شعر و شیدایی

                        

آن چنان غرق تو بودم که خودم یادم رفت
خیره در چشم تو آنقدر که غم یادم رفت

نذر چشمان تو هر شب به حرم می رفتم
محو چشمان تو بودم که حرم یادم رفت

بین دستان تو با من دو قدم فاصله بود
دو قدم فاصله تنها، دو قدم یادم رفت

خواستم نام تو هر روز به یادم باشد
پشت دستم بنویسم... که قلم یادم رفت

کاش میشد به من و حرف دلم گوش کنی
کاش باور بکنی حرف خودم یادم رفت

کن نظری که تشنه ام ، بهر وصال عشق تو
من نکنم نظر به کس ، جز رخ دلربای تو

جان من و جهان من ، روی سپید تو شدست
عاقبتم چنین شود ، مرگ من و بقای تو

از تو برآید از دلم ، هر نفس و تنفسم
من نروم ز کوی تو ، تا که شوم فنای تو

دست ز تو نمی کشم ، تا که وصال من دهی
هر چه کنی بکن به من ، راضی ام از رضای تو

شده تا نیمه ی شب در بزنی ، وا نکنند؟
یا دری را شده با سر بزنی ، وا نکنند؟!
پشت در ، بید بلرزی و به جایی برسی
که تهِ فاجعه پرپر بزنی ، وا نکنند؟!
روی یک پله ، درِ خانه‌ی بی‌فرجام
بتپی، قلب کبوتر بزنی ، وا نکنند؟!
تو بدانی که یکی هست که بی‌طاقت توست
باز تا طاقت آخر بزنی ، وا نکنند؟!
خنده‌ای کردم و گفتم : دل من! گریه نکن
تو اگر صد شب دیگر بزنی ، وا نکنند!
این در بسته ، عزیز دل من! بسته به توست
شده باور کنی و در بزنی ، وا نکنند؟!

بی تو اینجا که منم؛ سخت هوا بارانی است
دل جدا،ابر جدا، چشم جدا، بارانی است..

هی نگو فصل بهار است ،نگو معمول است!
چشم هایی که کویر است چرا بارانی است؟!

بی تو، عطار ترین شاعر این شهر گریخت!
و از آن لحظه ی غمگین،همه جا بارانی است!

گفتم آرام شوم باز کنم قرآن را
دیدم ای داد!”الف..لامِ”خدا بارانی است!

چتر بردار ، از آغاز غزل تا آخر!
اول و آخر هر قصه ی ما،بارانی است...

کسی هرگز نمیفهمد چه بغضی در گلو داری
تحمل میکنی دایم-دروغی تلخ و تکراری-

نه او سهم تو از دنیاست، نه تو سهم خیال او
برو ، دیگر رهایش کن ، نگو هی دوستش داری

نگو یک معجزه کافیست تا او سهم تو باشد
چه امیدی؟ چه اعجازی؟ تو باید دست برداری

تصور کن که او دایم به دنیای تو وابسته است
عجب تصویر مخدوشی؟ عجب؟! تا کی خودآزاری؟

ببین ! دنیا همین بوده پس از این هم همین...اما-
کدامین عشق پا برجاست؟ کدامین عشق اجباری؟

یک شمع تو روشن کن، پروانه شدن با من
مِی از من و ساقی تو، پیمانه شدن با من

یک بوسه ز تو کافیست، آغوش نمیخواهم
یک جرعه فقط ساقی، میخانه شدن با من

تو تلخی این مِی را یک کاسه تحمل کن
شیرین چو لبهایت، دردانه شدن با من

باز حلقه مویت را، در باد رها کردی؟
از بند رهایم کن، شاهانه شدن با من

تا عطر تنت اینجاست نبضم به تو وابسته ست
با بوی نفسهایت، جانانه شدن با من

چون نورِ حضورت هست این باغچه با من گفت :
یک غنچه ز تو کافیست، گلخانه شدن با من

صد دانه ی این تسبیح، یک جمله به من میگفت:
یک بار تو عاشق شو، یکدانه شدن با من

تا بیایی دل من آب شده، دیر نکن !
بی خودی این ور و آن ور نرو و گیر نکن !!

در مسیرت نکند عاشق هر کس بشوی ؟
خلق را با دو سه لبخند نمک گیر نکن !

با تو بودن غم و شادی، خوشی و ناخوشی است،
من جوانم بخدا، زود مرا پیر نکن !

نازبانو! کمی از ناز بکاه و من را
با جماعت همه جا دست به شمشیر نکن !

