شعر و شیدایی

                        

اشکال ما آدمها این است که...
هر کدام به روش خود یکدیگر را دوست داریم،
گاهی ظالمانه، گاهی خودخواهانه،گاهی مغرورانه،
گاهی مالکانه و نیز گاهی عمیقا" عاشقانه ...
و چقدر در راه و روشهای خود در نهایت دوست داشتن قلب یک دیگر را می شکنیم
و احساس یکدیگر را جریحه دار میکنیم.
وقتی پای رفتن پیش می آید
تازه به این فکر می افتیم که.
کجای کار ما اشتباه بود!
رفتن همیشه با یک خداحافظی اتفاق نمی افتد.
گاهی رفتن در انبوهی از ماندن و بودن است...

یک پلّه مانده به "تو"
مارِ چشمت
نیشم می زند
پلّه پلّه پرت می شوم
از مسیر عاشقی…
امّا دوباره بالا می روم
دوباره عاشق می شوم ...!

#مینا_آقازاده

ﻋﺎﺷﻘﯽ ﮐﻦ ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻝ ﻭﺻﻞ ﻭ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺍﯼ ﻋﺰﯾﺰ


ﮔﺎﻩ ﮔﺎﻫﯽ ﺟﺎﺩﻩ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺼﺪ ﺑﻬﺘﺮﻧﺪ

دیدن یک روی آتشناک را صد دل کم است
من به یک دل، عاشق صد آتشین رخساره‌ام

صائب تبریزی

درد را
نه جبر تحلیل کرد
نه هندسه ترسیم...

درد را
نه نقاش مجسم کرد
نه خدا تقسیم...

درد را
شاعری سرود
که مرده بود و شعرش
هنوز درد می کشید



#فریال_معین

جواب هر سوال نگفٺہ نام ٺو بود

مدرسان شریفے مگر عزیــــــزِ دلم؟

نگو هرگز خداحافظ
خداحافظ ک میگویے
دلم از درد" مے میرد
تو دورے و نمے بینے
نفسہایے کہ میگیرد
خداحافظ کہ میگویے
پرازغم مے شود جانم
توبااین واژہ ےغمگین
نر نجانم _ نتر سانم
نگو" هرگز خداحافظ
خودت از من حفاظت
کن"چرایش رانمیدانم
ب اخلاق من عادت کن
کسے" کہ با سلامہ تو
دلش آرام مے گیرد "
بدان با این خدا حافظ
خودش از غصہ" مے میرد

تو را دلواپسم عشقم
همین دلواپسی زیباست
همین شوریدگی
شب زنده داری، چشم درراهی
چونان دیدار زیباست

تو را از باد می پرسم نمی یابم
تو را در ابر می جویم نمی یابم
تو را در غنچه می بویم نمی یابم
همین جایی و هستی مطمئناً
ولی من سخت بی تابم

تصور می کنم جانا
که هر شب پیش من هستی
و من از هستی ات مستم
تو هر شب تازگی داری
و در قحط محبت
نور می باری
تو را دلواپسم جانا
همین دلواپسی زیباست..

در گاهِ زمستان دلم از شورِ تو گرم است
از نغمه ی افسونگرِ ماهورِ تو گرم است

سرد است ولی خلوت این خانه ی خاموش
با چهره یِ مه پاره یِ چون حورِ تو گرم است

آغوشِ غزلهایِ من ای علتِ احساس
با لطفِ دل‌آراییِ مشهورِ تو گرم است

خورشیدِ منی، از تبِ محبوبِ تو قلبم
هر دم به صفایِ قدم و نورِ تو گرم است

در سردیِ دی دور همی هایِ من و عشق
با خنده یِ ایرانیِ مغرورِ تو گرم است

ای که با کوچ پرستو زده ای ساز جدایی

نوبت چلچله هـا شد به سرت نیست بیایی ؟

"تو" ڪہ از ڪوچہ ے
غمگین دلم میگذرے !
"تو" ڪہ از راز دلم با خبرے !
"تو" چرا رسم وفایت گم شد؟!
برق چشمان سیاهت گم شد؟!
با " توأم " اے مہِ مہتابِ شبان...
با " تو " اے زلف پریشان جہان...
بی "تو" صد خاطره ام گریان است...
بی "تو" اشڪم شاعر باران است...
بی "تو" دیگر نفسم بند آمد!
بی "تو" جوے "دل" من
خشڪیده ست
با "تو" از قصہ عشقم گفتم و "تو" در اوج سڪوت؛
با نگاهی پر تردید و خمود ؛
گفتی از: " عشق حذر ڪن " نفسم بند آمد !!

