شعر و شیدایی

                        

چرا شعری نمی گویی، برای حال تبدارم؟
چه میخواهی تو از جانم؟که دست از عشق بردارم؟

به من احساس غم دادی چقدر از زندگی سیرم
چه کردی با دل تنگم، که بی اندازه می بارم…

نشستم باز هم امشب، میان عقل واحساسم
که شاید منطقی باشد، کند از عشق بیزارم…!

چه دنیای غم انگیزی…مرا یادت نمی ماند
منم آنکه به چشم تو، شبیه نقش دیوارم

فریبم دادی و حالا ، نمی بینی که دلخونم
غریبی می کنی با من …به بیش از این،سزاوارم

فراموشم کنی یا نه…به یادت بودم و هستم
مخواه از من که بد باشم، که دست از عشق بردارم

آواره شدی خانه ی قلبم شده جایت
انداخته ام چشم سیه زیردوپایت

نقش رخ توحک شده برلوح خیالم
ای جان و دل و چشم و سر و تن به فدایت

یک عمرنشستم که قدم رنجه نمایی
حالاچه کنم باهمه ی ناز و ادایت

خواندند دو مرغ قفس از عشق برایم
اما نرسد چهچه بلبل به صدایت

شدقبله گهم عطرتن ویادحضورت
خاک قدمت مهرم و تسبیح دعایت

باآنکه شکستی توبلورانه دلم را
بی پرده بگویم به سرم هست هوایت

پرم از شوق آغوش تو و ... بد می شود اما
تو را بوسیدن و... نقض نجابت می شود اما

تمام روز می خواهم فراموشش کنم افسوس
خیالش دم به دم از خاطرم رد می شود اما

اوایل گاه گاهی بود این طغیان آتشناک
اخیرا لعنتی یکریز و ممتد می شود اما

خیال بوسه ات صد بار تا حالا مرا می کشت
هوای بار دیگر دیدنت سد می شود اما

دلم روزی هزاران بار توبه می کند از عشق
شب از افسون گیسوی تو مرتد می شود اما

زدم فالی که آغوشت پناهم می شو آیا
بنازم خواجه حافظ را خوش آمد می شود اما...!

ترا ندیده ام ولی ندیده دوست دارمت
به دست گرم عاشقی دوباره می سپارمت

غزل تویی غزال من ، ستاره ی شمال من
همیشه تا همیشه ها به دیده می گذارمت

بهار دربهار من، امید ماندگار من
به دفتر سپید دل همیشه می نگارمت

بیا به چشم باغ من، به باور سراغ من
که لحظه لحظه در دلم چو عشق می فشارمت

قسم به نام هر چه او ،به میل حس گفتگو
که دانه دانه مثل مو ، چو شانه می شمارمت

پرنده ی زمین من ، همیشه نازنین من
ترا ندیده ام ولی ندیده دوست دارمت

مستانه مستم میکنی، دل را زدستم میکنی...
گه باده نوشم ای صنم،گه می پرستم میکنی

در سوزو تابم میکنی، هردم خرابم میکنی...
گه می نوازی ماه من،گاهی زهستم میکنی

حیران شدم در کار تو،درمانده از رفتار تو...
هم می گشایی پای را،هم قفل و بستم میکنی

با من نگویی چیستی، اهل کجا یا کیستی...
گاهی بلندم میکنی، گاهی تو پستم میکنی

آتش زدی کاشانه را،بردی دل دیوانه را...
هم شاد شادم ای صنم،هم غم پرستم میکنی

بگرفته ای جان مرا،کردی به زندانت مرا...
می بخشیم عالم به من، گه ورشکستم میکنی

دل را به زاری می بری،اندرخماری می بری
خوبم که آزردی مرا،آنگه تو مستم میکنی.

شعر
یعنی
واژه ی خسته ای به اسم
"من"
حرفهای زیاد نگفته ای
به نام
"تو"

#سهیل_میرزایی

سیل بیاید،
برف ببارد،
طوفان بشود،
اصلا، همه ی دنیا را،
باد و برف و باران ببرد،
به من هیچ ربطی ندارد!
وقتی تو،
دلم را برده ای.
وقتی عشقت، طوفان به پا می کند هر دم.
وقتی نبودنت، بارانی ام می کند.
وقتی خواستنت،
طعم قهوه ی گرم
در یک روز برفی را دارد... .

#عادل_دانتیسم

همت مردانه میخواهد گذشتن از جهان

یوسفی باید که بازار زلیخا بشکند

#صائب_تبریزی

دنیای عجیبی شده است . . .

برای دروغ هایمان ،

خدا را قسم میخوریم ،

و به حرف راست که میرسیم ؛

می شود جان ِ تو…

گفتنی هایی به دل دارم نمی گویم به تو
عاشقت هستم گرفتارم نمی گویم به تو

جان من، با تو هزاران دردِ دل دارم ببین
آنقدر تلخی که اسرارم نمی گویم به تو

سال ها گفتم غزل از شور و شیدایی ولی
از دلیل بغضِ اشعارم نمی گویم به تو

کمترین تدبیر دل را مُهر باطل می زنی
صد گره افتاده در کارم نمی گویم به تو

گفته بودی صحبت از عشق و وفا هرگز مگو
لب مچین دیگر که افکارم، نمی گویم به تو

این همه قهر و غضب حالم چه می پرسی برو
کم کن این بیهوده آزارم، نمی گویم به تو

با قساوت هر چه می خواهی بگو تکرار کن
گفتنی هایی به دل دارم نمی گویم به تو

#علی لنگرودی

هر وقت بين دوتا انتخاب مردد بودي ، شير يا خط بنداز

مهم نيست شير بيفته يا خط ...

