شعر و شیدایی

                        

قدِّ یک خاطره گهگاه کنارم بِنِشین

نه عزیزم! خبری نیست.. از آن دور ببین

گریه ی مرد عجيب َست، ولی حادثه نیست

غرق رویای خودش بود. .غریبانه گریست

دیدارِ تو
گر صبحِ ابد هم دهَدَم دست!
من سرخوشم از لذتِ این چشم به راهی...

#فریدون_مشیری

دختر زیبای جنگل های آرام شمال!
از کجا آورده دست باد گیسوی تو را؟

آستینت را که بالا داده بودی دیده اند
خلق رد بوسه ی من روی بازوی تو را

چشمهایت را مراقب باش، می ترسم سگان
عاقبت در آتش اندازند آهوی تو را

کاش جای زندگی کردن در آغوشت، خدا
قسمتم می کرد مُردن روی زانوی تو را

هشت جنت به تو عاشق ،
تو چه زیبا رویی

هفت دوزخ ز تو لرزان ،
تو چه آتشکده‌ای

#مولانا

شوق دیدار تو را دارم نمی آیی چرا ؟
مثل باران ، تند میبارم نمی آیی چرا ؟

خسته ام از درد ، از آهنگ های بیکلام
خسته از آهنگ گیتارم نمی آیی چرا

غرق در کابوس میمانم مجال خواب نیست..
من چرا تا صبح بیدارم؟ نمی آیی چرا ؟

رفته ای! با خاطراتت اشک میریزم هنوز
باز غم در سینه میکارم نمی آیی چرا ؟

ای دوای درد قلبم، خسته ام از زندگی
بی تو در بستر گرفتارم نمی آیی چرا

نسخه ای پیچیده دکتر بوسه بر لبهای عشق
آه، محتاج پرستارم نمی آیی چرا

هیچ کس من را پرستاری به جز روی تو نیست
از تب این عشق، بیمارم نمی ایی چرا

شاید تو…

سکوت میان کلامم باشی!

دیده نمیشوی

اما من تو را احساس می کنم!

شاید تو …

هیاهوی قلبم باشی!

شنیده نمیشوی

اما من تو را نفس می کشم!

ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﯽ؛
ﺷﻄﺮﻧﺞ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍت رﺳﻮﺥ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ..
ﺗﺎ ﯾﺎﺩﺕ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻫﺮﮔﺰ
ﭘﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﯽ ﮐﺴﯽ ﻫﺎﯾﺖ ﺩﺭﺍﺯ ﺗﺮ ﻧﮑﻨﯽ ..

ﺷﻄﺮﻧﺞ ﯾﻌﻨﯽ؛
ﻃﻮﺭﯼ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﯼ ﮐﻪ
ﺑﺎ ﻫﺮ ﻗﺪﻡ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﯾﮑﺒﺎﺭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﻫﯽ ..

ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻦ ..
ﺍﯾﻦ ﻋﺸﻖ ﻫﺎﯼ ﻧﺼﻔﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻧﻤﯽ ﺍﺭﺯﻧﺪ ﮐﻪ
ﺑﺎ ﺗﻘﻼ ﺯﺩﻥ ﻫﺎﯼ ﺍﻟﮑﯽ ﻏﺮﻭﺭﺕ ﺭﺍ ﮐﯿﺶ ﻭ ﻣﺎﺕ ﮐﻨﯽ

ﺷﻌﺮﯼ ﮐﻪ ﺟﻮﺷﯿﺪ ﺍﺯ ﺩﻟﻢ ﺍﯾﻨﺒﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺎﻝ ﺗﻮ
ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺩﻟﯽ ﺗﺒﺪﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ ، ﻣﺎﻝ ﺗﻮ

ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺮﯾﺪﯼ ﺑﯽ ﺳﺒﺐ ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﮔﺬﺷﺘﻢ ﺍﺯ ﺩﻟﻢ
ﭘﺎﯾﻨﺪﻩ ﺑﺎﺷﯽ ﺳﻬﻢ ﺍﯾﻦ ﺍﯾﺜﺎﺭ ، ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺎﻝ ﺗﻮ

ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮﻭ ﺑﯽ ﺍﻋﺘﻨﺎ ، ﺗﻨﻬﺎ ﺭﻫﺎﯾﻢ ﮐﻦ ﻭﻟﯽ..
ﻗﻠﺒﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﭘﺸﺖ ﺍﯾﻦ ، ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺎﻝ ﺗﻮ

ﭼﯿﺰﯼ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻣﻦ ﺩﮔﺮ ، ﺟﺰ ﯾﮏ ﺭﻣﻖ ﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﺪﻥ
ﺣﺘﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻧﺪﮎ ﺭﻣﻖ ، ﺻﺪﺑﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺎﻝ ﺗﻮ

ﺟﺰ شعر چیز دیگری در چنته ام پیدا نشد
ﻗﺎﺑﻞ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺍﯾﻦ ﻏﺰﻝ ، ﺑﺮﺩﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺎﻝ ﺗﻮ

می نویسم که بخوانی وبدانی...

نتوانم زتو من دور بمانم!

می نویسم ،ولی انگار که هرگز...

نه تو بینی ونه خوانی ونه دانی!

جان من عشق همین است!

توبخواهی ونخواهد!

توبدانی ونداند!

""توبمانی ونماند""!

آسمان فرصت ,

پــــرواز بلند است ولی...

قصه این است,

چه اندازه کبوتر باشی...


#فریدون_مشیری

خواستم در قلبم از عشقت نگهداری کنم
هی غزل گفتم تو را تا خویش را یاری کنم

ماجرای ما به جایی که نمی باید رسید
می روی ...باید برای ماندنت کاری کنم

شاه مصرم که پس از داغ زلیخا مانده ام
با چه رویی پیش مردم آبروداری کنم

رفتی و بعد تو از من هیچکس خوبی ندید
رفتنت باعث شده تا مردم آزاری کنم

بی کسی هستم که بعد از مرگ هم باید خودم
بر سر قبرم بیایم گریه وزاری کنم

روزی دلت ،با یادِ من، دیوانه خواهد شد
زین پس دلت از آنِ یک بیگانه خواهد شد

عشق مرا از قلب خود بيرون کنى ، آنگاه
در قلبت او رندانه صاحب‌ خانه خواهد شد

دستِ تو را در دستِ او ، روزی که من بینم
آن روز، دنیا بر سرم ویرانه خواهد شد

شور و شری بین من و تو روزگاری بود
آن روزهای خوش دگر افسانه خواهد شد

من سعی کردم بهترین باشم برای تو
امروز از من بهتر، آن بیگانه خواهد شد

اما زمین گرد است ، این را خوب می‌دانم
روزی دلت ،با یادِ من، دیوانه خواهد شد

ديدى وقتى دستت رو با كاغذ ميبرى
اذيتت ميكنه
ميسوزه از فكرت بيرون نمی ره
اما مثلا وقتى با چاقو ميبرى
بعده چند دقيقه فراموش ميكنى!!!
در واقع كاغذ از چاقو بّرنده تر نيست
ولی تو از كاغذ توقع نداشتی
اين حكايت بعضي از آدمهاست...

تو را گم می‌کنم هر روز و پیدا می‌کنم هرشب
بدین‌سان خواب‌ها را با تو زیبا می‌کنم هرشب

تبی این کاه را چون کوه سنگین می‌کند، آنگاه
چه آتش‌ها که در این کوه برپا می‌کنم هرشب

تماشایی‌ست پیچ و تاب آتش‌ها ... خوشا بر من
که پیچ و تاب آتش را تماشا می‌کنم هرشب

مرا یک شب تحمل کن که تا باور کنی ای دوست
چگونه با جنون خود مدارا می‌کنم هرشب

چنان دستم تهی گردیده از گرمای دستانت
که این یخ کرده را از بی کسی، «ها» می‌کنم هرشب

