شعر و شیدایی

                        

سنگ-دل ، دوری محبوب ، چه می داند چیست ؟
زیر سر ، بالش مرطوب ، چه می داند چیست ؟

گفت : این راه جنون است نرو عاقل باش
کور و کر ، فرق بد و خوب ، چه می داند چیست؟

دست ؛ معتاد ، دلم تنگ ، لبانم ؛ آتش
تن من ، طاقت ایوب ، چه می داند چیست ؟

محو چشمان تو با منظره ها بیگانه است
مست موهای تو مشروب ، چه می داند چیست؟

آتش فتنه به پا کردی و رفتی به کنار
روح خونسرد تو آشوب ، چه می داند چیست ؟

شعله شوق تو را می کشم و مجبورم
دل آرام تو سرکوب ، چه می داند چیست ؟

ظاهرا خوبم و در عمق خودم می پوسم
موریانه تپش چوب چه می داند چیست ؟

حیفا که لبت را به سخن باز نکردم
پشت سر هم بوسه پس انداز نکردم

مثل پر پروانهٔ چسبیده به پیله
در حسرت تو پوسیدم و پرواز نکردم

در حسرت آغوش تو میسوزم و حق است
این آخر راهی است که آغاز نکردم

بوسیدن روی تو، چه با فال و چه بی فال
کاری است که با حافظ شیراز نکردم

آنقدر عزیزی که به غیر از تو کسی را
با یک غزل ساده سرافراز نکردم

غنچه باغ بهشتم ،گل سرخ چمنم
هم دمم ، هم نفسم ، نام من اینست : زنم

شعر اگر شعر شود خال و خطی از من هست
مرد اگر مرد شود ، مادر او کیست ؟ منم !

زخمی از غربت نارنج و ترنج است دلم
یوسفی گم شده در معجزه پیرهنم

دردها داشته ام از غم تاریخی عشق
از ندانستن ِقدرم چه کبودست تنم ...

مرغ افسانه ایم ، شاه پر ققنوسم ...
زندگی بال و پری یافته از سوختنم

صبر نام دگرم بود و تو می دانستی
چشم بستی بروم ، حرف دلم را نزنم

گرچه در دورترین نقطه دنیا باشم
می تپد قلب غزل پیش زنان وطنم

سبد خاطره های من و تو سیب نداشت
یک بغل عشق می آوردی و تردید نداشت

دستهای تو پر از سیب شد و خندیدی
که چرا پیرهن ساده ی من جیب نداشت

سیب غلتید ولی جاذبه از سمت تو بود
مطمئنم که در آن کوچه زمین شیب نداشت

رفتنت زلزله ای بود که ویرانم کرد
کاش این حادثه اندیشه ی آسیب نداشت

بعد تو باغ چه پاییز غم انگیزی بود
بی گمان خاطره های من و تو سیب نداشت

پگاه_تیموری

گیرم که دلم در گروه ناز کسی نیست !؟
افسون زمین خورده ، نظر باز کسی نیست
عاقل تر از آنم بشوم در به در اوج
این بال شکسته پر ِ پرواز کسی نیست
دلخوش به قفس می کنم و قرن پس از قرن
چشمم به در و پنجره ی باز کسی نیست
از من بگریزید که دیوانه ام امشب
ناز ِ نفسم در خور ِ آواز کسی نیست
تضمین نکند هیچ کسی ، خانه ات آباد
ویرانی من ، خانه برانداز کسی نیست
.
گم می کنی ام پشت ِ بیابان ِ نگاهت
دیوانگی ام نیز خبر ساز کسی نیست
.
با خود ببرم تا ته ِ گور آینه ای که
صدآینه صندوق چه ی راز ِ کسی نیست
سید مهدی نژاد هاشمی

دلم گرفته از این ساده تر چه باید گفت ؟!
کنار پنجره با چشم تر چه باید گفت؟!

قرار ما سر ساعت کنار دلتنگى...
فقط بگو که به وقت سفر چه باید گفت؟

براى شرح سفر با زبان شعر و غزل ..
زلال و صاف و رُک و مختصر چه باید گفت؟

قطار رفتن تو لحظه اى درنگ نکرد
به ساربانِ چنین خیره سر چه باید گفت؟

نگاه مادرم اینبار از پدر پرسید...
به این جوانکِ پر شوروشر چه باید گفت؟

دل گرفته و اشک روان ، صداى بنان..
میان ناله ى مرغ سحر چه باید گفت؟

دلم گرفته از این ساده تر چه باید گفت ؟!
کنار پنجره با چشم تر چه باید گفت؟!