لحظه ای عاشقی و لحظه ی دیگر فارغ
عشق را ، عاطفه را ، این همه تحقیر نکن !

من که افتاده ام از چشم همه، پس تو مرا
مثل بیگانه در این محکمه تکفیر نکن !

ای که زیبایی تو آفت دین و دنیاست
دست و پاهای مرا در غل و زنجیر نکن !

بهتر این است فقط خاطره ای باشم و بس
پس تو و خنجر و این سینه و تأخیر نکن !!!

دلخوشـم بـا روزهـای رفته و طوفانی ام
قصــه هــا دارد نـگاه ابـری و بــارانی ام

در خودم این روز ها غرقم چنان گرداب ها
در خودم این روزها سرگرم سرگردانی ام

تخت جمشیدم ، برای خود شکوهی داشتم ...!
بـازهـم دارم تمـاشـا ، بـا هـمه ویـرانی ام

مثـل شیـری در قفـس افتـاده ام امـا هنوز
خـوب از یــادم نـرفتـه ، عـادت سلطانی ام

مـرد میفهمـد؛ اگـر مردانـه احساسم کند
نَقـل ِ دردی کـهنه را از گـریـه ی پنهانی ام

مرحمی گر بردلم باشی طبیبت میشوم
چون بخواهی یانخواهی دلفریبت میشوم
درگلستان وجودت می نشینم روزوشب
همچو پروانه اسیرعطرسیبت میشوم
مهر تو افتاده بر دل عاشق رویت شدم
عاشقی دلخسته و بی شک حبیبت میشوم
من شبیه اسب وحشی تاختم برقلب تو
گرچه سرکش بوده ام رام و نجیبت میشوم
گرچه استادی و درسی ازمحبت داده ای
در کلاس عاشقی گاهی رقیبت میشوم..

امشب از باده خرابم کن و بگذار بمیرم
غرق دریای شرابم کن و بگذار بمیرم

زندگی تلخ تر از زهر بود گر تو نباشی
بعد ازین مرده حسابم کن و بگذار بمیرم

تا به کی حلقه شوم سر بدر خانه بکوبم
از در خانه جوابم کن و بگذار بمیرم

قصه ی عشق بگوش من دیوانه چه خوانی؟
بس کن افسانه و خوابم کن و بگذار بمیرم

گر چه عشق تو سرابی ست فریبنده و سوزان
دلخوش ای مه، به سرابم کن و بگذار بمیرم

اشک گرمم که به نوک مژه چون شمع بلرزم
شعله شو، یکسره آبم کن و بگذار بمیرم

خسته شد دیده ام از دیدن امواج حوادث
کور چون چشم حبابم کن و بگذار بمیرم

گـفـتے ڪـہ مـــرا دوست ندارے گلـہ اے نیست
بین مــــن و عشق تــــو ولے فـاصلـہ اے نیست
گـفـتم ڪـہ ڪمے صبر ڪن و گوش بـہ من ڪن
گـفـتے ڪـــہ نــہ باید بروم حــــوصلـہ اے نیست
پـرواز عجـــــب عـادت خـــوبیست ولـــــے حــیـف
تــــو رفـتے و دیگـــــــر اثر از چلچلــــہ اے نیست
گـفـتے ڪـہ ڪمے فـڪر خودم باشم و آن وقت
جــــز عشق تـــو در خاطر من مشغلـہ اے نیست
رفتے تــــو خـــدا پشت و پناهت بــــــہ سـلامت
بگـــذار بســــوزند دل مــــن مســـالـہ اے نیـست

دلم بـہ بهانـہ ندیدنت گریست بگذار بگرید
و بداند هــــرچـہ خواست همیشـہ نیست ...

ای کاش

خیابانی را

برای روز مبادا

نگه داشته بودم!

چه می دانستم

تو میروی

و من می مانم

با شهری پر از

خیابان های لبریز خاطره...

نظرت چیست؟
بیا حال دلم را خوب کنیم!
کمی قدم بزن روی قلبم..
از باغچه ی همسایه گل بچین...
ببند به موهات
زنگ دلم را بزن و فرار کن!
روی صورتم نقاشی بکش وقتی خوابم!
اصلا هر کاری یک دیوانه میکند بکن حال دلم خوب می شود!
مریض دکترش را خوب می شناسد!