تمام سایه‌ها را می‌کشم بر روزن مهتاب
حضورم را ز چشم شهر حاشا می‌کنم هرشب

دلم فریاد می‌خواهد ولی در انزوای خویش
چه بی‌آزار با دیوار نجوا می‌کنم هرشب

کجا دنبال مفهومی برای عشق می‌گردی؟
که من این واژه را تا صبح معنا می‌کنم هرشب

محمد علی بهمنی

به دنبال تو می گردم نمی یابم نشانت را
بگـــو باید کجــــا جویم مدار کهکشانت را

تمام جاده را رفتم غباری از سواری نیست
بیابان تا بیابان جستــه ام رد نشــانت را

نگاهم مثل طفلان، زیر باران خیره شد بر ابر
ببیند تا مگر در آسمان رنگین کمـانت را

کهن شد انتظار اما به شوقـی تازه ، بال افشان
تمام جسم و جان لب شد که بوسد آستانت را

کرامت گـــر کنی این قطره ناچیـــز را شاید
که چون ابری بگردم کوچه های آسمانت را

الا ای آخـرین طوفان! بپیـچ از شرق آدینه
که دریا بوسه بنشاند لب آتش نشانت را

هرچند که دلتنگ تر از تنگ بلورم
با کوه غمت سنگ تر از سنگ صبورم

اندوه من انبوه‌تر از دامن الوند
بشکوه‌تر از کوه دماوند، غرورم

یک عمر پریشانیِ دل بسته به مویی ست
تنها سر مویی ز سر موی تو دورم...

ای عشق به شوق تو گذر می‌کنم از خویش
تو قاف قرار من و من عین عبورم...

بگذار به بالای بلند تو ببالم
کز تیره‌ی نیلوفرم و تشنه‌ی نورم

گفتم که لیلی می‌شوم، صدبار بدتر
گفتی که مجنون می‌شوم، این‌هم به آن در!

گفتم که بیتابم نکن طاقت ندارم
می‌سوزد این بیتابیَم هم بال وُ هم پر

گفتی که در بی‌تابیت من هم شریکم
«یک،یک» مساوی، می‌شوی با من برابر!

گفتم که زیبایان یکایک بی‌وفایند
گفتی که تهمت میزنی؟! الله اکبر!

گفتم نمی‌خواهم برو، این عاشقی را
گفتی که کفران میکنی، بر عشقْ کافَر؟!

لیلی شدم، مجنون شدی، افسانه سر زد
خوشبختی آمد پشتِ در، مستانه زد در

من آسمان‌ها را به عشقت فتح کردم
در کهکشان‌ها عشقِ ما شد عشقِ برتر!

ناگه صدایی آمد و پلکم سبک شد
ای وایِ من، رؤیایِ من در خواب زد پر!

مینویسم تا بخوانی با دو چشم منتظر
دلبرم باز این دلم،چندیست بی تابت شده

گرچه دوری از برم اما بدان «دنیای» من
هر دو چشمم منتظر،فرش قدم هایت شده

اختیاری نیست بر لبها نیاید نام تو
در سرم غوغا و قلبم تنگِ دیدارت شده

چند ماهی این منِ افسرده حال و خسته دل
در نبودت گوییا تب کرد و بیمارت شده

«قول دل کندن گرفتی»،باشد اما حس من
بی گمان همچون گذشته گرم بازارت شده

عکس هایت یک به یک شوری عشقم را چشید
هر زمانی که دو چشمم محو چشمانت شده

کاش برچیده شود این دوری و درد فراق
ای نگارا این دلم،دیریست کم طاقت شده,

چه در دل ِ من
چه در سر ِ تو
من از تو رسیدم به باور ِ تو
تو بودی و من ، به گریه نشستم برابر ِ تو
به خاطر تو
به گریه نشستم
بگو چه کنم …
با تو ، شوری در جان
بی تو ، جانی ویران
از این ، زخم ِ پنهان
می میرم …
نامت در من باران
یادت در دل طوفان
با تو ، امشب پایان
می گیرم …
نه بی تو سکوت
نه بی تو سخن
به یاد ِ تو بودم
به یاد ِ تو من
ببین غم ِ تو رسیده به جان و دویده به تن
ببین غم ِ تو رسیده به جانم ،
بگو چه کنم…

می‌گویند
تنهایی پوست آدم را کلفت می‌کند

می‌گویند
عشق دل آدم را نازک می‌کند

می‌گویند
درد آدم را پیر می‌کند...

آدم ها خیلی چیزها می‌گویند
و من ،‌
امروز
کرگدن دل‌نازکی هستم
که پیر شده است...!