قرار ما سر ساعت کنار دلتنگى...
فقط بگو که به وقت سفر چه باید گفت؟

براى شرح سفر با زبان شعر و غزل ..
زلال و صاف و رُک و مختصر چه باید گفت؟

قطار رفتن تو لحظه اى درنگ نکرد
به ساربانِ چنین خیره سر چه باید گفت؟

نگاه مادرم اینبار از پدر پرسید...
به این جوانکِ پر شوروشر چه باید گفت؟

دل گرفته و اشک روان ، صداى بنان..
میان ناله ى مرغ سحر چه باید گفت؟

زندگی کوچه سبزی است میان دل دشت
که در آن عشق مهم است و گذشت

زندگی بوسه تلخی است روی لب گل
که زترس چیدن می دهد بر بلبل

زندگی رهروای از خاطره هاست
که در آن عمق وجودت پیداست

زندگی راه درازیست با مقصد دور
که سرانجام رود لانه ی گور

زندگی ریل عبور از دنیاست
زندگی پرده ای بر ظاهر هاست

زندگی قطره اشکیست در چشم غریب
زندگی کوه بلندیست با راه عجیب

زندگی مزرعه خوبی هاست
زندگی راه رسیدن به خداست

من غم انگیز ترین حاد ثه ام
اتفاقی که خوشایند نبود

در جهانی متولد شده ام
که در ان فرصت لبخند نبود....

گفت عاشق میشوم,رفت و حقایق را شکست.
مست مستم بود اما باز,جامم را شکست.

لحظه ای بر تار مویش شاعری کردم ولی
برف و بوران از غضب بارید و زلفش را شکست.

گفت یوسف میشوم,اینبار عاشق میشوم.
تاکه ان درها برویم باز شد در را شکست.

رفت و رفتم,ماند و ماندم عاقبت پایم شکست.
تازگیها قاب ان عکس قدیمی هم شکست.

با نگاهی امدی افسونگر قلبم شدی.
ان دو پلک بسته ات اینبار قلبم را شکست

از تو دلگیرم و از دست خودم بیزارم
امشب اندازه ی یک عمر شکایت دارم

گرچه از جنس کویر است نگاهم اما
مثل ابری که دلش تنگ شده می بارم

آنچنانم که فقط حال مرا می فهمد
ناله ی ناخوش ِ افسرده و زار ِ تارم

حال ِ من حال ِ خوشی نیست ، دلم می لرزد
وای بر حال ِ من و حال ِ دل ِ بیمارم

ناگهان رفتی و دیوار به دیوارم ریخت
باز بر شانه ی بی جانِ خودم آوارم

بی تو این ثانیه ها می گذرد اما سخت
بی تو شب های زیادی ست که من بیدارم

کاش بودی و کمی حال مرا می دیدی
کاش بودی که سر از دامن غم بردارم

بارها خواسته ام سوی تو پرواز کنم
آه .. هر بار می افتد گِرهی در کارم

بعد تو همدم تنهایی من آینه است
بعد تو یکسره هم صحبت ِ با دیوارم

من خودم را به خیال تو سپردم اما
باید انگار تو را هم به خدا بسپارم

رفتن از شهر تو را دوست ندارم،دیریست
دل من پیش تو گیر است ، ولی ناچارم

می روم گوشه ای از دوری تو می میرم
آخر قصه همین است که می پندارم

آه جز آینه ای کهنه مرا همدم نیست
پیش چشمان خودت اشک بریزی کم نیست

یک خود آزاری زیباست که من تنهایم
لذتی هست در این زخم که در مرهم نیست

اشتیاقی به گشوده شدن این گره نیست
ور نه تنهایی من که گره اش محکم نیست

من از این فاصله ها هیچ ندارم گله ای
هر چه تقدیر نوشتست بیفتد غم نیست

لذتی نیست اگر درد نباشد قبلش
لذتی بیشتر از شور پس از ماتم نیست

بی سبب درد که هم قافیه با مرد نشد
آدم بی غم و بی درد دگر آدم نیست

تو نبین ساکت و ارام نشستم کنجی
حرف نا گفته زیاد است ولی محرم نیست

سید تقی سیدی

"تو" که از کوچه ی غمگین دلم میگذری!
"تو" که از راز دلم با خبری!
"تو" چرا رسم وفایت گم شد ؟!
برق چشمان سیاهت گم شد ؟!
با " توأم " ای مهِ مهتابِ شبان...
با " تو " ای زلف پریشان جهان...
بی "تو" صد خاطره ام گریان است...
بی "تو" اشکم شاعر باران است...
بی "تو" دیگر نفسم بند آمد!
بی "تو" جوی "دل" من خشکیده ست
با "تو" از قصه عشقم گفتم و "تو" در اوج سکوت؛
با نگاهی پر تردید و خمود ؛
گفتی از: " عشق حذر کن "

نفسسسم بند آمد !!