بعد هم سیگار و هی سیگار و هی سیگار… فکرش را بکن!
گیسوانت زیر باران، عطــر گندم‌زار… فکــرش را بکن!
با تو آدم مست باشد، تا سحر بیدار… فکرش را بکن!
در تراس خانه رویارو شوی با عشق بعـد از سال‌ها
بوسه و گریه، شکوه لحظه‌ی دیدار… فکرش را بکن!

سایه‌ها در هم گــره، نور ملایـــم، استکان مشترک
خنده خنده پر شود خالی شود هربار… فکرش را بکن!

ابـــر باشم تا کـــه ماه نقـــره‌ای را در تنــم پنهــان کنم
دوست دارد دورِ هر گنجی بچرخد مار… فکرش را بکن!

خانه‌ی خشتی، قدیمی، قل قل قلیان، گرامافون، قمر
تکیـه بر پشتــی زده یار و صدای تار… فکرش را بکن!

از سمــاور دست‌هایت چای و از ایوان لبانت قند را…
بعد هم سیگار و هی سیگار و هی سیگار… فکرش را بکن!

اضطراب زنگ، رفتم وا کنم در را، کـــه پرتم می‌کنند
سایه‌ها در تونلی باریک و سرد و تار… فکرش را بکن!

ناگهان دیوانه‌خانه… ــ وَ پرستاری که شکل تو نبود
قرص‌ها گفتند: دست از خاطرش بردار! فکرش را نکن

سکه یک رو شادی و یک رو غم است
تا نیفتد پشت و رویش مبهم است

عشق شیرین است، اما عشق من !
میوه های ِ تلخ و شیرین درهَم است

طعم خرمایی که گاهی می خورم
تلخی ِ پس لرزه ی شهر ِ بم است

هیچ می دانی چرا عاشق شدم ؟
چون دلم حس کرد یک چیزی کم است

موج پشتش از غم زخمی که خود
می زند بر پیکر ِ دریا خَم است

زخم های تازه گاهی وقت ها
روی ِ زخمی کهنه مثل ِ مرهم است

فکر می کردم که آدم مبتلا ست
عشق اما مبتلای آدم است !

منا کرمی

تا قیامت هم اگر قهریم، یعنی آشتی
اینکه در اندام یک شهریم، یعنی آشتی

دور از امواج دریا هردو تبعید از هوا...
اینکه در زندان یک نهریم، یعنی آشتی

قطره قطره در عطش ها گم شدن، پرپر شدن
اینکه زجرآورتر از زهریم، یعنی آشتی

قدمت سردرگمی هامان هزاران ساله شد!
اتفاق کهنه ی دهریم، یعنی آشتی

این تفاهم های پی در پی چه معنا میدهد؟!
تا قیامت هم اگر قهریم، یعنی آشتی...


فاطمه صمدی

یک نیمه شب می شد ببینم عکس خوابت را..!!!
می گفتمت: بر دار از چهره ، نقابت را

تا بیشتر بشناسمت ای کمترین از خود
تا پی بری حال من و حال خرابت را

لب تشنه ی عشق از همیشه بودنم ، عشقست
می میرم و قدری ننوشم تا سرابت را

آغوش احساس ترا من ، پر نخواهم کرد
رویای وهم لحظه لحظه انتخابت را

ته مانده ی غمهای من ، نوش دل تنگم
- خوشتر ، که بندم مو به مو شرح شرابت را

بی پاسخم ، چشم ترا ، ابرو مکن نازک
می خواستی این زودتر گیری جوابت را ؟!

