شعر و شیدایی

                        

روزی چند بار دوستت دارم
یک‌بار وقتی که هوا بَرَم می‌دارد
قدم می‌زنیم
وقتی که خوابم می آید
تو می آیی
یک‌بار وقتی که باران ناز می‌کند
دلِ ناودان می‌شکند
می‌بارد
وقتی که شب شروع می‌شود
تمام می‌شود.

یک بار دیگر هم دوستت دارم!
باقیِ روز را
هنوز را...


افشین صالحی

گفتم به دل عاشق مشو،جایی برای عشق نیست
خندید دل گفتابمن،پس کاراین دل چیست چیست؟

گفتم مگردیوانه ای،با عشق دریک خانه ای
رنجید دل ازدست من،گفت درگمانت،عاقلی

گفتم که دل راباختی،خودرا به چاه انداختی
بیچاره دل گفتا به من،تو عشق را نشناختی

گفتم سراپاسوختی، چون شمع عشق افروختی
درمانده دل گفتا بمن،توچشم بردر دوختی

گفتم که چون عاشق شدی،درکوی یاران گم شدی
فریادزد دل برسرم،تو کمترازمجنون شدی

گفتم به هجران ساختی،تیری به سینه کاشتی
گفت درمیان عاشقان،فرهاد رانشناختی

گفتم مگر این عشق چیست؟ جز درد و رنجی بیش نیست!
گفتا بمن
ای بی خِرد،خودکرده را تدبیر چیست

آدمی هرچند عاقل، باز غافل میشود...
تور و ماهیگیر باشد ، آب هم گِل میشود...

ساده می گویم ، نیازی نیست پیغمبر شوی...
تو «خودت» باشی ، به قلبت وحی ، نازل میشود...

کج شده راهت اگر در زندگانی ، غم مخور...
قبله هم ، گاهی به چپ یا راست ، مایل میشود...

تَرکِ خود کردی، شکستی، چاره جز برگشت نیست...
چون نمازی که به شهر خویش ، کامل میشود...

گر زمین هم خورده ای، در کار خِیرت ، حق نخور...
روزه هم با خوردن افطار ، باطل میشود...

خشک بودن ، اقتضای شاخه های مُردنی ست...
گرچه آتش ، چوبِ تَر را نیز ، شامل میشود...

زندگی یا زنده گی؟ اصلا بیا صحبت کنیم...
حرف اگر باقی نماند ، مرگ حاصل میشود...

ای عشق

از آتش ، اصل و نسب داری

از تیره ی دودی و از دودمان باد

آب از تو طوفان شد

خاک از تو خاکستر

از بوی توآتش

در جان باد افتاد

هر قصر بی شیرین

چون بیستون ویران

هرکوه بی فرهاد

کاهی به دست باد

هفتاد پشت ما

از نسل غم بودند

ارث پدر ما را

اندوه مادرزاد

از خاک ما در باد

بوی تو می آید

تنها تو می مانی

ما می رویم از یاد

قیصر امین پور

یک لحظه نخور «حسرت» آن را که نداری
راضی به همین چند قلم «مال» خودت باش...!!!

دنبال «کسی» باش که دنبال «تو» باشد
اینگونه اگر نیست به دنبال «خودت» باش...!!!

«پرواز» قشنگ است ولی «بی غم و منت»
«منت» نکش از غیر و پر و بال خودت باش...!!!

صدسال اگر «زنده» بمانی گذرانی
پس «شاکر» هر لحظه و هر سال «خودت» باش

عهد کردم عاشقانه سر نهم در پای عشق
زندگی یعنی نشستن با تو در دنیای عشق

گفته ام این را برایت بارها ، ای عشق من
دوست دارم با تو باشم تا شب یلدای عشق

باز بی تاب است این دل ، بی قراری می کند
با من از امروز یک دل باش تا فردای عشق

ماهی احساس من در تنگ دل جان می کند
موج بر می دارد از این حادثه ، دریای عشق

عشق یعنی با تو بودن تا ابد ، دلدار من
نقش کردم از تو در قاب دلم ، سیمای عشق

آسمان آبی شعر مرا مهتاب باش
واژه هایم را ستاره سازم از رویای عشق.

