شعر و شیدایی

                        

صفت چراغ داری چو به خانه شب درآیی
همه خانه نور گیرد ز فروغ روشنایی

صفت شراب داری تو به مجلسی كه باشی
دو هزار شور و فتنه فكنی ز خوش لقایی

چه عجب اگر گدایی ز شهی عطا بجوید
عجب این كه پادشاهی ز گدا كند گدایی

#مولانا

من بدین فاصله غارت شده ی چشم توام

چو به دیدار تو افتد سر و کارم چه کنم

ای یار کجایی که در آغوش نه‌ای

و امشب بر ما نشسته چون دوش نه‌ای

ای سر روان و راحت نفس و روان

هر چند که غایبی، فراموش نه‌ای

#سعدی

ﺍﮔﺮﻡ
ﺩﺭ ﻧﮕﺸﺎﯾﯽ
ﺯ ﺭﻩ ﺑﺎﻡ ﺩﺭﺁﯾﻢ

ﮐﻪ ﺯﻫﯽ
ﺟﺎﻥ ﻟﻄﯿﻔﯽ
ﮐﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼِ ﺗﻮ ﺩﺍﺭد

•••مولوی°°°

عشق رسوایی محض است كه حاشا نشود
عاشقی با اگر و شاید و اما نشود
شرط اول قدم آن است كه مجنون باشیم
هر كسی در به در خانه ی لیلا نشود

دیر اگر راه بیفتیم، به یوسف نرسیم
سرِ بازار كه او منتظر ما نشود
لذت عشق به این حسِّ بلا تكلیفی ست

حباب ها را دوست دارم...
با تو؛
با خودشان؛
با دنیای رنگی آدمها
با آدمهای رنگ به رنگ
صادقند...
میتوانی آن طرفشان را ببینی!
حتی دلشان هم برای تو می‌ترکد وقتی که غصه داری...
حباب است دیگر؛
دلش نازک است...

نام زیبای پدر با سیم و زر باید نوشت
خوب و عالی با عیاری معتبر باید نوشت...

کوله بار مشکلات زندگی بر دوش اوست
ناخدای زندگی در بحر و بر باید نوشت

چرخه کار و تلاش و صنعت و سازندگیست
دستهایش پینه دارد ، کارگر باید نوشت...

با شرف ، با غیرت و کوهی پر از مردانگیست
گاهه سختی ها ، خدایی یک سپر باید نوشت...

صورتش را سرخ می دارد ز سیلی زمان
در حقیقت ، نام او اهل هنر باید نوشت...

خانه را باشد ستون و مثل سروی استوار
کوه صبر و معرفت خواهی ، "پدر" باید نوشت...

برکت نان و نمک از همت والای اوست
این چنین گویم که نامش ، "تاج سر" باید نوشت...

در بعضی طوفانهای زندگی،
کم کم یاد میگیری که نباید توقعی داشته باشی مگر از خودت.
متوجه میشوی
بعضی را هرچند نزدیک،
اما نباید باور کرد،
متوجه میشوی
روی بعضی هر چند صمیمی،
اما نباید حساب کرد
میفهمی بعضی را هر چند آشنا،
اما نمیتوان شناخت

و این اصلاً تلخ نیست،
شکست نیست،
آگاه شدن نام دارد
ممکن است در حین آگاه شدن درد بکشی، این آگاهی دردناک است...
اما تلخ هرگز
و راهی است به سوی موفقیت.

در قبله ی من دیدن آن روی تو کافی است
در این دل شب نرگس جادوی تو کافی است

امشب منم و باده و چشمان سیاهت
یک جرعه عطش از خُم مینوی تو کافی است

تو مستی شب های پر از بوی اَقاقی
در عمق نفس، وسوسه ی بوی تو کافی است

من زمزمه ی عشقم و تو زمزمه سازی
بر این دل بیچاره هیاهوی تو کافی است

من مستم و دیوانه ی آن رویم و از تو
آن شعله ی پر پیچش گیسوی تو کافی است

در نم نم شب گیر پر از خاطره ی من
آغوش تو و قصه ی نیکوی تو کافی است

از شاعری و شعر سرودن همه سهمم
جاری شدن از چشمه ی گل بوی تو کافی است....