و عشق آمد و با شوق انتخابم کرد
مرا که شهر کر و کور ها جوابم کرد
سمند نقره نل اش را شبانه زین کردیم
گرفت دست مرا، پای در رکابم کرد
و عشق چشم مرا بست و مشت من وا شد
و عشق بود که وابسته ی نقابم کرد
مرا به جنگلی از وهم و نور و رؤیا برد
میان کلبه کمی ورد خواند و خوابم کرد
و عشق هیات دوشیزه ای اصیل گرفت
سپس به لهجه ی فیروزه ای خطابم کرد

***
و عشق آمد و دستور داد: حاضر شو!
در این کویر نمان چشمه ای مسافر شو!
و عشق بغض مرا از نگاه خیسم خواند
گرفت زندگی ام را و گفت: شاعر شو!

و عشق خواست که این گونه در به در باشم!
که ابر باشم و یک عمر در سفر باشم!
علیرضا بدیع

توبیرحمی نمیبینی
کنارتو چه دلگیرم
داری اشکامومیبینی
میگی دستاتو نمیگیرم
توبیرحمی نمی بینی
که من اززندگی سیرم
بابی رحمی میری وباز
میگی این بوده تقدیرم
تموم زندگیت گم شد
من از زندگیت دورم
نمیبینی نگاهم رو
نگوکه سردومغرورم
هواسرده برای من
توی این راه یخ بسته
کسی نیست بادل خستم
تمام راه ها بن بسته
تومیدونی که چی میخوام
میگی این دست تقدیره
یروز یادم می افتی
فردایی که خیلی دیره
توبیرحمی نمی بینی
تمام زندگیم سرده
همه میگن که مردتو...
خیلی وقت ولت کرده...
بابی رحمی نگاهم رو
به پای کوچه ها بستی
دیگهفتم برنمی گرده
همه گفتن چقدر پستی
توبیرحمی نمی بینی
تمام دلخوشیم خشکید
همه خونه بوی عطری شده
که توی پالتوی توپیچید
دارم میرم خیالی نیست
توبادلگرمیات خوبی
بااین بدرفتاری ها
بازم پیش دلم محبوبی
توبیرحمی ولی بازم
کنارت زندگی کردم
من میدونم اشتباه کردم
فکری که راجع بهت کردم
بابی رحمی میری ومن
توی این خونه میپوسم
چشمات دنبال من نیستن
چقدرسرد ومنحوسن
توبیرحمی...........
نمیبینی..............

پا به پایت تا ته این جاده می آیم نترس
این منم عاشق ترین دلداده، می آیم نترس
.
در مسیر عشق از آیینه هم صادق ترم
ساده بودم ساده هستم ساده می آیم نترس
.
خم به ابرویت نیاور ذره ای، دق می کنم
عاشقت با خون تعهد داده، می آیم نترس
.
عقل می گوید نرو اما نمی فهمد که عشق
در دل وامانده ام افتاده می آیم نترس
.
در دل آتش برو،در آسمان پرواز کن
پا به پایت تا ته این جاده می آیم، نترس

کاش آن آینه ئی بودم من

که به هر صبح تو را می دیدم

می کشیدم همه اندام تو را در آغوش

سرو اندام تو

با آن همه پیچ

آن همه تاب

آنگه از باغ تنت می چیدم

گل صد بوسه ی ناب.


#حمید_مصدق

بگذار سر بــه سینه ی من در سکوت ، دوست
گاهی همین قشنگ ترین شکل گفت و گوست

بگذار دست های تـــو با گیسوان من
سربسته باز شرح دهند آنچه مو به موست

دلواپس قضاوت مردم نباش ، عشق
چیزی که دیر می برد از آدم آبروست!

آزار می رسانــم اگـــر خشمگیــن نشو
از دوستان هرآنچه به هم می رسد ، نکوست

من را مجال دلخوشی بیشتر نداد
ابری که آفتاب دمی در کنار اوست

آغــوش وا کن ابر! مرا در بغـل بگیــر!
بارانی ام شبیه بهاری که پیش روست

حال من خوب است اما با تو بهتر می شوم

آخ ... تا می بینمت یک جور دیگر می شوم

با تو حس شعر در من بیشتر گل می کند

یاسم و باران که می بارد معطر می شوم

در لباس آبی از من بیشتر دل می بری

آسمان وقتی که می پوشی کبوتر می شوم

آنقدر ها مرد هستم تا بمانم پای تو

می توانم مایه ی گهگاه دلگرمی شوم

میل - میل توست اما بی تو باور کن که من

در هجوم باد های سرد پرپر می شوم