با صدای در و دیوار به هم می ریزم
شعرمی نوشم وبسیاربه هم می ریزم

دایره دایره گیجم من از خودشده چون
گاه با یک نخ سیگار به هم می ریزم

بی سبب با وزش اندک،بادی در بید
مثل اعصاب تو صد بار بهم می ریزم

از عزیزت غزل تازه بخواهی خوب است
با غزل در بغل یار بهم می ریزم

کوه صبرم ولی از بس که بهم می ریزی
من هم از اینهمه آزار بهم می ریزم

تو به من تکیه نکن در گسل زلزله ام
ناگهان می شوم آوار به هم می ریزم

در ره عشق نمی ترسم اگر کشته شوم
چه کسی گفته سر دار بهم می ریزم

#فرشته_خدابنده

مرحبا ای یار، من مستم ز چشمانت یقین
می برد قلب مرا یاد تو ای زیبا ترین

هم سرای قلب من، سر زن و هم دل جا گذار
جسم من قربان تو، وا کن دلُ و بر جان نشین

سینه پُر درد است و درمانش نگاهی از نگار
یار من شو ناز کن، دل باز کن، عشق است چنین

اینچنین هر لحظه ام، یادت به رویا ساز شد
دل به غم دمساز شد، برخیز و رخسارم ببین

یک شبی بر تخت رویای تو باید رخنه شد
رخت و تختت را به هم پیچیده و دل در کمین

من به یادت عادت دیرینه دارم دلبرم
یاد تو مشروب و من هم ساقیِ مستم، ه

بعضی ها !!!!
آرامش مطلقند .........
لبخندشان ،،،
تلألو برق چشمانشان ........
صدای آرامشان ..........
اصلِ کار ،،، تپش قلبشان ،
یک دنیا آرامشند ......
آنقدر عزیزند که میترسی تمام شوند ،،
بعضی ها .......
بودنشان......
همین ساده بودنشان......
نفس کشیدنشان.......
لبخند مینشاند گوشه لبمان
و من چقدر دوست دارم
این بعضی ها را...

خواستم در قلبم از عشقت نگهداری کنم
هی غزل گفتم تو را تا خویش را یاری کنم

ماجرای ما به جایی که نمی باید رسید
می روی ...باید برای ماندنت کاری کنم

شاه مصرم که پس از داغ زلیخا مانده ام
با چه رویی پیش مردم آبروداری کنم

رفتی و بعد تو از من هیچکس خوبی ندید
رفتنت باعث شده تا مردم آزاری کنم

بی کسی هستم که بعد از مرگ هم باید خودم
بر سر قبرم بیایم گریه وزاری کنم.

حواست باشد اگر دلم گرفت
بارانیِ بلند بپوشی
و همیشه چند نخ سیگار
برای کشیدنِ بارِ این‌همه خاطره داشته باشی

این روزها دلم که می‌گیرد،
نگرانت می‌شوم
و می‌دانم این‌همه ابر را
برای قشنگی گوشهء آسمان نگذاشته‌اند

لیلاکردبچه

دل پیش کسی باشد و وصلش نتوانی
لعنت به من و زندگی و عشق و جوانی

تا پیش تو آورد مرا بعد تو را برد
قلبم شده بازیچه ی دنیای روانی

باید چه کنم با غم و تنهایی و دوری
وقتی همه دادند به هم دست تبانی

در چشم همه روی لبم خنده نشاندم
در حال فرو خوردن بغضی سرطانی

آیا شده از شدت دلتنگی و غصه
هی بغض کنی ،گریه کنی ، شعر بخوانی ؟

دلتنگ تو ام ای که به وصلت نرسیدم
ای کاش خودت را سر قبرم برسانی



| #سیدتقی_سیدی |

،،ساکنم بر درِ میخانه که میخانه از اوست
می خورم باده که این باده و پیمانه از اوست