Pink_feat
صاحب نظر نباشد دربند نیک نامی
خاصان خبر ندارند از گفت و گوی عامی

ای نقطه سیاهی بالای خط سبزش
خوش دانه‌ای ولیکن بس بر کنار دامی

حور از بهشت بیرون ناید تو از کجایی
مه بر زمین نباشد تو ماه رخ کدامی

دیگر کسش نبیند در بوستان خرامان
گر سرو بوستانت بیند که می‌خرامی

بدر تمام روزی در آفتاب رویت
گر بنگرد بیارد اقرار ناتمامی

طوطی شکر شکستن دیگر روا ندارد
گر پسته‌ات ببیند وقتی که در کلامی

در حسن بی‌نظیری در لطف بی نهایت
در مهر بی ثباتی در عهد بی دوامی

لایقتر از امیری در خدمتت امیری
خوشتر ز پادشاهی در حضرتت غلامی

ترک عمل بگفتم ایمن شدم ز عزلت
بی چیز را نباشد اندیشه از حرامی

فردا به داغ دوزخ ناپخته‌ای بسوزد
کامروز آتش عشق از وی نبرد خامی

هر لحظه سر به جایی بر می‌کند خیالم
تا خود چه بر من آید زین منقطع لگامی

سعدی چو ترک هستی گفتی ز خلق رستی
از سنگ غم نباشد بعد از شکسته جامی❤️🌹

چون شورشی که سلطه ی خان را به هم زده است
گل های دامن تو خزان را به هم زده است

حل میشود تمام تنت در مسیر باد
رقص تو باز نظم جهان را به هم زده ست

لب های سرخ توست پر از واژه ی جدید
این واژه نامه هات زبان را به هم زده ست

هی شاخ گل به دست گرفتی دم اذان
گل دسته هات نظم اذان را به هم زده ست

در هر قمار چشم تو برگ برنده ایست
چشم تو هرچه سود و زیان را به هم زده ست

دست از هدایت من بی دین بکش برو
موسی! صدات خواب شبان را به هم زده ست

00:00

ساعت صفر عاشقی
شب عاشقان گذشت و سحرى دگر به پا شد
به جهان آفرينش خبرى دگر به پا شد

و طلوع صبح زيبا به قدوم مهر تابان
كه ز نور جاودانش شررى دگر به پاشد.


0 0 : 0 0

00.00

هرزمان که به فکر توام ...؟

لحظه لحظه دقایقش ....

سرشار از عشقه ...!

پس چه سری ست که می گویند ...؟

ساعت اوج عاشقی ....

صفر است ................؟؟؟

میگذشـــتم صبحدم بر عرصـــــه بازار ، مست
عارضی دیـدم دوان ، بر خانه خمار مست

عارفی دســتم گرفت و خانقاه شـیخ برد
شــیخ با سجاده دیدم ، خرقه و زنار مست

سر درون باغ کردم سربه سـر بستان همه
باغ مست و زاغ مسـت و طوطی گلزار مست

میگذشــتند کاروانان از کنار دجـله ای
کاروان مست ، ساربان مست ، اشتران قطار ، مست

ذره ای از نور حـــق افــتاد اندر کائنات
عرش مست و فرش مست و عرصه دوار مست

شمس تبریزی دو بیت از جانب حق راست گفت:
عاقل از کردار مست و جاهل از گفتار مست.

«حضرت مولانا»

هوای قلب من..

امشب هوای سرد تنهاییست..

دل من یاد تو افتاد..

چقدر جای دلت خالیست..

حضورت گر کنارم نیست..

نگاهت گر به سویم نیست..

ولی جای قدمهایت هنوزم…

در دلم باقیست….

دل است دیگر...

نمیتوان دلتنگی را از او گرفت...

مگر میشود خیسی را از آب گرفت؟!...

گاهی میریزد و خرد میشود...

گاهی هم ترک میخورد...

اما باز دل میماند...

اینهمه عشق مجازی که چنین مُد شده است

همه کشـک است،دروغ است،توهّـــم نزنیم

ﺍﯼ ﯾﺎﺩ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺖ ﺷﺐ ﻫﻤﺴﻔﺮ ﻣﻦ
ﻭﯼ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﻭﺷﻨﮕﺮ ﺷﺎﻡ ﻭ ﺳﺤﺮ ﻣﻦ

ﺟﺰ ﻧﻘﺶ ﺗﻮ ﻧﻘﺸﯽ ﻧﺒﻮﺩ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ
ﺷﺒﻬﺎ ﻣﻨﻢ ﻭ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻭ ﭼﺸﻢ ﺗﺮ ﻣﻦ

ﻭﯾﻦ ﺍﺷﮏ ﺩﻣﺎﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﻮﺩ ﭘﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﻣﻦ
ﺩﺭ ﻋﻄﺮ ﭼﻤﻦ ﻫﺎﯼ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻮﯼ ﺗﻮ ﺩﯾﺪﻡ

ﺩﺭ ﺑﺮﮒ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺳﺮ ﮔﯿﺴﻮﯼ ﺗﻮ ﺩﯾﺪﻡ
ﻫﺮ ﻣﻨﻈﺮﻩ ﺭﺍ ﻣﻨﻈﺮﯼ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺗﻮ ﺩﯾﺪﻡ

حال دنيا را چو پرسيدم من از فرزانه ای؟
گفت: يا آب است؛ يا خاک است يا پروانه ای!

گفتمش احوال عمرم را بگو؛ اين عمر چيست؟
گفت يا برق است؛ يا باد است؛ يا افسانه ای!

گفتمش اينها که ميبينی؛ چرا دل بسته اند؟
گفت يا خوابند؛ يا مستند؛ يا ديوانه ای!

گفتمش احوال جانم را پس از مردن بگو؟
گفت يا باغ است؛ يا نار است؛ يا ويرانه ای!

دل تا خورده که دل نیست ، کتاب است رفیق
اتش افتاده به دل ، مثل کباب است رفیق

قفل دل وا نشود جز به کلید دستت
گرکه بازش نکنی در تب وتاب است رفیق

بی هدف سربکشم داخل اسرار دلم
توکه اسرار دلی نقش من اب است رفیق

دو دلم سر بزنم مدرسهُ خاطره ات
زنگ تفریح دبستان که خراب است رفیق

تک وتنهایی من حوصله ام سربرده
فاتحه خواندن برمرده ثواب است رفیق

هرکه دارد غم خود ای دل بیغم خوش باش
دل بی غم به جهان یک دل خواب است رفی