که خواهد یا نمی خواهد
باغبان و رهگذاری نیست
باغ نو میدان
چشم در راه بهاری نیست
گر ز چشمش پرتو گرمی نمی تابد
ور به رویش برگ لبخندی نمی روید
باغ بی برگی
که می گوید که زیبا نیست؟
داستان از میوه های سر به گردون سای
اینک خفته در تابوت پست خاک می گوید
باغ بی برگی
خنده اش خونی است اشک آمیز
جاودان بر اسب یال افشان زردش می چمد در آن
پادشاه فصل ها، پاییز

پاییز که می شود
انگار از همیشه عاشق ترم
در تمام طول پاییز
نمناکی شب ها را
با تمام منفذهای پوستم
لمس می کنم
وچشمانم همه جا
نقش دیدگان تورا جستجو می کند
پاییز که می شود
همراه برگها رنگ عوض می کنم
زردو نارنجی می شوم و
با باد تا افقی که چشمانت
درآن درخشیدن گرفت
پیش می روم
و مقابلت به رقص درمی آیم
تا آن جا که باور کنی
تمام روزهایی که از پاییز گذشته
تا به امروز
همواره عاشقت بوده ام
پاییز که می شود
بی قراری هایم را در باغچه کوچکی
می کارم و آرام آرام
قطره های باران را
که روزهاست در دامنم جمع کردم
به باغچه می نوشانم
میدانم تا آخر پاییز
تمام بی قراری هایم شکوفه خواهد داد
و با اولین برف زمستان
به بار خواهد نشست
پاییز که می شود
بی آنکه بدانم چرا
بیشتر از همیشه دوستت دارم
و بی آنکه بدانی چرا
دلم بهانه ات را می گیرد
وپاییز امسال....
عشق جنس دیگری دارد و
معشوق خواستنی تر است...
کاش می دانستی!

پاییز آمدست که خود را ببارمت
پاییز لفظ دیگر "من دوست دارمت"

بر باد می دهم همه ی بود خویش را
یعنی تو را به دست خودت می سپارمت

باران بشو ، ببار به کاغذ ، سخن بگو
وقتی که در میان خودم می فشارمت

پایان تو رسیده گل کاغذی من
حتی اگر خاک شوم تا بکارمت

اصرار می کنی که مرا زودتر بگــــــــــو
گاهی چنان سریــــــــــع که جا می گذارمت

پاییز من! عزیز غم انگیز برگریز!
یک روز می رسم و تو را می بهارمت!!!

"سیدمهدی موسوی"

آنقدر دیر آمدی تا عاقبت پاییز شد
کاسه ی صبرم از این دیر آمدن لبریز شد
تیر دیوانه شد و مرداد هم از شهر رفت
از غمت شهریورِ بیچاره حلق آویز شد
مهر با بی مهری و نامهربانی میرسد
مهربانی در نبودت اندک و ناچیز شد
بی تو یک پاییز ابرم، نم نمِ باران کجاست؟
بی تو حتّی فکر باران هم خیال انگیز شد
کاش میشد رفت و گم شد در دل پاییز سرد
بوی باران را تنفّس کرد و عطر آمیز شد
آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا؟
آنقدر دیر آمدی تا عاقبت پاییز شد...
"فرهاد شریفی"