گاهی اگر با ماه صحبت کرده باشی
و از ما اگر پیشش شکایت کرده باشی

گاهی اگر در چاه مانند پدر آه
اندوه مادر را حکایت کرده باشی

گاهی اگر زیر درختان مدینه
بعد از زیارت استراحت کرده باشی

گاهی اگر بعد از وضو مکثی کنی تا
آیینه ای را غرق حیرت کرده باشی

در سال های سال دوری و صبوری
چشم انتظاری را شفاعت کرده باشی

حتی اگر بی آنکه مشتاقان بدانند
گاهی نمازی را امامت کرده باشی

یا در لباس نا شناسی در شب قدر
از خود حدیثی را روایت کرده باشی

یا در میانکوچه های سرد و تاریک
نان و پنیر و عشق قسمت کرده باشی

پس بوده ای و هستی و می آیی از راه
تا حق دل هارا رعایت کرده باشی

پس مردمک های نگاه ما عقیم اند
تو حاضری بی آنکه غیبت کرده باشی

سخت این نیست که دشمن سر دارت بزند
سخت این است که معشوقه کنارت بزند

هیچ تا حال شده حرف دلت را بزنی!
او به تو تهمت بیجای جسارت بزند

هیچ دیدی که کسی آمده باشد از راه
بنشیند به دلت دست به غارت بزند

هیچ تا حال شده عشق...خودش را ببرد
آتشی بر همه ی دار و ندارت بزند!

آه یعنی به یکی جان بدهی اما او
پای نامت الکی مهر حقارت بزند

شوق: یعنی که بخواهی نرود از پیشت
درد: یعنی که فقط حرف اسارت بزند

عشق: یعنی که سرت را به فدایش بکنی
سوز: ئ که فقط آه به بارت بزند

حسرت این است که ویرانه نشینی بشوی
او ولی با دگری قصر و عمارت بزند

ﻣﺴﺖ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﮐﺎﺭ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ..!
ﺟﻨﺒﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﺪ؛ ﻭﻟﯽ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺩ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ..!
ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﻢ ﺟﺎﻥ ﺩﻫﻢ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻭﻟﯽ..
ﺩﺭ ﺭﻫﺖ ﻗﺒﻼ ﻓﻨﺎ ﮔﺸﺘﻢ، ﺩﮔﺮ ﺟﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ..!
ﺻﺪ ﻗﺴﻢ ﺩﺍﺩﻡ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻧﻈﺮ ﺑﺮ ﻣﺎ ﮐﻨﯽ..
ﺩﺭ ﺩﻝ ﻋﺎﺷﻖ ﮐﺸﺖ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﺍﯾﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ..!
ﺩﺭ ﺧﯿﺎﻻﺗﻢ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺷﻌﺮ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﻣﺪﺍﻡ..
ﺭﻭﯼ ﻓﺮﺵ ﻗﺮﻣﺰﯼ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺍﯾﻮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ..!
ﮔﻔﺘﻤﺖ ﺑﺎ ﻗﻠﺐ ﻣﺎ ﺑﺎﺯﯼ ﻧﮑﻦ ؛ ﻋﺸﻮﻩ ﻣﮑﻦ..
ﻣﻦ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﻭﺟﺪﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ..!
ﭼﯿﻦ ﻣﺰﻥ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺍﺕ ﺩﻧﯿﺎ ﺯ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ..
ﺩﺭﺩ ﺩﺭﻭﯾﺸﯽ ﺩﮔﺮ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ..!

چیزی عزیز تر ز تمام دلم نبود...


ای پاره ی دلم، که بریزم به پای تو...

قیصر امین پور

قول داده ام،

هنگامِ شنیدنِ نامت بی خیال باشم!

از این قول درگذر!

چرا که با شنیدن نامت

صبر ایوب را کم دارم،

برای فریاد نزدن!

#نزار_قبانی

شعری که بی نشان تو باشد
نگفتنی است....


" حمید مصدق

این روزها،

نوازنده خوبی شده ام !!!

دلم شور می زند ... چشمانم تار

کاش باران بودم !



دقیقاً می گذاشتم



روزی که چترت را جا گذاشتی



می باریدم ...!