آرامشی از جنس عطر صبح می گیرم
ای بخت تیره حس کنم وقتی شتابت را

من شاعر با درد از دیرینه ، نزدیکم
با اینهمه می خواهم از دل اجتنابت را

خواهی که بیدارم کنی ، دست از سرم بردار
یا آنکه بردار از نگاه من ، نقابت را...


گویا فیروزکوهی

درد را در قفس سینه فشردیم ,دریغ!
دل خود را به کف غصه سپردیم,دریغ!

گر چه مجموعه به مجموعه سرودیم غزل
ما به درد دل یک فرد نخوردیم دریغ!

سال ها خورده غم خوب و خراب دنیا
غصه های دل خود هیچ نخوردیم دریغ!

روزگاریست که تلخابه ی غم‌های زمان
نوش جان کرده بسی باز نمردیم دریغ!

بار‌ها دست ندامت به سر خویش زدیم!
لیک دستی به سر خسته نبردیم دریغ!

فردوس اعظم

چندیست که در دام نگاه تو اسیرم
درگیر زمستانم و دلبسته ی تیرم

هر توبه که مستلزم نشکسته شدن نیست
این عشق خطاییست که باید بپذیرم

در راه پر از برکه و مرداب و تباهی
صد شکر به دریای تو افتاده مسیرم

خوشبخت ترینم اگر امشب بگذاری
از گوشه ی لب های ترت بوسه بگیرم

من آدمک برفی و تو شعله ی عشقی
راضی شدم امشب که به یک بوسه بمیرم


سعید حسن زاده

تلخ تلخم،گریه دارم،مهربان! طوری م نیست
حال من خوب است مثل حالتان طوری م نیست

باز مردم آب پاکی روی دستم ریختند
ناگهان،حالم بد است و ناگهان،طوری م نیست

در درونم زخم های کهنه لب وا کرده اند
شعر! ای آتش میان استخوان،طوری م نیست

آن تویی،ببر بیابانی که در چنگال تو
این منم،زخمی غزال نیمه جان،طوری م نیست

قارچ ها از نوک انگشتان من قد می کشند
سمی ام در خویش اما باغبان،طوری م نیست

درد دارد قطره قطره نوش جانم می کند
قهوه ای هستم درون استکان،طوری م نیست

دست می افشانم و هی پای می کوبم به خاک
قرص تب بر،قرص هذیان،قرص نان، طوری م نیست

من اوستا خوانده ام،تکفیرم ای زرتشت پیر
کفر می ورزم به چشم این و آن،طوری م نیست

شهر می گوید جنون شعر دارم ای جنون
کاش می دادی به این مردم نشان،طوری م نیست

سیدمحمدعلی رضازاده

شبیه آتشی در باد خاکستر نمی گیرم
اگر خاموش گردم شعله را از سر نمی گیرم

به من از خم شدن چیزی مگو چون آنچنان سختم
که شکل از ضربه های پتک آهنگر نمی گیرم

گرفتی هر چه را دادی، خیالی نیست اما من
دلی را که سپردم دست تو،دیگر نمی گیرم

من آن مرغم که بگشایی قفس را باز می ماند
به هر جا خو کنم دیگر، از آنجا پر نمی گیرم

به من گفتی که هر چیزی بهای در خوری دارد
بهای عشق من مرگ است از آن کمتر نمی گیرم

مرتضی جهانگیری

نیمه گمگشته ات را دیر پیدا میکنی
سر بجنبانی خودت را پیر پیدا میکنی

در مدار روزگار و گردش چرخ فلک
عاقبت روزی تو هم تغییر پیدا میکنی

کودکی چون بادبادک با نسیمی میرود
خویش را بازیچه تقدیر پیدا میکنی

عشق را در انتظار تلخ و بی پایان خود
در غروب جمعه ای دلگیر پیدا میکنی

میرسی روزی به آن چیزی که میخواهی ولی
در رسیدنهای خود تغییر پیدا میکنی

چشم میدوزی به او از دور و میپرسی چرا
نیمه گمگشته ات را دیر پیدا میکنی


ساناز رئوف