مهم اينه که اون لحظه اي که سکه داره رو هوا مي چرخه ،

يه دفعه بفهمي ، دلت بيشتر ميخواد شير بيفته ، يا خط...!

سوار خواب دل آشوب قایق ات شده ام
همان مسافر دلتنگ سابق ات شده ام

تویی که خسته و تنها نشسته ای آری..
منم که محو تماشای هق هق ات شده ام

اگرچه حرف دلت را به من نمی گویی
دوباره سنگ صبور دقایق ات شده ام

بیا و دست مرا روی دست خود بگذار
اگر غلط نکنم باز عاشق ات شده ام

00:00

چشمان تو
معنای
تمام جمله های ناتمامی ست
که عاشقان جهان
دستپاچه
در لحظه دیدار
فراموشی گرفتند
و از گفتار بازماندند . . .


#عباس_معروفی

ساعت_صفر_عاشقی
00:00
شب می رسد به نیمه و از راه! می رسی
در لابلایِ برکه ام ای ماه! می رسی


گویی زمان برای تو اصلاً دقیق نیست
ساعت که صفر می شود از راه می رسی


اوجِ قرار هر شبِ من با تو بوسه ایست
وقتی درست، ساعتِ دلخواه می رسی



من مصر را به نام تو کردم، بیا عزیز!
دارم خبر که از تهِ یک چاه می رسی


یک استخاره کرده ام و خوب آمده
سرگرم شاعری... وَ تو ناگاه می رسی


من کوهِ غصه هایِ شبِ دردِ عاکفم
آیا به دادِ این غم جانکاه می رسی?

سكه يك رو شادي و يك رو غم است
تا نيفتد پشت و رويش مبهم است

عشق شيرين است، اما عشق من !
ميوه هاي ِ تلخ و شيرين درهَم است

طعم خرمايي كه گاهي مي خورم
تلخي ِ پس لرزه ي شهر ِ بم است

هيچ مي داني چرا عاشق شدم ؟
چون دلم حس كرد يك چيزي كم است

موج پشتش از غم زخمي كه خود
مي زند بر پيكر ِ دريا خَم است

زخم هاي تازه گاهي وقت ها
روي ِ زخمي كهنه مثل ِ مرهم است


فكر مي كردم كه آدم مبتلا ست
عشق اما مبتلاي آدم است !

آمدم عرض ادب بر قدم یار کنم
دل و جان را به فدای گل بی خار کنم

آمدم تا که شوم بر در تو حلقه به گوش
دل دهم بر تو و خود را به تو دلدار کنم

من که عمریست ز چشمت شده ام مست و خراب
چه شود تا ز وصالت دل و هوشیار کنم؟

کرده بودند رقیبان همه روزم شب تار
همه روز رقیبان چو شب تار کنم

گر تو خواهی که بیایی ز دلم یاد کنی
گل بپاشم به رهت، شهر خبردار کنم

یا که خواهی تو بیایی به رقیبم برسی
سر راه تو بگیرم ز تو دیدار کنم

ای حبیب از غم عشق چه کسی می نالی؟
گو که دل را بدهم شهره بازار کنم

گفتـی
اندر خواب بينـی بعد از اين روی مرا

ماه مـن !
در چشم عاشق آب هست وُ خواب نيست

رهی_معیری

امشب ای ماه کجایی که دلم غمگینست
دیده بگشا که مرا آمدنت تسکینست

تو که هم صحبت تنهایی، شب‌های منی
پس کجا مانده‌ای امشب که سحر نزدیکست

آمدی دیر چرا ای که رخت تسکینم
نکند قلب توام زخمی و دل چرکینست

عارضت سرخ چرا گشته چرا دلگیری
مونس من چه شده، از چه دلت خونینست

با که گویم سخن از درد که بی‌درد بود
آخر ای رحم خدایا، چه دلم سنگینست

چه شد ای غافله‌ی عمر کجا وا ماندی
خسته‌ام وقت سفر کردن این مجنونست

رو شبان بار سفر بند که اینک دنیا
بی‌وفایست که خود مستحق نفرینست

قسم به دل پاک..


به روشنی خورشید..


به نور مهتاب..


به تپش قلب عاشق..


به نسیم صبحگاهی..


عاشقی در برهوت دنیا سخت..


اما دل سپردن به معشوق زیباست

کوچه های قلب من خالی تر از شبهای توست
واژه های شعر من غمگین تر از غمهای توست

گرچه پنداری که تنها میروی تا مرز شب
لیکن این چشمان خسته تا سحر همپای توست

آنچه می آید به دل ،هرگز نیاید برزبان
تا بگویم این دل ویران من ، شیدایی توست

گرچه میگویند دنیاپر ز نیرنگ وریاست
مهربانی رنگ زیبای دل دریای توست؟!

خستگی... شاید گناهی از قدمهای من است
پس رسیدن لایق دستان بی پروایی توست ؟!

زندگی هم رسم خوبی بود ورفت از یاد من
بازگردد این باده هم از ساغر صهبای توست