گر به مسجد کشدم زاهد و ، در دیر کشیش
چه تفاوت کند ، این خانه و آن خانه از اوست

خویش و بیگانه اگر رحمت و زحمت دهدم
رحمت خویش از او ، زحمت بیگانه از اوست

روزگاریست که در گوشه ی ویرانه ی دل
کرده ام جای که این گوشه ی ویرانه از اوست

گر چه پروانه دلی سوخت ز شمعی چه عجب
شمع از او ، محفل از او ، هستی پروانه از اوست,,

نیم آدم که از آن دانه ی گندم نخورم
من از او ، جنت از او ، خوردن از او ، دانه از اوست

سنگ زد عاقل اگر بر سر دیوانه ی ما
سنگ از او عاقل از او ، این دل دیوانه از اوست،،

دگر از درد تنهایی، به جانم یار می‌باید
دگر تلخ است کامم، شربت دیدار می‌باید

ز جام عشق او مستم، دگر پندم مده ناصح!
نصیحت گوش کردن را دل هشیار می‌باید

مرا امید بهبودی نماندست، ای خوش آن روزی
که می‌گفتم: علاج این دل بیمار می‌باید

بهائی بارها ورزید عشق، اما جنونش را
نمی‌بایست زنجیری، ولی این بار می‌باید

گاهی دلمان از هرچه آدم است میگیرد!!

گاهی دلمان دوکلمه حرف مهربانانه می خواهد!!

نــــــــه به شکل دوستت دارم

ویا نـــــــه به شکل بی تو میمیرم

ساده شاید مثل دلتنگــــ نباش...

فردا روز دیگریست.

يادمان باشد
به حرمت
ناچيزترين لحظه هاي خوبمان
هنگامي که
به بن بست ميرسيم
وقت جدايي
طبعمان آنقدر بزرگ باشد که
همديگر را به لجن نکشيم!
يادمان باشد
هر چه بوديم
انتخاب هم بوديم....

رفاقت حرمت داره
یا دست رفاقت نده و دست نگه دار
یا تا ته خط، حرمت این دست نگه دار......

نگه کن دلم را چه زیبا گرفته
غروبی که در قلب صحرا گرفته

نگه کن چه زیبا چه وحشی چه تنها
نگاهت درون دلم جا گرفته

سکوتم چو ساحل ،سراسر هیاهو
غروبی ز امواج دریا گرفته

میان هجوم غزلهای وحشی
دل تو دلم را به یغما گرفته

وجودم ،سراسر، غزل از غم تو
غزل هم ز بود تو معنا گرفته

غروب دلم را ندیدی که بی تو
چه زیبا،چه زیبا،چه زیبا

❣

خواستم در قلبم از عشقت نگهداری کنم
هی غزل گفتم تو را تا خویش را یاری کنم

ماجرای ما به جایی که نمی باید رسید
می روی ...باید برای ماندنت کاری کنم

شاه مصرم که پس از داغ زلیخا مانده ام
با چه رویی پیش مردم آبروداری کنم

رفتی و بعد تو از من هیچکس خوبی ندید
رفتنت باعث شده تا مردم آزاری کنم

بی کسی هستم که بعد از مرگ هم باید خودم
بر سر قبرم بیایم گریه وزاری کنم

الهی !

بود من،بر من تاوان است،
تو یک بار بود خود بر من تابان!
الهی!
معصیت من،بر من گران است،
تو رود جود خود بر من باران!
الهی !

جرم من زیر حلم تو پنهان است،
تو پرده ی عفو خود بر من گستران


خواجه عبدالله انصاری

بانوی من آرامشت را دوست دارم
زیبایی و آرایشت را دوست دارم

در چشم تو یک لشکری آماده باش است
جنگیدن با ارتشت را دوست دارم

یک دنده ای و غدی و حاضر جوابی
اما زبان سرکشت را دوست دارم

میخواهمت،خندیدی و گفتی: چرا من؟
هم پاسخ و هم پرسشت را دوست دارم

گفتی: که دیدار من و تو اشتباه است
این اشتباه فاحشت را دوست دارم

وقت غزل خواندن بیا شوری به پا کن
لحن صدا در خوانشت را دوست دارم

یادش بخیر، روزی به من گفتی: عزیزم
در عاشقی من کوششت را دوست دارم